Dünyayı kurtarmak için kaç tane başa tıklamak lazım?
Sniper Seçkine serisi ile aramda çok hoş bir gönül bağı var. Genel olarak keskin nişancılık müessesine karşı büyük bir hayranlık besliyorum. Zira savaş dediğin şey bir sürü terli terli koşturan adamın ortasından dünyayı kurtarma işi. Bu işi hiç ter kokusuna bulaşmadan, metrobüs üzere sardalya konservesi olmadan da yapabiliyorsak kesinlikle bu yolu tercih ederim. Her türlü shooter oyunda da uzak uzaklıktan avcılık yapmayı severim. Ne o o denli curcuna ortasına girip kaosa bulaşmak…
Sniper Seçkine oyunları beni hiç üzmüyor, ne vaat ediyorsa şakkadanak onu koyuyor ortaya. Ne eksik ne fazla. Birkaç sene evvel SE5’i oynarken de tıpkı hisleri yaşamıştım, yeniden oldukça tatminkar anlarla Resistance’ı bitirdim. Bitirmekten kastım öykü modu yoksa daha işin çok oyunculu kısmında tıklanacak çok fazla baş var.
İkinci Cihan Harbi Hiç Bu Kadar Kolay Olmamıştı
Hikayemiz birçok WW II oyununda olduğu üzere işgal altındaki Fransa ve onun nedense yalnızca oyunlarda görebildiğimiz “muhteşem” direniş grubuyla başlıyor. Sonrasında buyrukları Londra’dan alan Harry Hawker yani biz devreye giriyoruz ve tek kişilik dev takımın gösterisi başlıyor. Öykünün misal vakitlerinde serinin öbür karakteri Karl Operation Kraken ile cebelleşirken bizim uğraştığımız Nazi projesi direkt D-Day’in yazgısıyla ilgili.
Hiç şaşırtan olmayan bir halde Nazi bilim adamları yeni bir biyolojik silah yaratmış ve bunu D-Day’i engellemek için kullanacaklarmış. Olağan ki bunu önlemek için bir orduyu falan seferber etmeye hiç gerek yok, tek başına orta yaşlı Harry Hawker her şeye muktedir. Tıpkı öteki yoldaşı Karl üzere Harry de 500 metreden sineği sünnet edebilecek bir keskin nişancılığa sahip. Hal bu türlü olunca tek şahısla koca koca Nazi kamplarına ve tesislerine girip elimizi kolumuzu sallaya sallaya çıkabiliyoruz.
Sniper Seçkine Yapay Zekası İle Terminatör Endişemi Yendim
Sniper Seçkine 5 ile Resistance ortasında büyük farklar yok. Hatta Resistance bana biraz DLC üzere hissettirdi. Daha uygun gözüküyor, haritalar farklı fakat yeni bir oyun hissi pek yok. Bundan çok şikayetçi miyim? Esasen değilim zira 5’i hayli severek oynamıştım, Resistance’da da birebir refleksleri kullanarak çok keyifli anlar yaşadım. Lakin oyunun yapay zekası yeniden meskenlere şenlik. Kapalılık temalı bir oynanışa sahip olduğu için direkt yapay zekanın insafına kalıyorsunuz. Oyunun zorluk ayarları oldukça özelleştirilebilir, yani yapay zekayı olduğundan biraz daha zeki hale getirmek mümkün. Fakat bu kâfi mi? 300 metreden yanındaki arkadaşının başı patlayan bir asker başı kesik tavuk üzere siper almadan koşturur mu? Tüm savaşın mukadderatını değiştirecek bir bilim adamı kampın yarısı başına mermi yemişken bahçede muhafazasız dolaşır mı? Naziler bu türlü biyolojik silah yapmayı nereden öğrendi? Halindeki çeşitli soruları oyunu oynarken tekrar çokça soruyoruz.
Yapay zeka dışında beni en çok hayal kırıklığına uğratan şey karakter animasyonları ve görünmez duvarlar oldu. Sniper Seçkine 5’te de birebir tıpkı şeylere delirmiştim. 50 santim yüksekliğindeki bir tümsekten aşağı atlayamayan, zıplayamayan lakin düz duvarlardaki sarmaşıklara tırmanabilen bir karakterimiz var. Hani bir de keskin nişancılık için hoş açılara gereksinimimiz var, bu açıları ayarlamak için bi iki metre sağa kayayım diyorum bir görünmez duvara çarpıyorum. Biraz aşağı ineyim diyorum tümsekten inemiyorum, üst da çıkamıyorum. Çok limitlenmiş hissedip eldeki imkanlarla dünyayı kurtarabildim. Umarım artık yeni oyunlarda bu özgürlük düşmanı oynanışa bir revize gelir.
Bu Eşsiz Vuruş Hissine Asla Hayır Diyemiyorum Doğrusu
Sniper Elite’in alametifarikası vuruş hissiyatı her vakit olduğu üzere inanılmaz bir tatmin hissiyle geri dönmüş. Aslında bu oyunu oynuyorsanız temel sebebiniz bir bağımlı üzere başlara tıklarken o merminin ağır çekimde düşmanın gözünü çıkarması, ciğerini söndürmesi ya da dişlerini dökmesi üzere anlara tanıklık etmek. Bunun yanı sıra 300 metre ve uzak civarlardaki düşmanların başına tıklarken o merminin aşağı hakikat düşüşüne tanıklık etmek ve o “şlok” sesini duymak da kulağa bir senfoni orkestrası üzere geliyor. Oyunda mana veremediğim bir formda öldürmeden, yaralı bırakılan düşmanlara bonus deneyim puanı veriliyor. Yahu şu hissi yaşamak varken ekstra deneyim puanını ne yapayım ben? Ha şayet düşmanlar İbo üzere başına mermiyi yedikten sonra hayatta kalabiliyorsa diyecek hiçbir şeyim yok, yaşamayı hak ediyorlar…
Beşinci oyunda haritaya çok uzaktan başlayıp çatıları, pencereleri temizlediğimiz çok kısım yoktu. Genelde sınırlar ortasına girip açı arıyorduk. Resistence ise biraz daha oyuna başlarken size açı vermeyi seviyor. Bilhassa 2-3 kısım daha en başından 20 mermilik cephanenizi 20 farklı kafatasına entegre etmenize imkan sağlıyor. Bu da benim üzere ruh hastaları için bulunmaz nimet. Ana misyonu, nazilerin sinsi planlarını falan boşverip yolumun üstüne çıkma ihtimali bile olmayan askerlerin peşinden nefesimi tutup başlara tıklarken buluveriyorum kendimi.
Bu hoş hislerimi yakın dövüş için de söyleyebilmek isterdim fakat yapay zekanın kıtlığı ile birlikte sniper dışındaki silahların özensizliği yakın dövüşleri hayli sıkıcı kılıyor. Gerçi büsbütün saklılık temalı, mermi atarken bile etraf seslerini denetim ettiğimiz bir oyunda çatışma mekaniklerinin âlâ olmasını beklemek büyük haksızlık olurdu. Lakin tekrar de şöyle elime bi MP-40 geçmişken 4 saattir başını çıkarmasını beklediğim o subayı delik deşik etmenin keyfini doyasıya çıkarmak isterdim…
Sniper’ın Hakkından Sniper Gelir
Sniper Seçkine 5 ile birlikte hayatımıza giren invasion modu ile birlikte öteki oyuncuların oyununa salça olup onları avlamaya çalışabiliyorduk. Resistance’da da bu özellik motamot devam ediyor. Çok oyunculu modda da yeniden dünyanın her yerinden bileğine güvenen keskin nişancılarla çatışıyorsunuz. Bilhassa online kısımda eliniz alıştıktan sonra tıkladığınız başların hazzını bana bu vakte kadar verebilen diğer bi oyun olmadı. Çünkü yalnızca sniper vs sniper oynayabildiğiniz için çok eşit kaidelerde uğraş ediyorsunuz ve büsbütün yetenek bazlı bir çaba var. (tabii 8 pingle oynayan ultra şanslı insanları saymazsak…)
Özetle Sniper Seçkine: Resistance bana tam olarak ne beklediysem onu vermeyi başardı. Beşinci oyunun üstüne çok fazla çıkmaması önemli bir hayal kırıklığı. Öte yandan silah çeşitliliği ve özelleştirilebilirliği yeniden tatmin edici boyutta. Yapay zeka konusunda terminatör ve teletabi ortasındaki dengeyi de tutturabilselerdi. Şu oyunun Game Pass’e birinci gün gemesi de büyük bir lütuf. Çünkü beşinci oyunun ek paketi üzere gözüktüğü için tam fiyattan satın almayı asla tavsiye etmem. Koleksiyonunuzda çeşit çeşit dünyayı kurtarma misyonları olsun istiyorsanız da düzgün bi indirim yediği vakit denemeyi bekleyebilirsiniz.
