Sektörel açığı yakalama keyfi
Kırk yıl düşünsem, 2023 yılında en tanınan oyun cinslerinden birinin sıra tabanlı strateji olacağı aklımın ucundan bile geçmezdi be… Baldur’s Gate 3 fırtınasıyla hepimiz sağa sola savrulmadık mı? Eh, cinsin bu ani yükselişi sonrasında oyun piyasası buna kayıtsız kalacak değildi ya. Buyursunlar efendim, ışık topu üzere bir sıra tabanlı strateji daha saflara katıldı! Classified France ’44, Baldur’s Gate’ten çok XCOM’la benzerlikler taşıyor. Hatta kabaca “2. Dünya Savaşı devri XCOM” diye niteleyebilirim bile.
Yiye yiye bitmedi bu WW2 ekmeği be…
Oyunun ismi bile aslında konusunu biraz afişe ediyor… 2. Dünya Savaşı vakti, Fransa işgal altında. Naziler Fransızların doruğunda, tüm ülke ateşten gömlek giymiş, özgürlüğü için cebelleşiyor. Bizler de, lokal halkla müttefik ülkelerin askerlerinden oluşan karma birliklerle bu direnişi örgütlüyor, kendi çapımızda özgürlük uğraşı veriyoruz.
Oyun tıpkı XCOM üzere “direniş idaresi – sıra tabanlı görevler” çizgisine gidiyor. Ana ekranımızdan birliğimizdeki askerleri yönetiyoruz. Silah, mühimmat, kılık kıyafet üzere envanter idaresiyle birlikte, yaralıları tedaviye gönderme üzere işler de bu kademede yapılıyor. Ayrıyeten başka lokal direniş örgütleriyle olan münasebetlerimizi vb. de burada yönetim ediyoruz. Tüm bunlar pratik ve epey net bir formda yönetilebiliyor. Ana ekranımızda tıpkı XCOM’daki üzere (daha durun yeni başlıyoruz, bu kalıbı daha çok kullanacağım) seçebileceğimiz misyonlar sıralanıyor, seçim bize bırakılıyor. Bizler de grubumuzu ayarladıktan sonra misyonlara atlayıveriyoruz.
Sıra mı tabanlı strateji?
Görev çeşitliliği biraz ilerledikten sonra kendini tekrar etse de genel itibariyle kötü değil. Gruba yeni askerler katmak için birilerini Nazilerden kurtarmak, çeşitli evrakları ele geçirmek, bomba yerleştirmek, bir şeyleri imha etmek vb. formunda gidiyor genelde. Yani esasen bu şekil bir oyundan çok fazla vazife çeşitliliği beklemek ne kadar mantıklı olur bilemiyorum.
Askerleri denetim ve çatışma dinamikleriyse epey keyifli. XCOM oynadıysanız neyle karşı karşıya olduğunuzu biliyorsunuzdur esasen. Saklılık, siper alma, farklı yetenekleri kullanma, patlayıcı kullanımı, çatışma üzere dinamikler epey keyifli. Oyunun zorluğu da hangi seviyeyi seçerseniz seçin denetimli ve dengeli. Ama… Bazen nitekim de bir XCOM modu oynuyor üzere hissedebiliyorsunuz. Her şey âlâ beğenilen da, özgün dokunuşlar noktasında biraz eksiklik hissediliyor be… Yani her oyun ihtilal niteliğinde yenilikler barındırmak zorunda değil tabi. Lakin tekrar de tatlı öykünmelerin ötesinde bir esinlenme olduğu vakit, örnek alınan oyunun gölgesinden ayrılmak mümkün olamıyor maalesef.
Gelin biraz da atmosfere bakalım… Müzikler atmosfere uygun ve keyifli, grafikler tıkırında, optimizasyon enfes. Oyun o yıllarda ortalığın (özellikle Fransa’nın) ne kadar karışık olduğunu çok hoş bir biçimde gösterebiliyor bizlere. Bilhassa askerlerimizin kendi ortalarındaki konuşmaları epeyce keyifli. Bir yandan vakit ilerliyor, Normandiya Çıkarması’na gerçek adım adım gidiyoruz, tüm bunlar olurken kimi tarihi bilgiler de bize empoze edildikçe, atmosfer güzelce şenleniyor. Özetle, oyunumuz bu noktada çok pak iş çıkartmış.
K A T – Ç I K M A K – İ S T E M İ Y O R U M
XCOM öykünmesini eleştirdik, atmosferi övdük, oynanışı genel sınırlarıyla takdir ettik; artık de detaylarda boğulma kısmına geldik… Bu kadar itinayla, ilmek ilmek örülmüş çatışma sisteminde bazen o denli anlar geliyor ki, huduttan çıldırıveriyorsunuz. Mesela karakterlerimizin görüş açısında olmayan düşmanlar, görünmez birer halka formunda görülüyor. Canını, sınıfını, baktığı istikameti vb. bilemiyoruz yani. Pekala, eyvallah, çok mantıklı. Lakin bazen hareket etmemize karşın bu görünmezlik durumu kalıcı oluyor ve boş bir halkayla çatışmak durumunda kalıyorsunuz. Canı neymiş, ne yapıyormuş, hepsi sürpriz… Boşluğa ateş edip sonucu iddia etmeye çalışıyorsunuz… Bu sırf bir örnek, bu türlü şeyler diğer alanlarda da başınıza gelebiliyor.
Benzeri bir durum kapalı alan çatışmalarında da var. Aslında bu stil oyunlarda kapalı alanlar daima çözülmesi gereken sorunlardır lakin burada durum yeterlice zıvanadan çıkmış. Kamera açıları bazen denetimi büsbütün kaybediyor, kim binadaymış, kim değilmiş, kim kaçıncı kattaymış… Evet kat! Oyunda ne vakit üst katı olan bir bina görsem pılımı pırtımı toplayıp Fransa’yı terk edesim geliyor. Bina içi kamera denetimleri epeyce kuvvetli. Kat çıkması başka kaygı, inmesi farklı sıkıntı, çatışması bambaşka dert…
Fakat şunu da söylemek lazım, bunlar çözülmeyecek kederler değil. Oyununun gerisinde duran, tenkitlere açık ve işini düzgün bilen bir üretimci var ortada. Vakitle tüm bu meseleler çözülürse, oyunun puanını gönül rahatlığıyla bir puan üst çekebilirsiniz. 🙂
Biz mi kurtaracağız koskoca Fransa’yı?
Şöyle bir derleyip toplarsak, aslında hiç de kötü olmayan bir oyun var karşımızda. Classified France ’44, hitap ettiği kitleyi çok güzel bilen, kendi kitlesinin ne istediğinin farkında olan ve bunları büyük ölçüde oyuncuya sunabilen bir oyun. Başta söylediğimi tekrar söyleyeyim, “2. Dünya Savaşı + XCOM” denklemi hoşunuza gidiyorsa, bu oyunu sevmemeniz imkansız. Evet, çeşitli sorunları var. Evet, özgünlük noktasında yer yer sınıfta kalabiliyor. Ancak tüm bunlar oyunun epeyce keyifli olduğu gerçeğini değiştirmiyor. 2. Dünya Savaşı + XCOM diyorum, daha ne diyeyim? 🙂
