Oyuncuları da sıkıştırmayı unutmadık
Ve Rebel Moon röportajımızın ikinci kısmı de karşınızda. Yılın “Bir Çuval İnciri Berbat Etme” ödüllü Gunnar karakterini canlandıran Michiel Huisman, “En İsyancı İsyancı Lideri” ödüllü Bloodaxe’i canlandıran Ray Fisher ve “En Bütün Öyküsü İkinci Sinemaya Kalan” ödüllü Milius’u oynayan E. Duffy ile nasıl Charlie Hunnam’ın karakterinin kıyafetlerini çalmak istediklerini konuştuk.
Sonrasında da Zack ve Deborah Snyder bize iki sinema birden çekmenin zorluklarını ve 10 yıllarını DCU’ya adadıktan sonra yepisyeni bir şeyler yapmanın heyecanını anlattılar.
Muhteşem Yedili’nin yeni nesli olmak nasıl bir his?
Ray Fisher: Muhteşem! Benim için yeni bir IP’yi hayata geçirebilmek hakikaten büyük bir onur. Gencinden yaşlısına tüm bilim kurgu hayranlarının keyif alacağını umuyorum.
Michiel Huisman: Böylesine farklı insanların olduğu bir kümenin içinde yer almak, bunun bir kesimi olmak nitekim heyecan verici.
E Duffy: Onur duyuyorum nitekim. Çok keyifli ve heyecan verici bit sinema. Herkesin görmesi için sabırsızlanıyorum.
Bu sinemada sizin karakterlerinizle tanışmaya lakin fırsat buluyoruz. Sizler için bu süreci yönetmek, karakterlerinize hazırlanmak nasıldı?
M. H.: Açıkçası sete geldiği birinci günden itibaren Zack’in bizden ne istediği o kadar belirgindi ki bende bir itimat duygusu uyandırdı. Kendime dedim ki, “Tamam, bu işin meta kısmı emin ellerde, bizim tek yapmamız gereken bu koca dünyada kendi küçük öykülerimize odaklanmak.”
R. F.: Zira sinema hakikaten kocaman. Ve şayet her şeye geniş açıdan bakarsan kendi kimliğini kaybedebilirsin. O nedenle öykümüzü mümkün olduğunca ferdî hale getirmeye çalıştık. Böylelikle, art planda devasa bir uzay draması dönüyor olmasına karşın meskende izleyen beşerler paydaşlık kurabilecekleri bir şeyler bulabilsin.
E D.: Rebel Moon üzere koca bir kozmosun küçük bir kesimi olabilmek hakikaten olağanüstü. Küçük, şahsî bir modülü oluyorsunuz ve sonra sete gelip bunu öteki herkesle paylaşma imkanınız oluyor. Ve bir çeşit birliktelik hissiyatı oluşuyor.
Bu soru Ray ve E için. Karakterlerinizin sinemada uzunluk göstermek için çok vakti olmuyor, lakin öbür yandan çok ayrıntılı tasarlanmış karakterler ve görsel istikametleri çok kuvvetli. Bu görsel yönlendirme, sizin karakterleri aklınızda canlandırmanıza ne kadar yardımcı oldu?
E D.: Kesinlikle! Yani kostüm ve makyaj departmanları, Zack… Herkes bu hususta çok yardımcı oldu. Zira sete geldiğinizde hali hazırda bvu karakterlerin kim olduğuyla alakalı oturmuş bilgiler var. Yalnızca yardımcı olmanın yanı sıra çok havalılar, çok hoşlar, ilgi çekiciler… Üretim sürecinin gerisinde da birçok öykü var.
R. F.: Kostümlerle karakterlerin alakasını sorman bana ikisini de daha çok görmek istediğini düşündürüyor. O nedenle buradan tekrar kostüm departmanına, makyaj departmanına, aksesuar departmanına hürmetlerimi sunmak istiyorum.
Peki sizler için bu deneyimin en zorlayıcı ve en eğlenceli tarafları nelerdi?
R. F.: Benim için en sıkıntı tarafı o kocaman silahı sağa sola sallayıp gerçekte olduğu kadar ağır değilmiş üzere davranmaya çalışmaktı. Nitekim o denli bir silahı kullanabilecek kadar kuvvetliymişim rolü yapmak…
M. H.: Çok havalı görünüyor fakat elinde tutması çok tuhaf.
R. F.: Taşıması tuhaf, gerçekten kocaman…
M. H.: Benim için… Her şey eğlenceliydi. Fakat bu çok büyük bir yapımdı. Part I ve Part II’yi peşpeşe çektik ve bu da Part II üç aya çıkıyor demek. Meskende izleyen beşerler sinemadaki üzere bir iki sene beklemek zorunda kalmayacak. Lakin bu birebir vakitte hazırlık süreciyle birlikte bir sene süren bir çekim demekti, bu da başlı başına sıkıntı bir olaydı.
E D.: Evden uzak olmak için hakikaten uzun bir vakitti. Ve sette bir çeşit ikinci aile hissiyatı yaratabildiğimiz için şanslıydık.
Zack Snyder’ın halihazırda var olan şeyleri insanın yeni bir bakış açısıyla görebilmesini sağlamak üzere bir yeteneği var. Bu vizyonu, sineması tam olarak istediği üzere çekebilmek için, size nası aktarıyor merak ediyorum.
R. F.: Michiel’in de dediği üzere, sahiden bir inanç işi bu. Ayrıyeten kendisi bir ressam, fotoğraf de çiziyor, ve onun sinemaları de her vakit bir tabloya bakıyormuşsunuz hissiyatı uyandırıyor. O nedenle, bilhassa yeşil perde önünde, size neye bakıyormuş üzere yapmanız gerektiğini anlatabilme yeteneği var. Göremiyor olabilirsiniz, fakat bizim performansımızı kendi başındaki vizyona uyacak halde yönlendirebiliyor. Ve onun üzere işine hakim biriyle çalıştığınız vakit, “Tamam, sen bu işi biliyorsun,” diyebiliyorsunuz.
M. H.: Zack’le çalışınca, bilhassa de bu türlü rastgele bir yere bağlı olmadığı ve istediğini yapabildiği bir projede çalışınca, o zati vizyonunu sizinle paylaşıyor. Ben de sinema çekim sürecinin teknik taraflarıyla ilgiliyim, bundan keyif alıyorum. Ve bu sinemanın çekimi nitekim çok teknikti.
Ben hiç bu türlü bir şey yaptığını bilmiyordum mesela lakin Zack yıllardır lens biriktiriyormuş. Hepsi kendi yaptığı özel kutularda, üstlerinde özel yazılarla… Ve biz bu sineması o lenslerle çektik. Bu işi ziyadesiyle seviyor, o sevgisi de bulaşıcı sahiden.
E D.: Evet, nitekim onun vizyonunun bir kesimi olmak, o vizyonu hayata geçiren şahıslardan biri olmak çok gurur vericiydi. Ve Michiel bu mevzudan daha evvel bahsetti biraz, hepimizin birlikte çektiği bir sahnede bize bakıyor olmamız gereken şeyleri tanımlıyordu ve bir noktada, “Neden gelip buradan bakmıyorsunuz?” dedi ve önünde sahnenin CGI’dan sonra nasıl görüneceğinin bir modeli vardı. Bu türlü bir şeyin küçük bir kesimi bile olabilmek çok büyük bir onur.
Kostüm ve aksesuar departmanlarını siz de övdünüz. Sineması izlerken ben de dizaynlara hayran kaldım. Merak ediyorum, sanki sette keşke meskenime götürebilsem dediğiniz bir kostüm ya da aksesuar oldu mu?
R. F.: Bu ortada saç departmanından da bahsetmemiz lazım ya, artık rasta saçı olan insanlara özel bir hürmetim var. Yani bundan evvel de vardı ancak artık çok daha farklı bir düzeyde hürmet duyuyorum. O kadar saçla hareket etmeye çalışmak falan…
Ama yani kimin kostümünü çalmak isterdiniz?
E D.: Kai.
M. H.: Kai gerçekten en güzel kostüme sahip.
R. F.: Ben Milius’un (E’nin karakteri) salopetini çok beğendim, çok havadar.
M. H: Bence değiştirebiliriz kostümleri.
Şimdi, bu soruyu sormak zorundayım zira ben bir oyun mecmuasından geliyorum. Hiç… Warhammer 40K’e ilgin var mı? Ya da hiç duydun mu?
Zack Snyder: Yani… Duydum elbette. Warhammer’ın çok spesifik bir dünyası var lakin ben-
Ya ne istersen söyle, vallahi kızmayacağım. (Deborah Snyder burada çok güldü zira alakasız bir yerden yakaladığımı o da biliyor. Asıl kostüm ve aksesuar departmanını röportaja almam lazımdı da işte…)
Z. S.: Anlatmak istediğim, sahiden ilgi cazibeli bir dünyası var ve olağanüstü bir oyun.
Bunu sormamın sebebi şu aslında, Imperium askerleri gemilerinden inmeye başladıklarında, “Oha, Astra Militarium lan!” oldum biraz. Ve şuurlu bir esinlenme olup olmadığını merak ettim.
Z. S.: Sanırım ben de o İngiliz emperyalist jargonunu kullanmak istedim, zira sonuç itibariyle bir hükümdarımız var, değil mi? O nedenle sanırım birebir lisanı paylaşıyor oluyoruz. O perspektiften Warhammer’a benziyor diyebiliriz, lakin öykü istikametinden bakınca çok başka noktalarda durduğu da bir gerçek.
Henry Cavill’in şu ortalar bir Warhammer projesi peşinde olduğunu biliyoruz, tahminen birlikte çalışırsınız. Lakin neyse, asıl sorum diğer.
Army of the Dead’de Tig Notaro’un olduğu sahneleri ekleyişin sinema yapımcılığı konusunda bir ustalık dersiydi. Sanki seni bir sinema imalcisi olarak ileri iten bu cins diğer beklenmedik değişiklikler oldu mu hiç? Bu deneyimler senin sanatına ne kattı?
Z. S.: Army’de Tig için yapmak zorunda kaldığımız şeyler muhakkak çılgın bir teknik egzersizdi ve kusursuz bir biçimde işe yarayıp yaramayacağını bilmiyorduk. Yani nasıl yapacağımızı biliyorduk fakat çalışıp çalışmayacağından emin değildik.
Deborah Snyder: Bilhassa elde çekildiği için daha da zordu. (Elde çekim bildiğiniz kamerayı elinde taşımak yani, bir raylı sisteme oturtulmuyor. Bu da vakit zaman sallantılı ve istikrarsız hareketlere sebep olabiliyor. – G.)
Z. S.: Bu sineması çekerken teknik bir sinema olacağını biliyorduk, zira çok fazla CGI var. Ayrıyeten pratik efektlerle CGI dünyasının da kesişmesi farklı bir bahis. Bu sinemaya teknik ihtiyaçları konusunda saf kanılarla başlamadım, manzara direktörlüğünü de yaptığım için ne kadar teknik bir iş olduğunu biliyordum.
Ama bu çoğunlukla bir stüdyo çekimiydi, yani kameralar %99 ya rayların ya da vinçlerin üstündeydi. Sinemanın ikinci yarısı daha çok elde çekilen bir sinemaya dönüşüyor. Ki bu da olayların, dramanın ve savaş sahnelerinin doğal deviniminden kaynaklanıyor.
Öğrendiğim tek ve spesifik bir ders olduğunu sanmıyorum, lakin bu çapta bir sinema yönetmek konusunda yapımcılık bakış açısından öğrendiğim çok şey oldu.
D. S.: Ve Zack her vakit çok hazırlıklı. Yaptığı her sinemada olduğu üzere bu sefer de her sahneyi tek tek elle çizdi. Ve her şeyin, biz bütün departman yöneticileriyle görüşmeden evvelden kağıt üzerinde olması çok işe yarıyor. Zira bu sinemalar çok teknik.
Ayrıca bu daha az harcamamızı da sağlıyor. Şayet çekimde yalnızca iki duvar görünecekse o vakit yalnızca iki duvar inşaa ediyoruz. Kimi direktörler bu türlü çalışmıyor. Çekim günü gelip kareleri yerde çözmek istiyorlar. O vakit bütün odayı inşaa etmeniz gerekiyor. Bizse yerine yalnızca iki duvar inşaa etmiş oluyoruz.
Sonuçta parayı sahnede görünecek şeylere harcamak istersiniz. Ayrıyeten her şeyin evvelden kararlaştırılmış olması herkesin hemfikir olmasını da sağlıyor.
Bu sinemanın bir de devamı gelecek. İki sinema ortasında çekimde bir fark var mıydı? Bu karardan biraz bahsedelim mi?
D. S.: Bakın, Zack uzun senaryolarını harbiden çok seviyor. Ve ona dedim ki, bak, yeni bir IP yaratmanın en büyük zorluklarından biri yeni bir dünyayı ve yeni karakterleri dünyaya tanıtmak zorundasın. Ve elbette bir kahramanlar kümesi olunca çok sayıda karakter oluyor, bunun aksiyonu var, kıssası var…
Ve bütün bunları tek bir sinemada yapmak çok güç. Ayrıyeten yayın servislerinde kısa sinemaların daha düzgün iş yaptığını da biliyorduk. O nedenle Netflix’le konuşurken dedik ki neden iki sineması birlikte yapmayalım? Böylece devamı için çok beklememiş oluruz. Zira öbür türlü ikinci sineması yapmak bir iki sene daha alacaktı.
Ve bu fikir onların da başına yattı. Zack, Shay (Hatten) ve Kurt’un (Johnstad) yazdığı senaryoyu da beğendiler. Ve böylelikle iki sinema oldu. Lakin bu iş bizi çekimden çok post yapımda zorladı sanırım.
Z. S.: Nitekim de o denli. Ayrıyeten iki sinemanın de birer Director’s Cut versiyonu da gelecek. O nedenle sonuçta post yapımda üstünde çalışılan tam dört sinema var. O nedenle az iş değil.
D. S.: Ve hala da çalışıyorlar. Yani biz burada otururken hala çalışıyorlar, zira ikinci sineması Şubat’ın ikinci haftası teslim etmemiz lazım. O nedenle bu röportajlar bitince Zack’in telefona geçip kendisine gönderilen sahneler ve efektler konusunda yorum yapması gerekiyor. Tatil devrinden sonra ikinci sineması bitirmek için 6 haftamız var. Ve bu hakikaten zorlayıcı bir süreç oluyor ancak bir o kadar eğlenceli de.
Günümüzde bir çok sinema serisine baktığımız vakit, seyircide his uyandırabilmek için nostaljiye sırtlarını yasladıklarını görüyoruz. Lord of the Rings Gandalf’a geri dönüyor, Star Wars Luke’a geri dönüyor… Sizce artık yeni karakterler yaratmak, yeni dünyalar yaratmak ve izleyiciye onları sevdirmek bu kadar mı sıkıntı? (Bu soru için Santiago’ya ben de teşekkür etmek istiyorum ya, bayağı âlâ soru. Zira ben bıktım artık biraz bu ısıtıp ısıtıp tekrar sürmelerden. -G.)
Z. S.: Sahiden güç mu? Bilemiyorum. Ancak bana sorarsanız güç ve bence izleyicinin bir karakteri sevip sevmemesi hem bir muharrir olarak benim sorumluluğum, hem onu hayata geçiren kişi olarak aktörün sorumluluğu, kendini içinde bulduğun senaryo ve hikaye… Yani tam olarak izleyiciyi nasıl bağlayabileceğin konusunda kesin bir karar ya da yol yok.
TV gösterilerinde sık sık oluyor mesela, bir diziye başlıyorsun sonra bakıyorsun 8 kısım seyretmişsin, 8-9 saat boyunca ve hiç fark etmemişsin bile. Fakat yapımını yaptırmak sıkıntı.
D. S.: Yaptırmak imkansız üzere. Rebel Moon üzere yepyeni bir IP’ye fırsat vermek isteyen birini bulmak güç, küçük bağımsız bir sinema üzere değil. Ve halihazırda bir kitlesi de yok. O nedenle hazırlayıp birilerine tanıtmak güç, yani oynayacak aktörlere tanıtırken bile sıkıntı. Star Wars, Lord of the Rings üzere çabucak tanınacak bir isim değil, insanlara sıfırdan öğretmek zorundasınız.
Ama öbür yandan heyecan verici de. Zira kendi dünyamızı yaratıyoruz. Bilhassa 10 yıl boyunca DCU içinde yaşadıktan sonra kimsenin görmediği ve bilmediği bir şey yapıyor olmak heyecan verici.
