Passpartout 2: The Lost Artist

Ressamın çilesi

Son vakitlerde bir sürü bağımsız oyun oynadım. Hepsinin de ne yazık ki ortak bir kaygısı var; o da 150-200₺‎ altında çıkmamaları. Bağımsız oyun dendiğinde çerezlik “oyna-bitir-kapat” stili oyunlar geliyor aklıma daima fakat bu fiyatlar nerenin çerezi diye düşünüyor insan. Olağan oyun yapımcılarına kızmıyorum yanlış anlamayın, şikayetim farklı yerlere… Her neyse yeniden haftalık “Ne olacak halimiz bu türlü?” nazımı geçirdiğime nazaran yeni bitirdiğim sempatik mi şirin bir Fransız ressamımızın seyahatine bir göz atalım.

Öncelikle ikinci oyunu oynamak için birinci oyunu oynamanıza gerek yok diye belirteyim. Zira The Lost Artist’te yaşayacağınız her macera sizin için olduğu kadar Passpartout için de yeni. Passpartout 2, birinci oyunda kavuştuğu ünden sonra parasız ve boyasız kalmış Fransız ressamımızın halihazırda oturduğu konutundan çıkartılmasıyla başlıyor. Epeyce şirin imgesine kanarak başlayıp derbeder olmuştum bu birinci beş dakika bu yüzden. Fakat neyse ki bu yıkıklık hali o denli çok da uzun sürmüyor.

Oyun bize nasıl bir sistemi olduğunu ve oynanışını epeyce başarılı anlatıyor. Neyi nasıl yapacağım diye kaybolmadan rahatça adapte oluyorsunuz. Esasen yürüme ve boyama haricinde de öğrenmeniz gereken fazlaca bir mekanik yok pek. Bu nedenle oyuna süratlice ısınıp, sanatınızı döktürebilirsiniz.

Oyuna başta bir fırçayla başlıyoruz. Sonrasında aldığımız birinci misyonla oyunun 1-2 saati çok süratli akıyor. Ancak oyunun en büyük meşakkati bu birinci saatlerden sonra gerçekleşiyor. Vazifelerin kimilerinde çiziminizi neye nazaran değerlendireceklerini pek açık edemiyor karakterler. Hal bu türlü olunca da fırça sayısı arttıkça neler yapacağınızı anlamadığınız anda kaybolabiliyorsunuz. Lakin bir biçimde yolunu buluyor insan ve daha fazla fotoğraf sattıkça kendini gerçek bir sanatçı sanabiliyor.

Bir vazife al-çiz-gönder döngüsüyle ilerlerken yalnızca kanvas değil modellerin üzerine de çizimler yapabildiğimiz özellikler dahil oluyor. Mesela benim tasarladığım tişörtü karakterlerin giymesi, tasarladığım arabayı yolda görebilmek yahut hazırladığım bir posteri asılı görmek çok sevindiriciydi. Bu üzere ayrıntılarına bayıldım oyunun.

Ana temanın kentte kapanan büyük bir sanat müzesini açmaya yardımcı olmak, kentin sanat kültürünü genişletmek olduğu bu oyunda bir formda müzeye kadar yolunuzu bulmanız gerekiyor. Ama dediğim üzere birkaç saat sonra oyun sekteye uğruyor ve tıpkı şeyleri yaptığınız fikrine kapılıyorsunuz. Hatta oyunu birazcık tanırsanız birkaç küçük hileyle fotoğraf bile olmayan fotoğraflarınızı satabilirsiniz. Mesela yeni fırçaların ve belirli renklerin kullanılmasının istendiği bir vazifede manalı bir şey yapmanıza gerek kalmıyor. O rengi ve fırçayı kullanarak yaptığınız rastgele bir karalama da geçerli sayılabiliyor. Lakin oyun yapımcılarını da anlıyorum. Kendim de çizim barındıran bir oyunun imal basamağında bulunduğum için geliştirme sırasında çok efsane bir yapay zekâ yazılmadıkça yaptığınız fotoğrafın sahiden konsepte uygun olup olmadığını oyuna belirtmek bayağı güç bir şey. Bilhassa de muhakkak bir cismi yahut rengi istemiyorsanız. Mesela bir hamburger yapın dendiğinde hamburgeri tanımlatmak biraz daha kolay, kaldı ki o da her şartta yanlışsız çalışmaz. Fakat soyut bir şeyin istenmesi ve oyunun senin onu çizip çizmediğini anlaması hakikaten bayağı sıkıntı. Oyuna başlarken de bir oyun geliştirici olarak en çok bu kısmı nasıl yapacaklarını merak etmiştim. Üzücü da olmamış bence lakin olağan dediğim üzere oyunu kandırabileceğiniz kısımlar da mevcut.

Genel olarak Passpartout’un ünlü bir ressam olmaya giden seyahatine şahit olduğumuz The Lost Artist, gerek dizaynlarıyla gerek yenilikçi usulüyle çok oynanası birkaç saat sunsa da o saatlerin sonunda kendini tekrar etmekten kaçınamıyor ne yazık ki. Makul bir vakit sonunda “Çizeyim de gideyim” moduna girdiğimi ve çok da keyif alarak yapmadığımı fark ettim. Bu yüzden de en azından şu an 250 ₺‎ üzere bir fiyatı tabanına kadar hak eden bir oyun diyemeyeceğim. Sunması gereken daha çok misyon ve doldurulması gereken daha çok boşluk var. Umarım bunu Passpartout’un gelecek maceralarında görebiliriz. Doğal olursa…