İntikamı yerinde, sıcak sıcak yiyeceksin
Joe Musashi bir efsanedir. 1987 yılında başlayaan Shinobi serisinin baş karakteridir, Oboro ninja klanının bir üyesidir, ninjutsu sanatı ve shuriken fırlatma dendiğinde eline kimse su dökemez. Shinobi sanatında o kadar ustadır ki “Süper Shinobi” takma ismini kazanmıştır. Benim oyun dünyasında en sevdiğim adamlardan biridir. Hatta daha evvel de öbür bir yazıda bahsini geçirmiştim hayatımda Shadow Dancer’ın ne kadar değerli bir yeri olduğunu, işte onun da kimi kopyalarının kılavuzlarında isimsiz kahramanımızın aslında Joe olduğu söylenir. Lakin işte bu kadar değerli bir karakter yıllardır, YILLARDIR ortamızda değildi. Sega’nın en büyük isimlerinden birini 10 yılı aşkın müddettir hiçbir yerde görmemiştik. Neyse ki Shinobi: The Arka of Vengeance geldi de Joe Musashi tekrar ortamıza döndü!
Geçtiğimiz ay Ninja Gaiden: Ragebound’u incelerken aklım bir yandan da Shinobi’deydi aslında. Şayet oyunun inceleme kopyası elimize vaktinde ulaşmış olsa geçen ay resmen bir 2B aksiyon / platform bayramı yapacaktık, hem de ikisini taze taze birbiriyle kıyaslamış olacaktım. Sanki hangisi daha çok saracak, hangisinin oynanışı daha yeterli, hangisini elimden bırakamayacağım diye düşünüyordum. Tahminen de sırayla gelmeleri uygun oldu o yüzden, kimsenin hakkını yememiş olduk. Zira evvel Shinobi oynamış olsaydım tahminen Ragebound biraz geri planda kalmış olacaktı.
Bunu söylememin sebebi Shinobi’nin sahiden yaptığı her şeyi EN ÂLÂ formda yapıyor olması. Bir sefer bir Shinobi oyunundan ne beklerim? Joe ile soldan sağa ilerleyeyim, atlayayım, zıplayayım, shuriken atayım, düşmanları kıtır kıtır keseyim. Yazının finaline ve puana dair önemli bir ipucu verdi fakat napayım, Lizardcube sahiden de bu övgüyü sonuna kadar hak etmiş ve ben de bunu söylemek için çok fazla sabretmek istemedim. Evvelden Shinobi (ve Shadow Dancer) oynarken neler hissettiysem tahminen de fazlasını The Arka of Vengeance oynarken hissettim. Muazzam bir şey bu.
İlk kısım olan Oboro Village’da kıssanın temelleri atılıyor. Joe öğrencisi Tomoe ile Oboro Dojo’ya hakikat giderken köyüne gizemli bir karakter olan Lord Ruse’un başını çektiği ENE Corporation saldırıyor. Her ne kadar karşısına çıkan herkesi temizlemeyi başarsa da köyünü kurtaramıyor; daha da beteri tüm klan taşa dönüşmüş! Joe, Ruse’un gücünün o denli alelade bir şeytan gücü olmadığını, bunun çok daha ötesinde bir düşmanla karşı karşıya olduğunu anlıyor o anda.
Oboro önderinin kalbinde bir ateş tutuşmuştu – titreyen, dalgalanan bir intikam ateşi.
Oboro Village kısmından sonra sadık köpeğimiz Yamato’nun sırtında Chase isminde bir orta misyonda önümüze geleni keserek Lord Ruse’a yetişmeye çalışıyoruz ancak beyhude. O an Ruse’a ulaşmak istiyorsak bu ENE Corp denen garabeti yok etmemiz gerektiğinin farkına varıyoruz.
Shinobi: The Arka of Vengeance tam olarak lineer bir oyun değil, gideceğiniz yerlerin sırasını kendiniz seçebiliyorsunuz. Yani Kısım 1-1, Kısım 1-2 diye ilerlemiyor oyun. Mesela Chase kısmından sonra oyun size iki seçenek sunuyor: The Mountain yahut Lantern Şenlik. Bunlar ENE aktivitelerinin ağırlaştığı yerler, istediğinizi seçip aksiyona dalıyorsunuz. İkisini de istediğiniz sırayla bitirince…
Bir bildiri geliyor. Köyden… Karımız, öğrencimiz, köpeğimiz, üçü de oradaydı. Çabucak geri dönüyoruz ve makus bir görüntüyle karşılaşıyoruz. Merak etmeyin, karımız düzgün 🙂 O noktada işin içine Vefat Meleği Ankou giriyor, Ruse’un gücünü nereden aldığını öğreniyoruz ve Ankou’nun da yardımıyla gerçek bir intikam seyahatine çıkıyoruz.
Bu sefer vazife haritasında karşımıza üç seçenek çıkıyor… Gidişatı anladınız değil mi? Bu formda ilerleyen ve son derece sürükleyici ve güzelce anlatılan; kısımların, ortamların ve yer yer aksiyonun farklılaşmasıyla da hiç sıkmayan bir öyküye sahip Arka of Vengeance.
Ama ben asıl öyküyü falan değil de grafikleri övmek istiyorum. Lizardcube evvelki oyunları Wonder Uzunluk: The Dragon’s Trap ve Streets of Rage 4’de de çok âlâ iş çıkarmıştı lakin Shinobi için vay, vay, vay diyorum. Karakter çizimleri, animasyonlar, her kısmın arkaplanındaki inanılmaz bir itinayla işlenmiş ayrıntılar sahiden de gözlerimizin ziyafet çekmesini sağlamış. Yani bu çeşit grafik usulünü benimsemek isteyen 2B oyunlar için çok rahat parmakla gösterilecek bir örnek var karşımızda. Tahminen yalnızca zıplama suratı birtakım oyunculara yavaş gelebilir lakin bunun şuurlu bir tasarım tercihi olduğu ortada.
Bu oyunun temelinde olağan ki platform kadar savaşlar da var ve oyundaki her savaşın, bilhassa de boss savaşlarının çok düzgün olduğunu gönül rahatlığıyla söyleyebiliyorum. Burada da Ninja Gaiden: Ragebound üzere son kısımlara gelince biraz kaotiklik hâkim olabiliyor fakat o noktaya gelene kadar daha oturaklı, çoğunlukla üzerinize daha rahat görülebilir sayıda düşmanın yollandığı bir yapısı var oyunun. Bunlarda da sahip olduğumuz ninja yeteneklerini kullanmak, dükkândan satın aldığımız yeni hareket ve komboların da sayesinde düşmanlarla dans eder üzere kapışmak, son vuruşları şairane biçimde yapmak harikulade keyifli. Düşman çeşitliliği de çok yeterli, dümdüz her önüme gelene direkt dalayım yaklaşımı muhakkak bir noktadan sonra işe yaramıyor ve mesela keskin nişancılarla ya da öteki kendine has değişik saldırısı olan düşmanlarla başa çıkmak için tüm yeteneklerinizi sergilemeniz gerekiyor.
Burada da Ninja Gaiden: Ragebound’da gördüğümüz erişilebilirlik özelliklerinin bir gibisi var. Mesela tuzakların daha az ziyan vermesini de, düşmanların daha affedici olmasını da sağlayabiliyorsunuz. O denli “Kolay, Olağan, Sıkıntı ortasından seçim yap” formunda değil, farklı elementler üzerinde dilediğiniz üzere zorluk ayarı yapabildiğiniz bir sistem. Lakin oyunun en azından ana öykü kısmının o denli saç baş yolduracak, “Bu nasıl sıkıntı oyun kardeşim??” dedirtecek bir usulü yok esasen.
Ama oyunda ilerledikçe Metroidvania gibisi yeni hareket yetenekleri kazandığınızda, evvelden tamamladığınız kısımlara dönebiliyor ve o kısımların farklı yerlerini, farklı gizlerini ve bazen de sunduğu kuvvetli uğraşları keşfedebiliyorsunuz. Tahminen işin o noktasında ayarlanabilir zorluk özellikleri başınızı bir nebze rahatlatabilir.
Yine Ragebound ile kıyaslama üzere olacak ancak benim bunu düzelten bir yama gelmeden evvelki en büyük şikâyetim başladığımız bir kısmı bitirmediğimizde en baştan başlamak zorunda olmamızdı. Shinobi ise her kayıt noktasına dilediğimiz üzere dönebilmemizi sağlıyor, bu da oyunu %100’lemek için kısımlara geri döndüğümüzde çok işe yarayan bir sistem.
Oyunla ilgili ne şikayetlerim var diye düşündüğüm vakit sahiden de aklıma hiçbir şey gelmedi. Bu elbette oyunun 10/10 olduğu manasına gelmiyor ancak artık zorlama bir şeylerden yakınmak da istemiyorum. Ana kıssa yaklaşık 8-9 saat, kısa mı diye düşündüm ancak pek yerinde bir mühletti aslında. Zira dediğim üzere kısımlarda geri dönmeyi teşvik edecek ve %100’cüleri hayli meşgul edecek tonla şey var esasen. O tıp bir oyuncuysanız oyun mühletini direkt iki ile çarpabilirsiniz, bu bana makul geldi. Bunun dışında minnak şeyleri zati eksilere müellifim fakat bunların hiçbiri Shinobi: The Arka of Vengeance’ın son vakitlerin en keyifli oyunlarından biri olduğu gerçeğini etkilemeyecek.
