Abi yan sanayi John Wick var mı?
Günümüzde oyunların sanat yapıtı niteliği tartışıladursun, oyunlarla ilgili herkesin hemfikir olduğu çok net bir nokta var: Oyun oynamak önemli bir gerilim atma aracı. İş, okul, aile, ilişkiler… Hayatta bir şeyler yolunda gitmese bile meskene gelip kulaklığı takınca birçok kişi için işler değişiyor. Midnight Fight Express ise bu durumu en üst noktalarda yaşatan bir imal. Anti depresan niyetine serseri tokatlayıp neredeyse hiçbir şeye baş yormadığımız bir oyundan bahsediyoruz.
Abi valla yan bakmadım ya niçin o denli diyorsun?
Oyunumuz cayır cayır aksiyon arkadaşlar. Doom başında, önümüze gelen çabucak herkesi tokatlayarak yolumuza devam ediyoruz. Haliyle bu durumda oyundaki en kıymetli husus, dövüş sistemi diyebiliriz. Üretimci da bunun farkında olmalı ki oyunda en çok özendiği konu bu olmuş. MFE’nin dövüş sistemi sahiden üstün. Düşük bütçeli bir indie üretim olmasına karşın o kadar stabil, istikrarlı ve eğlenceli mekanikleri var ki… Özetlemek için şöyle düşünebilirsiniz: Batman Arkham serisindeki akış halindeki dövüş sistemini alın, biraz Devil May Cry-vari kombolardan koyun; üstüne ateşli silahları ekleyin. Artık bir de çevresel etmenleri de denkleme katın (çöp kutusu, bira bardağı, hatta elektro gitar bile silah olarak kullanılabiliyor), sonuç ne çıkar? Tabi ki inanılmaz keyifli bir oynanış. Birinci başlarda biraz yavan gelse de oyuna alıştıkça ve karakterimiz geliştikçe daha farklı kombolar aracılığıyla oyundan ve dövüşlerden alınan zevk katlanarak artıyor.
Karakter gelişimi demişken, oyundaki az da olsa RYO etmeninden bahsetmekte yarar var. Oyunumuz temelde 40 kısımdan oluşuyor, geçilen her kısımda bir yükseltme puanı ve biraz para kazanıyoruz. Yükseltme puanlarıyla çeşitli yeteneklere kavuşuyoruz, parayla da kozmetik zımbırtılar satın alabiliyoruz. Yükseltmeleri hangi alanlarda yaptığınız oynanış biçiminizi da etkin olarak değiştiriyor.
Ana karakterin köpeğini mi öldürtsek? Yok ya o yapıldı…
Oyun her ne kadar dövüş sistemi bakımından oyuncuya çok hoş vaatlerde bulunsa da ne yazık ki tıpkı sav senaryo bakımından yok. Senaryoyu kısaca özetleyecek olursak, yeraltı dünyasının eski kulağı kesiklerinden biri olan Babyface hafızasını kaybetmiştir. Yaşadığı kentte hata oranları gitgide yükselirken ve sokaklar her geçen gün daha da tehlikeli hale gelirken bir gün kapısının önünde bir drone bulur. Konuşan drone, ana karakterimiz Babyface’i çetelerin çok daha şeytani planları olduğuna ikna eder. Babyface de hem hafızasını geri kazanmak hem de kentte asayişi sağlamak için yola çıkar bıdı bıdı bıdı… Hâlâ okuyorsunuzdur umarım. Ben senaryoyu özetlerken uykuya direnen okuyucularla yolumuza devam edelim.
Gördüğünüz üzere senaryomuz patates. Yani aslında kendi içinde ufak twistleri, heyecan yaratan yerleri oluyor ancak varsayım edebileceğiniz üzere burada pek de senaryoluk bir şey yok. Ama oyuna senaryo tırt diye kızmak pek de hakikat olmayabilir. Tahminimce üretimci John Wick, Hotline Miami, Doom üzere markalardan etkilenmiş -ki bu isimlerin de senaryo bakımından ne kadar tatmin edici olduğu tartışma konusu. Bu yüzden senaryo bakımından oyuna çok yüklenmemeyi tercih ediyorum.
Yine de diyalogların ve oyunun genel üslubunun akıcı olduğunu, kendini keyifle takip ettirdiğini söylemek gerek. Kalemi zeki ellerin tuttuğu belirli, oyun yüz güldüren tatlı ayrıntılarla dolu. Hayvan maskeleriyle gezen bir çetenin at maskeli önderi BoJacket, motorcu çetesi Sons of Hedonism, dövüş kulübü başkanı Kyler Çeşitten üzere ufak fakat keyif veren ayrıntılar çokça mevcut.
Tek kişilik dev kadro
Sıra geldi hakikaten övgü yağdırmamız gereken şahsa… Üretimci deyince akla çabucak bir şirket geliyor biliyorum. Lakin bu sefer durum epeyce farklı. Şapka çıkartmamız gereken şahıs: Jacob Dzwinel. İster inanın ister inanmayın, bu Polonyalı kardeşimiz oyunu cayır cayır tek başına yapmış, yıllarca ilmek ilmek işlemiş ve projenin baş mimarı olarak da Credits ekranına kendini yerleştirmiş. Oyunun çapı göz önüne alındığında bana kalırsa inanılmaz bir muvaffakiyet öyküsü bu. Polonya’da oyun dalı bu türlü yükselmeye devam ederse, yakında “Polonya’dan babam çıksa oynarım!” demeye başlarız üzere.
Başarının büyük kısmını Jacob üstlense de artlarda sinsi üzere sıranın kendisine gelmesini bekleyen biri daha var: “Noisecream”. Bu arkadaş da oyunun müziklerinden sorumlu ve bana kalırsa yüklendiği sorumluluğun altından hakkıyla kalkmış. Mick Gordon ile Doom ortasındaki üzere bir ahenk var MFE ile Noisecream ortasında. Kaliteli ve gaz müzikler, çok aksiyona tuz biber oluyor.
Tamam indie oyunlara hürmetimiz var da…
Buraya kadar her şey güllük gülistanlık gelmiş olabilir lakin maalesef detaylara indikçe MFE ateşini koruyamıyor. Benim açımdan en büyük sorun oyunun kendini inanılmaz tekrar etmesi. Düşman çeşitliliği üzücü değil, hakeza yer çeşitliliği de o denli. Lakin oyunda ilerledikçe aslında bunların birbirinin farklı kılıflarda parlatılmış hali olduğunu görmeye başlıyoruz. Tahminen de yüzlerce farklı düşman tipi var lakin hepsinin dövüş tarzı misal. Bir yerden sonra da “Ben sanki daima tıpkı şeyleri mi yapıyorum?” hissiyatı insanın içine oturuyor. Ki bana kalırsa bu bir indie oyunun yapabileceği en büyük kusurlardan biri. Kısmı başlat, drone biraz dırdır etsin, yere kısım, ortalığı dağıt, kısmı bitir. Yani keyifli evet lakin ne yazık ki çeşitlilik olmadığı için sıkılmamak çok sıkıntı. Ortalara motor, jet ski üzere araçları kullandığımız kısımlar falan girse de oyunun 40 kısım olduğunu hatırlamakta yarar var. Neyse ki oynanış 6-8 saat civarı makul bir mühlet sunuyor.
Tek kişinin verebileceği emek sonlu, kabul ediyorum. Ancak tekrar de kimi noktalarda göze batan şeyler de yok değil. Oyunda hiç seslendirme olmaması üzere hususlara takılmıyorum, indie oyunlarda bu türlü şeylerden feragat etmek pekâlâ mümkün. Lakin kamera açılarının yer yer patlaması, görünmez olması gereken duvarların görünmez olmaması, bir yerden üst çıkarken nereye çıkacağımızı bir türlü göremememiz üzere konular can sıkıcı sahiden. Keşke biraz daha üstüne düşünülseymiş…
Bunların dışında, oyunun grafikleri ve fizik motoru pek başarılı. Yapay zekâ da hiç üzücü değil. Oyun bu bahislerde kalabalık şirketlerin yaptığı oyunlara taş çıkartacak vaziyette olmasına karşın, ufak fakat can sıkıcı detaylarda boğuluyor ne yazık ki.
Şiddet tahlil mü yani?
Midnight Fight Express, tutkulu bir yapımcının elinden çıkan bir aşk eseri, bunu buram buram muhakkak ediyor. Oyuncuya damardan adrenalin veriyor, keyifli dövüş sistemiyle hudut gerilim hiçbir şey bırakmıyor. Ancak tıpkı başarıyı maalesef çeşitlilik manasında sağlayamıyor, bu sebeple de kendini tekrar edip duruyor. MFE süper bir deneyim vadetse de bu deneyimin bir kısmını bize aktarabiliyor, kalan kısımlardaysa “çerezlik” olmanın pek de ötesine geçemiyor.
