Dragon’s Dogma 2 – İnceleme

Kalbimi ejderhaya kaptırdım, hükümsüzdür…

Melve’den yola çıkalı iki gün oluyor. Güya yollar tehlikeli diye karavanla gidelim Vernworth’a dedim, belaya bulaşmayız dedim… Onda da kasabadan yola çıktıktan çabucak sonra Cyclops’un birinin saldırısına uğradık! Haydi o keder değil de, biz Cyclops’u hallederken karavandakiler yola bizsiz devam etmiş; yolun ortasında hiçbir hazırlığımız olmadan öylece kaldık resmen!

Neyse, ben de dünkü maceracı değilim herhalde. Yabanda hayatta kalmak ve yolumu bulmak konusunda iyiyimdir; övünmek üzere olmasın… Lakin işte, ne kadar yeterli olursanız olun, bir yerden sonra yorulup tükenmeye başlıyorsunuz. Goblinler falan neyse de… Güneyden dolaşıp yolumuzu bulmaya çalışırken iki tane Minatour’a denk geldik. Birebir anda değil alışılmış; farklı noktalarda. Çetin dövüş oldu fakat neyse ki Pawn’ım bu yaratıkların zayıflığını yeterli biliyor: High Levin büyüsü savaşı süratle bizim lehimize çevirdi. Yorulduk lakin tekrar galip geldik yani.

Fenerimin ışığında haritayı kaldırıp etraftaki biçimleri, yolun kıvrımlarını inceliyorum. Bu sırada Pawn’lar kendi ortasında sohbet ediyor: “Başka diyarlardaki Arisen’ların daima farklı zevkleri var” diyor mesela yaralarımızı güzelleştirsin diye Rift’ten çekip getirdiğim büyücü. “Bir tanesi yalnızca bayan Pawn’ları kiralamayı tercih ediyordu” diye ekliyor. “Hepsinin bir tercihi var işte” diye onaylıyor benim Pawn’ım da.

Haritadan başımı kaldırmadan gülüyorum ikisinin ortasındaki muhabbete. Sonra dikkatimi tekrar yola veriyorum. Vernworth’un biraz güney batımızda kalıyor olması lazım. Hava zifiri karanlık olduğu için yolumuzu seçmekte zorlanıyorum artık. Aslında en son kayalıkların doruğundan atlayıp önümüzü kesen Ogre da üzücü canımı sıktı. Bizi karanlıkta gafil avlaması yetmiyormuş üzere savaşçımızı tutup suya fırlattı. Ben yetişemeden tuzlu, sudan uzanan o tüyler ürperten kızıl uzantıların ortasında kayboldu zavallı şey.

Ama az kaldı, biliyorum. Vernworth’a vardığımızda handa biraz dinlenip kendimize geliriz. Çantalar da ganimet doldu esasen, yükleri belimi büküyor. Sonra tahminen o zavallı Pawn’ı geri çağırırım hem… Yok yere heba oldu garibim.

…Hele şu köprüyü bir geçelim de…

…Bir dakika, tekrar bir kükreme sesi mi duydum güya?

Ah, hayır ya… Ejderha mı şu yolumuzun üstündeki?!? Sırası mıydı artık?

Oturun şöyle yamacıma, kıssa zamanı! Yıllardan 2000’i 12 geçe; aylardan da Mayıs. Oyungezer’in 55. sayısı çıkmış. İçerisinde yesyeni bir oyun var kimselerin duymadığı: Dragon’s Dogma! Genç ve istekli bir muharrir, etrafındakilere canhıraş anlatıyor bu oyunu heyecanla. Ancak herkesin lisanında bir “Skyrim” var, kimse dönüp bakmıyor bile bu güzide oyuna.

İşte o bir vakitler genç olan müellif var ya, yıllarca övmeye devam etti bu oyunu usanmadan. İnsanların oyun zevkini genişletmek, onları bu niş lakin eşsiz tecrübeyle tanıştırmaya çalıştı… Dedi ki “Oyunun macera hissi üstün ya”, “Gece seyahate çıkmak farklı bir deneyim”, “Yahu indirime de girmiş tekrar, sudan ucuz; alsanıza, oynasanıza!” Yok. Bir türlü dinlemediler lafını. Nereden mi biliyorum? Eee bendim o muharrir; öbür nereden bileceğim?

12 yıllık bekleyişin akabinde ejderha geldi bir sefer daha kalbimizi çaldı. Uzunca bir mühlet oyunun yapıldığına dair söylentiler ve Dragon’s Dogma Online’ın Japonya sonları dışında oynanamıyor olmasının verdiği depresyonla boğuştuktan sonra nihayet tekrar Cyclop’ların doruğuna tırmanıp Chimera’ların kuyruğunu tıraşlayacağımız günler geldi çattı. Oyunun mekaniklerine, öyküsüne falan da ayrıyeten değineceğim yazıda fakat dikkatinizi asıl yazının dört bir yanına serpiştirmiş olduğum “günlük” kısımlarına çekmek istiyorum. Çünkü hepsi büsbütün oyun içinde şahsen başımdan geçen, oyunun evvelce belli öykü sekanslarıyla çok nadiren kesişen hayli değişik anılardan derlendi. Bu yüzden de oyunun asıl “akılda kalıcı” yanlarını öne çıkarttığını düşünüyorum. Muhtemelen sizin karşılaştığınız şeyler çok daha farklı ve öbür olacaktır.

Çok kalpsizsin Arisen…

Arisen bir nedir? Bunu bilmek değerli, zira Dragon’s Dogma’nın başrollerini Arisen ve ejderha paylaşıyorlar. Arisen aslında standart bir maceracı ya da sıradan bir insan değil, ejderha tarafından “işaretlenmiş” bir nevi seçilmiş kişi. Olağan işaretleme süreci kalbini sökerek yapıldığı için bir tık acılı olsa gerek ancak ejderhanın seçtiği kişinin kalbini yemesiyle bu ikisi ortasında bir bağ oluşuyor. Arisen bu sayede yaşlanmıyor, ejderhayla bağlantı kurabiliyor, olağan kaideler altında öldürülemiyor… ve en kıymetlisi de “Pawn”, yani piyon ismi verilen savaşçılara can veriyor. Bütün Pawn’lar Arisen’ın iradesinden doğduğundan tek maksatları sorgusuz sualsiz hizmet etmek. Ve seri için o kadar kıymetliler ki, Dragon’s Dogma’nın kolunu kesseniz damarlarından kan yerine “Kurtlar sürü halinde avlanır Arisen” diyen Pawn’lar akar. Varsayım edeceğiniz üzere biz yeniden bir Arisen olarak oynuyoruz oyunu. Aslında her oyuncu sayısız dünyadaki sonsuz Arisen’lardan birini temsil ediyor. Bu multi-evren sonsuzluğu içerisinde Pawn’ların seyahat edebiliyor ve diğer maceralara katılabiliyor olmasıysa sistemin belkemiğini oluşturuyor. Ancak oraya daha sonra ayrıntılıca geleceğim, evvel öykü girizgahını verdiğime nazaran Dragon’s Dogma 2’nin senaryosu üzerine diyeceklerim var.

Şimdi öykü birinci oyuna nazaran epeyce sıkı başlıyor aslında. Öncelikli olarak elimizde iki tane büyük kent var: İnsanların yaşadığı, Arisen’ın karar sürdüğü yemyeşil ormanlar, balıkçı kasabaları ve türlü türlü yaratıkla dolup taşan klasik fantezi diyarı diyebileceğimiz Vernworth. İkinci kentse daha çorak ve kanyonlarla çevrili, yeniden bir o kadar tehlikeli canlıların mesken tuttuğu, daha şamanistik yapıda olan yeni kedimsi ırk olan Beastren’lerin başşehri Battahl. Ortada pek de geçinemeyen bu ikisi ortasında kalan hudut kasabaları falan da var. Hayli şenlikli bir ortam anlayacağınız. Ancak Vermund’un hükümdarı Arisen dedim, değil mi? E biz Arisen olduğumuza nazaran, kent aslında bizim mi oluyor? İddia edeceğiniz üzere olamıyor zira tahtta bir Arisen oturuyor aslında. Ve bizim kente gelişimizle de “Ee gerçek Arisen hanginiz o vakit?” sorusu üzerine dönüyor konu. Sürprizini kaçırmayacağım lakin daha başlarda açığa çıksa da ilerisi için hevesimi kabarttı bu farklı öykü gidişatı.

Ne yazık ki o birinci beklenti çok uzun müddet devam edemedi, çünkü güçlü başlangıç ve geniş potansiyeline karşın iş anlatıya geldiğinde DD2 tekrar birinci oyunda olduğu üzere biraz çakılıyor. Hani makus demeye de dilim çok varmıyor lakin o denli bitirdikten sonra yıllarca anacağınız, akılda yer eden misyonlar çok az. Haydi bunu birinci oyunda da sineye çekmiştik de, beni bu açıdan en büyük hayal kırıklığına uğratan şey karakterlerin sığlığı oldu doğrusu. Yani derine gidince Brine kapıyor, o yüzden sığ yaptınız tahminen de ama… Oyunun ana görseline bakıyorsunuz: Solda Beastren’ların İmparatoriçesi Nadinia var, sağ yanda Ulrika ismindeki insan okçu var. Ortada Arisen, bu türlü yaldır yaldır alevlerle çevrelenmiş… Görsele bakınca çok acayip şeyler hayal etmiştim ben. İkisi de çok değerli karakterler, Arisen’ın kıssasında çok büyük rol oynayacaklar falan diye pazarladılar zati. Ancak oynayınca görüyorsunuz ki ikisinin rolü de tatmin edici derinlikte olmaktan uzak.

Hoş, o ikisine gelene kadar öteki yan karakterlerde de durum iç açıcı değil … Oyunun sitesine girdiğinizde “Karakterler” diye sayfa yapmışlar mesela. Buradaki kimi karakterler için yazılmış “özetler” hakikaten oyunda anlatılandan daha fazla yahu. Sigurd diye bir karakter var mesela, son vazifeye gelene kadar toplamda üç tane repliği ya var ya yok adamın… Onları da ağzından kerpetenle zorla alıyoruz esasen. Daha da kötüsü bu adam “Maister” olarak geçiyor; yani muhakkak bir Vocation’da Arisen’a yol gösterecek bir uzman, haliyle de seyahatimizde değerli yer tutması lazım. Onun yerine kasabaya saldıran ejderhayı dövdüğümde “Al özel teknik. Öğrenirsin!” diye başıma özel tekniğini fırlattıktan sonra tekrar sessizliğe gömüldü oyunun kalanında. Kimsin, kimlerdensin; bu teknikleri nereden öğrendin, nasıl geliştirdin? Bunları bir anlat, karakterin etrafında bir külliyat oluştur… Di mi? Yok. “Teknik yaptım, al öğren”. Bitti gitti…

Neyse, sakinim… Senaryodan bahsederken gömdüm biraz ancak onun ortadan çıktığı güzel oldu, artık alabildiğine öveceğim kısma geldik zira. Dragon’s Dogma’nın özünde bir açık dünya oyununda firmaların bir türlü anlamak istemediği (ya da anlayamadığı) o kapalı formül gizli. Yani bakın geçen ay Final Fantasy VII’nin açık dünyasını da övdüm aslında fakat orada bile şikayet ettim bundan: İkonlarla işaretlemeyin kardeşim her şeyi! Kule açmayalım artık, numerik kıymetlere indirgenmesin her şey. Salın bizi kum havuzuna, biz orada takılalım kendi başımıza. Beklemediğimiz sürprizlerle karşılaşalım. Zira gerçek söyleyin artık, hangisi daha eğlenceli sizce? Bir bölgedeki rastgele bir yere gizlenmiş 4 tane sandığı bulmaya çalışmak mı yoksa bir kasabadan başkasına gitmeye çalışırken gece bastırdığı için tepenize binmeye çalışan bin bir türlü musibetten kaçmaya çalışarak canhıraş bir formda geceyi geçirebilecek bir kamp alanı bulmaya çalışmak mı? Şayet ikincisi diyorsanız müjde, Dragon’s Dogma tam size göre!

Oyunda geceler nitekim öbür oyunlarda deneyim etmediğimiz cinsten bambaşka bir deneyim. “Şimdi kontrastı kısıyoruz”dan çok daha fazlası. Bir yandan incelemeyi yazarken bir yandan da ikinciye dönüyorum mesela oyunu. Ana Pawn’ım dedi ki “Arisen, ben öbür bir dünyada gezerken buralarda bir sandık görmüştüm. Göstereyim mi yerini?”. Dedim ki “Göster haydi bakalım”. Ortam zifiri karanlık, ben istesem de göremem zati. İki metre önümdeki haller birden yerden peydahlanırken… sandık bulacağız diye uyumakta olan bir ejderhanın burnuna çarptım. Ejderha da “BANA MI LAĞN?!” diye ortalığı aleve verdi doğal olarak; şenlendi orman… Halbuki yolu düz takip etmiş olsaydık ya kente sağ salim varacaktık ya da artık Seneschal öbür bir formda belamızı verecekti yeniden, bilemiyorum. İşin hoş yanı, buna misal sahneler yaşayabilirsiniz alışılmış ki ancak bu enstantane büsbütün bana ilişkin. Tekrarlamak için gece tam o saatte, o yere giderseniz o ejderhayı orada bulacağınızın hiçbir garantisi yok. Bu yüzden de her bir yerden bir yere gidiş başka bir macera haline geliyor ve tekraren baştan oynasanız bile size sürpriz anılar yaratmayı başarıyor bir biçimde.

Dragon’s Dogma’yı başkalarından ayırıp kendine ilişkin kulvara sokan ve orada müsabakaya iten şeylerden bir tanesi de boss savaşları… ve tam olarak bu savaşlara bağlı gerçekleşen “Grab” özelliği. Bunu taaa 12 yıl evvel de övmüşüm ve “Bütün oyunlara eklenmeli” demişim bakın. Pek dinlememişler sözümü ki aklıma gelen diğer en önemli bir örneği yok bu özgün sistemin. (Shadow of the Colossus’u saymıyorum, o teknik olarak daha eski) Bilenler zati baş sallıyordur şu anda ancak ben bilmeyenlere açıklayayım: Nedir grab? Diğer oyunlardan alışığız olağan ejderha, Griffin ve gibisi yaratıklara silahımızı savura savura dövüşmeye. Dragon’s Dogma’da savaşlar bu halde işlemiyor. Ejderhayla mı dövüşüyorsunuz? Düz tırnağına vura vura saldırmaya çalışırsanız gerçekleşecek iki şey var: Ya ejderha ıstıraptan burnundan solurken ezkaza alev alacaksınız ya da “Hanım gelirken 10’lu Saurian yumurtası sipariş etmişti, geç oldu ben kalkayım” diyerek havalanıp gidecek. Yapmanız gereken ne pekala? Zayıf noktalarına çalışmak. Uçup gitmesin diye bu “Grab” özelliğiyle sırtına tırmanarak kanatlarını yırtabilirsiniz mesela. Kalbi parladığında oraya ağırlaşarak sersemletip yere düşürebilirsiniz… Ha birinci oyunda bu sistem çok özgün ve çok yeni olsa da birazcık garip çalışıyordu. Mesela Fighter, Warrior üzere ağır yüklü karakterler büyük yaratıkların üzerine tırmanmakta zorlanıyordu; tırmansalar bile bu biçimde yapabilecekleri akınlar sonlu oluyordu. Bu sefer herkese çok daha kolaylaştırmışlar işi, zira yaratıkların zirvesine çıktığınızda artık “tutunmak” zorunda değilsiniz, haliyle tutunmadan ayakta durduğunuzda Stamina harcamadığınız üzere daha rahat bir formda de saldırabiliyorsunuz. Lakin üstünde durduğunuz yaratık şöyle bir sağlam silkelendi mi de sizi en yakın duvardan hançerle kazıyorlar alışılmış. O yüzden silkelenmeye hazırlandığı anda tekrar yapışmak gerekiyor. Ejderhadan örnek verdim lakin misal formlarda Cyclops’un doruğuna tırmanıp “Yüzüne gözüne dursun” diye hançer saplamak, Chimera’ların yılan kuyruğuna yapışıp “Pullarından bot yapıcam” diye kesip biçmeye başlamak üzere her yaratıkta değişen numaralar var. Sistem nefis olmasına nefis lakin bu noktada ikinci oyunla seriye giriş yapmış olanların hiç farkına bile varmadığı lakin birinci oyunun gediklilerinden olan beni üzen kimi “basitleştirmeler” kelam konusu. Evvelden mesela “Ejderha boynuzu” ya da “ejderha kanadı” üzere malzemeler çok lazım olurdu ve bunları toplamak için de spesifik olarak o bölgeye saldırarak hasar vermemiz gerekirdi. Artık bunu kolaylaştırmışlar, ne kadar uğraşsam da ejderhalardan ekstra bir modül düştüğünü görmedim. Tek fark ettiğim Minatorların boynuzunu kırdığımda daha çok Minator boynuzu çıkması oldu cesedinden lakin onun da tesadüf mü yoksa nitekim o yüzden mi daha fazla çıktığından emin değilim.

DD1’den gelenler için ne yazık ki diğer kolaylaştırmalar de kelam konusu. Mesela evvelce Crafting sistemi biraz daha derindi. Çürüyen ve bozulan etleri, meyveleri büyülü pınarlardan şişelediğiniz sularla taze hale getirebilirdiniz, bir sürü malzemenin birbiriyle fantastik etkileşimleri ve kombinasyonları vardı. Ha bu herkes için makûs bir şey değil lakin bu alanda biraz daha derin ve ayrıntılı sistemleri sevdiğimden yokluğunu hissettim. Yeniden de şu anki hali de makûs değil, yalnızca birinci oyunu oynadıysanız eksikliğini hissedersiniz. Aslında düşünüyorum da Dragon’s Dogma 2’yi eleştirebileceğim noktaların birçok birinci oyundan bu yana kolaylaşmış ya da eksik kalan şeyler. Haydi Speedrun modu olmasa da olur lakin en azından bir Hard Mode olmalıydı katiyen diye düşünüyorum. Evil Eye, Cursed Dragons, Hydra, Cockatrice üzere düşmanların olmaması da bir eksi bence. Keza oyunun sonunda Ur-Dragon üzere Online’a da göz kırpan bir uğraşın olmaması beni biraz üzdü. Beğenilen, yeni eklemelerden Medusa ve bilhassa de Gigantus çok başarılı boss’lar. Hele ki Gigantus nitekim çok şahsına münhasır ve oyunun senaryo olarak size sunduğu az akılda kalan sahnelerinden bir tanesiydi. Yeniden de Bitterblack Isle stilinde bir devasa zindanı çok aradım lakin o kendi başına bir ek paket olduğu için bunu değerlendirmeye almam çok da adil olmaz diye düşünüyorum. Özetle… Siz güzeli mi Dragon’s Dogma serisiyle tanışıp sevdiyseniz birincisini de bir dönüp oynayın bence. Evet, birden fazla açıdan ikinci oyun seriyi alıp ileriye taşımış lakin kimi şeylerde birincisinin üstünlüğü de tartışılmıyor artık.

İkinci oyunun bilhassa öne çıktığı şeylerin başında oynanışın cilalanmış, sınıfların çok daha rafine, çok daha pak bir iş çıkartmış olması geliyor. Sınıflara yeniden farklı bir kutuda değindim minik tavsiyelerle birlikte. Hakikaten de ortalarında “Ya bu da çok berbatmış, olmamış” dediğim olmadı, her biriyle oynamak başka bir keyifti. Bu açıdan bir ıstırabım Dragon’s Dogma Online’ın oynamış olanların favori sınıflarından Alchemist’in eklenmemiş olması. Lakin belirli olur, tahminen Dark Arisen tadında bir eklenti gelir bu bahsettiğim noktaları da cilalar. İşte o vakit demeyin keyfimize…

İlk oyundan bağımsız olarak eleştirebileceğim bir öteki durumsa… çok şaşıracaksınız biliyorum fakat performans durumu. Ben oyunu Playstation 5’te oynadım, PC versiyonunu da ayrıyeten test etmek istedim fakat ne yazık ki tek bir kodumuz olduğu için mümkün olmadı. Ancak özetle oyun her platformda ülkünün altında bir performans sergiliyor. Konsollarda rastgele bir ekstra performans ayarı yok ve ekseriyetle 30 fps civarında çalışıyor olsa da Vernworth üzere büyük kentlerde ve büyük büyü efektlerinin havada uçuştuğu anlarda anlık teklemeler ziyadesiyle fark ediliyor. Ha, oynanmayacak ve slayt gösteriye dönecek kadar makûs değil lakin. PC tarafında aldığım duyumlarda da oyunun bilhassa CPU’ya abanması yüzünden kentlerdeki yüzlerce NPC’yi simüle ederken zorlanmaya başlaması kelam mevzusuymuş. Hatta bu yüzden millet kentlerdeki gereksiz NPC’leri öldürmeyi falan planlıyordu fakat bir mühlet sonra yerlerine yeni NPC’ler geleceğinden tahlil olabileceğini çok sanmıyorum. Neyse ki Capcom bu hususta bütün platformlar için performans güncellemesi üzerinde çalıştıklarını duyurdu ben bu satırları yazarken. Siz okuduğunuz sırada kelam konusu güncelleme çıkmış bile olabilir.

Bu kadar uzuuuun uzun anlattığımdan da anlayacağınız üzere Dragon’s Dogma 2 çok özgün, eşine benzerine az rastlanır ve etkileyici bir macera. Birinci oyun benim favorilerim ortasındaydı, ikincisi de ismini onun çabucak yanına yazdırdığından gönül rahatlığıyla tavsiye ediyorum. Tahminen çabucak değil ama… Şu performans kahırları geçsin gitsin, siz tahminen o sırada az evvel de yazdığım üzere birinci oyunla ısınma çeşidi atarsınız…

♦ İnceleme puanlarımız ne manaya geliyor?