İlişki testi üzere oyun…
Gürkan: Aksiyon, Macera, RYO, FPS, TPS, GZS falan hepimizin bildiği oyun çeşitleri. Lakin bir de “Evlilik bitiren oyun” diye bir çeşit var; tüm oyun çeşitleri içinde en büyük risk / ödül oranına sahip olan. Mesela “Cuphead” bu çeşidin hatırı sayılır, önde gelen örneklerinden biri. Biz o oyunu Gül’le oynamadık. Göze alamadık tahminen de. Zira bir geçmişimiz var, yıllar evvel Little Big Planet üzere pufuf bir oyunu neredeyse yarıda bırakmış insanlarız.
Biz bu yüzden Hazelight’ın evvelki oyunlarını da oynamadık, itiraf ediyoruz. İzledik, araştırdık falan lakin oynamadık. Tahminen de hazır hissetmiyorduk kendimizi. Artık çocuk da belirli bir yaşa gelmişken (artık kendi başının dermanına bakabilir, eşek kadar oldu), dedik ki “Evliliğimizde yeni heyecanlar mı arasak?” Dedik ki, “Var mısın benimle bir seyahate; birbirimizi daha derinden tanımaya…”
Yok abi, tanıyormuşuz 🙂 Lakin kabul etmişiz artık, evliliğin bir de bu istikameti var. Baştan değiştirmeye çalışıyorsun, sonra bakıyorsun beyhude. Eğlenmeye başlıyorsun. Tadını çıkarıyorsun bir nevi. Örneğin Gül karakteriyle uçarak bir çemberin içinden geçmeye çalışırken hudut olmak yerine artık gidip çay koyabiliyor, yazmam gereken mail’leri yazabiliyor, reddit’te dolanabiliyor ve dönüp “Geçince haber ver sdjhjsdfh” diyebiliyorsun.
Gül: Ya da partnerin “uf puf” yaparken sallamamayı öğreniyorsun, bir yerden zıplayamıyorsun diye dalga geçmeye kalkarsa “Aç da bi’ tarafına gül” diyebiliyorsun 🙂 İnsanın kendini ve hasebiyle eşini tanıması kıymetli alışılmış. Split Fiction da biraz bu temaların etrafında dolanıyor desek yanlış olmaz herhalde.
Oyun, Mio ve Zoe isminde iki muharririn, yapıtlarının yayın haklarını satmak için Rader Yayıncılık’a gelmesiyle başlıyor. Zoe enerjik, dışa dönük ve hayat doluyken Mio içine kapanık, karamsar ve uzaklıklı biri. Elhasıl birbirlerinden büsbütün farklı mizaçlara sahipler. Bu farklılık, yazdıkları öykülere de yansıyor. Zoe renkli ve fantastik dünyalar yaratırken Mio soğuk ve karanlık bilim kurgu öykülerine yöneliyor. Lakin ikisinin de ortak bir sorunu var: Beş parasız olmaları ve bir yayıncıya duydukları gereksinim.
Öte yandan güçlü bir teknoloji devi ve birebir vakitte oyunun makus karakteri olan Rader, Matrix’e emsal simülasyon dünyalar yaratabilen makinesiyle Mio ve Zoe ile birlikte bir küme başka çaresiz müellifin da kıssalarını ele geçirip yaratıcılıklarını çalmaya çalışıyor. Zoe, saf ve optimist yapısıyla bu tuzağa düşmeye hazırken Mio kimseye güvenmeyen kuşkucu tutumuyla teklifi reddediyor. Lakin yaşanan arbedede, Zoe ile birlikte makineye hapsoluyorlar ve çıkış yolu bulmak için sistemdeki bir “bug”dan yararlanarak hem kendi kıssalarının içine dalmak hem de korumak istedikleri başka fikirleri keşfetmek zorunda kalıyorlar.
Böylece Zoe ve Mio, Rader’la ve makineyle olan çabalarında yazdıkları yahut bir vakitler düşledikleri onlarca farklı kıssayı deneyimliyorlar. Oyunun genel yapısı da böylelikle ortaya çıkmış oluyor: Sırayla Mio’nun distopik bilim-kurgu evrenlerini ve Zoe’nin renkli fantastik dünyalarını ziyaret ederken ortalara serpiştirilmiş ufak, opsiyonel kısa kıssalarla de nefes alma fırsatı buluyorsunuz. Bunlar hem dünya yaratımı, hem level tasarımı hem de oynanış çeşitliliği bakımından sizi öylesine farklı uçlara savuruyor ki, ister istemez görece küçük bir stüdyonun nasıl bu türlü çok istikametli olabildiğine ve tüm bunları ustalıkla nasıl başardığına şaşırıp kalıyorsunuz. Platform, Shoot’em Up, Side Scroller, Bullet Hell üzere birçok değişik cinsin son derece başarılı bir halde uygulandığı, denetimlerin rahat ve akıcı olduğunu söyleyebileceğimiz tertemiz bir oyun Split Fiction.
Gürkan: Madem denetimler olağanüstüydü, ne diye beni yarım saat beklettin uçurtmalı kısımda? 🙂 Ya denetimlerde kahır var ya da sende… Öhm, neyse, aslında ben başlarda biraz kuşkucu yaklaştım oyuna karşı. Birinci etapta “Her şey yeterli hoş lakin öykü yetişkin bir husus ele alıyor üzere, oynanışsa neredeyse çocuklara hitap edecek kadar kolay. Bu ikisi tam oturmuyor sanki” diye düşündüm. Hani alışmışızdır ya küçümsemeye, “Mario gibi” falan diye… Ben nereden bileyim sonlara yanlışsız Celeste’e rahmet okutacak kısımlar olduğunu 😀 Latife bir yana, oyun bizi şekillendiren yaşanmışlıkların, bazen hayatta kalabilmek için içimizdeki çocuğu hapsetmemize, bazen de gerçekle yüzleşmekten kaçacak kadar çocuk kalmamıza neden olabileceğini etkileyici bir halde anlatıyor. Öykü her anlatının onu anlatan kişiyi yansıttığı ölçüde sanat olduğunu, insani öğeyi denklemden çıkarıp sırtınızı yalnızca formüllere dayadığınızda yaratıcılığın değil, klişelerin karar sürdüğünü vurguluyor.
Gül: Zati oyun bir noktada oyunlar üzerine de bir yoruma dönüşüyor adeta; daima tekrar eden çekirdek bir mekaniğe sahip, “başarım ve ilerleme” hissiyle oyuncuya dopamin salgılatmaya çalışan birden fazla günümüz oyununun tersine, Split Fiction karakterleri aracılığıyla “Bir oyunu istediğin üzere oynamaktan, yeri geldiğinde saçma sapan şeyler yaparak da keyif almaktan kendini alıkoyma” diyor. Örneğin “Bunun oyuna ne katkısı var ki?” diye düşündüğünüz kimi şeyleri, partnerinizle yan yana oynarken büsbütün geyik olsun diye yaptığınızı ve bunun sizi çok eğlendirdiğini fark edebiliyor ya da hatırlıyorsunuz. Yeri geliyor domuz olup başınızı balçığa buluyor, yeri geliyor sihirli bir iksir kaynatıp rolleri değişebiliyorsunuz. Zoe, Mio’ya ve güya bize “Bu ne ciddiyet, biraz da eğlenmeyi hatırla!” diyor.
Gürkan: Ve bir manada bize oyunları neden sevdiğimizi de hatırlatıyor; başına oturup çabucak ne yapacağımızı anlayabildiğimiz bir oynanışla, kahkahalar cet ata ekran başında geçirdiğimiz saatleri anımsıyoruz. Yeri geliyor Turrican’ı, yeri geliyor God of War’u anıyoruz. “Aa burası Shadow of Colossus olmuş!”, “Burası da tıpkı Fall Guys gibi” derken, tanınan kültürden birçok sinema, öykü ve oyuna göndermelere de şahit oluyoruz. Hangi birini sayalım ki? Terminatör’den girip Harry Potter’dan çıkıyor, burada sürprizini bozmak istemediğimiz birçok “sürpriz yumurta”yla karşılaşıyoruz. (Hele biri var ki kahkaha attırdı ikimize de)
Gül: Tüm bu uçarı cümbüşün ve yaratıcılık bombardımanının ortasında başlarda “Eh işte” dediğiniz kıssa de latife maka sarmaya başlıyor ve karakterler sizde giderek büyüyorlar: Zoe ve Mio’nun şahsî seyahatlerini, her ne kadar pek yeni sayılmasa, hatta yer yer iddia edilebilir olsa da önemsemeye başlıyorsunuz. Onlar birbirlerine iç dünyalarını açıp yaklaştıkça siz de kendinizi oyuna daha bir kaptırıyorsunuz.
Gürkan: Bu noktada belirtmeden geçmek olmaz. Finale yakın misyonlarla birlikte kendini çok net göstermeye başlayan bir şey daha var. Hazelight evvelki oyunlarının üstüne teknik manada önemli kat çıkmış. A Way Out ve It Takes Two mütevazı AA oyunlar havasındayken Split Fiction yer yer “AAAA” oyunların yapamadıklarını yapıyor. Elbette bir Sony exclusive oyunu düzeyi beklememek lazım ama öne çıkan sanat dizaynıyla birlikte aksiyonun tepe yaptığı kısımların, büyük bütçeli savlı üretimlerden çok da eksiği yok. Ben ayrıyeten yüz animasyonlarına hayran kaldığımı da söylemeliyim, bilhassa Mio’nun sözlerine bayıldım.
Gül: Sonuçta hem çocuk üzere eğlendiğiniz hem de kendi ömrünüzü ve yaşadıklarınızı gözden geçirdiğiniz bir macera yaşıyorsunuz. Yalnızlığın bir seçim olduğunu, o denli ya da bu türlü bir “diğerine” muhtaçlık duyduğumuzu hissettiren oyun, bunu co-op oynanışa da büyük muvaffakiyetle yediriyor. Mio ve Zoe ilerleyebilmek için birbirlerine güvenmeleri gerektiğini, tüm farklılıklarına karşın (ve hatta onlar sayesinde) hedeflerine ulaşabileceklerini fark ederken, siz de partnerinizle birebir hisleri yaşıyorsunuz, tema ve oynanış tam manasıyla üst üste oturuyor yani. Oyun vakit zaman yollarınızı ayırsa da çoğunlukla partnerinizle koordine olarak ilerlemek zorunda kalıyorsunuz ve bu da beraberinde daima bir bağlantı ve senkronizasyon gerektiriyor. Kısımlar geçtikçe ne yapmanız gerektiğini daha düzgün anlamaya, her kısımda edindiğiniz farklı yeteneklerinizle karşınıza çıkan pürüzleri birlikte çalışarak nasıl aşacağınızı daha uygun kavramaya başlıyorsunuz.
Gürkan: Sabrın bir ilgide ne kadar kıymetli olduğunu…
Gül: Tamam, anladık 😀 Ne diyorsun son olarak?
Gürkan: Bu kadar seveceğimi beklemiyordum, palavra yok. Oynanış var, hissiyat var, aksiyon var… Güldük, zorlandık, başardık, memnun olduk. Daha ne olsun? Oyunun senden ne yapmanı istediğini tam anlamadığın bir iki kısmı ve öykünün samimiyetine rağmen biraz bayat kaçan makûs adamı falan saymazsak, mükemmel bir deneyim yaşadım. Sen ne diyorsun?
Gül: Ben de beklediğimden fazlasını buldum, oyunun daima kendini yenileyen ve oyuncuyu şaşırtan yapısını çok beğendim. Dünyası çeşitli, bir arada oynaması çok keyifli, ayrıyeten evliliğimizin bu “testi” geçmesi de gayreti.
