Abi bana anlatmasaymışsınız da olurmuş bence…
Arkadaşlar bu oyuna ne merakla ve hevesle girdim anlatamam. Gamescom 2022’de bilhassa ilgimi çeken oyunlardan biriydi. Zira bir kez kozmik kaygı severiz. Ayrıyeten roguelike da severiz. Kendimi de açıkçası biraz zorlanacağım bir oyun oynamaya hazır hissediyordum, genelde başım çok kaldırmıyor lakin sevdiğim konseptler bir ortaya gelince…
İyi ki de hazırmışım yani, diğer türlü bu inceleme biraz sıkıntı çıkarmış öbür türlü.
Oyunumuzun konusu şu: Sürrealist sanatçı Ardois-Bonnot görenlerin aklını kaçırmasına sebep olan bir tablo resmediyor. Bunun daha ustalık yapıtı olmadığını, daha da uygun bir tablo üzerinde çalıştığını söyleyerek ortadan kayboluyor. Gayemiz? Bu gizemin peşine düşmek elbette. Ancak düştüğümüze pek değmedi güya. Neden? Anlatayım.
“Allah’ım Neydi Günahım? – 1 Saatlik Versiyon”
Arkadaşlar bu oyun şayet ki erken erişim oyunu olarak çıksaymış, birazdan söyleyeceğim sorunların hepsi beğenilen görülebilirmiş. Zira Allah için, oyun oynanabiliyor. Ancak bir sorun nasıl oynanıyor!
Lovecraft’s Untold Stories 2’nin en büyük ıstırabı dengesizliği. Daha oyunun birinci kısmından üstünüze size hem yakın dövüş ziyanı verebilen hem menzilli ateş eden hem zehirleyen hem kan akıtan düşmanlar geliyor. Üstelik bazen hepsi tıpkı anda geliyor. Bakın, daha birinci bölümdeyiz.
Ve o kadar istikrarsız ki, bazen bomboş olan kısımlardan geçiyorsunuz, çok yeterli beğenilen ilerlerken apansızın üstünüze YA ALLAH BİSMİLLAH diye koşan bir düşman sürüsüyle karşılaşıyorsunuz. Ve yani… Geçmek imkânsız demek istemiyorum… Ancak imkânsız işte.
Can veren eşyaların az olmasını aslında beklersiniz bu cins bir oyunda ancak bu düşman dengesizliğiyle birleşince ortaya açıkçası saçma sapan bir şey çıkıyor. Olağanda sıkıntı bir oyunda bir kısmı geçince bir başarmışlık hissi yaşamanız gerek lakin bu oyunda “Olm ben bu vakti daha verimli bir işe harcayabilirdim?” diye düşünürken buluyor insan kendini.
Senin paran bizde geçmez. Kartın da geçmez. Bilgi? I-ıh, yok o da geçmez. Hatta sen eksiksiz çık oyundan bence…
Sizin karakterlerinize işleyen kurallar düşmanlara işlemiyor. Örneğin Prof. iri kıyım, hantal bir adam; lakin iri kıyım düşmanlar onun kadar yavaş ilerlemiyor. Aslında izometrik durumlardan ötürü klavyeyle oynamak kıl bir iş, bir de yavaş bir karakterle oynayınca bir köşeye sıkıştınız mı Allah kurtarsın.
Bazen kasa falan açıyorsunuz, içindekiler haritanın dışında, alınamaz bir yere düşüyor. Kutuların içindeki eşyalar da rastgele; bir kısımda çok fiyaka bir şey yakaladınız, ölüp geri geldiğinizde kutularda diğer şeyler, kısımlarda öbür düşmanlar… Satın almak isteseniz her şey çok kıymetli. Üstelik bu bulduğunuz eşyalarla tam olarak neler yapabileceğiniz hakkında o kadar az bilgi veriyor ki oyun size ne işe fayda ne çöptür anlayana kadar baya vakit geçiyor.
Yani bakın ben bir oyundan kolay kolay yakınmam. Allah için her oyunda hoş bir yan bulmaya çalışırım. Lakin Lovecraft’s Untold Stories 2 için yalnızca hoş görünüyor diyebilirim. Sanat tasarımı hoş. Açın bakın, gözünüzle bakın, ellemeden bakın. Lakin adam akıllı bir dengeleme yaması almadan oynamaya pek girişmeyin. Vallahi karakterler aklını yitirecek, kozmik dehşet falan derken kendi akli dengemden oldum.
