İnsan hayatında bazen elde edemeyeceği şeylere büyük bir gıpta ile bakar. Kemal Sunal’ın meşhur Tokatçı sinemasındaki ana karakterimiz Osman’ın cama ekmek bandığı sahneyi hatırlarsınız. İşte benim ekmeğim Pentium 4 işlemcili 2001 model eski bilgisayarım, orada dönen tavuklar ise Crysis oyunuydu. Yeni bir bilgisayar alana kadar daima gıpta ile baktım Crysis’e zira mükemmel gözüküyordu. Esasen yeni bilgisayar alınca da çabucak yükledim lakin bu sefer beni o kadar da etkileyemedi, zira hem beklentilerimi arşa çıkarmıştım hem de ben oynayana kadar daha hoş tonla oyun çıkmıştı. Tekrar de yalnızca bir oyuna duyulan merak ve gıpta duygusu bile Crysis’i çok özel bir yere koydu benim için.
Serinin başka iki oyununu devrinde oynadığım için çok fazla beklentim yoktu, aldığım keyif biraz daha yüksekti. Üçüncü oyundan sonra neredeyse dokuz sene geçti ve cilalayıp piyasaya sürme furyası nihayet Crysis’e de sıçradı. Fakat her cilalı sürümde olduğu üzere bu yeni üçlemenin de yapabildiği az yapamadığı çok şey vardı. Birinci oyundan itibaren sırayla tekrar bitirdim üçünü de ve şunu fark ettim ki lise yıllarında o her gördüğümde oynayamadığım için beni üzen Crysis’e hak ettiğinden çok fazla mana yüklemişim. Bu yenilenmiş sürüm beni vakit zaman nostaljiyle ve cilasıyla etkilese de birden fazla vakit ekmek içi üzere yavan bir tat bıraktı. Periyodunda başyapıt sayılan oyunların bugün bu türlü problemli biçimde cilalanıp tekrar piyasaya sürülmesi ise oyun kesimindeki en can sıkıcı mevzulardan biri haline gelmiş durumda.
Abi Bu Crysis’i Açar Değil Mi?!
Dünyanın büyük bir çoğunluğunda Kuzey Kore ile ilgili tuhaf kanılar var. Bilhassa Amerika’da baya bir insan Kuzey Kore’den korkuyor, bu biraz da insanoğlunun bilinmeze olan korkusu olabilir. Crysis de birinci çıktığı vakit buradan yakalamıştı bizleri. Bir bilinmezden başkasına uzanan kısa bir serüven. Kısa diyorum zira birinci oyun ortalama dokuz-on saatte bitiyor ve devam oyunu için çokça materyal bırakıyor. 2007’nin sonlarında çıkan Crysis o vakit mükemmel görselliğiyle birlikte de çokça yankı uyandırmıştı. Hatta yakın periyodun “Abi bu GTA V açar mı?!” sorusu o vakitler Crysis için soruluyordu. Remastered versiyonunda da buna bir gönderme var. Ultra grafik seçenekleri yerine “Can it run Crysis?” yazıyor ve şayet bunu seçerseniz size “bak bu ayar çok yüksek sistem ister” diye bir ihtar veriyor. Natürel bu yol oldukça problemli optimizasyonu gizlemek için de hoş bir kılıf olmuş.
Crysis’in periyodunda en sağlam bilgisayarlarda bile yüksek ayarlarda tam randıman verememesine alışığız fakat artık 2021 yılına geldik. Hala benzeri problemleri yaşamak hudut bozucu. Tamam birtakım yerlerdeki grafikler hakikaten kendini aşmış ve şahane gözüküyor lakin oyunun genelinde büyük bir değişiklik yok. RTX ve DLSS takviyeleri bile oyunu kurtarmaya yetmemiş. Üstüne bir de yapay zeka ve düşman çeşitliliği de motamot korununca çağdaş devirde oynaması oldukça darlayıcı bir oyun çıkmış karşımıza. Birinci yarısında Kuzey Kore birlikleriyle savaşıp bir anda Nanosuit’i görece kolay düşmanlar üzerinde test etmek tekrar eğlenceli bir tecrübeydi. Fakat ikinci yarısından itibaren uzaylılar işin içine girince biraz daha yenilik görmek düzgün olurudu. Ne bileyim en azından kısım sonu düşmanları için bir değişiklik yapsaydınız.
14 sene evvelki buglar ve yeni yeni taze buglar ile birlikte cama ekmek banmaktan çok bozuk tavuktan zehirlenmemeye çalıştım. Cilalı grafikleri yeniden randıman vermekte zorlanırken sıkça “acaba ne vakit oyun çökecek de son kayıt noktasından doğacağım” diye kara kara düşünürken buldum kendimi. Yeniden de oynanış olarak kimi yenilikler işi biraz kolaylaştırmış. Nanosuit modları ortasında otomatik geçiş yapabilmek durumu oynanışı sandığımdan daha fazla geliştirmiş. Lakin vuruş hissiyatı o kadar makûs ki silah kullanmak büyük bir eziyet. Esasen birçok vakit mermiler istediğiniz yere gitmiyor bile bunu çözmek için her silaha keskin nişancı dürbünü takmak bir tahlil ancak yakın aksiyon sahnelerinde biraz hudutlarınız hopluyor. Özetle Crysis 1’in cilalı sürümü azamî hayal kırıklığı ve en az zevk ile geçiyor.
Karadenizli Chino Ve 40 Uşaklar
Crysis oyunlarını peş peşe oynayınca benim beynimdeki nöronlarda da çokça arıza meydana geldi. Neyse ki sıcak bir çayın gideremeyeceği kadar önemli bir sorun yok. Aslında Crysis 2’nin tek hoş yanı da tekrar Karadeniz’den geliyor. Chino’nun Karadeniz aksanlı konuşmalarını sahiden özlemişim. Onun dışında ise pek özlediğim bir şey yok. Aksine şu noktadan sonra ebediyete kadar bir daha Crysis 2 oynar mıyım? Başıma silah dayamadıkları sürece hayır. Silahtan kurtulma bahtım varsa yeniden hayır. Hani birinci oyunda üstte problemli optimizasyon demiştim ya onu alın ve 2 ile çarpın. Bu sefer ayarlarda “Crysis’i açar mı?” seçeneği olmamasına karşın her an önemli FPS düşmeleri, 3-5 saniye takılıp kalan sahneler ve “acaba çöktü mü, alt+f4 mü çeksem?!” diye düşündüren çokça hudut harbi yaşandı. Hayır grafiklerin cilası üstüne oyunda birkaç yenilik olsa bunlar yeniden tahminen biraz tolere edilebilir ancak şu haliyle azamî hayal kırıklığı giderek artıyor.
Olağan vakitlerde oynarken Crysis üçlemesi içerisinde en sevdiğim oyun ikinci oyundu zira öyküsündeki değişimler ve Prophet’in akıbeti ilgi cazip ayrıntılardı. Bunları zati bilince bu remastered sürümde beni cezbedecek hiçbir şey de kalmamış oldu. Oyunda yeniden envaiçeşit bug var. Hatta yapay zeka bile çokça yanılgı verip sizi görmezden geliyor. Elinizi kolunuzu sallayarak ortalarından geçebiliyorsunuz, yine yüklemek de birden fazla vakit bu yanılgının giderilmesini sağlamıyor… Tıpkı düşman aracını 3 ya da 4 defa yendikten sonra bir de yolda giderken 15 saniye içinde tankla dövmek de hala asap bozucu. Yahu ben o yaratıkları el yordamıyla kesmek için haritada 4 çeşit atıp roket atar ya da c4 bulana kadar canım çıkıyordu. Bu vakte kadar tankınız neredeydi?! Ayrıyeten bu yeni sürümde çok acayip bir bug daha var. Oyunda yakın sahnelerdeki herkes şaşı! Birinci başlarda tam anlayamadım lakin Wall Street sekansı sırasında bir yakın çekim sahnesi var ki çok vahimdi. Uzun lafın kısası Crysis 2’nin güzide karakteri Karadeniz uşağı Chino bile yeni sürümü kurtarmaya yetmemiş. Ben yeniden de kendime biraz daha ateş gücü bulayım, gereksinimim olacak.
Okçu Prophet
Crysis 1 ve 2’yi bilgisayarda oynadıktan sonra üçün çıktığı periyot her nedense oyunu PlayStation 3’te oynamıştım. Aslında hayli kısa bir oyun olduğundan en azından öykünün sonunda ne olacak diye bakayım derken bi oturuşta bitmişti. Remastered ile birlikte birebir şeyi bilgisayarda da yaşadım. Tek farkla, fare ile yay kullanmak DS3’e nazaran çok daha keyifli. Hatta birinci iki oyundan sonra üçüncü oyun eksiksiz daha keyifli geldi. Saçma sapan bug sayısında radikal bir azalma var ve optimizasyonu başka ikisine nazaran biraz daha düzgün. En azından daima FPS düşüşleri yaşanmıyor. Üstüne oyun da kısa olunca birinci iki oyunu oynarken çektiğim zahmetlerden sonra Crysis 3 bana “kötünün iyisi” kavramını somut bir formda sundu. Nomad ile başlayan ve sonrasında Prophet ile devam eden Crysis kıssasını de bir defa daha sona erdirdim. Yalnız peş peşe üç oyunu bitirince çok net bir şey fark ettim ki birinci oyun ile üçüncü oyun birbirlerine çok benziyor.
Şöyle ki birinci oyunda Kuzey Kore askerleriyle savaşarak oyunun birinci yarısını geçiriyorduk, uzaylılar sonra ortaya çıkıyordu. Üçüncü oyunda da CELL ile uğraştıktan sonra keskin bir geçişle Sefler meydana çıkıyor ve olaylar gelişiyor. İkinci oyunu daha çok sevme nedenim de tahminen bu geçişi daha yumuşak ve oyunun içine yedirerek yapmasıydı. Çünkü ne toplam kıssa ne de kişisel oyunların öyküleri şaheser değil, ortalama bilim kurgu sineması kıvamında ismi Prophet olan bir kahramanın günü kurtarmasını bekliyoruz. Üç oyunda da en temel kasvet görüş sonunun gereksiz uzatılmış olması. Yani haritanın öbür ucunun çok net bir formda gözükmesi hem bilgisayarı yoruyor hem de performans düştüğü için sizi yoruyor.
Cevat Yerli ve Crytek’e çok büyük hürmet duyuyorum, bu oyunları periyodunda çıkarmak harika bir işti. Üstüne tamamını Türkçe seslendirmeler ile oynadık. Fakat bu remastered işi en azından şu anki haliyle azamî hayal kırıklığından öteye gidemiyor. Keşke buna harcanan vakit ile Crysis’de de yeni bir çağ açılsaydı ya da yeni bir marka üretilseydi de farklı bir oyun tecrübesine kavuşsaydık. Tahminen bir sene içerisinde çokça güncelleme ile birlikte optimizasyon problemleri ve yanlışlar giderilir de bilhassa birinci iki oyun stabil bir halde oynanabilir hale gelir. O vakte kadar Crysis oyunları için en uygun seçenek bence hala yepyenileri üzere duruyor.
