Ama başımız nasıl güzel…
High On Life’ı açtığımda neyle karşılaşacağımı bildiğimi pek de bilmiyordum dürüst olayım. Bu sene pek de beklentimin olmadığı oyunlardandı hatta kendisi. Üstüne “Rick & Morty’nin yaratıcısından” (Justin Roiland) etiketi yapıştırılıp millete yedirilmeye çalışılan, tırt bir FPS oyunu olacağını düşünüyordum bayağı bayağı. Lakin oyunun birinci bir saatini oynadıktan sonra düşündüğümden bir oldukça fazlası olduğunu görünce 20 küsür saatimi gömüvermişim oyuna… Durun açıklayayım.
ENVAİ ÇEŞİT GATLIAN, ARTIK STOKLARDA
High On Life’ı gördüğümden bu yana bir türlü oynanışın nasıl olacağını anlayamamıştım nitekim. Evet, FPS oyunu fakat daha evvel hiç FPS oyunu yapmamış, hatta tartıda VR oyunlarıyla bilinen bir firmanın yapacağı bir oyundu malum. Fakat oyun beklediğimden daha fazlasını sundu diyebilirim. Oyunda dört farklı silah var ve bunların bir de kendilerine özel yetenekleri var. Hepsini kullanmak tatmin edici hissettiriyor ve oyunun sonlarına hakikat gelen bir “şeyle” tam manasıyla güç fantezisi yaşatıyor çatışmalarda.
Boss dövüşleri de genel olarak bir oldukça hoş olmuş, beni yeniden şaşırtan şeylerden biri oldu bunlar da. Yeniden bir epey sıkıcı, yerinde sabit duran mermi süngeri şeylerle çatışacağımızı düşünüyordum lakin boss dövüşleri, o dövüşe gelene kadar sahip olduğunuz şeylerin birçoklarını kullandırmaya zorluyor sizi. Bir epey eğlenceli, hatta kimileri bayağı da zorlayıcı olmuş.
Fakat silahların tek kullanım maksadı çatışmalar değil. Oyunda çokça platform yapmanızı gerektiren kısımlar da var ve her silahın bu özel yetenekleri daha evvel ulaşamadığınız yerlere ulaşmanızı, zorlandığınız platform kısımlarını rahatlıkla geçmenizi sağlıyor. Mesela oyunumuzun pompalı tüfeği Gus’ın kendine has özelliği belli duvarlara çakılabilen bir disk atmak olduğundan daha evvel ulaşamadığınız yüksekliklere ulaşabiliyorsunuz; ya da taramalı tüfeğimiz Sweezy’nin kendine has özelliği vakti yavaşlatabilen bir baloncuk oluşturabilmek olduğundan daha evvel geçemediğiniz pervaneleri rahatlıkla geçebiliyorsunuz. Bir de bunların üstüne oyundaki “luglox” ismindeki lootbox kutularından çıkan paralarla alabileceğiniz modifikasyonlarla bu özel yeteneklerin yaptıkları şeyleri bir oldukça değiştirebiliyorsunuz. Bunun sayesinde az görünen silah çeşitliliği de nispeten artmış oluyor.
Platform yapmaktan ve az görünen silahlardan bahsetmişken oyunun yeniden az görünen yerlerinden da bahsetmemek olmaz. Oyunda toplamda erişebildiğiniz 3 tane ana yer var. Ama bu ana yerlerin hepsi de bir epey büyük. Bilhassa zırhınızın Jetpack yükseltmesini aldığınızda bu yerlerde erişebileceğiniz ve keşfedebileceğiniz yerlerin sayısı da bir epey artıyor.
Oynanışta canımı sıkan şeyler de yok değil olağan. Çatışmalar her ne kadar varsayım ettiğimden zevkli olsa da Squanch Games düşmanları dalga dalga getirmek üzere bir hobi edinmiş kendine. Düşman çeşitliliğinin azlığı ve bazen bu dalgaların gereğinden fazla uzaması da bu zevkli çatışmaları sıkıcı hale dönüştürebiliyor. Yapay zekanın birazcık odun olmasından kaynaklı bir sıkıcılığın da tesirini görürseniz şaşırmayın.
DÖRDÜNCÜ DUVARIN AĞZINI YÜZÜNÜ KIRMAK
İşte bu noktada High On Life bu sıkıcılığı mizahı devreye sokarak götürmeye çalışıyor. Düşmanlarla çatışırken ölmeye yakın düşmanın “Zaten gerçek değil ki bu hehehe” demesi ya da gözlerinin önünden kaybolduğunuzda “Kelle avcısı hala buradaysan lütfen gidebilir misin?” demesi üzere anlar çatışmanın ortasında insanı güldürüyor.
Ama bunun dışında genel olarak hem senaryodaki diyaloglar hem de oyunun dünyasını keşfederken duyduğunuz şeyler de beni bayağı bir güldürdü. South Park ve Conker’dan hallice “pis” mizah, Rick & Morty ve Sunset Overdrive’ın meta mizahıyla birleşmiş, ortaya eğlenceli lakin ağzı bayağı bozuk bir mizah ortaya çıkarmış. Birtakım noktalarda “Ya neden?” diyerek gülmelere tutuldum, birtakım noktalarda dümdüz bir biçimde gülmelere tutuldum, bazen de “Gerek var mıydı?” deyip geçtim fakat uzun vakittir bir oyunda bu kadar güldüğümü de hatırlamıyorum sahiden. Yahu yalnızca bir muvaffakiyetim için beş dakika oyundaki televizyonun başında oturdum ve sonucunu görünce bir saniyelik sinirlenmenin akabinde gülme tuttu. O denli saçma bir oyun High On Life.
Oyunun meta mizahı haliyle yanında bir sürü easter egg de getiriyor. Youtuberlardan oyunlara, tanınan kültürden kendi işlerine kadar birçok gönderme var oyunda. Bir noktada kendimi tanınan Youtube sinema kanallarından Red Letter Media’nın grubuyla sinema izlerken buldum mesela. Bir noktada durduk yere benim de bir oldukça sevdiğim Donut County önerildi sevgili tabancamız Kenny tarafından. Platform yaptığım kısımların birinde durduk yere Muhteşem Lucky’s Tale ve Mario Land muhabbeti geçti. Easter eggler yalnızca göndermelerden de ibaret değil, kimi kısımlarda oyunun akışını fazla değiştirmese de “olması gereken” şeyleri değiştirebiliyorsunuz ne yaptığınıza bağlı olarak. Birkaç tane zımnî boss dövüşü bile var hatta.
Oyunun senaryosu da bayağı kolay başlayıp bir anda büyüyor. İsmi olmayan karakterimizin annesi ve babası tatile gitmişken Dünya, uyuşturucu karteli olan G3 tarafından bir uzaylı baskınına uğruyor, konuşan bir silah olan lakin Gatlus gezegeninin sakinlerinden biri olan Kenny’yle tanışıyoruz ve onunla Dünya’yı kurtarmaya çalışıyoruz. Fakat oyunda ilerledikçe senaryo mizahını korusa da biraz daha olayların derinine iniyor, hatta bazen ciddileşebiliyor bile. Fazla suyu çıkmadan, 10-15 saat ortası üzere bir müddette de bitiyor oyun. Justin Roiland ve takımı genel olarak hoş bir cihan ve çok uygun bir giriş oyunu yaratmış. Kendileri de yaptıkları şeyden bir epey şad olsalar gerek, bulmak için uğraşırsanız devam oyunu için yaptıkları yolu bile keşfedebiliyorsunuz zira.
GÜLDÜK, EĞLENDİK..?
Önceki paragraflarda da çokça belirttim, ancak High On Life sahiden beni çokça güldüren bir oyun oldu. Ancak günün sonunda ben de farkındayım ki mizah dediğimiz şey, tıpkı oyunlar üzere (hatta oyunlardan daha da fazla) bayağı şahsî bir zevk. O yüzden ben burada ne kadar anlatsam, ne kadar spesifik örnekler vermeye çalışsam da siz bunları oyunda uygulama halindeyken görmediğiniz sürece pek bir şey söz etmeyebilir. Hani “Rick & Morty’yi sevdiyseniz bunu da seversiniz” üzere bir şey bile diyemiyorum onun yaratıcılarından birinin elinden çıkmış olmasına karşın, sevmeme olasılığınız bir epey fazla.
İşte tam olarak bu sebepten High On Life kendini önerilmesi bir epey güç bir oyun yapıyor. Evet, oyunda silahların ve düşmanların genel olarak muhabbetlerini azaltmak için (hatta büsbütün kapatmak için) bir ayar var. Evet, oynanış pek sağlam ve kıssa kimi noktalarda sekteye uğrasa da hoş anlatılmış. Lakin High On Life, oyuncunun mizahını seveceği düşünülerek yapılmış bir oyun ve bunu birçok noktasında bir epey gösteriyor. Bu inceleme de bu sebeplerden ötürü, ister istemez şu vakte kadar yazdığım en sübjektif inceleme oluyor haliyle. Bunu da yapmadım demem.
