NINJA GAIDEN 2 Black – İnceleme

Bir daha kes Ryu…

Bir katanayla beşere atılım yaptığınızda aslında ana maksat ölümcül tek bir yara açmaktır. Miyamoto Musashi’nin dövüşlerinde en büyük avantaja dönüştürdüğü bu özelliği sayesinde kazandığı düellolar tarihe geçti ve oradan da günümüz medyasına materyal oldu çokça. Bunları niçin anlatıyorum zira katana aslında Japonya’daki demir azlığı sebebiyle dön dolaş tekrar tekrar dövülen materyalden elde edilen ve o kadar da güçlü olmayan fakat uygulanan güç sayesinde ölümcül yara açmaya uygun bir kılıç tipi. Yani bir Braveheart sinemasındaki dana üzere kılıçları sallayıp adamı ikiye biçemezsiniz katanayla. Lakin işte çağdaş medya eserleri sağ olsun Sephiroth’un Masamune’si üzere artık neredeyse gerçekliğin dokusunu bile kesebilen katanalarla bize bir efsane sattılar. Katana adamı elma armut üzere keser efsanesini. İşte Ninja Gaiden 2 Black tam da bu kesiş işinden yürüyor ve uzun vakittir (belki MGR: Revengaence’dan beri) tatmadığımız o doyasıya dilimleyip biçme keyfini geri getiriyor. Evet, oyunlarda gerçekçi kesiş biçiş işlerini seviyorum ne var? Ben bu kafayı gerçekten özlemişim ve içten içe sizin de özlediğinizi hissediyorum dostlar.

Sigma ne, Black kim?

Baştan başlayalım. Ninja Gaiden 2 Black özgünü XBOX 360’a çıkmış daha sonrasında Sigma 2, Sigma Plus ve Master Collection versiyonları yayınlanmış Ninja Gaiden 2’nin Unreal motoruyla elden geçmiş hali. Başınız karıştıysa sorun yok, benim de karıştı araştırırken. Lakin elimizdeki versiyonun misyon dizaynlarının ve zorluk ayarlarının Sigma Plus’tan geldiğini biliyoruz. Orada kesilen kimi boss savaşları, daha kalabalık düşmanlar ve yumuşatılan zorluk düzeyi bir de eklenen karakterler burada da motamot duruyor. Lakin en azından orjinal oyunda olup Sigma’da olmayan kesme biçme efektleri burada son derece kanlı bir biçimde geri dönüyor ki bu gerçekten oyunun gözümde acayip havalı durmasına da vesile oldu açıkçası. Doğal oyunun birinci hali teee 2008 imali, o vaktin kaidelerine nazaran düşünüp oynamak gerekiyor biraz. Zira her ne kadar Unreal motoru cilasıyla oyun son model Kawasaki motor üzere dursa da alt katmanlara inildikçe kendi vaktine hapsolmuş arkaik mekanikleri de hafif göz tırmalamıyor değil. Oraya gelirim de temel bu oyun ne anlatıyor iki satır ona bakalım.

Ryu Hayabusa bir meczup ninja…

İki satır derken ciddiydim bu ortada, oyunda Ryu Hayabusa ve ona yardım eden animelerden fırlamış hatunların oradan oraya gidip dünyayı kurtarmasını izliyoruz. Gerçekten diğer değerli bir durum yok. Öyküyle ilgili iki satırımı tükettiğime nazaran gelelim temel değerli kısma yani kısım dizaynları ve aksiyona. Ryu çok üzücü bir karakter, tam eskinin az laf çok iş aksiyon kahramanlarından. Bir ufak alttan draması falan var ancak onun dramayla hiç işi yok. Eline hangi silah geçerse geçsin kullanabilen, vurduğu gol olan, tam bir misyon adamı. Onun denetimini almak başta hafif bir “kontrolsüzlük” hissi yaratıyor oyunun eskiliğinden ötürü fakat alıştığınızda ve kamerayla da boğuşmadığınız anlarda esip gürleyebiliyorsunuz düşmanların ortasında.

Hani başta bahsettim ya katana aslında insan uzvu kesmeye pek elverişli değil. Bu durum Ryu’nun katana dahil hiçbir silahı için geçerli değil. Adam ekranın bir ucundan öbürüne uçarken bile ortada kelleler uçuyor, kollar kopuyor, ekran kana bulanıyor. Tarifsiz bir cümbüş doğrusu. Kaldı ki uzvu kopan düşman direkt ölmüyor da. Yerlerde sürünüp yıldız atıyor, bir kolu gittiyse oburuyla sizi tutup harakiri yapmaya çalışıyor falan neler neler. Yani Thanos’un meşhur deyişiyle “Kafaya nişan alın”. Artık bu aksiyon deryasında zatıaliniz çok namüsait vesveselere mahzar oluyor bazen. Manası, ne olduğunu anlamıyorsunuz kimi anlarda. Bunun bir nedeni kimi düşmanlarla Ryu’nun kostümlerinin ninjalık mesleğinden sebep birbirine çok benzemesi ve aksiyon esnasında kim kimdi ayırt edememek. Bir öteki ve daha kuvvetli nedense kamera. Eski 3D oyunların incelemelerine gidip bakın, büyük çoğunluğunda müellif kameradan şikâyet etmiştir, hala kimi oyunlarda gördüğümüz bu kanayan yara o vakitler daha bir beterdi. Ninja Gaiden’in kamerası da bazen sabit açıya geçiyor geçmesine fakat ekran dışında kalan düşmanlardan ne geleceği de belirli olmuyor, ha kamerayı döndüredebiliyoruz lakin bu sefer de tam istediğimiz yerde konumlanmayabiliyor. Yani hem düşmanlarla hem de kamerayla boğuşuyoruz oyun boyunca aslında. Lakin neyse ki biz de boş adam değiliz yırtıcı kombolar ve ölümcül finişırlar bizim işimiz.

Eti kesen metal

Oyundaki kısım dizaynları dümdüz git kes mantığında olmakla birlikte yer yer saklı bölgeler kenarlar köşeler de var ve güçlü bir sanat dizaynıyla hayata geçmişler. Her kısım dünyanın farklı bir yerine gittiğimizden değişen mimari öğeler ve düşman çeşitliliği bu versiyonda göze epey güzel gelip oyunun bedelini arttırmış. Bir bakıyorsun yağmur ormanındasın, sonra hop İtalya’dayız, bir bakmışsın Özgürlük Heykeli’nde boss savaşı yapıyoruz falan eğlenceli oldukça. E ortada 3 tane de hatun savaşçımız var; ne gam ne tasa kalıyor oynarken. Natürel evvelden olan co-op mod bunda da olsa tadından yenmezdi yahut bossların Sigma’da uçan bilinmeyen zayıflıkları falan keşke geri gelseydi diyor insan. Ancak olsun ya sadece bu baş kol kesme işinin dönüşü bile o kadar zevkli kılmış ki oyunu anlata anlata bitiremem. Zira 5 kişinin ortasına demir pençelerle dalıp hepsini paramparça ederek çıkmak gerçekten çağdaş oyunlarda pek göremediğimiz, özlediğimiz bir görüntü.

Ha onu diyecektim unutmadan. Siz de Souls oyunlarının aksiyon janrını fazlaca domine ettiğini, eskisi üzere daha hack n’ slash rahat baş oyunları ziyadesiyle sildiğini düşünmüyor musunuz? Ben düşünüyorum. Hani Soulslike’ların cazibesi ve derinliğine laf edecek değilim lakin daha kolay başta önümüze geleni fütursuzca kestiğimiz DMC, Bayonetta ve Ninja Gaiden üzere oyunlara da muhtaçlığımız var(mış). Yani ben de oyunu oynarken fark ettim bunu. Bu ortada zorluğuyla lisanlara destan olan üretimin bu versiyonu birkaç farklı zorluk düzeyine sahip ve “hardcore” kitleyi de şad edeceğine inandığım ek misyonlar de ana senaryo bitiminde oyuncuları bekliyorlar. Daha light bir deneyim isteyenlerse olağan zorlukta epey rahat oyunu bitirebilirler. Team Ninja’nın herkesi kapsayan bu yaklaşımını da takdir ettim doğrusu.

Az gittik, öz kestik

Oyun o denli çok çok uzun sürmüyor lakin hem farklı silahları oynama zevki hem de ustalaştıkça insanın daha zoru deneme şevkinin gelmesi oyunun müddetini uzatabiliyor. Aslında Game Pass’e de shadow drop (KOEI TECMO da bu shadow drop’un ekmeğini güzel yiyor yalnız bu sene) yapılmıştı oyun ve teknik olarak bir sorunu falan da yok, rahat rahat oynadım ben el PC’sinde, birçok sistemde de zorlanmaz. Hani yalnızca eğlenmek için oyun oynama hissini seven insan zati bu oyunu kaçırmasın. “Amaaaan kıssa mikaye uğraşamam ben, yalnızca biteviye adam kesmek istiyorum” diyen de kaçırmasın net. Ninja Gaiden 2 Black birtakım eski baş sorunlarına karşın eli yüzü epey düzgün, oynaması delice eğlenceli olabilen ve sunduğu kolaylıkta derinleşen bir oyun. Bu da onun cazibesinin ve kaba hoşluğunun bir modülü esasen. Bahsettiğim kriterler size uyuyorsa ve Game Pass’iniz de varsa bundan âlâ kesen katana bulmanız pek de muhtemel değil benden söylemesi.