Nick C. Bir Averno City Polisiyesi
Beklentiler bir oyuna olan bakış açınızı ne kadar değiştirir? Zira ben The Precinct’i birinci duyurulduğu günden beri bekliyorum. Bu da yaklaşık iki yıllık bir mühlete tekabül ediyor. Orta ara yayınlanan oynanış görüntüleri ve fragmanlar sayesinde oyuna karşı olan heyecanım bu iki yıl içerisinde daha da körüklendi. Ama üzülerek söylüyorum ki The Precinct, benim hayal ettiğim oyun değilmiş. Daha çok öykü odaklı bir polis simülasyonu bekliyordum. Evet, oyunun bir kıssası var; lakin The Precinct, kıssa tarafına odaklanmaktan fazla simülasyon tarafına tartı vermiş. Pekala, bu onu berbat bir oyun mu yapıyor?
The Precinct, 1980’lerin neon ışıkları ve puslu havaları altında geçen, her bir köşede cürmün kol gezdiği bir kent olan Averno City’de geçiyor. Bariz halde New York’tan esinlenilmiş bu kent, olağanüstü bir atmosfer sunuyor. Bilhassa geceleri devriye atmaya çıktığımda daima etrafı izliyorum. Işık oyunlarını nitekim çok yeterli yapmışlar. Neon tabelaların yerdeki su birikintilerine yansıması, otomobil farlarının ıslak asfaltta kırılarak yayılması… Özcesi insanın baktıkça bakası geliyor. Uzun vakittir bu kadar etkileyici bir atmosferin içine girmemiştim.
Hikaye tarafında, çaylak bir polis memuru olan Nick Cordell Jr.’ı denetim ediyoruz. Akademiden yeni mezun olmuş olan Cordell’in birinci iş gününde oyuna başlıyoruz. Daha birinci günümüzde, başkomiserimiz tarafından (umarım rütbe sistemi onlarda da aynıdır) öğreniyoruz ki, babamız bu karakolda vazife yapmış, son derece hürmet duyulan ve sevilen bir polis memuruymuş. Lakin ne yazık ki, vazife başında hayatını kaybetmiş ve katilleri bir türlü bulunamamış. Durum bu türlü olunca da, ister istemez babanızın yerini doldurma sorumluluğunu sırtlanıyorsunuz. Bu vicdani yükün yanında, oyunun asıl öyküsü ise kentteki iki büyük cürüm tertibini yakalamak üzerine şurası. Kıssanın sunumu slayt gösterisi stili sıra ile konuşan karakterler formunda yapılıyor. Üstelik karakterler de klasik Amerikan polis sinemalarından fırlamış üzere: klişelerle dolu, derinlikten mahrum tiplemeler. Elhasıl The Precinct, ne etkileyici bir öyküye ne de özgün bir sunum biçimine sahip. Bu durum, benim için açıkçası önemli bir hayal kırıklığıydı. Ama kabul etmek gerekir ki, oyunun asıl emeli size sinematik bir kıssa anlatmak değil, gerçekçi bir polis simülasyonu tecrübesi sunmak.
Oynanış kısmında, yaratmak istedikleri simülasyon tecrübesini hayli başarılı biçimde yansıtıyorlar. Her yeni güne başlarken karşınıza dört farklı devriye seçeneği çıkıyor. Bu seçenekler her gün rastgele değişiyor, lakin oyunda ilerledikçe bu devriyeleri istediğiniz üzere özelleştirme talihi elde ediyorsunuz. Temelde üç farklı devriye tipi bulunuyor: yürüyerek devriye, araçla devriye ve helikopterle devriye. Helikopter seçeneği, oyunda makul bir evreye geldikten sonra faal hale geliyor. Devriye tipini seçtikten sonra, hangi bölgede devriye atacağınızı ve bu devriyenin emelini belirliyorsunuz. Natürel ki, bu özelleştirmelerle yalnızca siz uğraşıyorsunuz; isterseniz hazır devriye misyonlarından birini seçip direkt vazifeye de çıkabiliyorsunuz. Lakin dürüst olmak gerekirse, devriye gayeleri ortasında pratikte pek bir fark hissedemedim. Hangi maksadı seçerseniz seçin, kentte karşınıza çıkan her suça müdahale etmek zorunda kalıyorsunuz. Yani park cezası kesmek için çıkmış olsanız bile, köşede bir soygun varsa devreye giriyorsunuz. Bu biraz gerçekçilik katıyor tahminen lakin vazife farklılıklarının tesirini azaltıyor. Artık, oynanışı daha yeterli açıklayabilmek ismine devriye cinsleri üzerinden gitmek daha uygun olur diye düşünüyorum.
The Precinct, üstten bakış açısıyla oynanan bir oyun. Bu kamera tercihi, etrafa ve gelişen olaylara çok daha rahat hakim olmanızı sağlıyor. Yürüyerek devriye attığınızda, kentin o dumanlı ve puslu atmosferi adeta ciğerlerinize doluyor. Bu devriye tipinde asıl gaye ekseriyetle park cezaları kesmek ve vatandaşları denetim etmek üzerine şurası. Park cezaları kısmı epey kolay. Beşerlerle muhatap olmadan direkt cezayı aracın camına yapıştırıyorsunuz. Fakat vatandaş denetimi kısmında işler biraz daha tansiyonlu hale gelebiliyor. Kimlik sorgusu için çevirdiğiniz bir kişi şayet hatalıysa, bir anda kaçmaya çalışabiliyor, size saldırabiliyor, hatta silah çekebiliyor. Bu anlar oyuna beklenmedik bir tansiyon ve dinamizm katıyor. Yakın dövüş sisteminin kolaylığı nedeniyle dövüşler çok tatmin edici olmasa da, kaçanları sokak sokak kovalamak ve sonunda üstlerine atlayarak kelepçeyi takmak sahiden keyifli hissettiriyor. O hatalıyı yere yatırıp kelepçeyi taktığınız an, “ömrün çürüyecek hapiste” dedirten bir tatmin sunuyor. Bilhassa silahlı çatışmalar, yakın dövüşün bilakis çok daha başarılı halde tasarlanmış. Sipere girmediğiniz sürece hemen ölüyorsunuz. Silahların geri tepmesine de dikkat etmeniz gerekiyor. Dikkatsiz oynarsanız, cephaneniz bitmiş halde ortada kalıveriyorsunuz. Bu da çatışmalara dikkatli ve temkinli yaklaşmanız gerektiğini hissettiriyor. Girdiğim her çatışmadan ve kovalamacadan önemli manada keyif aldığımı rahatlıkla söyleyebilirim.
Araçla devriye atmak, temel olarak yürüyerek devriyeye epey benziyor. Bu modda sürat sonlarına dikkat ediyor, tıpkı kimlik denetimi yapar üzere plakaları sorgulayabiliyorsunuz. Tespit ettiğiniz kimi hatalılar kaçmaya çalışıyor, kimileriyse mukadderatına razı oluyor. Mekanik olarak kolay lakin tematik olarak hayli hoş bir tecrübe sunuyor. Bu noktada araç denetimlerine değinmemek olmaz. The Precinct, bir simülasyon oyunu olma argümanıyla yola çıktığı için gerçekçi bir sürüş tecrübesi sunmak istiyor. Lakin dürüst olayım, bu hususta yarı yolda kalmışlar. Otomobil sürüşü muhakkak keyifli. Hatta vakit zaman bir yarış simülasyonu üzere hissettiriyor. Kimi keskin virajlara yarım gaz girmeniz, arabayı savurmamak için tartı transferine dikkat etmeniz gerekebiliyor. Bu ayrıntılar hoş düşünülmüş. Lakin işin fiziğe bakan kısmı tam anlamıyla berbat. Otomobiller sürerken tartısını hissettiriyor evet, fakat bir kaldırıma ya da küçücük bir nesneye çarptığınız anda güya kartondan yapılmış üzere zıplıyorlar. Bu saçmalıklar, hele ki oyunun büyük bir kısmının araç kovalamacaları üzerine kurulu olduğunu düşünürsek, bir yerden sonra can sıkıcı olmaya başlıyor. Gerçekten merak ediyorum: üretimci gruptan kim “Araba denetimleri Forza Motorsport üzere olsun, ancak fizik motorunu Watch Dogs: Legion’dan alalım” dedi? Kimse durup da “Dostlar bu cümledeki çelişkiyi fark ettiniz mi?” demedi mi? Zira ortaya çıkan sonuç tam olarak bu. Kaliteli sürüş hissiyatı ile berbat fizik motoru ortasında sıkışıp kalmış bir tecrübe. Ve maalesef bu da oyunun en çok vakit geçirilen kısmını baltalıyor.
Helikopterle devriye kısmında yapabileceğiniz tek şey, kaçan araçlara zirveden spot ışığı tutmak ve daima takviye çağırmak. Olayı basitçe özetlemek gerekirse, siz üstten işaret ediyorsunuz, karadakiler işi hallediyor. Aslında bu dayanak çağırma sistemi yalnızca helikopter devriyesine mahsus değil. Yürüyerek ya da araçla kovalama yaparken de her an takviye isteyebiliyorsunuz. Oyunun başlarında bu sistem epeyce kısıtlı. Birkaç temel davet hakkınız var. Fakat oyunda ilerledikçe, takviye seçenekleri çeşitleniyor. Pürüz kuran gruplar, destek araçlar, yola çivi tuzağı atan üniteler üzere daha fazlasına erişim sağlıyorsunuz. Bu, oyunun taktiksel istikametini destekleyen hoş bir ayrıntı. Lakin işin geldiği noktada en büyük sorun, sahneye çağırdığınız takviye kuvvetlerinin zeka düzeyinin alarm veriyor oluşu. Gerçekten, Averno City’nin polisleri güya karakol yerine donut dükkanında eğitim almış üzere davranıyor. Altı polis otomobiliyle tek bir cürümlünün peşine düşseniz bile, hala o arabayı bir yere kıstıramıyorlar. Daima çarpıyorlar, istikamet şaşırıyorlar, hatta bazen kendi ortalarında kazaya karışıyorlar. Hal bu türlü olunca da, tüm mekanikleri takviye çağırmaya dayalı olan helikopter devriyesi keyif vermekten çok hudut bozuyor. Üstten olaylara hakim olmanın cazibesi, yerdeki takımların saçlaması sayesinde büsbütün boşa gidiyor. Oyunun en stratejik ve farklı olabilecek kısmı, makûs bir yapay zeka yüzünden potansiyelini harcıyor. Ayrıyeten hangi devriye çeşidi olduğu fark etmeksizin oyun daha beşinci saatinde tekrara düşmeye başlıyor.
The Precinct, bu devriyeler haricinde haritada da ufak tefek yan etkinlikler barındırıyor. Bilinmeyen bir polis olarak yasa dışı sokak yarışı yapanların ortasına karışmak üzere hoş düşünülmüş yan misyonlar var. Bir de her devriye sonucunda elde ettiğiniz tecrübe puanlarını harcamanız için bir yetenek ağacı var. Klasik can arttırma, mermi arttırma üzere her oyunda gördüğümüz yetenek ağacı ile birebir yükseltmeler var.
Sonuç olarak, yaklaşık iki yıldır büyük bir heyecanla beklediğim The Precinct, maalesef benim için önemli bir hayal kırıklığına dönüştü. Öykünün neredeyse büsbütün art planda kalması, devriyelerin kısa müddette kendini tekrar etmeye başlaması ve bilhassa araç fiziklerinin felaket seviyede olması, oyunun güçlü yanlarını görmemi önemli manada zorlaştırıyor. Başına büyük bir heves ile oturduğum bu oyunun başından büyük bir kalp kırıklığı ile kalkıyorum. Tahminen de oyun dünyasında “harcanan potansiyeller mezarlığı” diye başka bir kısım açmamız gerekiyordur. The Precinct de kürek vurduğumuz birinci mezar olmaz, fakat taze taze gömülenlerden biri olduğu kesin.
