The Hundred Line: Last Defense Academy – İnceleme

Kendimize sonlardan bir son beğenelim

Spike Chunsoft’un Danganronpa ve Zero Escape serileri, görsel roman çeşidini farklı tiplerle harmanlayan ve kendilerine has bir usul oturtmayı başaran serilerdendi. Bu serilerin yaratıcıları Kazutaka Kodaka (Danganronpa) ve Kotaro Uchikoshi (Zero Escape), yanlarına Danganronpa serisinin müziklerinin altında imzası olan Masafumi Takada ve tekrar bu serinin görsel dizaynlarının arkasındaki isim Rui Komatsuzaki’yi de alarak Too Kyo Games’i kurmuşlardı. The Hundred Line -Last Defense Academy- de işte bu grubun yeni oyunu.

Girişi Spike Chunsoft’tan ve Too Kyo Games grubundan bahsederek yapmamdan da anlayabileceğiniz üzere, The Hundred Line da tam olarak bu yoldan giden bir oyun. Animelerden fırlamış üzere görünen karakterlerle bezenmiş bir görsel roman, dallanıp budaklanan bir öykü, sıra tabanlı taktik strateji, RYO, toplumsal alaka simülatörü üzere oyun çeşitlerinden ödünç alınan oynanış ögeleriyle keyifli bir oyun deneyimi bekliyor bizleri. Şayet bu davete karşılık vermek niyetindeyseniz, buyurun sizleri de akademimize alalım.

Son Savunma Akademisi’ne kayıtlar başladı…

Oyunumuz Tokyo Residential Complex’te başlıyor. Kahramanımız Takumi Sumino, annesiyle ve çocukluk arkadaşı Karua Kashimiya ile kahvaltısını yapıyor, sonra da Karua ile okula gerçek yol almaya başlıyorlar. Fakat bu seyahat Takumi’yi çok farklı bir yere götürecek, ömrü boyunca yaşadığı bu kentten ayrılıp insanlığı kurtarmak üzere büyük bir maksada hakikat yol almak zorunda kalacak çok yakında.

Tokyo Residential Complex’in sakinleri, bir rutin içerisinde yaşayıp gidiyorlar. Ortada bir çalan sirenler, bilinmeyen bir tehdide karşı kentin sakinlerini uyaran alarmlarla kendilerine en yakın sığınaklara gittikleri ve sonrasında gelen anonslarla günlük yaşantılarına kaldıkları yerden devam ettikleri bir döngü bu. Kentin sakinleri bu döngüyü içselleştirmişler. Bu sürecin ne vakit ve neden başladığını, tehdidin ne olduğunu, kentin neden bir kubbeyle kaplı olduğunu çok da sorgulamıyorlar gördüğümüz kadarıyla.

İşte yeniden bu türlü bir anonsun akabinde ikilimiz soluğu bir sığınakta alıyor. Tehdidin geçtiği anonsuyla sığınaktan çıkarken de bir köpek görüyorlar ve Karua bu sempatik köpeğin peşine düşüyor. Takumi de haliyle onun peşinden koşturuyor. Bu koşuşturmaca sonucunda kentin daha evvel görmedikleri bir köşesinde buluyorlar kendilerini.

Karua’nın peşindeki Takumi, değişik bir robotla (maskot mu deseydik sanki?) karşılaşıyor ve işler bu noktadan sonra garipleşmeye başlıyor. Karua ile tekrar bir ortaya geldikten sonra okul yoluna dönmeye çalışırken, bir anda hücum başlıyor. Kendinden geçen Karua, bir küme yaratığın ortasında kalmışken o maskot robot, Takumi’ye bir manada zarurî bir tercih sunuyor: Bu robotun uzattığı bıçağı kalbine saplayıp gücünü açığa çıkartmak. Bu yaratıkları alt etmek için ayrıca bir yol da göremeyen kahramanımız kendine söyleneni yapıyor, etraflarındaki yaratıkları alt edip tam Karua’yı kurtardığını düşündüğü anda bir boşluğa yanlışsız çekiliyor ve etraf kararıveriyor.

Kahramanımız gözlerini açtığında kendisini bir sınıfta buluyor, etrafında da kendisiyle tıpkı yaşlarda bir küme genç var. Kümemiz birbirlerine boş boş bakıp neler olup bittiğini, buraya nasıl geldiklerini anlamaya çalışırken, buraya gelmeden çabucak evvel gördüğümüz robot, Sirei, sınıfa dalıyor ve grubumuzun aklındaki soruları (kısmen) cevaplıyor.

Son Savunma Akademisi (The Last Defense Academy) olarak isimlendirilen bir yerdeyiz. İnsanlık büyük bir tehdit altında. Bu tehditle yüzleşmek üzere “Özel Savunma Birliği (Special Defense Unit)” isimli bir ünite kurulmuş, buradaki gençler de o ünitenin üyeleri oluyor. Önlerinde 100 günlük bir mühlet var. Bu 100 gün boyunca akın akın gelecek düşmanlara karşı koymak, okulu korumakla görevlendirilmiş bulunuyorlar. Bu süreyi doldurmayı başarabilirlerse, insanlık yok olmaktan kurtulacak.

Bu anlatılanlar çabucak hemen odadaki herkesin zihninde yeni sorular oluşmasına, başlarının güzelce karışmasına neden oluyor. Kahramanımız Takumi, sınıftaki öteki gençlerle konuşup onları tanımaya bir yandan da neler olup bittiğini, Sirei’nin anlattıklarının ne manaya geldiğini anlamaya çalışırken okulun alarmları çalmaya başlıyor. Birinci düşman saldırısı başlamış bile.

Ekip üyelerinin bir kısmı çabucak soluğu okulun bahçesinde alıp çatışmaya koyulurken bir kısmı savaşmak konusunda çekimser kalıyor. Çatışmaya giren grup üyeleri tam birinci dalga düşmanları savuşturduklarını düşünürken başkalarına nazaran daha büyük ve hayli kuvvetli bir düşman gelip daha kahramanlarımız ne olduğunu anlamadan takım üyelerinden Darumi’yi öldürüveriyor. Şok içerisinde kalan öbür takım üyeleri, bir halde bu düşmana karşı koyuyorlar ve bir mühlet sonra bu düşman geri çekiliyor.

Okula geri dönen grubumuz, daha birinci çatışmada içlerinden birisini kaybetmenin şoku içerisindeler. Fakat birazdan Darumi’nin sınıfa dalmasıyla bu şok katlanacak! Burada neler oluyor bu türlü? Sirei, bir kere daha takımımızı aydınlatıyor. Küme üyelerinin DNA bilgileri toplanmış ve onları mevtten döndürebilen bir aygıta yüklenmiş. Okul sonları içerisinde bulundukları müddet boyunca mevtten korkmalarına gerek yok. Münasebetiyle çekinmeden savaşabileceklerini söylüyor Sirei.

Yine de grup üyelerinin bir kısmı savaşmak istemiyorlar. Takip eden günlerde Sirei onları ikna etmek için farklı sistemler deneyecek, hatta bu ikna işini savaşmaya istekli olan grup üyelerinin üzerine yıkacak. Sonra da işler uygunca sarpa saracak. O denli ya da bu türlü, savaşanların sayısı artacak ve adım adım 100. güne hakikat yol alacağız.

Elbette bu 100 günlük seyahatte zıt köşeler yaşanıp kıssa bir o yana bir bu yana savrulacak, tam “Çözdük galiba” diye düşünürken tekrar “Acaba?” derken bulacaksınız kendinizi. Hatta “100 gün yetmez” diyormuşçasına sil baştan bir 100 gün daha geçireceksiniz Son Savunma Akademisi’nde.

Tahmin edebileceğiniz üzere, öyküye dair kıymetli noktaları açık etmemek ismine birçok ayrıntısı paylaşamıyorum. Fakat şu kadarını söyleyebilirim, senaryo yazımı konusunda âlâ bir iş çıkarmışlar. Oyunun biraz da abartılan halde vurgulanan farklı sonlarının (en azından bir bölümünün) nitekim de farklılaştığını söyleyebilirim. 100 son da tıpkı hisleri verir diyemiyorum elbette, sonuçta hepsini görecek kadar vaktim yoktu. Lakin gördüğüm kadarıyla da beklentilerimi karşıladığını belirtmekte bir sorun görmüyorum.

Kuşanın zırhları, kapışmaya gidiyoruz…

The Hundred Line’ın oynanış kısmını temel olarak 2 alanda ele almak mümkün. Birincisi okul aktiviteleri, ikincisiyse taktik çatışmalar.

Okulda oyunun kıssasını adım adım çözmeye çalışıyor, boş vakitlerinizde öbür takım üyeleriyle takılabiliyor, onlara armağanlar verebiliyor yahut karakteriniz özelliklerini geliştirebiliyor, okul binasını ve okul dışındaki alanları keşfe çıkabiliyorsunuz.

Okul dışı keşif kısımlarında çeşitli gereçler buluyor, vakit zaman da çatışmalara giriyorsunuz. Keşifler büyük oranda isteğe bağlı. Ortada bir de hikâye gereği okulu çevreleyen bu “Sonsuz Ateş”in ötesindeki topraklara geçmemiz, ya bir kurtarma teşebbüsüne ya “baskın basanındır” misali düşman üzerine yapılan bir sefere ya da rastgele bir sebeple gereksinim duyulan materyalleri toplama misyonuna öncülük etmeniz gerekebiliyor.

Okul içerisinde kütüphaneden garaja, laboratuvardan revire, kullanımınıza sunulan farklı kısımlara gidip karakterinizin özelliklerini geliştirebiliyor, tuzaklar ve savunma ekipmanları yapabiliyor, ikramlar üretip takım üyelerinize vererek aranızdaki bağı güçlendirebiliyorsunuz. Takım üyeleriyle yapacağınız sohbetler bir yandan onları daha yakından tanımanızı, bir yandan da 4 ana kategorideki özelliklerinizi geliştirmenizi sağlıyor -ki bu, çatışmalarda kullanılacak özel yetenekleri edinmek ve geliştirmek için de gereksinim duyabileceğiniz bir şey. Bunun alternatifi de kütüphanede makul kategorilerdeki kitapları okumak. Bu kitapları okurken oyun dünyasına dair birtakım bilgiler de edinebiliyorsunuz.

Oyunun çatışmalar kısmı sıra tabanlı taktik strateji (veya RYO) tipi oyunlardan alışık olduğumuz bir yapıda. Bu oyunlardan farklı olarak değerlendirilebilecek yanıysa (keşif vazifeleri hariç) grubun boyutuyla ilgili bir sonun bulunmaması ve takımda kimin yer alacağıyla ilgili bir seçim yap(a)mamanız. Çatışmaya kimlerin dahil olacağı, öykü akışıyla belirlenmiş oluyor. Örneğin birtakım çatışmalarda 10-15 bireyle alana çıkabiliyorsunuz.

Ama bu durum taarruz üstüne akın yapabileceğiniz, düşman atak yapma fırsatı bulamadan çatışmayı sonlandırabileceğiniz manasına da gelmiyor olağan. Burada da muhakkak bir hareket puanınız var. Grup üyelerinizden hangilerinin hangi atakları yahut savunma atılımlarını yapacağına karar veriyor, sonrasında da düşmanlarınızın ataklarını bekliyorsunuz. Düşman ünitesini etkisiz hale getirmek üzere birtakım atılımlarınız o tıp için ek hareket puanı kazandırabiliyor. Birebir vakitte güç (voltage) seviyenizi de adım adım yükseltiyor bu atılımlarınız. Güç seviyesini %100’e ulaştırdığınızda karakterlerinizin özel yeteneklerini kullanabiliyor ya da taarruz yahut savunma gücünüzü kuvvetlendirebiliyorsunuz. Bir de oyunun ilerleyen kısımlarında faal hale gelen özel atılımlar var -ki bunları da güç seviyesi %300’e geldiğinde kullanabiliyorsunuz.

Genel itibariyle oyunun çatıma kısımlarının renkli geçtiğini söylemek mümkün. Grup üyeleriniz farklı karakterlere sahip oldukları üzere yetenekleri de farklılaşıyor. Kimileri menzilli hücumlarda, kimileri kalabalık kümelere karşı, kimileri kuvvetli düşmanlara yönelik tesirli hücumlar yapmak için, kimileri savunma ve takım üyelerini düzgünleştirmek hedefiyle kullanacağınız yeteneklere sahip. Bu farklı yetenekleri en uygun biçimde kullanıp çatışmaları kazanmaya çalışıyorsunuz. Boss savaşları da var natürel ve bu savaşlarda grubunuzu olabilecek en tesirli biçimde kullanmanız gerekiyor.
Oyunda 2 zorluk düzeyi var. Birincisi standart zorluk düzeyi olan “The Last Defense Academy”. İkincisiyse “Savaşlarda zorlanmayayım, öyküye odaklanayım” diyenler için sunulan alternatif olan “Story” modu.

Bir noktadan sonra tekrar tekrar çatışmak cazip gelmeyebilir, savaşları daha süratli bitirip öyküye odaklanmak ve neler olup bittiğini bir an önce çözmek isteyebilirsiniz. Bu durumda “Story” moduna geçip süreci hızlandırabilirsiniz. Ancak böyleyken de oyunu kısa müddette bitirmek üzere bir beklentiniz olmasın, önünüzde hayli uzun bir yol uzanıyor.

Bu noktada belirtmekte yarar var diye düşünüyorum: Oyunu birinci sefer bitirdiğinizde (ilk 100 günü tamamladığınızda demek daha yanlışsız olabilir) tam manasıyla bitirdiğiniz manasına gelmiyor aslında. Lakin 2. cinsten itibaren yapabileceğiniz birtakım tercihler bulunuyor ve birtakım oyun mekanikleri de oyunun bu fazında açılıyor. Münasebetiyle oyunu tekrar oynayıp bitirmek için bu türlü bir münasebetimiz de var.

Yani “100 sonu da göreceğim” diye yanıp tutuşmuyorsanız bile, en azından 2-3 kere daha oynayıp kıssanın nasıl dallanıp budaklandığını görebilirsiniz -ki aslında oyunun hakkını verebilmek için yapmanız gereken de tam olarak bu. Aslında 2. cinsle birlikte muhakkak bir güne yahut kıymetli karar anlarına geri dönme imkânınız oluyor. Böylelikle bilhassa “Şurada bu tercihi değil de oburunu yapsaydım nasıl olurdu sanki?” diye düşündüğünüz noktalar varsa (-ki olmaması pek de mümkün değil), direkt oraya gidip öbür akışı test etme bahtı buluyorsunuz.

Bazı sonlara ulaşmak görece daha kolay. Örneğin “casual” sonlardan birisine ulaştığınızda, başkasını görmek isterseniz yapacağınız tek şey son karar noktasına dönüp öteki tercihi seçmek. Sonrasında da alternatif sonu görmüş olacaksınız. Münasebetiyle oyunu 2 farklı yoldan giderek bitirdiğinizde (en az) 4 farklı son görebiliyorsunuz. Birtakım sonlar içinse kestirim edilebileceği üzere daha erken tarihlere dönmeniz, yapacağınız yeni tercihle çok farklı bir yola sapmanız ve önünüzdeki devri bu yeni koşullara uygun olarak geçirmeniz gerekiyor.

Bu satırları yazdığım an itibariyle oyunda geçirdiğim müddet 70 saatin biraz üzerindeydi. Birinci 100 günlük mühletin sonunda gördüğümüz kapanış ekranını bir son olarak kabul etmezsek (-ki üstte da belirttiğim üzere temel oyun 2. cins ile başlıyor diyebiliriz), bu müddet zarfında 4 farklı son görmüş oldum ve yenileri için de seyahatim devam ediyor. Kimisi hüzünlü, kimisi umutlu, kimisi umutsuz, kimisi “Cehalet mutluluktur” tadında sonların bizleri beklediğini söyleyebilirim şu ana kadar gördüklerimden.

“Oyundaki sonların hepsi de tıpkı derecede özgün, tıpkı derecede tesirli olacak” üzere savlı bir çıkarımda bulunmak istemem olağan ama öyküyü çok farklı noktalara taşıyan, birbirlerinden hayli ayrışan yollar olduğunu da belirtmek, senaryo konusunda ortaya konulan başarılı işi bir defa daha takdir etmek istiyorum müsaadenizle. Bir akışta düşman üzere gördüğünüz, gıcık kaptığınız, hudut olduğunuz bir karakter başkasında çok farklı bir yapıya bürünebiliyor.

Bir akışta üstün körü geçtiğiniz karakterin öyküsüne bir öbür akışta daha fazla odaklanabiliyorsunuz. Bir akışta kahramanlık olarak gördüğünüz hareketi bir başkasında hainlik olarak nitelendirebiliyorsunuz. Bir oynayışta daha az vakit geçirmek durumunda kaldığınız karakter, başkasında grubunuzun ayrılmaz modülü haline gelebiliyor. Kıssa o denli farklı noktalara savrulabiliyor ki, çözdüm diye düşündüğünüz şeyle alakası olmayan sonlara varabiliyor. Yalnızca sonda gördüğünüz sahne değil, o ana gelinceye kadar yaşadıklarınızla o sahneye yükleyebileceğiniz mana da farklılaşıyor.

Uzun lafın kısası, senaryo açısından oyunun eli kuvvetli. Görsel usulü esasen beklenebileceği üzere animeleri anımsatıyor. Müzikler de atmosferi dayanaklar nitelikte. Seslendirme konusunda da uygun bir performans sergilenmiş bence. Bazen tebessüm ettirip bazen kızdıran, kimi vakit üzüp kimi vakit keyifli eden “Gençlik başımda duman” halleriyle karakterler de öyküye farklı bir boyut, farklı bir renk katıyorlar. Ezcümle, birçok açıdan beklentileri karşılayabilecek, başarılı bir oyun var karşımızda.

Eleştirilecek yanları yok mu, elbette var. Bir sefer oyunun tam manasıyla açılıp kendisini gösterebilmesi için bazılarına uzun gelebilecek bir mühlet gerekiyor. Bu da herkese hitap etmediği manasına geliyor.

Karakterlerin kimi halleri “çok klişe” diye düşündürüyor. Öykünün birtakım kısımlarında kimi karakterler kendilerini fazla gösterme imkânı bulamadığından aklınızda bu klişelerle yer etmeleri mümkün. Bu zinciri kırabilmek için de farklı akışları denemeniz, hasebiyle oyunu daha uzun müddet oynamanız gerek. Bu da bizi yeniden bir evvelki hususa, oyuncudan çok fazla vakit talep eden bir oyun olduğu gerçeğine götürüyor.

Benim için bu şikâyet edilecek bir şey değil. Lakin birçok oyuncu için açık dünya oyunlara yahut RYO’lara onlarca saat harcamakla temelde görsel roman olarak değerlendirilebilecek bir oyuna 100 saat harcamak ortasında bir fark olduğunu da kabul etmek durumundayım. Eleştirilebilecek son bir nokta olarak, cinsel içerikli espriler konusunun da yer yer abartıldığını söylemek mümkün.

Bütün bunları bir yana koyup yaşattığı genel deneyime baktığımda, Kazutaka Kodaka ve Kotaro Uchikoshi’nin güçlerini birleştirip ortaya koydukları işin, bir manada aslında kendilerinin biçimlendirdikleri bir tıbbın en düzgün örnekleri ortasına yazılabilecek bir oyun olduğunu söyleyebilirim gönül rahatlığıyla.

Bu stil oyunlarla bir geçmişiniz yoksa yahut bugüne kadar hiç ilginizi çekmemişse bile, en azından demosunu indirin ve bir göz atın derim. Oyunun demosunda birinci 7 günü deneyim edebiliyorsunuz -ki bu da birkaç saatlik bir oyun müddetine karşılık geliyor. Bu mühlet içerisinde bir formda sizleri de içine çekecektir diye düşünüyorum. Sonrasında da geriye kalan günleri tamamlamak üzere oyuna dönmek isteyeceksiniz büyük ihtimalle.