Tales serisiyle alakam farklı başladı. Birinci keşfettiğim JRYO olmamasını geçtim, birinci keşfettiğim sıra tabanlı olmayan JRYO bile değil kendileri. Ancak ne vakit bir Tales oyunu oynasam nostaljik bir his kaplıyor beni. Dragon Quest üzere bir nevi aslında bu bahiste; JRYO’ların güzel ya da berbat tüm klişelerini ve özelliklerini barındırıyor. Dragon Quest sıra tabanlı JRYO’lar için neyse, Tales serisi de aksiyon JRYO’lar için odur benim gözümde.
Lakin son birkaç oyununda bir değişikliğe, bütçe artışına gitmesi gerektiği bir epey ortadaydı. Tales of Vesperia üzere başarılı bir oyundan Bandai Namco biraz otomatiğe bağladı. Xillia’lar ve Graces’ler derken bir anda OST’sinin bile zar sıkıntı taşıdığı Tales of Zestria faciası ve akabinde bir nevi Zestria’yla ilişkili olan, evvelki oyunun birtakım yanlışlarını toparlamaya çalışmış ancak bütçe eksikliğinin acayip göze çarptığı Berseria çıkmıştı. Berseria 2016’da (bizim için 2017’de) çıkmış olmasına karşın gerek kısım dizaynıyla gerek görselliğiyle PS3 devri oyunu bariz ortadaydı. Hatta oyun sahiden de PS3 oyunuydu ancak PS3 versiyonu yalnızca Japonya’da çıktı. O vakitten bu yana da Tales serisindeki tek hareketlilik Vesperia’nın yenilenmiş sürümünün çıkışıydı. Biraz soluklanması gerekiyordu serinin.
Anlayacağınız üzere Tales-severler olarak bayağı bekledik. Bilhassa geçtiğimiz on yıl pek de güzel davranmadı bizlere. Lakin yeni bir on yıla girdik ve onu da bayağı düzgün bir Tales oyunuyla açmış üzere görünüyoruz.
DAHNA HALKI, AYAKLANIN!
Tales oyunlarından birini şayet daha evvel oynadıysanız bilirsiniz ki bu serinin odak noktası senaryosundan çok karakterleridir. Serinin benim için en ilgi cazibeli yanlarından biri çoklukla oyunun senaryosunun bizim kümemizdeki karakterlerin müsabakası, kaynaşması ve hepsini ayrıntılı bir biçimde izleyip izlememeniz tercihinize bağlı olan skitleri izleyerek tanımamızı sağlayan bir araç olması aslında. Fakat Bandai Namco bu sefer iki tarafı da pek güçlü yapmayı başarmış.
Oyunun kıssası iki ana karakterimiz olan Alphen ve Shionne ile onların dünyaları olan Dahna ve Rena ortasında temelinde. 300 yıl evvel yırtıcı bir savaş sonrasında Rena’lılar tarafından köleleştirilen Dahna halkının ve bir yandan da Alphen’in kendini buluş kıssasını anlatıyor Tales of Arise. Ancak benim en çok ilgimi çeken kısmı, her ne kadar kolay de görünse Alphen ve Shionne’un aslında iki tarafın zıtlıklarını resmetmeleriydi oyun boyunca. Alphen’in rastgele bir acı hissetmeyen bir köle olması, Shionne’un üstündeki lanet yüzünden ona dokunan bireye acı vermesi ya da ikisinin de bu oyundaki gayelerinin aslında halklarını bir nevi yansıtması üzere birçok ayrıntı var aslında. Ayrıyeten her ne kadar klişelerin hükümdarı olsa da “hafızasını kaybetmiş ana kahraman” olayının hâlâ oyuncuyu bilmediği bir kainata dahil etmek için çok âlâ olduğunu düşünüyorum ve Tales of Arise’ın da kullanması hiç şaşırtmadı beni.
Partimizin geri kalanı da bir epey ilgi cazibeli bir topluluk. Başka Tales oyunlarındaki (özellikle Vesperia’daki) birtakım karakter tiplemeleri Arise’da da bulunuyor fakat öbür oyunlara kıyasla karakterlerin gelişimi çok daha değişik ve çeşitli. Bunu da oyuna yeni eklenen ya da daha evvel var olan lakin yenilenmiş Tales mekaniklerine bağlayabiliriz.
Mesela Tales oyunlarının yıllardır vazgeçilmezi olan, izlemesi tercihe bağlı skitleri Arise’da da bulunuyor. Ama bu sefer karakterlerin çizimleri yerine oyun içi modelleri kullanılarak asıl oyunun kendisiyle daha bağlı hissettirmeye çalışılmış. Oyunun kamp ve yemek pişirme sistemleri de karakter gelişimlerini güçlendirmek için değiştirilmiş. Yemek pişirmeyi ister düz bir halde, isterseniz de “favori yemeği” olan şahısla pişirip yemeğin verdiği etkiyi değiştirebiliyorsunuz. Kampta da artık kaçırdığınız ya da tekrar izlemek istediğiniz skitleri ve orta sahneleri izleyebiliyorsunuz. Yatmadan evvel de partideki karakterlerden biriyle konuşup ek sahneler izleyip daha da yakınlaşabiliyorsunuz öbür karakterlerle. Maalesef (ya da neyse ki, bilemedim) karakterlerle yakınlaşmanız romantizm falan manasına gelmiyor.
Bozuk değil ancak, sen tekrar de yenile…
Bu yenilenmiş Tales mekanikleri yalnızca karakter bağlarıyla de alakalı değil natürel ki. Oynanışta da büyük farklılıklar var -ki bunların başını alışılmış ki de yeni dövüş sistemi çekiyor.
Aslında dürüst olayım, tam olarak “yeni” bir dövüş sistemi değil buradaki. Tales of Berseria’daki dövüş sisteminin üstüne yeni özellikler, mekanikler eklenilerek yapılmış, “Hah, artık oldu” dedirten daha akıcı bir versiyonu. Berseria’nın dövüş sistemi, hele ki Velvet’la oynuyorsanız biraz harala gürele, tuşlara rastgele basmaydı. Arise’da Alphen başta olmak üzere tüm karakterlerin belli bir usulü, stratejisi ve yeri var. Mesela birtakım karakterler düşmanların Astral Arte kullanmalarını engelliyorken kimileri düşmanın elindeki kalkanı kırıyor, birtakımı da havadaki düşmanları yere indiriyor üzere. Ayrıyeten yeni eklenen ve iki karakterin güçlerini ortak kullanarak düşmanı tek vuruşta indirmelerini sağlayan Strike’lar bir oldukça havalı.
Bunun yanı sıra dövüş sistemini en çok değiştiren şeylerden biri de bir nevi Zestria’yı andıran uygunlaştırma ve canlandırma mantığı. Tales serisi her ne kadar sıra tabanlı olmasa da her karakterde muhakkak bir sayıda bulunan Action Point (AP) dediğimiz puanlar oluyor ve üst üste muhakkak bir sayıda atılım yapabiliyorsunuz. Berseria, hatta birçok Tales oyununda güzelleştirme ve yine canlandırma üzere büyüler bu AP’leri kullanıyordu. Ama Arise’da artık bu büyüler ayrıyeten eklenen Cure Point’ten (CP) harcıyor, bu da daima olarak düzgünleştirme ve canlandırma büyüleri yapılmasının önüne geçilmek için yapılmış üzere hissettiriyor. CP’nin tek kullanım alanı da değil bu alışılmış; oyunda ilerledikçe erişemediğiniz bölgeleri açmak için ya da etraftaki NPC’leri ekstra materyal vermeleri için güzelleştirmeye de kullanabiliyorsunuz. Bu da haliyle CP’lerinizi nasıl harcayacağınıza biraz daha taktik katıyor.
Fakat benim en sevdiğim “eski Tales mekaniğini güncelleştirme” katiyetle Title’ların kullanımı oldu. Evvelki Tales oyunlarında bu Title’lar çoklukla karakterlere birazcık yetenek yükseltmesi ya da ekstra kostümler vermek için kullanılıyordu. Ancak Tales of Arise’da bu Title’ların hepsi bir nevi birer yetenek ağacına dönüştü. Oyunun öyküsünde ilerledikçe ya da karakterlerle yemek pişirme, balık tutma üzere şeyler yaptıkça yeni Title’lar açılıyor ve bu Title’ların hepsi yan vazife yaparak ya da dövüşerek kazandığınız yetenek puanlarınızı harcayabileceğiniz yeni yetenekler veriyor. Birçok Title’ın altında bir ya da iki tane Arte ve dört-beş tane de farklı farklı ek güçlendirme veren şeyler oluyor, bunları da oynayış biçiminize nazaran almak size kalıyor. Mesela çokça yönettiğiniz bir karaktere “Perfect Dodge’da AP Doldurma” üzere bir yetenek almak çok mantıklıyken, çoklukla yapay zekaya bıraktığınız bir karaktere almak bayağı yetenek puanını çöpe atmak üzere olabilir. Hayır canım, yapmadım olağan ki de o denli bir şey.
Elde Menancia’nın dağlarında çiçekler açar
İncelemenin şurasına kadar bana ne kadar hak verdiniz bilmiyorum lakin hepimizin ortak noktada buluşacağı bir şey varsa o da Tales of Arise’ın mutlaka serinin en hoş görünen oyunu olduğu olsa gerek. Natürel en son çıkan oyunun özünde PS3 oyunu olduğunu düşünürsek bunu başarmak pek de sıkıntı değil lakin oyunun sanat tasarımı da hakikaten inanılmaz. El çizimiyle karıştırılmış dijital etraf dizaynları orta sıra hakikaten de bir çizime bakıyormuşsunuz üzere hissettiriyor. Karakter dizaynları da bir oldukça göz alıcı ancak teknik olarak benim herhalde en çok hoşuma giden şey karakter animasyonlarının beklediğimden daha ayrıntılı olması. Bandai Namco’nun verdiği bütçeyi bu türlü ufak şeylerde kullanmış olmaları nitekim hoşuma giden ufak ayrıntılardan.
Müzik ve seslendirme kısmında da bir epey başarılı Tales of Arise. OST’si serideki favorilerimde birinci üçe oynar rahatlıkla. Oyunun öyküsünün destansılığını pek hoş yansıtıyor. Seslendirme de bir oldukça başarılı, ki burada İngilizce seslendirmeden bahsettiğimi iddia etmişsinizdir. Ekseriyetle 2000’lerin başlarından kalma bir önyargı yüzünden Japon oyunların İngilizce seslendirmeleri bayağı bir dışlanır oyuncu kitlesi tarafından fakat son periyotta oynadığım rastgele bir Japon oyununun İngilizce seslendirmesiyle oynadığımdan ötürü pişman değilim. Hatta dürüst olayım, Japoncasını denemiş olmama karşın Alphen’ın İngilizce seslendirmesi dışında bir şeyle oturtamıyorum ben o karakteri.
Performans konusunda da pek bir kahrım olmadı. Gerçi Xbox Series X’te oynadığımdan ötürü pek de bir dert çıkmasını beklemiyordum fakat yıllardır konsol oyuncusu olarak 30fps’e mahkûm edilip bu konsol jenerasyonunun başında beridir de 60fps’in tadını çıkarıyor olmak bir oldukça şımarttı. Tales of Arise’ın da bu açıdan çok büyük bir farkı yok. Keşiflerde 50’lerin ucunda, dövüş kısımlarında da ekseriyetle 60 ya da 60’a yakın FPS aldığımdan ötürü oyunun %90’ını Performans modunda oynadım, pek de pişman olduğumu söyleyemem. Bu konsol kuşağı ilerleyip de tekrar 30fps’lere dönersek canım bayağı sıkılacak ancak, ondan eminim artık.
From Dahna, with love…
Bandai Namco bu sene biz JRYO sevenleri bayağı bir şımarttı dürüst olalım. Scarlet Nexus üzere beklenmedik, yepisyeni bir isimle yaz mevsimini açıp Tales of Arise üzere bir oyunla da yazı kapattı. İkisi de çok olağanüstü oyunlardı fakat ortalarında illa birini seçmem gerekecek olursa sanırım Tales of Arise bir tık daha önde olurdu benim için. Yanlış anlaşılmasın, Scarlet Nexus’u geçen sene yapılan Xbox etkinliğinde birinci gördüğümden bu yana bekliyorum, hâlâ da seviyorum; bu yılki favorilerimden rahatlıkla. Ama incelemenin başında da dediğim üzere Tales oyunlarının benim üzerimde tuhaf bir tesiri oluyor işte.
Kısaca, Tales of Arise sahiden olmuş. Bandai Namco’nun Vesperia’dan bu yana hakikat düzgün bir yola sokamadığı, tahminen de bütçe ayırmadığı bir seri üzere bir hava vardı Tales’in üstünde ve Arise’ın her köşesinde bu sefer hakkını verdiklerini hissettim. Bu serinin en çok satan JRYO serileri listesinde üst sıralarda bulunmasının bir sebebi var katiyetle ve Arise’ın bu sebepleri çok âlâ yansıttığını düşünüyorum. Şayet yıllar uzunluğu ismini duyup talih vermediyseniz, bir baht verme vaktiniz geldi de geçiyor bile.
