Sonuçta hepimiz birebir kalıptan çıkma değil miyiz?
Normalde bir inceleme yazmaya başlamadan evvel giriş paragrafı için özenirim, üzerinde düşünürüm. Lakin bu sefer çok da uğraşasım gelmedi açıkçası, ne de olsa ortalama bir oyundan bahsedeceğim sizlere. Yani adamların birçok şeyi yarım yamalak yaptığını düşündüğüme nazaran ben de yarım yamalak bir inceleme yazma hakkına sahip olmalıyım, değil mi? Merak etmeyin, giriş kısmı hariç hiç de o denli bir şey yapmaya niyetim yok 🙂
Cookie Cutter son vakitlerde çıkan bir çok metroidvania’dan bir oburu. Oyunda bir cyborg olan Cherry rolündeyiz ve oyunun başında yaratıcımız, bilimkadını Shinji’yi kaçıran makus adamlara dünyayı dar etme ve Shinji’yi (kendisi birebir vakitte aşık olduğumuz kişi) kurtarma vazifesindeyiz. Bu berbat adamlar Shinji’yi kaçırırken bizi de darmadağın ediyorlar fakat sonrasında Shinji’nin eski bir dostunun da yardımıyla yeni kesimlerle tekrar hayat buluyor ve şiddete susamış halde intikam seyahatine çıkıyoruz.
Kan, vahşet, nazaran sevenler gelsin
Burada “şiddet” sözünü laf olsun diye kullanmadım. Cookie Cutter sahiden de yırtıcı bir oyun, her düşmana özel “öldürüş” hareketleri var. Bunlar tıpkı Blasphemous’ta olduğu üzere son darbeyi vurmadan evvel özel bir tuşa basarak gerçekleştiriliyor ve kiminde elemanları ikiye bölüyor, kiminde kazığa oturtuyoruz. Bu animasyonlar bir epey hoş ancak bir noktadan sonra yalnızca şiddet olsun diye yapıldıkları da muhakkak alışılmış. Natürel son derece renkli grafikler eşliğinde bu şiddet biraz daha çizgifilmsel bir boyut kazanıyor ancak olsun.
Oyunun başları bence biraz aldatıcı. Diyaloglar seslendirilmiş, karakterleri tanıyoruz falan. Lakin sanırım birinci 15 dakikadan sonra bir daha seslendirme duymuyoruz oyunda 🙂 Sonrasındaki neredeyse tüm diyaloglar sessiz biçimde gerçekleşiyor ki buna daha evvel sesini duyduğumuz karakterler de dahil. Değişik bir tasarım tercihi, pek hoşuma gitmedi.
Cookie Cutter’ın başarılı olduğunu düşündüğüm yanları var. Örneğin harita dizilimi hoşuma gitti. Farklı biyomlardaki farklı mekanikler, tuzaklar ve grafik stili bir epey güzel. Tıpkı Blasphemous 2’de olduğu üzere eldeki silahların metroidvania stili ilerlemede kullanılıyor olmasını da beğendim (daha evvel kıramadığımız kristal duvarları elektrikli testereyi bulduğumuz vakit kırabilmek gibi). Bir metroidvania’da görmeyi beklediğim çift zıplama, duvarlara tırmanabilme, havada dash yapabilme üzere yetenekler burada da var. Oyun dünyasında çok sayıda saklı oda olması ve bunları açtığınızda haritada farklı biçimde gösteriliyor olmaları da çok hoş. Sağda solda bir sürü oyuna atıflar var, Day of the Tentacle var, Blasphemous var, metal kümelerine yapılan göndermeler var. Bunları da sevdim. Ana karakterin seksi bir bayan yahut erkek olmamasını da beğendim mesela, stereotiplerin dışına çıkmışlar. Fakat işte bu cinse gönül vermiş biri olarak âlâ diyebileceğim şeyler bunlarla sonlu maalesef.
Şimdi mikrofonu sıfırcı hocaya bırakıyoruz
Cherry’nin denetimlere verdiği hareket yansısı çok isabetli gelmedi mesela bana. Ben biraz daha net denetimlere sahip oyunları seviyorum, bunda örneğin zıplayıp da sağa basarsanız resmen olduğunuz yere iniyorsunuz. Yürürken yahut zıplarken hafif bir kayma oluyor. Güzelleşme olayı pek pratik değil ve bir oldukça yavaş. Hızlandıran özelliği alınca bile yavaş. Düşman çeşitliliği yerlerde sürünüyor. Farklı bölgelere gidiyoruz lakin daha evvelki bir düşmanın biraz daha büyüğü yahut aynısıyla karşılaşınca insan sıkılıyor haliyle.
Ama beni tahminen de en rahatsız eden şey düğme atamalarının adam üzere değiştirilemiyor olması oldu. Güya oyunda remap var. Fakat bir düğmenin denetimini değiştirince eski denetim de o düğmede kalıveriyor 😀 Sol tetikte dash bence hiç ülkü değil, onu değiştireyim diyorum. Sol tetiğe hangi komutu atadıysam üzerine bir de dash yapmaya kalkıyor. Top bulmacalarını çözmek için topları tekmeleyerek bir yerlere götürmek lazım örneğin, ancak bu düğmeyi değiştirince topa tekme atma yerine haritayı açıveriyor. Yalnızca bu yüzden toplu kısımlara geldiğimde klavyeyle oynamak zorunda kaldım, lakin klavyeyle de açıyı özgür biçimde ayarlayamıyorsunuz. Bir el klavyede, bir el gamepadin analog kolunda… Bundan şikayet eden çok sayıda yorum gördüm, fakat şimdi yamalanmadı.
Bir başka makûs kısım sizi dokunduğunuz anda öldüren diken tuzakları. Hele ki oyunun bilhassa son kısmında bunlarla dolu uzun sekanslar yapmışlar. Bir sürü yeteneği arka arda kullanarak ilerlemeye çalıştığınız bu kısımlarda en ufak bir küsurda dikenlere değiyor ve ölüyorsunuz. Dev testereler canın yalnızca bir kısmını götürürken ufacık dikenler neden 9999 ziyan veriyor, orası muamma. Bu cins yapay zorlaştırmalar canımı sıktı açıkçası.
Büyüyünce Larry mi olcaksın çen?
Oyunun öyküsü de hayli ortalama ve diyaloglarda komik olsun diye konulmuş lakin komik olmayan tonlarca cinsel espri var. Bir mühletten sonra nitekim çok bayıyor. Yani neden bir fabrikanın her tarafında penis grafitisi olsun, neden herkes bel altı konuşsun, neden her kısımda duvarlarda cinsel çağrışım yapacak motifler kullanılsın. Bu bir Larry oyunu olsa anlarım lakin bağlamla son derece alakasız. Hele bir de şu var, oyunda bizi konuşmalarıyla yönlendiren bir yancımız var. İsmi Regina. Vajina demek yerine Regina demişler lakin bu yapay zeka kesimi Cherry’nin tam da kasıklarına yerleştirilmiş, konuştukça oradan ışıklar çıkıyor falan. Komik olması mı gerekiyordu, bilemedim ki. Hele oyunun bir de yarım yamalak sonlanması var ki… Bir sonraki oyuna yol yapıyorlar diyeceğim lakin öyküyü daha yeterli toplamalarını beklerdim.
Bu kadar atıp tuttum ancak ben oyunu yeniden de bitirdim. Hem de varsayım edebileceğiniz üzere %100’leyerek. Zira bir metroidvaniayı oynamak bunu gerektirir. 25 saat sürmüş oyunum, bunun yarısını oyunu pek de sevmediğimi düşünerek, dikenlere dokunup öldükçe ‘kendime neden bunu yapıyorum’ diye kızarak geçirdim. Fakat şu da var, saydığım eksilerden kimileri bir yamayla rahatça önüne geçilebilecek şeyler. Bilhassa de remap kusurunun kısa mühlet içinde çözülmesini bekliyorum, “one-shot” tuzaklara da bir ayar çekme ihtimalleri de var. Yalnızca bu ikisi bile oyunun kalitesini bir epey artırır. O yüzden puan manasında çok da acımasız davranmayacağım.
Ama nihayetinde çeşit oyunlar mevcut halleriyle benim yalnızca ‘türü seven’ oyunculara önerebileceğim oyunlar. Zira metroidvania ile aslında pek ortası olmayan bir oyuncuya onca şaheser dururken Cookie Cutter’ı şu haliyle önermek faydadan çok ziyan getirebilir. Benim başa taktığım şeyleri tahminen de siz takmayacaksınız, grafikler de janjanlı aslında, çokça kan revan da var. Daha ne olsun? Yalnızca nelerle karşılaşabileceğinizi bitin, uzaktan gördüklerinize aldanmayın, kâfi.
