The Dark Pictures Anthology – House of Ashes

Benim Supermassive Games oyunlarıyla adeta bir aşk-nefret alakam var, inişli çıkışlı, tümsekli, yokuşlu. Hayranlıkla sıkılmışlık ortasında gidip geliyorum bazen. Kendileriyle birinci sefer Until Dawn sayesinde tanışmış ve hayran kalmıştım mesela. O vakitler bende PS4 yoktu, sadece bu oyunu oynamak için bir Bursa’ya gittiğimde Erce’nin PS4’üne çökmüştüm. Bir haftasonunda bir kere ben bitirdim, Erce’yle Bahar verdiğim kararlara karışıp durdu, bir defa de Bahar bitirdi, Erce’yle ben karışıp durduk, kızın elini ayağına dolaştırdık, olmayacak yerlerde kusur yaptırdık. Ancak yeniden de en çok kişiyi o kurtardı her nasılsa.

Sonra benim de PS4’üm oldu ve tüm kupalarını alıncaya kadar oynadım. Yani The Dark Pictures antolojisini duymanın bendeki tesiri çok farklı oldu dostlar lakin o tesir Man of Medan’ı oynayınca yerini ‘bu muydu yani?’ sorusuna bıraktı. Man of Medan bence çok ortalama bir oyundu, karakterleri de o denli pek ilgi cazip değildi bana nazaran. İkinci oyun Little Hope ile biraz toparladılar, QTE öncesinde haber vermek üzere enteresan şeyler yaptılar. Will Poulter de son derece güzel iş çıkardı, ancak hala daha bir şey eksikti: tekinsizlik ve dehşet öğesi.

İşte o eksiklerin tamamlandığı oyuna biz halk ortasında House of Ashes diyoruz.

Pazuzu sarması yaptım oğlum, yer misin?

Sümer mitolojisi benim oldum muhtemel ilgimi çekmiştir, rableri da, Lamashtu ve Pazuzu üzere şeytanları da çok çeşitlidir. Hatta Necronomicon içerisinde bir çok Sümer metni barındırır, Cthulhu mitosundaki eski ilahları dünyaya çağırmanın yolu çoğunlukla Sümerce bilmekten geçer. House of Ashes bu mitolojiyi sevenleri bir sefer daha baştan ihya ediyor. Sonuçta ortada Sümerlerin yeraltı dünyası, ölülerin yaşadığı yer Kur var; içerisinde ölümlüleri yeraltı dünyasına çeken iblisler Gallu’lar var, dev Pazuzu heykelleri… Tüm bunlar bu oyunun endişe öğesini ortaya çıkarak ögeler ve House of Ashes hayatta kalma dürtüsünü tetikleyen tehlikeleri sürükleyici bir öykü içine güzelce yediriyor.

Yıl M.Ö. 2231. Akadlar ve Gutilerin savaş halinde olduğu bu periyotta bir Guti olan Kurum, bir Akad olan Balathu tarafından kurban edilmekten son anda kurtuluyor. Kurum ve Balathu isimleri kıymetli, yoksa zati anlatmaya buradan başlamazdım. O periyotta Akadların başındaki hükümdar Naram-Sin (gerçek kişilik) ilahları kendi yanlarına çekmek için kurbanlar verilmesini savunan ve her fırsatta bunu yapan bir herif. Tekrar o denli kurban peşindeyken işler aykırı gidiyor, güneş tutulmasının başlamasıyla birlikte tapınağın derinliklerinde makus bir şey uyanıyor. O kaos ortamında Balathu ve Kurum taht odasında karşı karşıya geliyor ve vefatın pençesinden kaçabilmek için ortalarındaki hasımlığı unutup birlik oluyorlar. Lakin yaratıkların saldırısından kurtulamadıklarını görüyoruz…

…ve hop yakın geçmişe, Saddam periyoduna geliyoruz.

Bir diktatör geçti o topraklardan

Irak’taki bir Amerikan askeri birliğinde misyon yapan yarbay Eric Edmund King, CIA’de misyon yapan karısı Rachel King, Rachel’ın saklı sevgilisi çavuş Nicholas Kay, teğmen Jason Kolchek ve birkaç asker daha. Bir istihbarat üzerine kahramanlarımız Saddam’ın saklı kimyasal silahlarının saklandığı yere baskın yapıyor ve avuçlarını yalıyorlar. Burası aslında yeraltı dünyasına açılan bir geçit, o denli bir geçit ki bu dünyada bundan binlerce yıl evvel kurbanlar verilmiş ve bir güneş tutulması sırasında şeytanlar prangalarından kurtulmuş. Gerisi tüm Supermassive oyunlarından alışık olduğumuz üzere daima farklı bir karakterle oynadığımız kısımlar izlediğimiz, , kimi karakteri erkenden kazara öldürüp kaybettiğimiz, bazılarının bağlarına karıştığımız, ensemizde şeytanların nefesini hissederken bir yandan toplanabilirlerin peşine düştüğümüz bir oyun işte.

Bu sefer oyunda beş oynanabilir karakter var; üstte saydığım Amerikalılara ek olarak bir de Iraklı Salim Othman’ı oynuyoruz. Tekrar çokça QTE, yeniden çokça mevt, “ama, fakat, fakat, o karakter ölmesin” diye çokça kısma baştan başlama eşliğinde devam eden House of Ashes, Supermassive’in Until Dawn’dan beri geliştirdiği en endişeli oyun olmuş diyebilirim. Bir defa QTE sahneleri evvelkilere nazaran daha başarılı geldi bana, karar verme anlarının da birden fazla insanı önemli biçimde ikilemde bırakan ve “diğer seçeneği seçsem ne olacaktı acaba” diye içini kemiren cinsten olmuş. Bu tıp oyunların aslında tekrarlanabilirlikleri yüksek ancak birinci iki oyunu tekrarlamak içimden gelmemişti, bunda ise yerimde duramadım.

Bir aşk kıssası olarak House of Ashes

House of Ashes ‘aptal’ bir oyun değil. İşlediği mevzu her ne kadar fantastik olsa da satır ortalarını okumayı becerenler için Amerika’nın Irak Savaşı’ndaki rolüne dair hoş tespitler var. Karakterlerin birbirleri ortasındaki bağları, çekişmeleri ve çekememezlikleri epey uygun tasarlanmış; iplerin elinizde olduğu çeşitten bir aşk kısmı bile mevcut lakin bu öykü içerisinde sırıtmayan, tersine güzel yedirilmiş biçimde çıkıyor karşımıza.

Ben oyunun Ahlak Pusulası kısmının yeni halini de beğendim, pusula mantığından sıyrılıp Until Dawn’ın o nefis kelebek tesirini andıran biçimde bu sefer karga teması kullanılmış. House of Ashes’ın evvelki oyunlardan farklı olduğunu hissettirmek için bu tıp ayrıntıları da atlamamış geliştirici grup. Ayrıyeten sabit kameralar yerine 360 derece kameraya geçilmiş olması da değişik bir tasarım tercihi olmuş. Ben sabit kameraların yerine nazaran tansiyona büyük katkısı olduğunu düşünüyorum ancak bu yeni sistemi de beğendim.

Natürel ki Doğu cephesinde her şey yolunda da diyemeyiz. Bilhassa de başlarda işin hoş aksiyon kısmına gelene kadar âlâ bir ölçü müddet geçiyor ve şayet insan alakalarını umursamayanlardansanız bu kısımlar sizi ister istemez sıkacaktır. Yeraltı dünyasındaki dar koridorlarda kameranın da çok uygun bir iş çıkaramadığını söylemem lazım. Etraf aslında gereğince karanlık, aslında gereğince klostrofobik, bir de karakterimiz ekranın büyük kısmı kaplayınca görüş açısı hayli bir azalıyor. Bir de ben süratlice nişan almalı kısımları pek beğenemiyorum, sonuçta gamepad ile oynarken farenin o suratı olmuyor hiçbir vakit.

House of Ashes sonuç olarak verdiği hissiyat bakımından Until Dawn’a en çok yaklaşan oyun olmuş. Ha tekrar birtakım modellemelerde duyguyu tam verememe, bir kütüklük falan hakim lakin grafiksel açıdan da evvelkilere nazaran daha başarılı buldum ben. Antolojinin bundan sonraki kısımlarında de bu artan grafiği sürdürebilirlerse birinci iki oyunu unutmaya da hazırım, buradan hürmetle beyan ederim.

The Devil In Me Dark Pictures Anthology’nin dördüncü, birinci dönemin ise son oyunu The Devil In Me olacak. Oyunun sonunda izlediğimiz ufak fragmanda bir adamın ‘katil olmanın ne manaya geldiğini’ açıkladığını duyuyoruz. Kendisini bir sanatçı olarak isimlendiren bu adam “hayatın akan kanlar eşliğinde bedeni terk etmesini izlemek, gözlerindeki endişeyi görmek, yalvardıklarını duymak… işte bu gerçek sanat” diyor. Bu kısmın başrolünde İrlandaki aktris Jessie Buckley yer alacak.