Bizimkisi bir yol hikayesi
80’lerin ortalarından beri point & click macera oyunları oynuyorum. Rahatlıkla bugüne kadar elimden sayısız oyun geçtiğini söyleyebilirim. Bir tıpta bu kadar çok oyun oynadığınızda bir noktada artık her şeyi görmüş olduğunuzu düşünmeye başlıyorsunuz, sizi şaşırtan bir şeylerle müsabaka ihtimali git gide azalıyor. Ben de o denli düşünüyordum ve Rosewater bu bakımdan beni aykırı köşeye yatırdı.
Rosewater temelinde Adventure Game Studio ile hazırlanmış bir macera oyunu, ancak işin bulmaca kısmından çok öykü anlatımının çok öne çıktığını söyleyebilirim. Oyunun üç perde halinde anlatılan konusu, gerçek bir western yol kıssası. Birinci perde gazeteci Harvey Leger rolünde Rosewater kasabasına gelişimizi, Gentleman Jack ile tanışmamızı, bize eşlik edecek yol arkadaşları bulmamızı ve daima birlikte bir hazinenin peşinde yollara düşmemizi anlatıyor. İkinci perde bu yol öyküsünün seyahat kısmı ve yol boyunca başımıza türlü türlü olaylar geliyor. Üçüncü ve son perde ise amacımız olan El Presidio’ya varışımızı ve burada yaşadıklarımızı anlatıp kıssayı sonuçlandırıyor. Gerçek manada giriş, gelişme ve sonuç yani.
Rosewater’ın beni şaşırtmayı başardığını söylemiştim zira ben uzun yıllardır verdiğimiz birçok kararın oyunun gidişatını önemli biçimde değiştirdiği, neredeyse her bulmacanın bırakın ikiyi, daha bile fazla sayıda tahlili olduğu, diyaloglar ve yaptıklarımızla yol arkadaşlarımızla olan bağlarımızın direkt etkilendiği ve bu bağların de öyküde olan şeyleri değiştirdiği bir macera oyunu oynamamıştım. Rosewater’ın uygun olacağını biliyordum, Francisco Gonzalez takip ettiğim bir geliştirici ve evvelki oyunu Lamplight City’i de (zaten her iki oyun da tıpkı dünyada, Vespuccia’da geçiyor) bir oldukça beğenmiştim. Lakin oyunun western temalı klasik bir macera oyunu olduğu yanılgısına kapılmıştım, bu yüzden bu türlü bir karar-sonuç oyunuyla karşılaşmak büyük sürpriz oldu.
Oyunun birinci perdesi biraz daha alışık olduğumuz şekilde bulmacalı bir kısım. Lakin burada bile oyunun ne kadar derinleştiğine şahit olabiliyorsunuz. Örneğin en başta şerifle konuşurken oradaki maymuncuk çantası dikkatinizi çekmiştir. İşte başlarda bir olayı çözerken yapacağınız seçim ve sonrasında o seçim sayesinde yapabileceğiniz bir numara sayesinde o çantayı alabiliyorsunuz. Ancak çantayı tam o an almadığınız takdirde kasabada vakit geçiyor ve mahpustaki eleman çıkarken çantayı da beraberinde götürüyor. Bu da neredeyse oyunun sonuna kadar maymuncuksuz kalmak, kilitleri açmak için alternatif yollar bulmak zorunda kalmak demek. Ayrıyeten bununla ilgili başarımı da kaçırmış oluyorsunuz, o başka.
Yine bir diğer yerde geçmeniz gereken mahzuru çatışarak ya da rüşvet vererek aşmanız mümkün; karşınıza çıkan bir hatalıyı uyarabilirsiniz, ispiyonlayabilirsiniz ya da görmezden gelebilirsiniz. Yaptığınız hiçbir şey öyküde ilerlemenizi durdurmuyor lakin nasıl ilerleyeceğinizi değiştiriyor.
Perde 2 ise oyunun en değişik kısmı. Burada seyahat sırasında yol arkadaşlarımızla konuşup kaynaşabildiğimiz, onları daha uygun tanıyabildiğimiz bir kısım var. Fakat “atlı karavanda giderken herkesle tek tek konuşayım” üzere bir bahtınız yok, seçeceğiniz birkaç etkileşimin akabinde genelde otomobil duruyor zira başınıza ‘rasgele’ bir olay geliyor.
Bu rasgele olayların sırası ve hangilerini göreceğiniz belirli değil, yani ben oynarken birinci olarak petrol kuyusu ile karşılaştım, siz ise Mr. Treadway’in fotoğraf çekimi olayıyla karşılaşabilirsiniz. Dinozor fosili olayıyla karşılaşmadım bile. Bu olaylardan hangilerini göreceğiniz oyunun başında belirleniyor, bu da tekrarlanabilirliği artıran bir ayrıntı. Ayrıyeten tüm bu olayların farklı farklı tahlilleri var. Petrol kuyusundaki adamı kurtarırken dikkatli olmazsanız yaralanıyor mesela fakat bulmacayı gerçek çözerseniz o sekansı kimseye ziyan vermeden bitirebiliyorsunuz.
Bu rasgele olaylara ek olarak yol arkadaşlarıyla aramızdaki ilgi puanına tesir eden “özel görevler” var. Mesela Danny ile ırmakta bir olay yaşıyoruz, Nadine ile birlikte odun toplamaya çıkıyoruz, Phil ile savaştan kaçan eski bir askerle karşılaşıyoruz vs. Bunlarda vereceğimiz kararlar oyunun gidişatı, karakterle ilgimiz ve oyunun sonu için bir oldukça kıymetli.
Üçüncü olarak da “ana” olaylar var. Eski bir deniz kaptanına yahut gezici tiyatroya yardım etmek, kendimizi dini bir topluluğun içinde bulmak, pusuya düşürülmek üzere. Buradaki dört olay her oyuncunun göreceği olaylar.
3. Perdede ise bir evvelki kısmın sonunda olan olaylara nazaran farklı karakterlerle birlikte oynuyoruz ve buradaki bulmacaları da hangisinin yardımıyla çözeceğimizi seçiyoruz. Bulmacalar ve tahlilleri birbirlerinden büsbütün farklı. Tekrarlanabilirlik demiş miydim? 🙂
Rosewater’da karşılaştığımız karakterler son derece renkli. Şovmen mi yoksa bir dolandırıcı mı, işte karşınızda Jack ve onun asistanı, evvelce çetelerle içli dışlı olmuş, keskin nişancı Danny. Bir özgürlük savaşçısı olan İspanyol Phil. Bir doktor tarafından yetiştirilmiş ve kendini bu işe adamayı isteyen yerli kız Nadine. Birinci başlarda huysuz lakin sonradan yavaş yavaş açılmaya başlayan, atlı karavanımızın sahibi Lola. Seslendirmeleri de kusursuz olan bu karakterlere kısa müddet içinde o kadar ısınıyorsunuz ki, biriyle gereğince ilgilenemediğinizde içinize oturuyor. En huysuz olan Lola’nın bile kabuğunu kırmaya çalışmak keyifli. Birinin başına bir şey geldiğinde üzülüyorsunuz, bir işi kiminle yapacağınıza karar verirken zorlanıyorsunuz falan. Bu bakımdan çok başarılı bir oyun Rosewater.
Rosewater muhakkak ivedisi olan, tez hissi yaratan bir oyun değil. Başta da dediğim üzere bu bir yol öyküsü ve her ne kadar yolda başımıza berbat şeyler de gelse bu seyahatten keyif almak en değerlisi. Bu bakımdan chill bir oyun, esasen Harvey de her olayın akabinde hiç de çabuk etmeden günlüğüne karalıyor başlarına gelenleri. Günlük yazıları oyunun en güçlü yanlarından biri bence, kaydet-yükle yapıp bir iki kararı değiştirdikten sonra bile bu günlük yazılarındaki değişiklikleri görmek mümkün.
Eleştireceğim bir iki şey alışılmış olacak ancak bunları uzun uzun yazmak yerine Eksiler kısmında geçeceğim. Zira dedim ya, bu bir yol kıssası ve kendinizi bu yolun akışına bırakmak demek aksiliklere kulak tıkayıp yolun keyfini çıkarmak demek.
