Romancing Saga 2: Revenge of the Seven – İnceleme

İmparatorum sen çok yaşa! (…yaşadı.)

Hiç olmadık yerde Switch 2 almış olmamdan sebep, tam aygıtta oynanacak oyun aranırken Can sağ olsun Romancing Saga 2 incelemesini kucağıma yuvarladı. Ben de hesapta olmayanlar listesine bir imparatorluk kurmak ve yönetmek meşgalesini eklemiş oldum böylelikle. JRYO’lar hayatımın son 20-25 yılını işgal etmiş bir cins olarak daima çift uçlu bir bıçak üzere oldular. Zira kıssası hoşsa yapım pahaları düşüktür, aksiyonu hoştur lakin karakterler sarmaz yahut dünyası çok güzeldir ancak çok grind ister. İşte birinci sefer 1993’te Muhteşem Famicom’a çıkan ve sonradan çabucak her platforma gelen Romancing Saga 2’nin Revenge of the Seven alt başlığı eklenerek çıkmış hali olan elimizdeki yine üretim optimum ayarları tutturabilmiş özel bir JRYO. Neden özel olduğuysa aşağıdaki satırlarda zımnî.

Yetişin imparatorum, volkan patlayacak!

Oyun neredeyse her Square JRYO’su üzere fantastik ortamlara sahip, Avrupai bir imparatorlukta geçiyor. Lakin bu sefer neyse ki üç krallık, beş krallık dramasına maruz kalmaktansa Avalon Krallığı olarak modüllü bölgelere yayılıp, bir imparatorluğa dönüşmek üzere hayallerimiz var. Ama ortada bir sorun var. (İlla ki, esasen olmazsa olmaz!) Yedi Kahraman ya da Yediler diye hitap edilen bir küme efsanevi kahraman kıtaya kök söktürmekte, dönüşleri halk ortasında zahmete sebep vermektedir. Bu zulmü de olağan kim çözecek, biz çözeceğiz imparator olarak. Yahut daha doğrusu imparator kuşağı olarak.

Şimdi bu jenerasyon olayını baştan anlatayım da sonradan çok bahsi geçecek zira. Oyunun daha başlarında Birinci İmparator Leon gizemli bir sahireyle muahede yapıp kendi tecrübelerini soyuna aktaracak bir büyünün etkisine giriyor. Lakin bu sayede Yediler alt edilebilir(miş) zira. Her neyse, bu büyü oyundaki ana mekanik olan deneyim transferinin da kapısını açıyor ve biz her jenerasyon değişiminde bir evvelki kuşağın tüm özelliklerini devralıyoruz. Bu noktada oyunda karakter sınıflarının olduğunu belirtmeliyim, bunu klasik meslek sistemi üzere düşünün. Yani Kolcu, Ağır Piyade, Büyücü, Köstebek (ne?) üzere ucu bucağı olmayan ve oyun açıldıkça genişleyen bir meslek portföyümüz var. Ve her bir büyük olaydan sonra yaşanan vakit atlaması ardından mesleğimizi değiştirerek, aslında yeni bir imparator da belirlemiş oluyoruz. Hırsız imparator, Korsan imparator ve favorim olan Dövüş Ustası imparator üzere absürt durumlarla karşı karşıya kalıyoruz ki bu bayağı da eğlenceli. Çok karanlık bir dünyası ve karakterleri olmaması oyunu huzurlu bir akışa bağlamış. Elbette ortada sırada epey güçlü savaşlar da veriyoruz lakin tek bir anında dahi sıkıldığım ve bunaldığım bir oyun olmadı RS2. Bu da onu yazın baş dağıtmak için kusursuz bir seçim yapıyor. Elbette bu ferahlıkta oyunu Switch 2’de oynamış olmamın da tesiri büyük. Zira ister uzanarak, ister oturarak istersem de öbür bir yere uzanarak bu macerayı sürdürmek çok çok keyifliydi. Hani orta sıra yaptığım grind bile yormadı diyeyim, siz oradan anlayın.

Yetişin imparatorum, musluğum bozuldu!

“Peki, imparator olarak neler yapıyoruz?” diyebilirsiniz. Çabucak her JRYO oyununda yaptıklarımızı alışılmış ki. Ortamları dolaş, düşman kesip geliş, hazineleri bul. Bildiğimiz standart şeyler. Orta sıra saraya dönüp yeni geliştirmeler de yapıyoruz doğal. Demirciyi geliştirip daha uygun ekipmanlara ulaşmak, büyü okulundan yeni büyüler öğrenmek ve benim favorim olan üniversiteye gidip imtihanlara girmek üzere. Eeee yalnızca kas gücüyle olmaz sonuçta, başımız da çalışacak ki serpilip (Hello Serpil) canlansın (Hello Can) imparatorluğumuz değil mi? (Ereceğiz diyorsun yani? Hello Eren! -Can) Bu imtihanlar hem mühlet sonu olması hem de oyunda olan biteni sıkı takip gerektirdiğinden, oyunun en gerilimli kısımları açık orta. Uzun yıllardır imtihana girmeyen ben biraz gerildim fakat verdikleri mükafatlar de bu gerilime değiyor açıkçası. Es geçmeyin.

Oyunun düz bir öykü akışı varmış üzere görünse de işin aslı biraz daha farklı. İmparator direkt oyuncunun kendisi olduğu için bu soy transferi özelliğini aldıktan sonra karakterinde rastgele bir değişim olmuyor. Lâkin yaptığımız kimi seçimler temel kıymetli olan yan vazifelerin akışını etkileyip sonuçları değiştirebiliyor. Bu yan misyonlar birebir vakitte takımınıza kimlerin katılacağını da direkt etkiliyor. Kelam gelimi benim en sevdiğim yan hikaye olan deniz kızını beşere çevirme misyonunda birtakım şeyleri farklı yaptığınızda vazife patlıyor fakat o sayede de farklı özellikleri olan öteki bir deniz kızı takımınıza katılıyor. Yahut seçtiğiniz tarafa nazaran bir misyonda Salamander ya da Kara Büyücü ikilisinden birisi “İmparatorum ne vakit çağırırsan yardıma hazırız!” diyor. Yani bu üzere durumlar oyunu tekrar oynanabilir de kılıyor ki hoş bir New Game+ seçeneğinin de oyuna eklenmiş olduğunu not edeyim. Alışılmış bu modüllü hikaye yapısı art plandaki tekrar kesim modül tarihçesini topladığımız Yediler hikayesini biraz dağıtıyor. Zira tam tahtımıza oturuyoruz bizden yeterlisi yok, keyfimiz enginlere sığmamış, çat bir haberci geliyor “Yetiş ya imparator!” diye. Yani bu artık nasıl bir imparatorsa… Milletin çocuğu kayboluyor, bize geliyor. Yok efendim bilmemne mağarasında personeller hastalanıyormuş bi’ gidip bakar mıymışız… (Sanki biz hastalanmayacağız gibi) Oğlum sizi bana sayıyla mı verdiler? İmparator muyuz, amele miyiz muhakkak değil. Vatandaşın her kederine koştuğumuz yetmiyormuş üzere, öteki vilayetlerin taht kavgalarına da karışıp sonuca tesir ediyoruz falan. Yani latife bir yana, her yönetici halkıyla bu kadar içli dışlı olsa kimsede keder tasa kalmazdı yemin ediyorum. Hatta tahminen de olmalıdır, kim bilir?

Yetişin imparatorum, kedim ağaca kaçtı!

Tabii artık burada biraz dalga geçmiş üzere oldum lakin, tüm bu oraya buraya koşup konuları halletme işi keyifli bir ilerleme ve muvaffakiyetim hissi de veriyor oynarken. Hele hele iş savaşlara geldiğinde çok daha derin bir dünyaya adım atıp keyiflerden keyif beğeniyorsunuz. Zira sıra tabanlı savaş sistemi her ne kadar klasik yapıyı korusa da serinin kendine has özellikleri sayesinde ortalık bayağı şenleniyor. Bunlardan birincisi formasyon kurma. Kullandığımız her yeni sınıf bize bir formasyon bilgisi veriyor ki bunları beş kişilik grup için stratejik dizilimler üzere düşünün. Örneğin kimin rakip hücumları göğüsleyeceğini, kimin yandan yandan hasar basacağını buradan karar vermek mümkün. Ve bir şey diyeyim mi? Bilhassa boss savaşlarında bu dizilimleri hakikat kullanmak ömürle mevt ortasındaki o meşhur çizgiyi kalıııınca çekiyor. Oyun çok çok güç olmamakla birlikte (en azından olağan zorluk seviyesinde) kimi savaşlar özel taktikler istiyor ve bunlara baş yorup bir takım toplamak harikulade zevkli. Oyunda bir Life Point sistemi de olduğundan adamlarınızın süratle öldüğü bir savaşı kaybedip oyunu tekrar yüklemek daha uygun bir seçenek bazen. Zira LP’si biten vatandaş kümeden azlediliyor ve yeni bir imparator gelene kadar da o sınıfı tekrar kullanamıyorsunuz. Emsal kalıcı vefat durumları beni en çok Fire Emblem ve Valkyrie Chronicles serilerinde etkilemişti ve büsbütün kendi kurduğum takımımla bağ kurmamı sağlamıştı. Burada her ne kadar imparatorlar değiştikçe adamların ismi cismi biraz değişiyorsa da, kıymetli adamlarınızın ölmemesi için ihtimam göstermek isteyeceksiniz.

Savaşlara heyecan katan bir öteki öge da serinin alametifarikası olan “Glimmer” sistemi. “Beynimde bir şimşek çaktı!” yahut “Eureka anı” üzere özetleyebileceğim bu sistem belirli anlarda birtakım hücumları yaparken adamınızın yeni bir hücum keşfetmesi özetle. Diyelim ki olağan ok saldırısı yapıyorsun lakin yanında kıpraşan bir ampul simgesi var. Bunu natürel kıpraşan kimi öbür ampullerle karıştırmıyorsun… Bu o hareketi yaparken yeni bir hareket öğrenebilme bahtımız var demek. Adam “Ya Allah!” diye oku atıyor fakat tam o anda aklında çakan kıvılcımla yeni ve daha güçlü bir atak keşfediyor. Bu taarruzlar her imparator değişiminde kalıcı hale geliyor ve ihsanı yeten başka herkes tarafından öğrenilebiliyor. Bu türlü böyle elimizde vakitle eskrim ustası bir büyücü, hafif uygunlaştırma maharetleri de olan ağır zırhlı piyade, mızrakta ustalaşmış bir şifacı ve her şeyden anlayan bir imparator oluyor. (Çünkü dünya lideri dediğin ekonomi, askeriye, musluk tamiri ne varsa anlar değil mi?) Artık bu biraz saçma gelmiştir tahminen lakin oyun o denli savaşlar önünüze atıyor ki gerçekten tüm imkanları sonuna kadar kullanabilen bir grup, muhakkak alanlarda uzmanlaşmış adamlardan daha uygun olabiliyor. Esasen gereğince deneyim toplayarak dağları delecek düzeye gelmek de mümkün. Oyunun bu esnek hali, daima rotasyonla yeni yeni marifetler kazanmak ve yerleri keşfedip yeni silah ve büyüler bulmak işin etli kısmı. Hikâyeyse biraz daha geri planda kalıyor, oyunun bu oynanış odaklı yapısından ötürü. Ancak ben eğlendim mi eğlendim, orası net. Hani bir manada kendi öykümü yazdım üzere oldu. Oynayan öbür birinin grubu benimkinden çok farklı olabilir ve bu türlü de zafere gidebilir. Yalnızca okçulardan oluşan ve rakibi delik deşik eden bir müfreze kurmak da, dalyan üzere adamları sıralayıp aşılmaz bir savunma kurmak da oyunda mümkün ve yapılabilir. İşte bu stratejik çeşitlilik Romancing Saga 2’yi benzerlerinden ayıran en değerli özelliği bana nazaran, daima yeni şeyler denemeye yönlendirişi de takdire şayan. Zira bazen heterodoks prosedürler muvaffakiyete giden yolun anahtarı olabiliyor. İktisat hariç alışılmış, orayı olağan yönetin, neme lazım…

Yetişin imparatorum, sabunum düştü!

Tabii oyunu övdüm de övdüm üzere oldu da yanlış anlaşılmasın, bu oyun bir Final Fantasy ya da Dragon Quest çapında bir iş değil. Daha ufak tefek, eli yüzü düzgün, akıp kokmayan bir tekrar imal yalnızca. Gelmiş geçmiş en düzgün JRYO değil. Hatta birinci 10’a bile girmez lakin birinci 20’ye girer -ki bu da çok büyük bir muvaffakiyettir. Oyun aslında geçen yıl Ekim ayında çıkmıştı ancak Switch 2 versiyonu lakin hazır olabilmiş. Konsolun gücünü göstermek için yanlışsız imal bu olmasa da stabil FPS oranı, el modundaki doygun çözünürlük ve renkleri oyunu benim uyku öncesi vazgeçilmezim yaptı bir müddet. Dock modunda aslında çok hoş çalışıyor ve rastgele bir oyunbozan böcüğe de rastlamadım. Müzikleri biraz bayıktı kapattım bir mühlet sonra lakin onun dışında çok tertemiz, tam bir paket gelmiş anlayacağınız. Doğal yeni konsolda birinci bitirdiğim oyun olması da benim için ufak bir anı olacak daima. Zati bütün karakterleri toplayacağım derseniz oyunu en azından iki defa bitirmek gerekli ki bu da parasının hakkını verdiğini ispatlıyor. Hatta New Game +’ta az önce bahsettiğim fantezi takımları kurup kendinize farklı farklı meydan okumalar da uydurabilirsiniz. İmparatorluk sizin sonuçta, kim ne diyebilir ki?

Ben oyunu pek olumlu hislerle bitirdim, lâkin tıbbın meraklıları dışındakilere çok çok önerebileceğim bir imal değil bu maalesef. Fakat yazın tatilde yahut meskende keyifli vakit geçirmek isteyeni de üzmez. Bu türlü chill chill takılırsınız işte kötü mı? Aslında çabucak her platformda da var lakin Switch 2’de oynaması farklı bir keyifli oldu, onu da es geçmeyeyim. Şayet Square Romancing Saga 3’ü de Remake yaparsa birinci sırada bekliyor olacağım çıkışını. Sonuçta insanın her gün karşısına çıkmıyor amele imparator olma fırsatı, o denli değil mi?