Son mermi bükücü
Sniper oyunlarında anlamlandıramadığım bir zevk buluyorum. Ancak bu zevk daima bu çeşitten bir şey oynarsam oluşmuyor, bu türlü aralıklı oynamalıyım ki cümbüşü oluşsun. Esasen kendi yağında da kavrulan bir çeşit. Hal böyleyken sniper mermisi denetim ettiğimiz bir oyun fikrini, yani Children of the Sun’ı birinci gördüğümde de “kesin sıkıcılaşır kısa sürede” dedim. Lakin o denli olmadı, mermi eğip bükmek çok de eğlenceli olabiliyormuş.
Cidden oyunda yaptığımız iki şey var: Mermiyi denetim etmek ve merminin çıkış noktasını belirlemek. Mermiyi diyorum zira tek mermide bölgedeki tüm düşmanları öldürmeniz gerekiyor. Başlangıçta merminin denetimini yalnızca düşmanı öldürdükten sonra yapabiliyoruz. Vakit yavaşlıyor ve o an etrafımızda görebildiğimiz düşmana nişan alıp merminin tarafını değiştiriyoruz. Bu formda bölgedeki tüm düşmanları öldürmezsek başarısız oluyoruz ve tekrar denememiz gerekiyor.
Ancak oyun ilerledikçe mermi bükebilme yeteneklerimiz artıyor. Mesela mermi silahtan çıktı ve düşmana hakikat gidiyor lakin fark ettiniz ki düşmana vuramayacak. Küçük bir ayarlama ile durumunu değiştirmek mümkün. Doğal belirtmek lazım o denli başımıza nazaran ayarlama yapamıyoruz, belirli bir açı aralığımız var. Fakat oyunun ortalarında gelen bir öbür özellik tam olarak istediğimiz üzere merminin tarafını değiştirmemizi sağlıyor. Bunu yapabilmek için de en az iki düşmanın muhakkak bir yerini vurmak gerekiyor.
Düşmanlar da kısımlar ilerledikçe çeşitleniyor. Başlangıçta yalnızca sarı formalı arkadaşlar etrafta seyrederken kalkanlı, zırhlı tipler de karşımıza çıkmaya başlıyor. Hatta kimileri otomobil sürüyor, bazen de çevreyi kendisine müdafaa olarak kullanıyor. Ve her seferinde artık daha farklı bir strateji yapmanız gerekiyor. İşte Children of the Sun’ı sıkıcı yapmayan kilit özellik bu. Her kısımda oturup önden düşünmeniz gerekiyor. Sanki gerideki herifi alırsam zırhlı adamı vurabilmek için kâfi aram olur mu, sanki o noktada kalkanlıyı vurabileceğim bir açı yakalar mıyım, mermi bükebilmem için evvel şu iki sarı formalıyı mı vursam diye daima başınızdan geçiriyorsunuz.
Bu taktikler tek bir kısımda bile ziyadesiyle çeşitlenebiliyor. Bazen kuşları, balıkları bazen de otomobil tankerini “mermi bükme noktası” olarak kullanarak daha farklı bir yol bulabiliyorsunuz mesela. Tek bir tahlil usulü yok yani kısımların. Hatta skor sistemi de var oyunda. Yani bir kısmı geçtiniz lakin daha da uygununun yapılacağını skor tablosunda birinci sıralarda olmadğınızı görerek anlıyorsunuz. Bu da tekrar oynanabilirliği artıran kıymetli bir etmen. Zira oyun 3-4 saatte bitiyor. Şayet bu müddette doymazsanız ilaveten yapabileceğiniz tek şey bu skorları yükseltmek.
Her kısmın başlangıcında ana karakterimizin silahını tetikleyeceği yeri belirlemek mümkün. Lakin sanmayın ki istediği yere gidebiliyor, hayır. Yalnızca yatayda aşikâr bir arası var. Bu sayede farklı açılar yakalamak mümkün lakin. Hatta düşmanları işaretleyebiliyorsunuz da. Toplam düşman sayısını da ekranda görebildiğiniz için eksik var mı yok mu anlamak mümkün oluyor böylelikle.
Bu ortada oyun yalnızca iki tuşla oynanıyor. Ben fare ile oynadım ve rahat olduğunu söyleyebilirim. Zati oyunun büyük bir kısmı mermi denetimi ile geçtiği için fare kâfi oluyor. Ayrıyeten birçok kısmın başında öyküyle ilgili, birkaç saniyeyi aşmayan muhakkak kareler görüyoruz. Birkaç soyut, şizofrenik bir baştan çıkmış üzere hissettiren, rastgele bir yazı içermeyen bu imajlar oyun boyunca devam ediyor ve kıssayı buradan anlamaya çalışıyoruz. Lakin o kadar muğlak ki açıkçası ilgi alımlı bir tarafı yok. Tahminen şunu belirtebilirim, oyunun karanlık, punk, intikam içeren bir teması var. Zati ekran imgelerinde aydınlık bir sahne olmadığını görünce de anlamışsınızdır.
Neticede Children of the Sun sniper oyunlarına yeni bir “bakış açısı” getirmeyi başarmış. Yalnızca mermi denetim ederek bile keyifli saatler geçirmek mümkünmüş, kâfi ki oyuncuyu sıkmayacak bir çeşitlilik içersin.
♦ İnceleme puanlarımız ne manaya geliyor?
