Bundan üç buçuk yıl evvel çıkan World War Z unutmadığım oyunlardan biri olmayı başardı. Bunun sebebi çok kaliteli yahut sıra dışı bir üretim olmasından çok hatırladığım yegâne “kötü olmayan” sinema oyunu olmasından kaynaklanıyor. Sinemanın muvaffakiyetinden nemalanmaya çalışmadan, çok eğlenceli bir oyun üretilmiş ve üstüne sinemadaki etkileyici sahnelerden de ziyadesiyle ilham alınmıştı. On binlerce zombinin uzaktan geldiği bir sahnede otomobil tamir etmeye çalışmak yahut zombilerin üst üste çıkarak oluşturdukları kuleleri yıkarken 4 kişilik arkadaş takımımla ziyadesiyle eğlenmiştik.
Birinci zombi kişi
Bütün dünyanın World War Z’yi hem bir sinema hem de oyun olarak unutmaya başladığı bugünlerde, WWZ virüslü yüzünü bu sefer de Aftermath ile gösteriyor. Aftermath ek paket olarak kabul edilemeyecek kadar küçük bir ek paket olmuş. Toplamda 6 haritadan oluşan iki yeni senaryo, Vanguard alt sınıfı ve zombi fareleri oyuna getiriyor. En değerlisi bir de First Person modu var ki, benim Aftermath’i alma sebebim oyunu bir defa de birinci kişi gözünden görmekti. Oyunu değiştirme potansiyeli olan bu özellik katiyen en büyük hayal kırıklığım oldu. Dürbünlü silahların dürbünleri çalışmıyor ve birinci kişi moduna uygun arayüz ihtarları da yok. Üstüne makul silahlar da oyuncunun görüş alanını haddinden fazla sınırlıyor. Yani Saber Interactive’in yaptığı tek şey kamerayı oyuncunun gözünün önüne getirmek olmuş. Bir FPS meczubu olarak bu türlü ucuz bir tahlili ziyadesiyle rahatsız edici buldum.
Yeni gelen sınıf Vanguard ise elektrikli kalkan kullanımıyla dikkat çekiyor. Kelam konusu zombiler olunca elbette sabit bir kalkanın esprisi yok. Hasebiyle kalkanı alan oyuncu koşarak hem zombi güruhlarını yarabiliyor hem de kullandığı yetenek ağacına bağlı olarak atak esnasında ve sonrasında çeşitli bonuslar elde ediyor. Ben beceremesem de düzgün Vanguard oyuncularının kalabalıkların ortasına dalıp sonradan yakın dövüş silahları ve ağır silahlarla toplulukları kısa müddette yok ettiklerini tekraren defa gördüm. Vanguard’ın kalkan saldırısı özel zombilere karşı da pek tesirli bir seçenek olmuş.
Yeni eklenen haritalar tasarım olarak ilgi cazip olsalar da oynanış olarak World War Z markasına fazla bir şey katmıyorlar. Roma’da seyahatimiz biraz daha turistik geçiyor. Tarihi yerlerde geziyor, barikatlar kuruyor ve Vatikan’ın bozuk hoparlörlerini tamir etmeye çalışıyoruz. Oynaması keyifli senaryolar ancak oyuna daha evvel denemediğiniz bir etkileşim sunamamış ne yazık ki. Soğuk Kamchatka ise World War Z’nin donuk kısımlarına yenisini ekliyor. Kamchatka’nın başlarında biraz daha hayatta kalma temaları işlenecek üzere dursa da bence burada da epey büyük bir fırsat kaçmış.
Aynısının fazlası
Bu incelemede World War Z’nin puanını düşürmemdeki en büyük neden ise katiyen zombi fareler olacak. Bu erdemsizler ateşli silahlarla öldürülemiyorlar. İlla ki yanıcı ve patlayıcı ekipmanları kullanmak gerekiyor. Şayet bu türlü bir silahınız yoksa yandınız, zira fareler sıkıldıkça bir oyuncudan başkasına geçip duruyorlar. Birden fazla Left 4 Dead’den arak olsa da öbür özel zombilerin müsabakayı ilginçleştiren yan özellikleri ve zaafları vardı. Farelerse yalnızca can sıkıcılar.
World War Z Aftermath, ömrünü doldurmuş başarılı bir oyuna dönmek için bana gereğince neden sağlayamadı. FPS kamera modu düzgün çalışsaydı bu söylediklerimi seve seve yutardım lakin servis tipi oyunların revaçta olduğu bu devirde bu kadar kısıtlı içerikle ek paket çıkarmak için baya baya yürek yenmesi gerektiğini düşünüyorum. Aftermath’in bu bağlamda artık vadesi dolmuş bir devirden gelen bir ek paket olduğunu söyleyebiliriz.
