Fare de olsa savaşçı savaşçıdır
Doug Cockle çoğunuz için yalnızca Rivia’lı Geralt olabilir ancak benim için o birebir vakitte Tails of Iron’ın karizmatik öykü anlatıcısıdır. Tails of Iron 2’ye başlayıp da o tanıdık ses Ratdom’da geçen yeni kıssayı anlatmaya başladığında en kadar keyiflendiğimi anlatamam.
İlk oyunda Fareler Hanedanının varisi Redgi rolünde babamızın vefatının akabinde tahtın tartısının altından kalkmaya çalışmış ve acımasız Kurbağalar klanını ve onun gaddar lideri Greenwart’u yok ederek krallığın yeni hükümdarı olarak tahta geçmiştik. İkinci oyun ise Winter’s Edge kalesinde başlıyor, bu sefer Redgi’nin üvey kardeşi Arlo rolündeyiz. Kalenin lordu Lord Avor onu babası üzere yetiştirmiş, ancak yazgının bahtsız bir cilvesi olarak Arlo da ‘babasının’ hayatını yarasaların lideri Count Kazzak’ın ellerinde kaybettiğine şahit oluyor.
Kış tacı, artık üzerine konacak bir baş olmadan Arlo’nun ayaklarının tabanına yuvarlandı.
Oyun baştan sona bunun üzere berbat, vahim, yerine nazaran epeyce acımasız sahneler ve anlatımlarla dolu işte. Arlo bu yaşananların akabinde kendini birebir Redgi üzere büyük bir sorumluluğun pençesinde buluyor ve evvel Winter’s Edge’i ayaklandırıyor, sonra da çeşitli klanları bir ortaya getirerek savaşı Kazak’ın konutuna taşıyor.
Tails of Iron 2, birinci oyundaki mekanikleri çeşitlendirmiş bir oyun. Bir defa savaş kısımlarını daha başarılı, denetimleri daha isabetli buldum. Müzikler tekrar çok düzgün, farklı yerlerin grafikleri, o bölgeleri yansıtan atmosferleri çok âlâ. Grafikleri nitekim çok ancak çok düzgün. Yani hayvanların başrolde olduğu bir oyun fakat bu kadar stilize ve hoş görünebilirdi. Bu sefer eskisine nazaran çok daha fazla sayıda düşman çeşidi var; kurbağalar, yarasalar, kirpiler, örümcekler, çıyanlar, akbabalar, yılanlar. Boss’lar birbirinden uygun ve bilhassa de sonlara yanlışsız sağlam zorluk düzeylerine ulaşıyorlar. Bilhassa metodik savaşları yüzünden 2D soulslike olarak da nitelendirilen bir oyun lakin soulsvania oyunlarındaki üzere platform öğeleri yok. Oyun genel olarak bir kıssa ve o kıssayı takip ederken karşılaştığımız düşmanlar ve boss’lar biçiminde ilerliyor.
İlk oyunu seven birinin Tails of Iron 2’yi sevmeme ihtimali yok, bir defa bunu bir ortadan çıkarayım. Fakat bu oyundaki kimi yeni fikirlerin de çok güzel işlemediğini söylemem lazım.
Tails of Iron 2’nin ana özelliklerinden biri canavar avları. Bu avlar bilhassa de silah ve zırh üretmek için gereken gereçleri toplamamız açısından kıymetli. Arlo bir anda bir witcher’a dönüşüyor da diyebiliriz, üstelik bu küçük öyküleri de şahsen gerçek Witcher’ımız seslendirince olay güzelce güzelleşiyor. Ancak tüm bu yan vazifelerde tıpkı formül kullanılmış. Haritada canavarın yerini görüyor ve oraya gidiyorsunuz, biraz ziyan verdiğiniz kaçıyor. Yeni yere gidiyor, yeniden ziyan veriyorsunuz, tekrar kaçıyor. Üçüncü yerde artık gidip kesiyor, yeri geliyor başını uçuruyor, yeri geliyor şişe geçiriyorsunuz ve canavar avı sonlanıyor.
Her ne kadar birbirinden farklı canavarlar olsa da bu formülün bir noktadan sonra sıkıcı olduğunu söylemek lazım. Hele ki bir silah için gereç toplamaya çalışıyor ve tıpkı çeşit canavarı tekrar tekrar kesmek zorunda kalıyorsanız düzgünce tekdüzeleşiyor bu kısım. Yani aslında bunlar sizden ziyan gördükçe kaçan opsiyonel boss’lar eksenine sıkışıp kalmış, mutlaka daha da çeşitlendirilebilirdi. Mesela oyuna tuzak sistemi eklemişsin, bu canavarlarda zekice tuzak kullanımını zarurî tutsana? Harcanmış bir fikir olmuş. Birinci oyunda da yan misyonlar sıkıcıydı, o sıkışıklığı aşamamış Odd Bug Studio.
Mesela bu sefer tutunma kancası eklemişler fakat neye hizmet ettiği aşikâr değil. E birinci oyunda da atlayıp zıplıyorduk, merdivenlerden çıkıyor, yatay merdivenlere asılıp ilerliyorduk. Artık ortaya tutunacak kancalar eklemenin hiçbir esprisi yok ki. Haydi bunları kullanıp bilinmeyen yerlere ulaşabiliyoruz desek o da yok. Olmasa da olurmuş yani.
Neyse… Mesela yeni eklenen şeylerden biri olan biley taşını sevdim. Yalnızca iki tane taşıyabilme hududu enteresan bir tasarım tercihi fakat bosslardan evvel bu taşları kullanmak silah ziyanımızı artırdığı için daima kullanılabilen bir mekanik olmuş. Size savaşa hazırlandığınızı hissettiriyor. Bir başka yenilik olan büyü sistemi de savaşlara bizim açısından ekstra bir kolaylık getirmiş. Yıldırım çarpıp sersemletebiliyor, buz ile dondurabiliyor, zehir ile zehirleyebiliyor (hadi ya?), ateş ile yakabiliyoruz düşmanları. Çoğunlukla cooldown’ı gelen büyüyü spamla halinde oynuyoruz lakin tekrar de hoş işte.
Savaşların mantık tekrar birebir. Kırmızı ikazlı akınlardan kaçmanız lazım, sarı ihtarlı akınları kalkanla savuşturup karşı taarruz yapabiliyorsunuz, tek tük olağan akınları da yeniden kalkanla bloke etmek ve saldırmak mümkün. Boss’ların taarruz sistemlerini güzelce anlamak, yanlışsız vakitte gerçek hareketi yapabilmek çok değerli. Oyunun olağan zorluk düzeyi bile başlarda “ben nereye geldim böyle” dedirtecek zorlukta hissettirebiliyor lakin merak etmeyin, biraz ilerleyip denetimlere alıştığınızda ve silah ve zırhlarınızı geliştirdiğinizde “şimdi boss’lar korksun” moduna geçebiliyorsunuz. Yeniden de sonlara gerçek birkaç boss 20-30 denemeye kadar zorlayabilir sizi.
Oyunun ana kıssasını bitirdiğinizde üç başka bölgede üç yeni yan vazife açılıyor ve bu vazifelerin sonunda üç farklı yarasa yumurtası alıyorsunuz. Bunların şimdi bir kullanımı olmaması da DLC’lerin yolda olduğunu gösteriyor ki benim üzere Tails of Iron’a doyamayanlar için hoş bir haber bu.
Tails of Iron 2, çıktığı yılın indie’leri ortasında kendini göstermeyi başaran Tails of Iron’ın mirasını çok hoş biçimde devam ettiriyor ve nitekim de çok keyifli bir tecrübe sunuyor. Bir de yeni fikirleri oyuna daha âlâ yedirebilselerdi tadından yenmeyecekti ancak bunlar şu an için “olmasa da olurdu” dedirtmekten ileriye geçemiyor maalesef.
