Amanita Games bende yeri çok farklı olan bir stüdyo. Cüretlerini hakikaten seviyorum. Tahminen de son derece kolaya kaçarak Machinarium 2 ile çıkabilirlerdi karşımıza, sonuçta birinci oyunun nasıl fevkalade bir muvaffakiyete sahip olduğu ortada. Ancak onlar ne yaptı? Her seferinde birbirinden büsbütün farklı, tahminen öbür kimsenin aklına gelmeyecek uçuklukta ve çeşitlilikte macera oyunları geliştirdiler. Daha bir klasik macera oyunu olan Botanicula ve Samorost 3’ü bir kenara koyarsak Chuchel, Pilgrims ve Creaks üzere üç birbirine benzemez lakin nefis oyun oynadık son olarak.
Lakin Amanita’nın şimdiye kadar yaptığı hiçbir oyun Happy Game kadar uçuk ve soyut olmamıştı.
Happy Game’de bir çocuğu oynuyor ve bu çocuğun kabuslarında seyahat yapıyoruz. Bu kabuslar bir yandan şirin, öbür yandan grotesk imajlarla dolu. Bir çocuk hayalgücüyle en kolay nesneyi bile nasıl canavara dönüştürebiliyorsa burada da o oluyor. Kopan bacaklar, patlayan kalpler, mor tavşanları satırla doğrayan manyaklar… Oyun boyunca kabustan kabusa geçiyoruz anlayacağınız.
Oyunun oynanışı inanılmaz kolay, tek yaptığımız sağa sola gitmek ve ekrandaki tutulabilir şeyleri tutup sağa sola çekmek. İşte atıyorum bir gözü yuvasından çeke çeke koparmak, havucu başından tutup üst çekerek çıkarmak, bir dişi çekerek sökmek vs üzere. Lakin hiçbir noktada sanki artık ne yapacağım diye sormuyorsunuz, zira aslında yapabileceğiniz şey sayısı çok sonlu. Hal bu türlü olunca da Happy Game aslında bir renk cümbüşü içerisinde ilerlediğiniz bir kabus şenliği haline geliyor.
Pekala bu şenlik eğlenceli mi derseniz işte o sorunun karşılığı biraz havada. Oyunda nitekim her şey inanılmaz soyut, öykü desen aslında ortada bir öykü yok, oyunu bitirince “vay be, demek bu türlü böyleymiş” falan diyemiyorsunuz esasen. Başınızda bir şeyler kuruyorsunuz natürel lakin çözebileceğiniz bir konusu da yok Happy Game’in. Bu da size yaklaşık 3 saatlik bir “kabustan kabusa geçelim” macerası yaşatıyor lakin sonlara yanlışsız bu işin pek bir yere gitmediğini anlayınca biraz baydım açıkçası.
Grafikler tekrar fevkalade, hem albenisi yüksek, hem son derece özgün. Saykodelikliği yansıtacak biçimde tam bir renk cümbüşü. Ancak parlak renk ve çakan ışık olayını fazla abartmışlar, oyun tam bir epilepsi tetikleyicisi olmuş. Aman dikkat diyeyim.
Sonuç olarak Happy Game harikulade özgün lakin bir yandan da biraz fazla deneysel bir oyun, daha doğrusu oyundan çok bir sanat çalışması üzere. Ha bu aslında hiç de makus bir şey değil, zati tam da bu sebepten ötürü Amanita hayranları Happy Game’i her türlü oynayıp sevecektir lakin stüdyoyla yeni tanışacak biriyseniz evvel klasik oyunlarını oynayın da “bu mu o çok övdüğünüz Amanita” demeyin sonra.
