Tomb Raider IV-VI Remastered – İnceleme

Eşeğe ağır makyaj yapmak

Tomb Raider serisini ve Lara Croft karakterini hakikaten çok seviyorum. Hatta kızımın ikinci isminin Lara olmasının sebebi de bu (oğlum olsaydı onun ikinci ismini Nathan koyacaktım). Ama ben seriyi Crystal Dynamics’in devraldığı, Legend’tan itibaren seviyorum. Çünkü Core Design’in ellerinden çıkma birinci 6 oyunun denetimlerini çıktığı devirde bile hiç beğenmez, yalnızca o macera ve keşif hissini yaşayabilmek için oynardım.

Tomb Raider IV – V – VI Remastered serinin Core Design devrinde çöküşe geçtiği fetret devri oyunlarını içeren bir paket. Her biri neredeyse 25 yıllık oyunlar olduğu için tek tek incelememe gerek olmadığı düşünüyorum. Bilhassa Angel of Darkness’ın internet üzerinde ne kadar makûs bir şöhrete sahip olduğunu esasen biliyorsunuzdur. Beşinci oyun da büsbütün seri yatmasın diye yapılmış, kâbus üzere bir geliştirme sürecine sahip olduğu için yine her tarafı dökülen bir oyun. Paketin parlayan tek oyunu The Last Revelation bile serinin evvelki oyunlarına kıyasla daha zayıf bir oyun olduğu için bu Remastered paketinin işi birincisine oranla çok daha sıkıntı sizin anlayacağınız.

Paketin sunduğu en büyük yenilik bilhassa benim üzere oyuncuların ellerini ovuşturarak beklediği çağdaş denetim şeması. Çağdaş aksiyon oyunlarında olduğu üzere sol analog’la karakteri yönlendirip sağ analog’la da kamerayı yönettiğiniz bu denetim şeması vaktinde yapılan pek çok yanılgıyı da ortadan kaldırıyor. Örnek vermek gerekirse Lara tutunabileceği yüzeylere artık otomatik olarak tutunuyor, ya da tırmandıktan sonra emekleyerek girebileceği noktalara otomatik olarak eğiliyor. Lakin bunlar bile oyunun yontma taş zamanından kalan denetim sistemini kurtarmaya yetiyor mu? Muhakkak hayır.

Mesela oyunda Dash Jump denen bir atlama mekaniği var. Bir adım geri zıplıyor ve ileri gerçek koşup atladığınızda havada aksiyon butonuna basarsanız Lara köşelere tutunacak biçimde zıplıyor (Bu ortada yalnızca kolay bir sıçrama yapabilmek için ne kadar çok butona basmak zorunda olduğunuzu fark ettiniz mi?). Lakin çağdaş denetim sisteminde geri adım (Back Step) yok ve artık bu atlamaları yapabilmek için köşelerin olabilecek en son pikselinden yapmak zorunda kalıyorsunuz. Haydi ben beceriksizin tekiyim tahminen diye klasik Tomb Raider oyunlarıyla büyümüş eşime de tıpkı platform sekanslarını denettim ama sonuç birebir. İkimizin de şakasız 10 dk uğraşarak tek bir sıçramayı bile gerçekleştiremediğimiz anlar oldu.

Öte yandan Lara’nın bel hizasında olan yüksekliklere eski denetim sisteminde tek butonla tırmanabiliyorken çağdaş sistemde olduğunuz yerde zıplayıp Lara’yı havada bir piksel öne kaydırmanız gerekiyor, latife üzere nitekim. Remastered takımının bu kadar kolay şeyleri atlamış olması inanılır üzere değil. Tank denetimleri analog çubuklarla oynamak esasen neredeyse imkânsız üzere bir şey. O yüzden oyun içinde daima olarak eski ve çağdaş denetim sistemleri ortasında geçiş yapmak zorunda kalmak kabus üzere.

Bakın bunu gerekirse sabaha, hatta ölene kadar tartışırım lakin Core Design periyodu TR oyunlarının denetim ve platform mekanikleri vakti için bile felaket, kimse de beni bunun aksine ikna edemez. O vakitler bunlara katlanarak oynamış olmamız da bu gerçeği değiştirmiyor maalesef. Haydi birinci iki oyun daha çeşide yeni yeni istikamet verdiği için olağan diyelim, ancak 6 oyun boyunca Lara’nın bir nesnenin kenarına geldiği anda hiçbir şeye tutunmadan direkt olarak kendini aşağı atması, ya da bir atlama sekansında kendini tutunacak yüzeye gerçek yönlendirmemesi, hele hele de oyun içinde hiçbir otomatik checkpoint olmadığı için her saniye manuel kaydederek oynamak zorunda kalmanız akıl alır işler değil. Siz artık diyeceksiniz ki, bunlar Prince of Persia, hatta Uncharted devrinin çağdaş mekanikleri. Hiç de bile, zira Crystal Dynamic seriyi devraldığı daha birinci oyun Legend’ta bile bu mekaniklerin tamamını düzeltti. O yüzden ben bu pakette çağdaş denetimlerden evvel bu son derece kolay, günümüz platform – aksiyon oyunlarının temeli olan iyileştirmeleri beklerdim, büyük hayal kırıklığına uğradım. PS1’de bitirdiğim Toy Story 2’nin bile platform mekanikleri buna 10 basar ya.

Asla affetmeyeceğim denetim sistemi şimdilik burada dursun, gelelim paketin öteki geliştirmelerine. Tıpkı birinci üç pakette olduğu üzere grafiksel açıdan da Crystal Dynamics devri oyunlarını anımsatan görsel iyileştirmeler mevcut. Oyunların eskiliği ve görsel tasarımı göz önüne alındığında bunun çok kâfi düzeyde bir grafik güzelleştirmesi olduğunu düşünüyorum. İstediğiniz vakit da tek tuş ile yepyeni grafiklere dönüş yapabiliyorsunuz. Ancak neden bilmiyorum, yeni grafiklerde epey koyu renkler seçilmiş ve abartmıyorum bazen karanlıktan dolayı yolumu bulabilmek için yepyeni grafiklere geri dönüş yapmak zorunda kaldığım anlar oldu. Halbuki yepyeni grafiklere dönünce bir bakıyorum ortalık yemyeşil çimen, her yerden sızan parlak güneş ışığı. İnternetten okuduğum kadarıyla Angel of Darkness’ın yüzünden bu türlü bir renk paleti seçmişler fakat bana çok hakikat bir karar üzere gelmedi bu.

Paketteki en hoş geliştirme ise The Last Revelation’ın vaktinde yalnızca PC’ye özel çıkan Times Exclusive kısmı. Bu sayede konsol sahipleri olarak bu ekstra kısmı de oynayabildik yıllar sonra. Kısa bir kısım olsa da çok beğenilen bir eklenti olmuş. Angel of Darkness’a da oyunun özgünden kesilen kimi diyaloglar ve silahlar falan eklenmiş lakin oyunun kalitesizliğini düzeltecek şeyler değiller, hatta oyunun özgününü saniye saniye hatırlamayanlar eklentilerin büyük kısmını fark etmeyecektir bile. Yeniden de grubun gayretini takdir ettim.

Sadede geldiğimizde asıl emelinin ne olduğunu sorgulatan bir paket oldu IV – V – IV Remastered. Neden derseniz, şayet emel klasik oyunları yeni oyunculara sunmaksa bu paketteki denetim sistemleri ve oynanış mekanikleriyle bunun imkânı yok. Düşünün benim üzere full retro baş bir adam bile bunu diyorsa çağdaş TR ve Uncharted’lara alışmış oyuncular ne her platform sekansı öncesi kayıt alarak oynayacaktır, ne de ufacık bir atlayış için butonlar savaşına girip tek tek piksel ayarı yaparak. Yoksa aslında bu oyunlarla büyümüş ve cefasını çeken oyuncular klasik tank denetimler ile bildikleri halde oynamaya devam edecektir, buna kuşku yok. O yüzden dinozor fanatikleri haricinde pek kimseye hitap etmesi mümkün olmayan, açıkçası oyunları çağdaş sisteme taşımaktan fazla da bir şey sunmayan bir paket bu. Üzerine de paketteki tüm oyunların serinin en berbatları olduğunu eklersek açıkçası çok da iştah açıcı bir şey yok ortada. Biz çağdaş Lara’cığımla motamot devam…