Pers Prensi’nin Meyyit Hücreleri
Geçen sene tam 10 yıllık, uzun bir sessizliğin akabinde tıpkı anda iki yeni Prince of Persia oyununa kavuşmanın tatlı şaşkınlığını yaşamıştık hatırlayacağınız üzere. Bunlardan biri hem bence hem de dergice yalnızca 2024’ün değil, tıpkı vakitte tüm vakitlerin en yeterli metroidvanialarından biri olarak görülen PoP: Lost Crown’dı. Başkasıysa erken erişim olarak arz-ı endam eden ve Dead Cells’in yapımcılarından Evil Empire’ın ellerinden çıkan The Rogue Prince of Persia’ydı elbette.
Geçen sene şöyle bir bakayım deyip aralıksız birkaç saat oynamış, sonra da “en yeterlisi ben bunu tam sürümüne saklayayım” diyerek heyecanı kaçmasın diye sotelediğim bir oyundu TRPoP. Ve işte o gün nihayet geldi çattı…
Öldüm Öldüm Dirildim Valla!
İsminden ve yapımcısından da anlaşılacağı üzere Dead Cells üslubu, 2D bir roguelike TRPoP. Oyunda fikirsiz halleri yüzünden şeytani güçlere sahip Hun ordusunun düşmanlığını kazanan ve ülkesine saldırmasına sebep olan Pers Prensi’ni yönetiyoruz. Prensimiz boynundaki sihirli kolye sayesinde her öldüğünde en son uyuduğu yerde tekrar canlanmak üzere doğaüstü bir yeteneğe sahip. Oyunda da Hun istilasının üçüncü gününde, kentin çabucak dışında uyuduğu bir vahada canlanıp duruyoruz. Emelimiz olağan ki Hun istilasını durdurmanın ve aile fertlerimizin onların elinde can vermesini önlemenin bir yolunu bulmak. Bunun için ölüp ölüp dirilmek zorunda kalsak bile…
Oynanış açısından Dead Cells ile bir sürü ortak yanı var oyunun. Her çeşide rastgele iki silahla başlıyoruz, her kısımda iki farklı kapıdan birini seçip yeni bir yere geçiyoruz, irili ufaklı düşmanlarla savaşıp ruhlarını topluyoruz, topladığımız bu ruhlarla ekipmanımızı güçlendiriyoruz, kısım içlerinde bulduğumuz mağazalardan yeni özellikler ve silahlar satın alabiliyoruz, ortalarda kısım sonu canavarlarıyla kapışıyoruz… ve öldüğümüzde topladığımız her şeyi kaybedip en baştan başlıyoruz.
Ama bu Dead Cells’in ucuz bir kopyası olduğu manasına gelmiyor doğal. Tam tersine, kendi kimliğini de ortaya koymayı başarıyor. Hatta bunu yaparken Sands of Time kozmosuna selam çakmaktan da geri kalmıyor ki oyunun en sevdiğim yanlarından biri de bu oldu. Kahramanımızın duvarlarda koşması, direklere tutunması, belinden sallanan kırmızı jenerasyonu, süratli seyahat noktalarının kum kuyuları olması, canımızı çeşmeden su içerek tamamlamamız bunlardan birkaçı.
Özellikle Prens’in akrobasi yeteneği savaşlarda ve parkur kısımlarında bir oldukça kıymetli rol oynuyor. Havada aykırı takla atıp bir düşmanın gerisine inmek, sonra da bir tekmeyle diğer bir düşmana yahut tuzağa çarpmasını sağlamak çok keyifli. Oyun sizi daima hareket hâlinde kalmaya teşvik ediyor ve bunu ödüllendiriyor. Bu da onu Dead Cells üzere oynamaktan biraz daha uzaklaştırıyor.
|
|
|
|
|
|
Bazılarımız İçin Vakit Dümdüz Akan Bir Irmak Gibidir
TRPoP bunların haricinde birçok mekanik daha barındırıyor. Örneğin topladığımız madalyonlar karakterimize çeşitli süreksiz marifetler kazandırıyor. Hangi madalyonun hangisiyle sinerji yarattığını keşfedip ataklarımızı daha tesirli hâle getirebiliyoruz. Kırmızı ışıklı odalara girdiğimizde bol tuzaklı kısımlardan geçiyor, bunu başarabilirsek yeni silahlar için planlar buluyoruz. Mavi ışıklı odalardaysa kıssa parçacıkları karşılıyor bizi. Açılabilir kıyafetler, yetenek ağaçları, kelle avcısı misyonları derken oynanış nispeten çeşitleniyor.
Ancak tüm bunlara karşın oyunun değerli bir eksiği var, o da bir roguelike için fazla çizgisel olması. Daima birebir günü yaşadığımız için vaha dışındaki diyaloglar çooook nadiren değişiyor. Bu da birebir boss’la, birebir NPC’yle, tıpkı etkileşime girilebilir yerle karşılaştığımızda zibilyon defa okuduğumuz konuşmaları bir daha okumak zorunda kalmamıza neden olabiliyor. Kısımların rastgele oluşturulduğu söylense de Akademi kısmında daima lakin daima birebir şeyi yapıyorsunuz: İki asansörü aktifleştir, ana kapıdan çık.
Bir de oyunun misyon bazlı bir oynanışı var ki (Kardeşin Şahin’i kurtar, anneni kurtar, baraj kapaklarını aç vs) bu da canımızın istediği yoldan değil de mecburi istikametten gitmemize neden oluyor. Bütün bunlar o “bir çeşit daha” hissinin çabuk kaybolmasına, oyunun fazla süratli tekrara düşmesine neden oluyor.
Eğer Evil Empire, geçen sefer Dead Cells için yaptığı üzere bu oyunu da ücretli/ücretsiz DLC’ler ile desteklemeye devam eder, yeni biyomlar ve rotalar ekler, oynanışı da değişik mekaniklerle çeşitlendirirse ileride daha farklı şeyler konuşabiliriz. Ancak şimdilik onlarca roguelike ortasında ortalamanın bir tık üstünde bir üretim olarak kalıyor The Rogue Prince of Persia.
