Bu incelemenin yazımında sanal dahil olmak üzere hiçbir ayıya ziyan verilmemiştir
İnsanoğlunun tabiatta hayatta kalması binlerce yıldır en büyük kıvanç kaynaklarından birisi. Çok fazla destan, kıssa, hikaye insanların tabiatta yaşadığı uğraşlardan ilham almış, yetmemiş üzere bir de abartıldıkça abartılmış en nihayetinde birden fazla öyküde gerçeğin büsbütün zıttı bir durum ortaya çıkmış. Bu yalnızca edebiyat olarak geçerli değil. Şahsen benim duyduğum köyde anlatılan av öykülerinin gerçeklik hissesinin %10 civarı olduğuna eminim. Tekrar de bu anlatılanlar insanların ilgisini çekiyor zira “İnsan vs Doğa” her vakit içimizde bir şeyleri kıpırdatan bir mevzu. Merhum dedem emekli bir asker olmasının yanı sıra köy ahalisi tarafından hayli bilinen bir avcıydı. Bu avcılık vakit içerisinde amcama ve babama da sirayet ettiği için kendi hisseme düşen av öykülerinden çokça nasibimi aldım. Bu kıssalarla büyüyen bir çocuk olarak da avcılığa hayli meraklı büyüdüm.
Hal bu türlü olunca konusu avcılık olan oyunlarla da oldukça içli dışlı oldum. Her ne kadar hayli uzun müddettir avcılık oyunlarına göz atmasam da Way of the Hunter da beni çeken bir şey oldu. Oyundaki atmosfer bizim Kastamonu ormanlarına çok benziyor. Her yerden akan bir çay var. Şayet oyun avcılık değil de balıkçılık olsaydı şöyle rastgele diyerek bir ağ atmayı isteyeceğim hoş akarsular da çokça vardı. Lakin Way of the Hunter’ın görsel manadaki bu şahane tasvirleri oyun manasında pek hayata geçmeyince bir anda yeniden kendimi Kastamonu ormanlarında gezerken buldum. Tek fark bu sefer elimde silah vardı lakin ateş edecek hiçbir şey yoktu!
Dedemin Emaneti
Avcılık oyunlarıyla öykü modları pek iç içe gelebilecek mevzular değil. Çünkü oyunları keyifli yapan şey tabiatta sandbox bir formda dolaşıp zavallı geyikleri vurup, sonra boynuzlarını kıvançla sergilemek. Way of the Hunter ise bu olaya biraz daha aidiyet katmak için oyuna kıssa modu eklemiş. Aslında bu kıssa sizin oynanışınıza hiç tesir etmiyor. Yalnızca şayet isterseniz takip edebileceğiniz belli bir vazife ağacı var. Lakin bu öyküde beni birinci etapta etkileyen şey olayın biraz benim perspektifime benzemesi. Ana karakterimiz River’ın dedesi Nez Perce’de yaşayan bir avcı. Kendisinin burada kocaman bir av konutu var. River da çocukken yaz tatillerinde buraya gidip dedesiyle hayvanlar hakkında sohbet etmeye, bir şeyler öğrenmeye bayılıyor. Lakin River’ın babası avcılığa, bu tabiat olaylarına hayli karşı bir insan ve bu yüzden dedesiyle daima arbede ediyor.
River büyüdüğü vakit dedesi hastaneye kaldırılınca vasiyet olarak bu av meskenine geri dönüyor ve öykümüz başlıyor. Oyunu öğreten küçük bir eğitim misyonları silsilesinden sonra Way of the Hunter’ın kapıları bize büsbütün açılıyor. Bu noktadan sonra tüm harita açık, tüm eşyalar alınabilir olarak sizi bekliyor ve istediğiniz üzere devasa haritada at daha doğrusu 4×4 jip koşturabiliyorsunuz. Ben de bu kıssaya biraz bakındıktan sonra kendi yolumu çizmeye karar verdim. Çünkü River ve dedesinden fazla kendi dedemden öğrendiğim şeyleri uygulamak daha ilgi cazipti. İşte tam da bu noktada Way of the Hunter’ın hayal kırıklığı periyoduna girmiş oldum…
Ucuz Etin Yahnisi
Way of the Hunter grafiksel manada mükemmel gözüküyor. Unreal Engine 4 ile yapılan oyunun sunduğu görüntüleri oyunun konusundan bağımsız gidip görmek bir tabiat ziyareti hissiyatı uyandırmayı başarıyor. Lakin oyunumuz bir avcılık oyunu ve bu bahiste önemli ezaları var. Aslında niyet olarak hayli mantıklı ve fonksiyonel fikirlerle hayata geçmiş bir proje. Mesela oyunda yalnızca süs için değil hakikaten yemek için de avcılık yapmak üzere bir seçenek var ki bana nazaran zati avcılık olayının tek ve gerçek hedefi budur. Yani yiyemeyeceğin bir canlıyı öldürmek etik olarak da vicdani olarak da hiç hakikat bir davranış değil!
Bazen oyunda restoranlardan size sipariş geliyor ve et istiyorlar. Örneğin çabucak oyunun başında sizden istenilen misyonda 3 kilo sülün eti isteniliyor. Gidip sülün avlıyorsunuz siparişi yerine getirip para kazanıyorsunuz. Oyunda parayla alabileceğiniz şeyler oldukça sonlu. Silahları geliştirmek, hayvanları çağırmak için özel düdükler almak ve en kıymetlisi oldukça yüksek bir fiyat karşılığında haritanın çeşitli yerlerini açmak yahut halihazırda açık olan birtakım yerler için avlanma müsaadesi almak. Halbuki oyuna biraz daha kamp sistemi getirilseydi şöyle ormanda gezerken yarım kilo mantar toplayıp av etiyle bir güveç yapsaydık yanına da bir ufak… Neyse diyeceğim o ki Way of the Hunter’ın bu av eti olayına bakışı biraz “ucuz etin yahnisi yavan olur” kıvamında. Yani ne kadar av yaparsanız yapın en nihayetinde yapabileceğiniz en düzgün şey içlerini doldurup dedenin av konutunda sergilemek oluyor ki bu da benim hiç istemediğim bir şey…
Ceylan Yapay Zekalı Ayı Mı Olur Ya?!
Oyunun çok önemli zahmetlerinden birisi de hayvanların yapay zekaları. Bir avcılık oyununda avın kalitesi oyunun da kalitesini direkt tesirler. Şayet yeteri kadar sabırlı olsanız bile Way of the Hunter size tatminkar bir av tecrübesi sunmuyor. Bunun en büyük nedeni de hayvanların yapay zekaları. Bazen hepsi üstün zekalı üzere davranıp en ufak seste olması gerektiği üzere kaçıyor fakat bazen de asla kaçmaması gereken hayvanlar çıtırtı duyup alakasız bir halde koşmaya başlıyor. Yani koskoca ormanda tek bir avcısınız ve etrafınız kurtlarla çevrilmişken kurtların sizden kaçması pek muhtemel değil. Hele ki şahsen şöhretlerine tekraren kulak verdiğim ayılar benden haldır haldır kaçınca oyunu sorgulamaya başladım.
Oyunda neredeyse tüm hayvanların muhakkak bir hareket paterni var. Ayı da olsa geyik de olsa belli bir noktada sizi duyunca kaçmaya başlıyor sonra sürü halinde bir noktada duruyorlar sakinliyorlar ve siz peşlerinden gidip gizlenerek onları vurmaya çalışıyorsunuz. Kuşlar da dahil olmak üzere hayvanların çabucak hemen hepsi bu biçimde reaksiyon veriyor. Aslında oyundaki bir öteki büyük dert da bu kaçma sisteminin çok kullanılmış olması. Yani istediğiniz kadar sessiz ilerleyin, pusu kurun bir biçimde sizi görüyor yahut duyuyor yahut kokluyor olacaklar ki yakın aranızda hiçbir hayvan olmadan kilometrelerce yolu çömelerek ve bazen sürünerek gitmek zorunda kalıyorsunuz. Bu avcılığın özünde olan sabırdan çok insanı sıkıntıdan çıkaran bomboş bir haritada yürüme simülasyonuna hakikat evriliyor.
Karlı Kayın Ormanında Yürüyorum Geceleyin
Bu sıhhat dolu orman yürüyüşlerini gerçek hayatta üzerimde bu kadar teçhizat olmadan yapsam ömrüm 40 sene daha uzardı. Avcılığın temellerinden biri olan erken kalkan yol alır sistemi de Way of the Hunter içerisinde kendisini muhakkak ediyor. Örneğin kimi hayvanlar sabah erken saatlerde yemlendiği ya da su içmeye çay kenarına indiği için saatinizi sabahın beşine kurup av yerine gerçek evvel otomobilinizle sonra da yöntem adap ses yapmadan yürüyerek ulaşmanız gerekiyor. Bu tip hususlarda Way of the Hunter gerçekçiliğin tabanını sıyırdığı için hayli hoşuma gitti. Avları takip etmek için izleyebileceğiniz o kadar fazla yol var ki keşke bu yollar tam manasıyla çalışsaydı da hayli uzun bir mühlet Way of the Hunter’ın şahane atmosferinde kalabilseydim.
Ancak bu yolların %80’i tam fonksiyonlu çalışmıyor. Kolay bir örnek vermek gerekirse çay kenarında belli bölgeler geyiklerin su içme alanı yani nadiren de olsa geyikler buraya su içmek için geliyor. Biraz uzak bir yere pusu kurup geyikleri bekleyeyim derseniz ömrünüzün sonuna kadar orada durup geyik görmeme ihtimaliniz var. Ayak izlerini takip etmek de sizi çok büyük ihtimalle çıkmaz sokağa götürüp devasa bir orman içerisinde kaybolmanıza neden olacaktır. Bu hususta benim bulduğum en fonksiyonel usul ise hayvanların bokunda boncuk aramak! Çünkü dışkılara bakarak taze olan dışkıların olduğu istikamete sessizce ilerlerseniz çok büyük ihtimal bir sürü sizi bekliyor. Sürüyü gördükten sonra, “oh bu gece karnımız doydu!” diye düşünmeyin, zira işin daha %50’si bile bitmedi.
Sezgisel Avcılık
Oyunun bize yardım etmek için getirdiği bir örümcek hissi var. Buna avcı sezgisi deniliyor ve size ne kadar yardım ettiği konusunda önemli kuşkularım var. Hatta birçok vakit sizi yanıltıp boşa kürek çekmenize de neden oluyor. Bu sezgiyi açtığınız vakit etrafta parlayan yerler görebiliyorsunuz bunlar da hayvanlar hakkında ipuçları sağlıyor. Su içme yeri, dinlenme yeri, ayak izi üzere bilgileri bu sayede görüyorsunuz. Fakat bu özellik açıkken iz takip etmek için daima başınızı eğip yürümeniz gerekiyor. Yetmiyormuş üzere bu sezginin bize sağladığı en büyük hoşluk hayvanların son ses çıkardığı yeri göstermek de bozuk.
Hadi diyelim bizim dedemizi radyoaktif bir geyik ısırdı ve harika güçlü bir avcı aileden geliyoruz. Bu sayede 350 metre ötedeki geyiğin çıkardığı sesi duyabildik. Lakin 350 metre öteye sürüne sürüne gittiğinizde göz alabildiğince boşluk bir yer olsa bile etrafta bir tane bile geyik göremiyorsunuz. Bu raddeye gelince sondan havaya ateş açıp etraftaki envai çeşit hayvanın kaçışmasını izlemekten diğer yapacak keyifli bir şey kalmıyor. Meğer ki oyunda avcılıkla ilgili o kadar ince düşünülmüş ayrıntıları göz önüne alınca nasıl bir potansiyel kaçtığına daha da hayıflanıyorsunuz. Mesela kuşlar üzere ufak canlılar için kullanacağınız mermi, silah ve ateş ettiğiniz pozisyon bile av kalitesini etkiliyor. Keza büyük avlar için harcadığınız mesai şayet avı öldürüp, öldürdükten sonra hiçbir bilgi olmadan koskoca orman içerisinde bulabilirseniz sizi ekstra tatmin ediyor. Fakat tüm bunlar “yapabilirseniz” kıvamından bir adım öteye gitmeyince denemeyi bırakmak hayli muhtemel.
Av Partisi
Way of The Hunter’ı günde 6-7 saat ve tahminen daha fazla oynadım. Zira keşfedilecek çok fazla arazi var. Birinci eğitim misyonundan sonra kendinizi ikinci harita olan Transilvanya’ya atmanızı tavsiye ederim. Çünkü burası kuş avcılığı için adeta bir cennet ve tabiat görünümleri Nez Perce’den de daha rahatlatıcı. Lakin kaliteli kuş avlamaya gitmeden evvel biraz geyik ve porsuk avlayıp para kazanarak saçmalı tüfek almanızı tavsiye ederim. Çünkü elinizdeki birinci 2 av tüfeği büyük ve orta derecedeki hayvanlar için tasarlanmış ve yüksek kalibreli mermileri var. Avcılıkta fişek seçimi çok kilit bir role sahip. Kuş avlarken saçma kullanan hafif fişekler hem avın parçalanmasını önler hem de satacağınız etin kalitesini arttırır. Yeniden de yemeden evvel yeterlice bir temizlemekte yarar var yoksa ağzınıza bir anda minik saçma taneleri gelip şok yaşayabilirsiniz.
Oyunun bir de çok oyunculu kısmı var ki burası adeta bir kaos. Çok büyük oyunu bozan kusurların yanı sıra her şeyin yolunda gittiği bir senaryoda bile oyuna girdiğiniz şahıslarla birlikte otomobile binemiyorsunuz. Yani herkes kendi otomobiliyle bangır bangır gideceği için avlanmak zati çok zorken imkansız hale geliyor. Şu an için Way of the Hunter görsel olarak bir şaheser sunuyor. Lakin bu harika atmosferde boş boş gezmek, sürünmek, çömelmek dışında yapabileceğiniz şeyler çok kısıtlı. Oyunun özü av kısmı sabrınızı ödüllendirmediği üzere en ufak bir harekette büyük cezalar vermeyi de ihmal etmiyor.
Karakter için bir geliştirme ağacı konulmuş ve bu oyundaki hava durumunu bilmek, daha az ses çıkartmak üzere özellikleri açtırsa da oynanışa tesiri çok limitli. Yaklaşık 11GB bir oyun olduğu için Way of the Hunter’ı silmeyi düşünmüyorum çünkü gerekli güncellemeleri alırsa vaat ettiği gerçekçilik düzeyiyle birlikte büyük potansiyeller taşıyor. Oyunu tek kayıt evrakı ile oynadığınız için tabiatta yapacağınız her şey kalıcı olarak oyuna işleniyor. Mesela çok fazla erkek geyik vurursanız geyik popülasyonu fırlıyor yahut çok fazla dişi geyik vurursanız geyik popülasyonu azalıyor. Birden fazla hayvan için ekosistemlerini bile direkt etkileyebileceğiniz bir oyun var karşımızda. Şu haliyle kimseye tavsiye etmiyorum lakin hoş bir güncelleme periyodunun akabinde çok daha fazlasını sunan bir oyun karşımıza çıkabilir. Şimdiden hepinize uygun avlanmalar!
