“Frankenstein”ın Ortaya Çıkmasına İlham Olan Birbirinden Ürpertici Gerçek Deneyler: Ölüleri Diriltmeye Çalışmışlar!

Mary Shelley’nin ikonik romanı “Frankenstein”, 1818’de yayımlandığında, tanınan kültürde sağlam bir yer edindi. Ayrıyeten o vakitlerde “ölüleri diriltme” fikrinin yakın bir gelecekte olabileceği öngörülüyordu. Elektriğin, hayatın özü olduğu ve ölüleri geri getirmek için kullanılabileceği düşünülüyordu ve bununla ilgili deneyler yapılıyordu.

Yani tüm bu meyyit diriltme fikirleri, Mary Wollstonecraft Shelley’nin hayal dünyasından çıkmamıştı. Bilakis, genç muharrir, o devirde yapılan elektrik deneylerinden esinlenmişti.

Mary’ye fikir veren deneyler, uzun yıllardır yapılıyordu. Hatta romandan sonra da diğer bilim insanları ondan etkilenip yeni deneyler geliştirmişti. Hazırsanız, Frankenstein’a ilham olan elektrik deneylerine birlikte bakalım.

İlk olarak Frankenstein sinemasındaki elektrik deneyi sahnesini izleyelim:

Elektrik ve ömür süreçleri ortasındaki alaka, Frankenstein’dan çok evvel başlamıştı.

Isaac Newton, 1700’lerin başında elektrik ve hayata geri döndürme hakkında bazı spekülasyonlar ortaya atmıştı. 1730’da ise İngiliz gökbilimci Stephen Gray, elektriksel iletkenlik ilkesini göstermişti.

Gray, yetim bir çocuğu ipek iplerle havada asılı tutmuş ve çocuğun ayaklarının yakınına müspet yüklü bir tüp yerleştirerek onlarda negatif bir yük oluşturmuştu.

Elektrik izolasyonu nedeniyle bu, çocuğun başka ekstremitelerinde (bir organın son ya da uç kısmı) müspet bir yük yaratmıştı ve yakındaki bir yaprağın çocuğun parmaklarına yaklaşmasına neden olmuştu.

Deneyler sadece bunlarla sonlu da değildi, çok daha fazlası vardı.

1746’da Fransa’da, Jean Antoine Nollet, 180 kraliyet muhafızından oluşan bir bölüğün Leyden kavanozundan (bir çeşit elektrik depolama cihazı) gelen yük, bedenlerinden geçtiğinde tıpkı anda zıplamasını sağlayarak sarayı eğlendirmişti. 

Alexander von Humboldt ise büsbütün hayvan dokusundan yapılmış pillerle deneyler yaparken Johannes Ritter; elektriğin, duyuları nasıl etkilediğini keşfetmek için kendi üzerinde elektrik deneyleri yapmıştı.

17 Ocak 1803’te George Forster isminde genç bir adam, Londra’daki Newgate Hapishanesi’nde cinayetten asıldı ve yeni bir deneye taban hazırlandı.

İdamından sonra cesedi, birçok vakit olduğu gibi törenle kentin öbür ucuna, halkın önünde inceleneceği Kraliyet Cerrahlar Koleji’ne götürüldü. Aslında yapılacak şey kolay bir incelemeden çok daha öteydi; Forster, elektriklenecekti.

Elektrikle yapılan bu deneyler, 1780 yılında ‘hayvan elektriğini’ keşfeden ve buna galvanizm ismini veren Luigi Galvani’nin yeğeni İtalyan tabiat filozofu Giovanni Aldini tarafından gerçekleştirilecekti. Hatta Shelley de kitabın 1831 baskısında galvanizme gönderme yapıyor ve bunu Frankenstein deneyinin nasıl mümkün olabileceğinin bir örneği olarak gösteriyor.

Aldini’nin ölülerle yaptığı deneyler büyük ilgi gördü.

Bazları, Aldini’nin “elektriğin, hayatı tekrar canlandırabileceği” fikriyle alay ederken kimileri ise bu fikri çok ciddiye almıştı. Aldini’ye deneylerinde yardımcı olan öğretim vazifelisi Charles Wilkinson, galvanizmin “Madde ve ruh ortasındaki ayrım çizgisini ve yaratılışın büyük zincirini oluşturan, maddi unsur ile varlığın özü ortasındaki ara ilişkiyi sağlayan güç verici bir prensip.” olduğunu savundu.

Times, deneyle ilgili şunları yazmıştı:

“İşlem, yüze birinci uygulandığında meyyit adamın çenesi titremeye başladı, kaslar müthiş bir halde büküldü ve bir gözü hakikaten açıldı. Sürecin sonraki kısmında sağ el kaldırılıp sıkıldı, bacaklar ve uyluklar harekete geçirildi. Kimi izleyicilere nazaran adam, hayata döndürülmenin eşiğindeymiş üzere görünüyordu.”

İki tabibin tartışması, Mary’ye uzanacaktı.

1814’te İngiliz cerrah John Abernethy, bir konferansta hemen çabucak tıpkı cinste bir tezde bulundu. Cerrahın konuşması, cerrah arkadaşı William Lawrence ile şiddetli bir tartışmaya yol açtı.

Abernethy, elektriğin yaşamsal bir güç olduğunu sav ederken Lawrence, hayat süreçlerini açıklamak için yaşamsal bir güce başvurmanın gerekli olduğunu reddetmişti.

Mary Shelley, bu tartışmadan haberdardı. Lawrence, onun hekimiydi.

Frankenstein, 1818’de yayımlandığında okuyucular, hayatın elektrikle yaratılabileceği yahut tekrar kurulabileceği fikrine aşinaydı. Kitabın yayımlanmasından yalnızca birkaç ay sonra İskoç Kimyager Andrew Ure, cinayetten idam edilen Matthew Clydesdale’in cesedi üzerinde kendi elektrik deneylerini gerçekleştirdi.

Ure, meyyit adam elektriklendiğinde şöyle yazdı: “Yüzündeki her kas birebir anda kaygı dolu bir harekete geçti. Öfke, dehşet, ümitsizlik, ıstırap ve korkunç gülümsemeler; katilin yüzündeki iğrenç ifadeyi birleştirdi.”

Ayrıca deneylerin çok fecî olduğunu, izleyicilerden birçoğunun orayı terk etmek zorunda kaldığını ve bir adamın bayıldığını söyledi. Ure’nin, deneylerini gerçekleştirirken Mary Shelley’nin son romanından ne kadar etkilendiğini düşünmeden edemiyor insan. 

Frankenstein’a çağdaş bir gözle bakıldığında fantastik üzere görünebilir lakin müellifi ve yepyeni okurları için hiçbir fantastik yanı yoktu.

Şu an herkesin yapay zekâyı bildiği üzere, Shelley’nin okuyucuları da elektriksel ömrün imkanlarını biliyordu. Yapay zekânın bir dizi tartışmayı gündeme getirmesi gibi o vakitler da elektriksel ömrün ve Shelley’nin romanının mümkünlüğü da öyleydi.

Frankenstein’ın gerisindeki bilim, bize elektrik ile hayat ortasındaki tartışmaların uzun bir geçmişi olduğunu ve kitapta yer alanların fantastik ögelerden fazla dönemin deneylerine dayanarak yazıldığını gösteriyor.