Phew Phew Phew Pull My Agent Trigger: Enis Kirazoğlu’nun Oyunu Anomaly Agent’ı İnceledik

Oyun inceleme görüntüleri deyince aklına Enis Kirazoğlu gelmeyen var mı? Yemek eşliğinde görüntülerini izlediğimiz Enis, artık kendi oyun şirketine sahip. Geçtiğimiz günlerde duyurulan Anomaly Agent, hazır bütün oyun topluluğunu kasıp kavuruyorken biz de oynamasak olmazdı. Siberpunk cihanında geçen oyunu, sizler için inceledik.

Phew Phew Games şirketinin oyunu olan Anomally Agent’ı bendeniz editörünüz Oğuzhan olarak çıkış sürecinden bu yana iki kez bitirme bahtı buldum. Her ne kadar Enis Kirazoğlu’na ulaşamasak da oyununu oynamama engel olmadı (biraz olsun kırıldık…).

Bu süreçte yaşadığım iyi-kötü tüm tecrübemi sizlerle paylaşmak istiyorum. İsterseniz gelin, oyunu incelemeye yavaştan başlayalım:

Âdeta Matrix serisinden fırlamış üzere…

Oyunun öyküsüne spoiler’dan kaçınarak kısaca değinecek olursam; “TDAY” isminde bir teşkilatımız var ve bu teşkilatın misyonu dışarıdaki anomalileri yok ederek hayatın olağan bir akışta devam etmesini sağlamak. Biz de bu teşkilatta çalışan “Ajan 70” kod isimli bir karakteri oynuyoruz.

Son bir anomali görevimizi tamamlayıp terfi almaya ve emekli olmaya gidiyoruz derken o sırada 4 adet anomali tespit ediliyor ve terfi öncesi tekrardan, son görev olarak bu 4 anomaliyi yok etmemiz gerekiyor. Böylece de maceramıza giriş yapıyoruz.

Oyunda daima karşımıza değişik anomaliler çıkıyor ve bir yandan da klon ajanlarla savaşmak zorunda kalıyoruz. Bu casuslar aynı Matrix sinemalarındaki Casus Smith üzere bazen birleşip güçleniyorlar.

Zaman vakit da dünyamızın karşıt düze olduğu oluyor. Şahsen bu sebeplerden dolayı oyunu oynarken Matrix havası hissettim ve çok beğenilen bir duyguydu gerçekten

Oyunun sanat tasarımı bence en çok göze çarpan ögelerinden.

Dead Cells, Hotline Miami, Blasphemous gibi kendine has tasarımı olan 2 boyutlu oyunları çok keyif alarak oynayan biri olarak bu oyunun sanat dizaynına bayıldım diyebilirim.

Özellikle sevdiğim siberpunk temasını piksel bir biçimde, o kadar hoş bir renk paleti ve çizimlerle işlemişler ki oyunun atmosferinin direkt içine giriyorsunuz. Sağda solda gördüğünüz neon ışıklı tabelalar ve yerler da buna dayanak oluyor.

Ayrıca karakter tasarımlarına da değinmeden geçmeyeyim. Her karaktere resmen çizimlerle farklı bir kişilik yaratılmış. Vakit zaman birtakım dizaynlara kahkaha attığım oldu. O yüzden grafik açısından benden tam puan almayı başardı.

Ses ve müzikleri nitekim şaheser.

Oyunun atmosferini başka bir yansıtan ögesi da katiyetle müzikleri. Oyunun müzikleri o kadar uygun ki ayrı bir başlıkta lisana getirmek istedim. Synthwave ve siberpunk tarzında, tam da bu oyunun ruhuna uygun bir halde seçilmiş ve yapılmışlar.

Oyunda daima tempoda kalmanızı, sıkılıp kopmamanızı, aksiyon ve hikâye anlarını çok manalı ve keyifli hâle getirmiş kısaca. Gerçekten ustaca bir iş başarmışlar, kendilerini bu konuda tebrik etmek lazım. Kimi müziklerini tekrar açıp dinlemeyi bile düşünüyorum boş vakitlerimde.

Diyalogları ve kıssası çok yeterli yazılmış.

Hikâye, fotoğraflardan de görüldüğü üzere daima yazı tabanlı ilerliyor. Ama oyunda diyalog sistemini o kadar hoş bir formda ele almışlar ki hikâyeye hiçbir tesiri olmasa da yanıtları verebilmemiz artı puan benim için. (Duygu puanlarına aşağıda değineceğim.)

Bu sayede hem öykünün içine dahil oluyorsunuz hem de verebildiğiniz komik karşılıklara da gülmekten ölüyorsunuz. Bilhassa tekmelediğim tarikat başkanı, gerçekten keyifli vakitler yaşattı. Bir casus oyununda sahiden bu kadar çok güleceğimi iddia etmezdim.

Birazcık da oynanış ve mekaniklerine değinelim:

Aslında sizler de yazdıklarımdan az çok anlamışsınızdır ancak tekrar belirtmek gerekirse Anomaly Agent; yer yer basit bulmacalara ve bazen ciddi refleks gerektiren parkur mekaniklerine sahip, 2D aksiyon ve macera oyunu. 

Oyunda ilerledikçe daima yeni yetenekler ve kombolar kazanıyorsunuz. Öldürdüğümüz her ana ve küçük boss’tan sonra faal kombo yetenekleri içeren kapsüller düşüyor. 

Ayrıca kapsüller dışında kıssada ilerlerken görevimizde bize eşlik eden karakterler sayesinde, oynayışımızı değiştirecek başka yetenekler de kazanıyoruz.

Bunların dışında dövüş sistemini daha vurdulu kırdılı patlamalı şekillere sokacak özel yeteneklerimiz var. Makul bir bekleme müddeti ve tuş kombinasyonu ile düşmanlara çok güçlü hasarlar verebiliyorsunuz. 

Zaman geçtikçe muhakkak kombolar yaparak katana, çanta, sopa ve çekiç gibi farklı silahlar da kullanma şansımız oluyor. Bu yetenekleri kullanırken kendi denetim cihazımda mı sorun vardı bilmiyorum fakat bazen bu özel yetenekleri kullanmaya çalışırken kullanamayıp öldüğüm anlar oldu. 

Ayrıca benim her oyunda bayıldığım “parry” sistemi, bu oyunda da bulunuyor. Bu halde mermilere veya hücumlara karşılık verebiliyorsunuz. Evet, oyunda silahlar da var ve düşmanları öldürerek silahlarına sahip olabiliyorsunuz.

Silahlara değinmişken vuruş hissiyatını değinmesem olmazdı zira oyunun vuruş hissiyatı çok düzgün. Keşke oyunun yalnızca silahlı bir modu da olsa diye düşünmeden edemedim. Belki John Wick gibisi bir oyun hissiyatı yaşatabilirdi.

Yani anlayacağınız oyundaki bu çeşitli mekanikler sayesinde, oyunu oynarken her sahnede farklı bir aksiyon deneyimi yaşıyorsunuz. Bu da oyunun sürükleyiciliği arttırarak oyundan aldığınız hazzı ve keyfi ikiye katlıyor.

Oyunda bir market sistemi bulunuyor. Bu markette; kombo yaparak öldürdüğümüz düşmanlardan düşen ya da gizli sandıklar açarak kazandığımız paralarla, üstte anlattığım yeteneklerimizi daha da güçlendirebiliyoruz.

Ayrıca oyunda duygu sistemi de bulunuyor. Diyaloglarda verdiğiniz yanıtlara nazaran güzel yahut berbat biçimde his puanları kazanıyorsunuz. Bu puanları da sonra markette ya can barınızı yükseltmek için ya da paraya dönüştürüp yeteneklerinizi güçlendirmek için kullanabilirsiniz.

O yüzden duygu sayılarınıza dikkat ederek seçimler yapmanızı öneriyorum. Çünkü kendim bazen şuurlu bir şekilde makus cevaplar verip markette paraya dönüştürüp yetenekler satın alıyordum. Bu seçenekler genelde diyalog ekranında sarı renkte oluyorlar.

Oyunda fark ettiğim ve hoşuma giden bu ayrıntısı da belirtmeden bu başlığı bitirmeyeyim. Kombo yaparken düşmanlardan kaçmak için tuşa bastığınızda kombonuz bozulmuyor. Yani bir komboyu farklı tuş kombinasyonları kullanarak devam ettirebilirsiniz. 

Siz yorumlara gelip “kaç para aldınız?” demeden evvel oyunun artık eksi istikametlerine geçelim. (Gerçi Enis Kirazoğlu’na ulaşamadığımızı da belirtmiştik lakin…) 

Oyunda gördüğüm, bu türlü olmasaydı daha uygun olurdu tarzında eleştireceğim birçok konu var. Yani aslında kimilerine da pek bir şey diyemiyorum. Zira büyük bir beklenti içerisinde değildim keza bu türlü bir beklenti de sunulmuyordu zaten.

Ancak oyunda birtakım yerlerde çok fazla sıkıldığım oldu. Bilhassa kıssada ilerlerken “artık lütfen şu anomaliyi yakalayayım da öyküde ilerleyeyim”, “şu kovalamaca bitsin artık nolur” dediğim anlar yaşadım.

Bazı parkur sekanslarının oyun müddetini uzatmak için mi bu kadar çok kondu bilmiyorum lakin kimi yerlerde gereksiz uzundu. Üstte övgüyle bahsettiğim müzikler de bu uzunluktan ötürü, güya müziklerin yetersiz kalmış gibi döngüde kalıp tekrar tekrar çalmasına, bundan ötürü da o bayıldığım müziklerden ortada sırada baymama sebep oldu.

Oyundaki düşman çeşitliliği bence normal seviyede, yani olması gerektiği üzere. Lakin üstte bahsettiğim birtakım sahnelerin uzunluğu sebebiyle de aynı yerleri tekrar tekrar oynuyormuşum üzere hissettim. Bu da düşman çeşitliliğini sanki az üzere hissetmeme neden oldu.

Oyunda markette satılan bazı yeteneklerin işlevsiz olduğunu belirtmeliyim. Bilhassa oyunu iki kere bitirmiş biri olarak oyundaki “zehir” ve “elektrik” hasarı verir ibarelerini hâlâ anlamış değilim.

Evet makul bir hasar veriyorlar ya da bir anlığına düşmanı sersemleterek etkisiz hâle getiriyorlar fakat bu yeteneklere pek de muhtaçlığımız yok üzere. Zira oyun, çok süratli aksiyon barındırıyor.

Benim rastgele bir düşmanı zehirlemem ya da elektrik hasarı vermem o an çok etkisiz kalıyor. Yani zehirden ölmesini beklemek yerine zati düşmanı iki atılımda kombo yaparak öldürebiliyorum. O yüzden yetenek ağacına tahminen de daha farklı şeyler eklenebilirdi.

Bunlarla birlikte ana misyonumuz olan 4 anomaliyi yakalamaya çalışırken bilhassa “Artist” kovalamacası bitmek bilmiyordu. Ayrıyeten “Artist” boss savaşı beklediğim üzere olmadı.

İlk savaşta bilhassa bir o tarafa bir bu tarafa hiçbir şey yapmadan yalnızca koşuşturup duruyordu. Karakterin kendine has bir üslubu olduğundan çok daha havalı bir atak şemasına sahip olacağını düşünmüştüm ama bir saldırı şeması dahi yoktu. Daha çok parkur tabanlıydı ve çok beğenemedim.

Güreşçi hariç öteki tüm boss’ların düşük düzeyde kaldığını da belirtmeliyim. Oyunun ilk boss’u olan Güreşçi’yi birinci defa gördüğümde nitekim çok etkilenmiştim. Öbür boss savaşları da bu türlü mi olacak beklentisiyle çok heyecanlanmıştım lakin diğer boss’lar ile karşılaşınca birazcık şevkim kırıldı açıkcası.

Düşman yapay zekâsının da çok fazla âlâ olduğunu söyleyemem. Ne düzgün ne makûs çünkü bazı yerlerde garip davranışları oluyordu. Bir o yana bir bu yana zıplayarak çok rahat bir halde düşmanları öldürebiliyorsunuz. Bazen bir köşede durup sadece parry atarak bile düşman öldürebilirsiniz.

Oyunu iki oynayışımda da zor modda bitirdiğimi ayrıyeten belirteyim. Lakin natürel ki bu benimle alakalı. Oyunun “normal” zorluk derecesi muhtemelen öteki beşerler için güç bile gelebilir. Lakin benim açımdan zorluk derecesi çok tadında bırakılmış.

Zor+ konusundan bahsetmişken oyunun Yeni Oyun + (NG+) modundaki eksikliklere de değinmek istiyorum. Aslında eksiklik değil de tahminen öneri olabilir.

Elimde olan yeteneklerle sıfırdan tekrar başlasam nasıl olur diye denemeye giriştikten sonra tekrar bitirirken buldum yine kendimi, oyundan ayrı bir keyif aldım. 

Fakat oyunun her seferinde esasen bildiğim özellikleri bana tekrar tekrar göstermesi, örneğin “Parry nasıl atılır” tarzı “tutorial” diyebileceğimiz kısımları önüme çıkartarak oyunu durdurması, biraz tempomu düşürdü açıkçası.

Ayrıca istediğim kısma gidememek de biraz üzücü. Güreşçi ile tekrar tekrar kapışmak isterdim. Olağan ki bu dediğim özelliklerin muhtemelen farkında olduklarını ve ilerleyen vakitlerde düzelteceklerini düşünüyorum.

Sonuç: Türk oyun dalına nefes aldıran şahane bir üretim.

Artıları:

• Oyunun sanat tasarımı ve müzikleri tek söz ile mükemmel.
• Çok süratli ve akıcı bir oynanışa sahip.
• Diyalogları esprili, yaratıcı ve çok komik.
• İlgi cazibeli ve merak ettiren bir öykü bulunuyor.

Eksileri:

• Yetenek ağacı gereğince fonksiyonel değil.
• Bazı parkur ve düşman sahneleri fazla gereksiz uzun, ayrıca tekrara düşüyor.
• Yapay zekânın bazen sapıttığı oluyor.
• Bazı boss savaşları düşük kalmış.

Sonuç olarak ne harika bir oyundu ne de makûs bir oyundu. Çünkü eksiksiz bir oyunum diye argümanı da yoktu. Hatta oyun hakkında hiçbir beklentim olmadığından beklentimin üzerinde bir oyun olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim.

Peki oyun satın alınmalı mı? Bence alınmayı hak ediyor. Artık sizler de biliyorsunuz ki oyunlar lüks bir hobi aracı be arkadaşlar. Oyunun fiyatı ise 4 dolar, yani bir döner + ayran parası. Bu periyotta bu fiyata bu türlü kalitede oyun var mı? Bence yok.

Özellikle Türk oyun sektörünün yürümeye yeni başlayan bir bebek üzere ilerlediğini düşünürsek, yerli oyunlara yeterlice asılmamız gerektiğini düşünüyorum. Bize de Enis Kirazoğlu’na, dala bulunduğu katkıdan ve sesimizi duyurmak için gayretinden ötürü teşekkür etmek düşer.

Oyunu oynarken çok keyif aldım ve unutmayacağım, aklımda yer edinen bir tecrübe yaşadım. Umarım bu oyunun devam serilerini de görürüz. 

NİHAİ İNCELEME PUANI: 80/100

Başka incelemelerde görüşmek üzere. Sağlıcakla kalın.

Diğer oyun incelemelerimiz: