Dying Light 2: Stay Human – İnceleme

Techland’in de kabul ettiği teknik sorunlar sebebiyle çok puan kırdık. Kısa vadede bu problemler giderilirse incelememizde düzenleme yapacağız.

Zombi ve haydut dolu kocaman bir kentte parkur yapmak çocukluk hayallerimden biriydi. Sadece bu sebepten ötürü bile birinci oyunun yeri benim için başkadır. Yanılmıyorsam incelememde de 7,5 puan vermiştim, lakin objektif olmaya çalışıyordum. İçimdeki zombi manyağına sorsanız kıssası dışında kusursuzdu. Ortadan geçen epey sene içerisinde ne oldu, ne bitti bilmiyorum fakat Dying Light 2 grafikler dışında her manada ceddinin gerisinde kalmış.

Ha, Dying Light 2’nin her yeri sorunlu olsa da oyun keyifli. Çatı kenarındaki zombileri uçan tekmeyle aşağı atmak, kentte envai çeşit parkur hareketleriyle gezmek hiç eskimiyor. Aslında kentin tasarımı baştan aşağıya oyuncuyu elindeki tüm parkur yeteneklerini sergilemeye teşvik ediyor. Dövüş mekanikleri daha güçlü gözükse de bilhassa zombi animasyonlarından kısmaları ve ragdoll sorunları oyuncuyu rahatsız edecek derecede göze batıyor.

Parkur yeteneklerine ek olarak tırmanma halatı ve yamaç paraşütü de oyunun ilerleyen kısımlarında envanterimize ekleniyor ve kentin en ulaşılmaz yerlerine bile ayak basabiliyoruz. Oyunun haritası da “?” ikonlarıyla dolu ve bu yan vazifelerine kimilerine erişmek için parkur yeteneklerinizle yaratıcılığınızı birleştirmeniz gerekiyor. Vazifeye ulaşmak bile keyifli bir macera olabiliyor.

İhtar: Ayrıntılara inmeden evvel şuraya kocaman bir ihtar koymak istiyorum sevgili Oyungezerler. Dying Light 2 şu an bug dolu. Büyüklü küçüklü say say bitmez. Oyunu kıran ve sizi sıfırdan başlamak zorunda bırakan yanılgılar bile mevcut. Ek olarak optimizasyon konusunda da çokça ıstırap mevcut. Bug toleransınız düşükse yahut sisteminiz ucu ucuna yetiyorsa lütfen bekleyin. Tadınız kaçmasın.

Öykü Sahiden Berbat

Yani Dying Light üzere bir üretimi öyküsü için oynamazsın aslında demeyin. Techland’in ana satış noktası buydu. Oyuncuyu içine çeken ve his dolu bir öykü kelamı vermişlerdi. Hatta oyunun neredeyse her evresinde kararlarımızın oyunun gidişatını değiştireceğini söylemişti Techland. Hahaha, yok o denli bir şey. Birtakım bahislerde birkaç minik karar alıyoruz doğal, lakin bunların hepsi oyunun en sonunda siyah fona beyaz yazı olarak karşımıza çıkıyor. Oyunun dünyasısnı sahiden etkileyebildiğimiz tek bir an var o da ne yazık ki final arifesinde yer alıyor.

Dying Light 2’nin öyküsü Harran kentinde yaşanan olaylardan 20 sene sonra geçiyor. Harran virüsünü durdurmayı başarsalar da aç gözlü insan evlatları virüsü silaha dönüştürmeye çalışırken bir sefer daha sızdırıyorlar ve bu sefer tam sızıyor. Bunu takiben insanlık büyük bir çöküş devrine giriyor, popülasyon yok üzere diyebiliriz. Şehirer tuzla buz olmuşlar ve yerlerini küçük kasabalara bırakmışlar. Bu kasabaların ortasında da çok uzaklık var ve yollar inanılmaz tehlikeli. Zombisi, manyağı, kimyasal artığı derken ayakta kalan kasabalar ortası bağlar da kopuyor.

İşte bu noktada kahramanımız Aiden devreye giriyor. Kendisi bir “Hacı” ve kasabalar ortası getir götür işleri yapıyor. Bildiri taşıyor, eşya taşıyor. Efendime söyleyeyim bağlantı kurulmasını sağlıyor. Onun hayat hedefiyse daha küçük bir çocukken farklı düştüğü kardeşi Mia ile yine bir ortaya gelmek. Oyun Villedor isimli dış dünyaya duvarlarla kapatılmış bir kentte geçiyor ve Aiden da Mia’nın burada olduğuna dair bir ipucu buluyor. Burası birebir vakitte ayakta kalmayı başarmış tek kent, lakin buna ayakta kalma denebilirse doğal.

Bir Harran değilsin be Villedor. Yeniden de senden umudu kesmiyorum.

Villedor’un politik yapısı birinci başta biraz alengirli gözükse de aslında değil. İki ana küme daima karşı karşıya geliyor ve ortalarında büyük bir gerginlik var. Aiden da genel olarak bu iki küme ortasında git gel yapıyor. Survivor takımı (Acun ile alakası yok olağan ki) kendi halinde beşerler, fakat bana kalırsa bir o kadar da benciller. Peacekeeper takımıysa Villedor’a nizam getirmeye çalışan, üniformalı ve rütbeli militaristik bir oluşum. Şaşırtan bir biçimde ikinci taraf daha ılıman ve hümanist aslında.

Bu iki ana kümeye ek olarak Renegades isimli üçüncü bir küme var ve bu topluluk birebir vakitte ana düşmanımız. Sonuçta zombiler bizi maksat belirlemiyor, lakin bunların başındaki Waltz isimli arkadaş bizdeki çok değerli bir eşyanın peşinde. Güzel geldin MacGuffin kardeşim, özlemiştik seni de. Bir de oyunun sonlarına gerçek karşımıza çıkacak olan, yerseniz efsanevi “Nightrunners” takımı var. Güce istikrar getirmeyi falan düşünüyorlar. Keşke latife yapıyor olsaydım, lakin ciddiyim.

Karakterler Daha Da Makus

Kimi kahramanlar çok düzgün yazılsalar dahi zayıf bir kıssanın kurbanı olurlar. Mesela ismini bile anmak istemediğim Hobbit sinemalarında Martin Freeman süper bir Bilbo’ydu. İşte Dying Light 2’de o denli bir karakter yok. Oyunun başlarında tanıştığımız Hakon dışında yeterli yazılmış karakter daha yok.

Hele ki Rosario Dawson’un canlandırdığı Lawan isimli yan kahraman sahiden hudut bozuyor. Kendisi sevdiğim bir oyuncudur, fakat oynadığı karakter o kadar tutarsız ki anlatamam. Birinci oyunda da cihandan çok derecede kopuk bir sürü karakter vardı, ancak bu sefer çıtayı diğer bir düzeye indirmişler. Performanslar berbat, karakterler ve içlerinde yer aldıkları senaryolar yüz ekşitiyor. Diyalogların da elle tutulur hiçbir yanı yok.

Peacekeeper askerleri ile “çok önemli” bir operasyona çıkıyoruz.

Oyunun senaryo grubundaki dört bireyden ikisi okuldan arkadaşım. Senaryo takımının tamamı Polonyalı ve iki adedinin İngilizcesi zayıf. Yani bu öykünün de diyalogların da özünde Lehçe yazıldığından adım üzere eminim. Aslında Lehçe bilen biri olarak kimi diyalogların buram buram çeviri koktuğunu söyleyebilirim. Techland anlatıya değer verecekse bir zahmet küresel bir grupla çalışmalı.

Birinci oyunda bir sürü sevdiğim karakter vardı. Crane, Jade, Brecken, Raheem, Spike, Fatin ve Tolga. Eh, natürel ki Gazi’yi de unutamayız. Ortadan yedi sene geçmiş hala hatırlıyorum. Demek ki bir iz bırakmışlar. Dying Light 2’de Hakon dışında kimseyi hatırlamayacağıma adım üzere eminim.

Kararlarımız Aslında Hiçbir Şeyi Etkilemiyor

Dying Light 2 biraz fazla azimli bir çıkış yapmıştı. Yok efendim “Şu binayı şu takıma verirseniz kent bu biçimde değişiyor. Bunu yaparsanız kıssa akışı değişik bir tarafa gidiyor ve yeni bir misyon ağacı açılıyor.”

Yola çıktıklarında maksat buydu. Bundan kuşkum yok, ancak geliştirme etabının bir noktasında bundan vazgeçtikleri çok belirli. Oyunun her değerli evresinde yer alacak dedikleri karar anları neredeyse büsbütün rafa kaldırılmış. Oyunu dünyasına, öyküye ve oynanışa direkt tesir eden yalnızca tek bir karar var. O da aslında üstte bahsettiğim ve finalden çabucak evvel gerçekleşen konu. Bu kısmı da oyunun fragmanlarında gösterdiler bu ortada. Yani olağanda öykünün elementlerinden biri olması gereken mekanik, beceremedikleri için finale element olarak eklenmiş.

Villedor’un birkaç tane bölgesi var. Her bölgede de ya elektrik istasyonu ya da su kulesi oluyor. Bunları ele geçirince de ya Survivor grubuna ya da Peacekeeper takımına teslim ediyoruz. Ona nazaran de Villedor’daki binaların sahibi değişiyor. İki takımdan de farklı mükafatlar alıyoruz keza. Bununla birlikte bu binaları kime teslim ettiğimizin öykü bazında hiçbir değeri yok. Oyun o denli bir intiba bırakmaya çalışıyor, lakin yok. Olay büsbütün alınan bonuslarda.

Oyunu iki kez bitirdim ve bitiren arkadaşlarımla da konuştum. Çok farklı kararlar alsak bile yeniden birebir vazife çizgisinde ilerlemişiz. Vazifeye geliş sebebimiz değişiyor, fakat vazifeler birebir. İşin üzücü yanı diyaloglar bile o denli aman aman değişmiyor.

Bu binaları dağıtırken oyun üslubunuza uygun olanı seçin derim. Duygusal olarak yaklaşmanın hiçbir manası yok. Crossbow almak istiyorsanız Peacekeeper tercih etmeniz gerekiyor. Oyunda öteki bir crossbow yok. Her yerini didik didik etmeme karşın ben daha bulamadım.

Hem Parkuru Hem De Dövüşü Nerflemek?

Öncelikle parkur hala çok keyifli. Sezarın hakkı Sezar’a. Lakin depar atmak bile bir yetenek olarak eklenmiş. Bildiğimiz sıradan depar atmaktan bahsediyorum. Birinci oyunun kahramanı Crane’in fabrika ayarlarında yer alan şeyler Aiden için evvel açılması gereken bir yetenek manasına geliyor. Hatta birinci oyundaki birtakım yetenekleri de üç modüle bölmüşler. Kademe kademe açabiliyoruz.

Deseniz ki yeni yetenekler eklemişler. Haha, saf olmayalım, natürel ki yok o denli bir şey. Hatta tıpkı sorunları oyunun dövüş sistemi için de söyleyebilirim. Oyunda artık yalnızca iki yetenek ağacı var ve yenilik yok denecek kadar az. Birinci oyunda yapabildiğimiz pek çok şeyi de yapamıyoruz. Yapabildiklerimizi de taksitlendirmişler. Oyunun en keyifli yanlarından biri olan parkuru bu türlü limitlendirmeleri bence yanılgılı bir karar olmuş. Yeni ve yaratıcı şeyler eklemiş olsalar sebebi anlardım, fakat bu hali büsbütün tembellik kokuyor. Yetenekleri açarken hak etmiş üzere hissetmiyorum, bunları aslında vermesi lazımdı diyorum.

Buna ek olarak DL2’de karakter denetimi de biraz sonlandırılmış. Yer çekimi de kimi vakitler güya aydaymışız üzere hissettiriyor. Aiden yüksek zıplama özelliğini kullandığında süzülüyor üzere hissediyorsunuz. Bence birinci oyun parkur açısından çok daha uygundu.

Geceler Artık Müthiş Değil

Şikayetlerim bitmiyor sevgili Oyungezerler. Birinci oyunda yanlışsız yaptıkları ne varsa bu oyunda onu kolaylaştırmışlar. Dying Light’ta gece vakti çatılarda bile inançta değildik. Ortalık Volatile kaynardı. El feneri açmaya cüret edemezdik.

Üstelik de gecenin karanlığı harbiden de karanlıktı. Dying Light 2’de gerçek gece yok. El feneri açmadan da her şeyi görebiliyoruz. Bu da birinci oyundaki gerici ve korkutucu atmosferi mumla aratıyor. Zati çatılarda gezdiğiniz sürece güvendesiniz. El feneri de sorun yaratmıyor, lakin çok da lazım olmuyor.

Tavsiye: Parkur gerektiren vazifeleri gece yapmaya itina gösterin. Esasen çatılar inançlı. Ayda yılda bir zombi çıkıyor ve onlar da kaplumbağa suratında oluyorlar. Gece vakti oynadığınızda dövüş ve parkur deneyim puanlarınız katlanarak artıyor. Süratlice düzey atlamak için ülkü.

Kreatif takımda kim bunu onayladıysa kendisine kelamlar hazırladım. Oyuncuları gece vaktini oynamaya teşvik etmişsiniz, anlıyorum. Muhtemelen birinci oyunda beşerler ne vakit gece olsa uyuyup gündüze geçiyordu. Lakin, bari benim üzere oyuncular için “gerçek gece” modu üzere bir şey koysaydınız.

Gece kovalamacaları dört evreli oluyor, fakat birinci iki basamak en güç düzeyde bile anlamsız. Çok rahat bir biçimde kaçıp kurtulabiliyorsunuz. Birinci oyunda kusur hissesi çok azdı, anında tepenize sağdan soldan Volatile atlıyordu. Artık kovalamaca düzeyi üç olmadan Volatile bile gelmiyor. Bu kadar riskli bir vakit dilimi olduğu için de mükafatı de büyük oluyordu.

Ortadan çok vakit geçmiş, zombi sayısı bundan ötürü daha az diye kendimi kandırmaya çalışsam da en fazla mazeret uydurmuş üzere hissediyorum.

Çok Oyunculu Modu Sorunlu

Risk nedir? Risk, Dying Light 2 alıp arkadaşlarla iki tane zombi öldürüp problemsiz bir oyunc deneyimi yaşayacağına inanmaktır. Tahminen de oyuncu sayısının çokluğundandır bilemiyorum, lakin Coop modunda yaşamadığımız sorun, yanılgı, desync, lag, kopmalar vb. kalmadı.

Oyun teknik külfetlerinden arınsa eş, dostla zombi öldürmek için ülkü bir ortama sahip. Ama tüm kayıt evrakınızı bozma ihtimali sizin de gözünüzü korkutmuyor mu? Çoğunluğun başına gelmiyor olağan, lakin internet bu sorunu yaşayanlarla dolu. Raporlara göz gezdirince de genelde çok oyunculu bir lobide yer alanların bu cins sorunlar yaşadığını görüyoruz.

Tıpkı birinci oyunda olduğu üzere bir iki spesifik vazife hariç kıssanın tamamını baştan sona arkadaşlarınızla birlikte oynayabiliyorsunuz.

Zombi Kesmek Eskisi Kadar Doyurucu Değil

Birinci oyunda zombileri keserken silahın çeşidine nazaran ve vurduğumuz uzva nazaran farklı şeyler yaşanıyordu. Keza zombileri çatıdan aşağı olağan tekmeyle attığımızda da bu türlü sendelenerek ve gerçekçi düşüyorlardı. Ne yazık ki Dying Light 2’de bu durum şimdi kelam konusu değil. Techland de sorunun farkında olduğuna dair bir açıklama yaptı esasen.

Yani sopayla vursam bile sopa zombinin içinden geçiyor. Birinci oyunda geri sekerdi mesela, alışılmış zombinin ağzı yüzü dağılmadıysa. Keza kesici silahlarla nereden kesersek ona nazaran uzuvlar kopuyordu. Artık bir iki spesifik bölge var ve baştan kestiğinizde bile oyun saçmalayıp bacak falan koparabiliyor. Hani biz Türklerin çok sevdiği bir söz vardır “vuruş hissi” diye. Gerçi bunu ateşli silahlar için kullanıyoruz, ancak Dying Light 2’de ateşli silah yok (daha doğrusu aksesuar slotuna giden birkaç opsiyon var, lakin direkt olarak silah değiller). Silahlarımızın vuruş hissi, doyuruculuğu ve zombilerin fizikî tepkileri birinci oyunun gerisine gitmiş ne yazık ki.

Dying Light 2’de ateşli silah olmaması öykü temelinde mantıklı olsa da bence gerçek bir tercih olmamış. Ateşli silahların tadı diğerdi, dövüşe çeşitlilik katıyordu ve her daim riskli bir tercihti. Aralı savaşmayı yeterliden düzgüne sınırlamak için silah fırlatmayı da kaldırmışlar ki birinci oyunun en hoş ayrıntılarından biriydi. Dövüş sistemi bir adım ileri iki adım geri gitmiş üzere hissettiriyor.

Bende bozuk saat üzere kendimi tekrar etmeye başladım şöyle bir bakınca, lakin hakikaten oyun grafikleri dışında her hususta birincisinin gerisinde kalmış. Tıpkı grafiklerle bu oyunları bana sunsanız ve hangisi daha evvel çıktı bilmesem Dying Light 2 daha eski derdim.

Bence Biraz Bekleyelim

Techland’in oyun sonrası beş yıllık takviye kelamı verdiğini bir hatırlatmak istiyorum. Birinci oyunu yıllar sonra bile parasız içeriklerle beslediklerini düşünürsek bu kelamlarını tutacaklarına dair hiçbir kuşkum yok. Üstelik ortadan geçen bu müddette hem yanlışlar giderilir, hem de optimizasyon problemleri çözülür. Biraz da içerik basarlar.