FINAL FANTASY TACTICS – The Ivalice Chronicles – İnceleme

Taktik maktik yok, bam bam bam

Her oyuncunun daha evvel tekraren sefer bitirmesine karşın tekrar tekrar dönmekten zevk aldığı, asla sıkılmadığı ve oynarken kendini konutunda hissettiği, yabancı tabiriyle “Safe Zone” oyunlar vardır. Benim için bu oyunlardan biri orjinal Final Fantasy Tactics’tir. PS1 periyodunda tanıştığım bu oyun adeta bağımlılık haline gelmiş ve bu sefer Black Magic’i de güçlü Knight yaratacağım, elemental gun kullanan Auto Potion’lu Chemist yaratacağım, çift el yumruk atan Critical Heal’lı Monk yaratacağım diye diye oyunu şakasız en az 40 sefer bitirmiştim. Hatta lisede arkadaşlarımla oynayabilmek için de oyunun tüm karakter sınıfı skill’lerini listeleyip bir küçük board game haline bile getirmiştim yani, o denli bir bağımlılıktı benimki. O skill’leri not ettiğim defterim bile hala duruyor sanırsam. Dergiye de Son Jeton için yazmıştım ayrıyeten.

PS1’in en çok satan oyunlarından biri olmasına ve herkesten tam not almasına karşın FFT’in devamı gelmemişti ne gariptir ki. Daha doğrusu devam oyunları yapılmış, ancak bunlar biçim ve oynanış olarak özgününden uzak olduğu için devam oyunu üzere hissettirmemiş, sessiz sedasız halde geçip gitmişti. GBA’ya çıkan Final Fantasy Tactics Advance’ı oynadığım gün yaşadığım hayal kırıklığını dün üzere hatırlarım şahsen. PSP’ye çıkan ve orjinal oyunun geliştirilmiş sürümü olan The War of the Lions’ı bu denklemin dışında tutuyorum tabi ki. Lakin hayli sağlam ekstralar içerse de o da bir devam oyunu değildi. Sizin anlayacağınız benim FFT devam oyunu açlığım 20 yıldır tıpkı biçimde sürüyor.

Bundan 1-2 sene evvel FFT’e bir remake yapıldığına dair haberler çıktığında da epey sevinmiştim. Sonuçta bir devam oyunu olmasa bile oyunun ekstra içeriklerle bir arada çağdaşlaştırılmış halini oynamak fikri beni ziyadesiyle heyecanlandırmıştı. Üstelik oyun çok satarsa devamının da gelebileceği biçiminde yorumlayabilirdik. Ancak bu da gol olmadı ve üzerinde çalışılan şeyin bir remake değil, oyunun elden geçirilmiş bir Remaster hali olduğunu öğrendik. Lakin bu beni The Ivalice Chronicles’ı oynamaktan alıkoyabilir miydi? ASLA!

NELER DEĞİŞTİ VE GELİŞTİ?

Neredeyse 30 yıllık, epey tanınan bir oyunu oturup baştan anlatmaya gerek görmüyorum hak verirsiniz ki. O yüzden isterseniz The Ivalice Chronicles oyunda neleri değiştiriyor onları konuşalım. Oynanış üzerinden başlarsak, genel olarak özgünü ile tıpkı kalsa da çağdaş oyuncuların hayatını kolaylaştıracak biçimde pek çok açıdan elden geçirilmiş. Şahsen benim en çok kullandığım yenilik ekranın sol tarafında atak sırasının kimde olduğunu gösteren akış oldu. Bu menü sayesinde seçtiğiniz atılımın kaç tıp sonra devreye gireceğini ve harita üzerindeki tesir alanını görüp buna nazaran karar verebiliyorsunuz. Atıyorum seçtiğiniz Summon büyüsü ne vakit devreye girecek, ne kadar can götürecek, ne kadar yer kaplayacak, buna nazaran onay ya da iptal verebiliyorsunuz. Bilhassa Aim ya da Magic üzere şarj süreci uzun süren skill’lerin karar sistemi üzerinde çok büyük tesiri olan, 10 numara bir geliştirme olmuş bu. Lakin garip formda Jump skill’lerinin ne vakit biteceğini bu akışta göremiyorsunuz nedense. Bu ortada oyunun özgününde de, Ability seçim ekranında sağa bastığınızda çıkan bir atak listesi vardı lakin bunun yanında hayli kolay kaçan bir şeydi.

Bir öteki çok kullandığım geliştirme ise orjinal oyunda olmayan, Move atılımını iptal edebilme seçeneği oldu. Bu halde skill’lerinizi yanlışsız biçimde kullanabilecek bir yürüme atağı yapmadıysanız iptal edip tekrar seçim yapabiliyorsunuz. Tıpkı formda düşman ünitelerin üzerine geldiğiniz vakit da onların yürüme uzaklığını görüp ona nazaran karar verebiliyorsunuz. Bu ikisi ufak üzere görünse de oyun stratejileri üzerinde sahiden çok büyük tesiri olan geliştirmeler. Bilhassa büyücü sınıfı diyebileceğim karakterler bu geliştirme ile çok daha verimli hale geldi benim için. Tıpkı biçimde savaşları hızlandırabilme özelliğini de bayağı kullandım. R1’e basılı tuttuğunuz vakit savaşlar hızlanıyor ve bu sayede niteliksiz rastgele savaşlar ya da level kasma sekansları çok daha çekilebilir hale geliyor. Suikoden HD Remaster’dan farklı olarak savaşları hızlandırınca müzikler de hızlanmıyor çok şükür ki, yoksa inanılmaz baş ütülerdi. Rastgele savaş demişken, harita üzerinde yürürken rastgele çıkan bu savaşlardan da şayet istemiyorsanız direkt kaçabiliyorsunuz artık. Eskisinde olduğu üzere savaşmak zorunda değilsiniz yani. Grubumu Errands dediğimiz misyonlara yolladığımda ya da yalnızca alışveriş için farklı kentlere gittiğimde zevkle kullandığım bir özellik oldu bu da.

Hatırlarsanız özgün oyunda yanlışsız set-up’la gelmezseniz kazanmanızın pek mümkün olmadığı (Goug, Wiegraf, Belias gibi) ve bunu bilmeden kaydettiyseniz kayıt belgenizin boku yediği, oyuna baştan başlamak zorunda kaldığınız savaşlar vardı. Takım bu kasvete da el atmış ve artık istediğiniz an bu savaşlardan çıkıp ana haritaya geri dönebiliyor, karakterinizi istediğiniz halde geliştirmeye ve değiştirmeye devam edebiliyorsunuz. Neredeyse Soft Lock diyebileceğimiz bu olayı çözen epeyce hoş bir geliştirme olmuş bu da. Yalnız ardışık savaşlarda (mesela Orbonne Manastırı savaşları) sekansları terk edip haritaya dönerseniz sekansta o ana kadar yaptığınız savaşlar ve çıkarlar da sıfırlanıyor nedense. Geri gelirseniz sekansa en başından başlamak zorunda kalıyorsunuz yani. Halbuki kaldığımız savaştan devam edebilirdik bence, oyuna hiçbir ziyanı da olmazdı. Neden bu türlü bir karar alınmış anlamış değilim.

HASSAS DENGELER

Oyuna standart zorluğun yanı sıra iki yeni daha zorluk ayarı eklenmiş özgününde yer almayan. Ben oyunu en güç ayar olan Tactician’da oynadım ve birtakım boss savaşları hariç pek zorluk çekmedim açıkçası, hatta keyifli ve kazanma duygusu veren bir zorluk sunduğunu bile söyleyebilirim. Lakin FFT’i birinci kere oynayacaksanız da kesinlikle standart zorlukta başlamanızı öneririm. Öğrenmesi biraz vakit alan bu esnada da epey acımasız olabilen bir oyun zira FFT. Oyun içi istikrarlara de pek dokunmamışlar üzere geldi bana lakin açıkçası. O yüzden ardışık olarak gelen Wiegraf, Belias ve Zalera üzere savaşlar Tactician mode’da biraz can sıkıcı hale geldi doğrusu (biraz dediğim küfür kıyamet apartmanı inlettim). Zira oyunun özgününde bile bu savaşlar epeyce istikrarsızdı ve bu adaletsizliğe müdahale edilmediği için güç moda alınca da büsbütün ayarsız, saçma sapan bir hale gelmişler. Belias’ın, hatta yancılarının bile vurduğu neredeyse her karakteri tekte alması çok da adil ve bir iş değil. Oyunun açık orta en sıkıntı savaşının tekrar oyunun sonunda değil ortasında olması ve bu savaşlara hala makul set-up’larla gelinmek zorunda olması pek güzel olmamış. Grubun bu üslup savaşlara müdahale ederek daha makul hale getirmesini beklerdim. FFT’i birinci kere oynayan pek çok oyuncu bu savaşlara Olağan zorlukta bile takılacak, hatta bizim 25 sene evvel yaptığımız üzere karakterini tam elden geçirmek zorunda kalacaktır.

Oyun dengelerinden bahsetmişken, Ivalice Chronicles yalnızca boss’lar değil genel olarak bu bahse pek dokunmamış üzere. Çünkü karakter ve sınıf istikrarları de pek değişmemiş. Mesela Orlandu yine motamot oyunun overkill karakteri olarak devam ediyor, takımınıza katıldığı andan itibaren özgününde olduğu üzere düşmanlara terör estiriyor. Benim üzere oyuna aşina birden fazla kişi internette Orlandu nerf’lenir diye düşünüyordu halbuki. Birebir formda karakter sınıfları ortasındaki güç farkları da motamot devam ediyor. Samuray, Geomancer, Mystic, Dancer üzere sınıflar başka sınıflarda kullanacağınız birkaç skill hariç tekrar tıpkı işlevsizliğini sürdürüyor, sınıflar ortasında epeyce bariz güç farkları var. Şahsen benim oyunda istikrar ismine sahiden dokunulduğunu düşündüğüm tek şey Steal ya da Rend üzere isabet oranları %20 civarında olan skill’ler oldu. Bu usul skill’lerin isabeti %60’lara kadar çekilmiş ve bunları kullanan sınıflar bir nebze daha tenezzül edilir hale gelmiş. Şayet oyun içi dengelerde öbür değişiklik varsa inan ben fark edemedim bile o kadar saat oynamama karşın, o kadar küçük dokunuşlar yani.

Mekaniklerden uzaklaşıp gelelim biraz da öteki değişikliklere. Grubunuzun bütün yetenek ve ekipman ayarlarını yaptığınız, başında çok önemli bir vakit harcadığınız kadro ekranındaki menüler de büsbütün elden geçirilmiş. Ben orjinal oyunu yıllarca oynayıp menüleri neredeyse omurilik refleksi haline getirdiğim için başta ahenk sağlamakta zorlandım lakin alışınca yeni menü sisteminin ne kadar uygun olduğunu net halde anladım. Bilhassa de sınıf ve skill’ler ekranının. Tek tuşla o sınıfa geçebilmek için hangi ihtiyaçların olduğunu (Black Mage olabilmek için iki level Chemist olmak gibi), sınıfın genel özelliklerini ve karakterin o sınıfa dair hangi skill’leri öğrendiğini öğrenebiliyorsunuz. Ayrıyeten her karakter için birden fazla ekipman seti ayarlayıp bunlar ortasında kolay kolay geçiş yapabiliyorsunuz. Gökten yağmur üzere farklı status effect’ler yağdıran boss savaşları öncesinde epey kullanabileceğiniz bir özellik bu.

BAŞIM ŞİŞTİ

Oyunun atmosferinde en büyük değişikliği yaratan şey ise dükkân sahiplerinin konuşmalarına kadar istinasız her diyaloğa seslendirme eklenmesi olmuş. Bu seslendirmeler her karaktere harikulade bir kimliğin yanı sıra oyuna daha önemli bir hava katmış. Seslendirme grubunun genel performansını da çok beğendim bu ortada. Lakin kimi savaşlarda o kadar çok konuşma oluyor ki bir noktadan sonra illallah edip “SUSUN ARTIK! HAY SİZİN ÇENENİZE!” diye bağırmak istiyorsunuz. Neyse ki daha evvel bahsettiğim hızlandırma butonu R1 burada da kaygınıza derman oluyor. Oyun çeviri olarak PSP sürümünün çevirisini temel alıyor ki direkt PS1 sürümünden buraya geçecek olan arkadaşlar metinlerin ne kadar değiştiğine hayret edecekler. Kimi diyaloglar da ayrıyeten elden geçirilmiş. Küfür ve tecavüz üzere yetişkin temaları oyunun özgününde hiç hatırlamıyorum ben, burada bahsedildiği yerleri görünce şok oldum doğrusu. Yepyeni Japonya sürümünde yer alıp Batıya gelirken tırpanlanan içerikler miydi bunlar, insan merak ediyor doğrusu.

Bu ortada kabul etmek gerekiyor, oyunun hikayesi birinci sefer oynayanlar için oldukça karışık gelebilir. Takım de bence bu durumun pek farkında ki State of the Realm diye yesyeni bir menü eklenmiş, oyundaki olayları kronolojik sırayla özet olarak takip edebiliyorsunuz tarih dersi üzere. Ancak birinci sefer oynayacak arkadaşlara bunun haricinde oyunda yer alan karakter profillerini de okumalarını kesinlikle tavsiye ederim. Olayların gidişatına nazaran profiller de güncelleniyor ayrıyeten, orta ara dönüp bakın derim. Oyunun yalnızca Japonya sürümünde yer alan, macera tüneli kitapları tarzı seçimleri sizin yaptığınız kitaplar da oyuna eklenmiş ancak ben çok keyif aldığımı söyleyemem. Birer kere okuyup bıraktım.

Orijinal oyunda Beowulf ve Cloud Strife’ı içeren iki tane yan misyon vardı hatırlarsanız? Bir rehber ile oynamıyorsanız birçok oyuncunun farkında olmadan es geçtiği yan misyonlardı bunlar. Ivalice Chronicles’la birlikte bu yan vazifeleri kaçırmadan takip edebileceğiniz mavi renkli bir gösterge eklenmiş. Daha da değerlisi, özgün sürümde Cloud oyuna 1. Level’da geldiği için oyunda işe fayda hale getirebilmek için saatlerce level kasmak gerekirken ve Ivalice Chronicles’da grubunuzun düzeyine uygun bir level’da katılıyor oyuna. Tadını çıkarta çıkarta kullanabilirsiniz artık kendisini.

Oyundaki her geliştirmeden tek tek bahsetmek istemiyorum ki bu haliyle bile bayağı uzattım aslında. Oyunun neleri içermediğine gelirsek de PSP versiyonu War of the Lions’daki ekstra içeriklerin hiç biri Ivalice Chronicles’ta yer almıyor maalesef. Halbuki o sürümde epeyce hoş ekstra karakterler, sahneler ve içerikler vardı, bilhassa de orta sahnelerin sanat biçimi çok güzeldi. Üretimci grup “Oyunun özgünlüğünü korumak istedik, o yüzden eklemedik” gibisinden bir savunma yapmış fakat yemez. Ekstra içeriklerin hiçbiri oyuna ziyan veren değil, bilakis oyunun hikayesini bile derinleştiren şeylerdi zira (Ovelia’nın bıçağı nasıl aldığı gibi). Oyuna en büyük eksiyi buradan yazıyorum.

İncelemeyi sonlandırmadan evvel şunu tekrar belirtmek isterim; Final Fantasy Tactics özgün haliyle bile inanılmaz, PS1 üzere bir konsola nasıl çıktığına hayret edeceğiniz kadar ayrıntılı bir oyun. Oyunu daha evvel tekraren kere bitirmeme karşın yine birebir keyifle oynadım, hatta eşim bile “Amma sardı ya bu oyun seni” dedi güya birinci defa oynuyormuşum üzere. Birebir biçimde hikayesi de devri için hakikaten muazzam. Sınıf çatışmalarından tutun halkın dini gerçekleri saptırarak halkı yönetmesine kadar sağlam temalar içeren, o kadar güzel yazılmış bir hikaye ki. Üzerine saydığım geliştirmeler de eklenince resmen tadından yenmez hale gelmiş. Kısa mühlet içerisinde 50 saatten fazla vakit gömdüm. Yakın periyotta bu tabiri çok kullandım ancak PSP içerikleri olmasa bile oyunun oynanması gereken en son sürümü mutlaka The Ivalice Chronicles olmuş. İster daha evvel bitirmiş olun, ister birinci defa deneyecek olun, taktik-RYO’lara gönül veren her oyuncunun kesinlikle denemesi gereken, hatta tipinin tartışmasız tepesi bir oyun bu. Oyunculuk hayatımın en değerli oyunlarından birini yıllar sonra inceleme talihini elde ettiğim için de kendimi çok şanslı hissediyorum.