Pathfinder: Wrath of the Righteous – İnceleme

Pathfinder’ın birinci oyunu olan Kingmaker’ı oynadıktan sonra ikinci oyunlarını tahminen çıkışından bir sene sonra oynarım demiştim. Lakin vazife çağırınca Wrath of the Righteous karşısında karakter yaratırken buluverdim kendimi. Seri diyorum ancak öykünün birinci oyunla hiçbir kontağı olmadığını baştan söyleyeyim. Birebir dünyada (ve hatta tıpkı kıtada) geçiyorlar lakin evvelki oyunda da gördüğümüz bir iki NPC dışında ne bir referans ne de öyküyü etkileyen bir değişiklik var. O yüzden birinci oyunu oynamak zorunda hissetmeyin kendinizi, gerçi RYO fanı iseniz indirimlerden ucuza kapatıp bug’larından arındırılmış haliyle oynamak için üzücü bir oyun değil.

Aslında Kingmaker’ın üzerine çok şey koymuş Owlcat. Mesela o saçma sapan erzak taşıma zorunluluğunu kaldırmışlar. Hani bir kişilik erzağın 10 kilo tuttuğu ve zindanda 3 sefer dinlenmek için 6 kişilik bir kadronun 180 kiloyu sırtlanması gereken mekanikten bahsediyorum. Hele ki oyunun bug’ları da işin içine girince insanı meczup edecek bir saçmalığa dönüşüyordu. Neyse ki artık yok, haritadaki gereksiz yavaşlama animasyonları da epeyce azaltılmış. Yani genel olarak ana haritada büyük gelişmeler var.

Rastgele rastlaşmalar

Ha, masaüstü RYO oynarken oyuncular biraz da hengame görsün diye yapılan rasgele müsabakalar hâlâ devam ediyor lakin eskisine nazaran daha az. Masaüstünde bir nebze mantıklı olan bu sistem, Pathfinder üzere savaş yüklü bir bilgisayar oyununda oyun müddetini gereksiz uzatmaktan öbür bir işe yaramıyor. Adeta müddet dolsun diye her sahnesinde uzun uzun bakışılan yerli diziler üzere sündükçe sünüyor. 8 saatlik yolda karşıma 2 defa birebir tüccar, 3 tane de düşman kümesi çıkıyor. Bunlar Kingmaker’daki kadar saçma sapan olmasalar da (3. düzey karakterlerin karşısına 2 tane devasa hava elementali çıkmıyor mesela artık) tekrar de büsbütün mantıklı olmuyorlar. Yahu sen üstünde dandik deri zırh, elinde düz çelik kılıç olan gariban haydutsun. Neden yanlarında dev bir leoparla gezen 6 kişinin yolunu kesip saldırıyorsun, aklını peynir ekmekle mi yedin? O leopar seni tek başına ekmeksiz yer, ekmek kilo yapıyor.

Leopar demişken, hakikaten de oyunda hayvan yoldaşsız gezmeyin. Düşük düzeylerde birden fazla karakterinizden daha uygun dövüşüyorlar. Çünkü siz 1.seviye halinizle çeşitte tek hücum yaparken (hatta çoklukla onu bile yapamazken) birden fazla hayvanat ısır, pençele, pençele diye üç hareket yapıyor. Üstüne bir de düşmanı yere düşürüp yerden kalkarken fırsat saldırısı yemesine sebep oluyor. Kümenin Paladini dayak yerken atının herkesi pataklaması üzere şeyler biraz gurur kırıcı olabiliyor ancak… yapılacak bir şey yok. At var. Hoov!

Kâfi, okçular vakfına çevirdiniz burayı!

Yalnızca hayvan yoldaşlar değil, oyunda pek çok sınıf epey istikrarsız ne yazık ki. Mesela büyü kullanıcılarınızın hepsi düşmanın büyü direncini geçmek için Spell Penetration yeteneklerinin tamamını almak zorunda. Aksi takdirde esasen sonlu sayıda olan büyüleri büsbütün boşa gidiyor zira düşmanlarınızın birden fazla iblis ve hepsinin de büyü direnci var. Hatta yalnızca büyü direnci değil, çeşitli elementlere de direnç ya da bağışıklıkları var. O yüzden elektrik ya da ateş büyülerine odaklanacaksanız (ki en güzel elemental büyüler de bu ikisinden birine ilişkin oluyor) bir de üstüne “Ascendant Element” mythic yeteneklerini almanız gerek; ya da düşmana ziyan vermeyi eksiksiz unutup grubunuzu buff’lamaya yöneleceksiniz. Bu da büyücülerin diğer değişik yeteneklerle özelleşmesini engelliyor ve hepsini tek bir kalıba sokuyor. Okçular ise bunun tam bilakis, attığını vuruyor; çift vurup tek sayıyor. Savaşçılarınızın bir ya da iki atak yapabildiği (hatta ağır zırhtan ötürü düşmana ulaşmayı başaramadığı) tek çeşitte okçunuz 4 ok atarak ortalığı temizlerken 60 adedini yalnızca 200 altına alabildiğiniz Cold Iron oklar direnç mirenç dinlemiyor. Buff’ların mühletini evvel 1 dakikadan 1 saate, sonra da 24 saate çıkaran 2 mythic yeteneği alan Cleric’ler kendilerine (ve ileride de takımlarına) ne kadar atak bonusu ve müdafaa büyüsü varsa hepsini basıyor; uçuyor kaçıyor. E biz bu denli sene büyü okuduk, ne olacak artık? Okumasaydınız kardeşim, her okuyan hasar verebilecek diye bir şey mi dedik?

İşin yeterli tarafı oyunda bir NPC size karakterinizi baştan yaratma fırsatını veriyor. Birinci birkaç deneme ücretsiz üstelik; sonrasında bir ölçü para bayılmanız gerekiyor. Paladinlikten mutlu kalmadınız mı? E siz esasen Magus doğmuşsunuz ayol! Hop diye çorap değiştirir üzere sınıf değiştiriyorsunuz. Hatta ırkınız, isminiz, doğum tarihiniz tam değişebiliyor. Kimse de demiyor “Bu adam elf değil miydi geçen gün?” diye; herkes çok anlayışlı. Oyun içinde rastgele bir açıklama yapmadan bu kadar değişiklik biraz saçma olsa da oynanabilirliği çok arttırdığını kabul etmek lazım. O yüzden kendini baştan yaratan kahramanlara anlayış gösterelim, unutmak istedikleri geçmişi yüzlerine vurmayalım lütfen.

Temel bi cüce vardı burada, ne oldu ona?

Ne yazık ki ana karakterimize gösterilen bu anlayışı ben sevgili yoldaşlarımıza gösteremiyorum. Ne kadar sıkıcısınız arkadaşım siz! Biraz farklı olun, bir de lütfen isminizi soran herkese hayat öykünüzü anlatmayın yahu! Ben ki Baldur’s Gate NPC’leri ile uzun teolojik tartışmalara girmekten erinmeyip birebir oyunu 5 sefer bitirmiş beşerim; bu oyundaki duvar üzere yazılar beni bile eritti. Kullanıcı kontratı imzalar üzere “He, he” der geçer oldum. Bana ne senin doğduğun ülkenin on yıllık kalkınma planından kardeş, ordumda ne işin var onu soruyorum.

Anlayacağınız partinize katabildiğiniz yoldaşlarda bir olmamışlık, bir sıkıcılık var. Berbat yazılmış da diyemem fakat biraz tek boyutlular ve kendilerini sevdiremiyorlar. Oyun dünyasını size tanıtmayı da vazife bildiklerinden konuştukça konuşuyorlar. Sonra aslında rastgele bir bağım olmayan karakter gelip de “Ben ayrılıyorum gruptan” dediği vakit “Ok, bye!” dememek için kendimi sıkıntı tutuyorum. Zira gidip de adamın birebirini yaratabilirim bir ölçü para karşılığında, bu bir kayıp değil ki?

Yoldaşlar ortasında herkese ve her şeye sokacak bir lafı olan Daeran, iblisleri bile dostluk ve kardeşliğe davet edebilecek kadar sevgi dolu Ember, yolda gördüğü düşmanın başına ateş topunu yapıştıracağına evvel sözlüye kaldıran Nenio vazgeçilmezlerim oldu. Sosiel ve Seelah da kendileri çok derinliği olan karakterler olmasalar da değişik misyon dizilerine sahipler. Geri kalanlarını kuşatma sırasında kaybetsem altı ay sonra nüfus sayımı yaparken aklıma gelirler. Açıkçası birinci oyun tam bir bug kutusu olmasına karşın yan karakterleri çok daha uygundu. Hepsi biraz daha canlı hissettiriyordu ve onlara ne olacağını nitekim de umursamanızı sağlıyorlardı. Hatta krallık idaresinde etkin rol alıp, misyonları kendi kişiliklerine nazaran çözmeleri ve kişilikleri değişip geliştikçe bunun krallık işlerine de yansıması ya da çekip gittiklerinde kentinizin yöneticilerinden birinden yoksun kalması üzere ayrıntılar onlara uygunca bağlanmanızı sağlıyordu. Artık ise yoldaşlarınız sizinle birlikte kalede bile kalmıyor, sokakta birbirlerinden alakasız yerlerde takılıyorlar ve kendi ferdî misyonları dışında sizinle hiç etkileşime geçmiyorlar. Ha, yalnızca insan üzere davrandığınız karakter sizinle aşk yaşadığını sanmaya başlayabiliyor bir anda, o yüzden de hiç başlamadığınız bir alakayı bitirmeniz gerekebiliyor. İnternette pek çok kişi de benim kadar şaşırmış bu olaya; demek ki ben iletisi alamıyor değilim. İnsan kendinden kuşku ediyor. Bundan sonra gönül fermanının 3 kopyasını imzalatmadan kimse kimseye âşık olmayacak. Lütfen, burada iblis ordularına karşı sefere çıkıyoruz. Kumandanın ayarlarıyla oynamayın.

Bak Ruşen Amca’nın oğlu Solasta’ya…

Bırakalım oynaşı bir kenara da gelelim oynanışa. Kingmaker’a sonradan gelen sıra tabanlı dövüş sistemi beğenilmiş olacak ki bu kere oyun gerçek vakitli ve sıra tabanlı modlar ortasında geçiş yapabilmenizi sağlayan bir tuş ile gelmiş. Hoş de olmuş doğrusu, oyuncuyu tek bir moda kilitlememek ve ortada değişiklik yapabilmesine imkân vermek âlâ bir fikir. Ancak pratikte ne derece keyifli oluyor derseniz açtırırsınız Pandora’nın kutusunu.

Çünkü Solasta ile D&D 5E sistemine o denli alışmışım, o denli tatlı gelmiş ki Pathfinder kurallarını boğazlayasım geliyor. Geri dönüp Solasta’nın puanını bi yarım puan yükseltemez miyiz sayın müdürüm? Silah değiştirmenin tüm tipinizi yemesi ya da düşmana yaklaşıp aksiyonunuzu yaptıktan sonra kalan hareket hakkınızı kullanamamak üzere ufak sorunlar her savaşta karşınıza çıktığında uygunca can sıkmaya başlıyor ve bir noktada “Yeter be” diyerek oyunu gerçek vakitli modda “Taktik maktik yok bambambam!” diye oynamaya itiyor sizi.

Ben sıra tabanlı oynamayı sevdiğimden oyunun birinci kısmını büsbütün o biçimde oynadım. Birinci büyük savaşı da sıra tabanlı yaptım ve o kadar uzun sürdü ki kümenin mongrel okçusu yaşlanarak öldü o sırada. Elveda Lann, seni unutmayacağız. Latife yapmıyorum, tam 3 saat sürdü dandik bir savaş. Oynanış müddeti bu kadar olmayan oyunlar var yahu, insaf.

Pekala biz bu sıra tabanlı dövüşleri ne orta kullanacağız sorusunu soruyor insan ister istemez. Karşınızda az sayıda ve zayıf düşman varsa gerek yok, 6 kişi binin doruğuna. Meydan muharebesi yapıyorsanız herkesin sırasını beklemek saatler alıyor; bir yandan taşınabilir oyun da oynuyorsanız mantıklı, değilse hudut krizi geçirebilirsiniz. Şayet ortamda müdafaanız gereken NPC’ler varsa itinayla gidip kendilerini öldürtüyorlar sizin sıranız gelene kadar… O yüzden sıra tabanlı modu yalnızca dar alanlarda 5-6 güçlü düşmana karşı ya da boss dövüşlerinde kullanmak mantıklı bir hal alıyor. Bu da biraz can sıkıyor.

Oyunun en keyifli savaşları ise ordu savaşları. Heroes of Might & Magic oynadıysanız hiç yabancılık çekmeyeceğiniz bu sıra tabanlı strateji kısımlarında dünya haritasında geze geze iblis ordularını temizliyor, ele geçirdiğimiz kalelere binalar kurup daha çok asker üretiyoruz. RYO kısmında yaptığımız birtakım seçimler ordularımızın nasıl şekilleneceğini belirliyor. STS moduna yapabileceğim tek tenkit kaleye saldırırken de yolda arbedeye tutuşurken de tıpkı haritaları kullanıyor olması. Kaleyi savunan tarafın biraz avantajı olsa yahut farklı bir kuşatma mekaniği olsa çok daha keyifli bir hale gelebilirdi. İnanın oyundaki savaşlar yalnızca bunlardan ibaret olsa da geri kalanında köy kasaba gezip muhabbet etseydik çok daha fazla keyif alırdım.

Sadede gelecek olursak Pathfinder: Wrath of the Righteous çok âlâ fikirleri olan ancak uygulamada tökezlemiş bir oyun olmuş. Şu anki haliyle yanlış işlendiği için değerini kaybetmiş bir cevher üzere. Keyifli tarafları da yok değil lakin oynanışın geneli bunaltıcı olduğu için oyuncuyu bir aşk-nefret bağına sürüklüyor. Pathfinder’dan babam çıksa oynarım diyenler ve yapacak daha yeterli bir işi olmayanlar için tavsiye edebilirim lakin RYO severler için son yıllarda çıkan Tyranny, Pillars of Eternity 1-2, Tides of Numenera ve hatta Wasteland 2-3 üzere alternatifler varken buna sıra güç gelir.

Worldwound fatihi olmak isteyen gençlere teklifler General fiyatları katlanarak artıyor, o yüzden iki tane general bence ülkü. Esasen düşmanın akın ettiği iki çizgi var, yolun başını tutarsanız kimsecikler kalelerinizi kuşatamaz. Dikkat edilmesi gereken bir bahis birinci generalle düşük düzeyli düşmanların tamamını temizlememek, ikinci generale düzey atlatacak kolay düşman bırakmak. Tüm orduların bir güç düzeyi var, lakin savaşın sonucunu daha çok etkileyen şeyler birimlerinizin düşman ünitelerine karşı avantajlı olması ve generalinizin yetenekleri oluyor. Mesela çok ünitesi olan ancak büyüye karşı dayanıksız olan bir orduyu askerlerinizi hiç kıpırdatmadan generalinizin tek Fireball’u ile alabilirsiniz. Güç düzeyi sizden yüksek gözüküyor olsa bile. Ya da yüzlerce piyadenin hasar veremediği bir iblis ünitesini rahiplerinizle eritebilirsiniz. Düşmanın sayısını azaltmaya bakın. 500 kişilik dandik bir piyade ünitesi sizin nefis hasar veren şampiyonlarınızı pat diye öldürebilir. O yüzden de büyük üniteleri oklarla, büyülerle eritin. Okçu mu o? Getir getir! Her fırsatta asker satın alın. Öncelik okçular ve uygun fiyatlı paralı askerler. Bir paralı asker ünitesini satın aldıktan sonra yenisinin fiyatı 4-5 katına çıkıyor, bir hafta beklerseniz fiyatları fikir tekrar alırsınız. Maceracı grubunuzun topladığı ıvır zıvır eşyaları satıp asker almak için kaynağa çevirmeniz mümkün. Ben paramın birçoklarını orduya yatırdım, pişman değilim. Aldığınız kalelere bina kurmayı ihmal etmeyin. Gerekirse kahraman takımınızın meskenini otomobilini bozdurup binalara yatırın ve daha çok asker üretmenizi sağlayacak binalarla finans, malzeme ve güç puanlarınızı arttıracak binaları erkenden kurun ki puanlar ve ordular biriksin. Oyun size ünitelerinizi diğer bir üniteye çevirme fırsatı sunduğu vakit aklınızda olsun: Süratli ve çok hasar veren üniteler yavaş ve ağır zırhlı ünitelere nazaran çok daha avantajlı. Öteki türlü siz düşmana ulaşıncaya kadar ordunuz kuşa dönüyor. Öte yandan kaliteli küçük üniteler de sokaktan toplanmış büyük ünitelerden her türlü güzeldir. Champion, Hedge Knight, Marksmen bunlar hoş vuran üniteler. Kenarda 3-5 tane kalmış fonksiyonsuz üniteleri ve bir heves alıp da kullanmadığınız orduları düşmanı zayıflatmak için kullanabilirsiniz. Salın asıl ordunuzdan evvel düşman üstüne, sayılarını azaltsalar kârdır. Ya da haritayı açmak için de bu üniteleri kullanabilirsiniz, çünkü her cinste muhakkak bir ölçü ilerleyebiliyorsunuz ve ana ordularınızı oradan oraya gezdirirken değerli kentlerinizi tehdit altında bırakmak istemezsiniz. Daha en baştan bütün düşmanları döveyim, bütün kaleleri alayım diye uğraşmayın. Zira askerlerinizin morali 30 günde bir kale alıp, 4 günde bir düşman dövmeye odaklı. Vakte yayarak moralleri daima yeşilde tutmak en yeterlisi.