Kurtarılacak Homonculi’ler, aşılacak platformlar var
Ender Magnolia’da yaklaşık 24 saati devirmiştim. Oyunun birinci sonunu gördüm, ikincisi sonla bitirmeden evvel kalan başarımları tamamlamak için biraz grind yapmaya karar verdim. Sonrasında çabucak son boss’un önündeki Respite’a ışınlanacak, alternatif sonu görmek için gerekli ekipmanı kuşanacak ve birincisinden çok daha güçlü olacağını bildiğim son düşmanı tekrar keseceğim. İşte o grind safhasında bir yandan da başımda incelemeyi yazmaya başlamış, son kararımı oluşturmuştum. Arkaplanda çalan ve beynime işleyen o nefis müzik eşliğinde sıklıkla tıpkı şeyi düşündüğümü fark ettim. Nadir Magnolia benim bugüne kadar oynadığım en düzgün metroidvania’lardan biriydi ve bitmesini hiç istemiyordum.
Ender Magnolia’nın kıssası Dumanlar Diyarı’nda, yeraltında gizli büyü kaynaklarıyla dolup taşan, gelişmiş ve büyülü bir muhteşem gücün topraklarında geçiyor. Oyunun arkaplanındaki cihan için magic-punk desem yanlış olmaz. Bu dünyada krallığın gelişimini hızlandırmak için yapay ömür formları olan Homunculi’ler yaratılmış lakin derinlerden yükselen zehirli dumanlar vakit içinde bu varlıkları delirterek yabanî canavarlara dönüştürmüş.
Oyunda Lilac isminde ufacık, tefecik, şirin bir kız çocuğunu yönetiyoruz. Lilac Homunculi’leri kurtarabilme yeteneğine sahip bir Uyumlayıcı, yani Attuner. Hakikaten de oyun dünyasında karşılaştığımız ana homunculi’leri yendikten sonra onlarla Ahenk sağlıyor, yeri geldiğinde anılarını öğreniyor, yeri geldiğinde yanımıza alıyoruz. Bahse dair daha fazla ayrıntı vermeyeceğim, zira pek hoş anlatılan ve içinde sürprizler de barındıran bir öyküsü var oyunun. Hani bu türlü öyküyü hiç umursamadan tık tık oynadığınız yahut öyküsünü çok gizemli bir formda anlatmaya çalışanlar oyunlardan biri değil. Anlatım ve oynanış birbirine son derece uyumlu ilerliyor Nadir Magnolia’da.
Ender Lilies oynadıysanız oyunun temel mekaniğini biliyorsunuzdur lakin ben yeniden de bir hatırlatmak isterim. Lilies’teki Lily üzere Magnolia’daki Lilac da aslında barışçıl bir karakter. O denli elime silahı alayım, birinin başına çakayım üzere yetenekleri yok. Hücum işini halledenler uyumlandığımız homunculi’ler. Örneğin oyunun çabucak başında yanımıza aldığımız Nola bizim yakın uzaklık ataklarımızı üstleniyor. Yani biz saldırdığımızda aslında çabucak ardımızda cisimleşen Nola hücum yapıyor.
Oyunda ilerleyip gerek hikayesel kimi karakterlerle tanıştıkça, gerekse birtakım boss’ları yendikçe yanımıza aldığımız homunculi’lerin sayısı artıyor. Bunların kimileri menzilli taarruz, kimileri “baskı” hücumcusu, kimileri daha bir savunma yüklü, kimileri ise otonom. Burada sahiden de hoş bir çeşitlilik var. Dahası X, Y, B ve RB tuşlarına dört farklı homunculi atayabiliyorsunuz. Yani mesela X ile yakın hücum yaparken Y ile baskı ateşi açabiliyor (ateş ederken hareket etmek serbest), B ile zaten taarruz yapan otonom bir homuncili açarken RB ile cooldown doldukça güçlü bir taarruz yapan birini kullanabiliyorsunuz. Hangi tuşa kimi atayacağınıza dair bir kısıtlama yok, büsbütün oyunu oynama biçiminize bağlı bu seçim.
Dahası birden fazla homunculi’nin seçebileceğiniz 3 başka yeteneği bulunuyor. Yeniden Nola üzerinden konuşacak olursam başta kılıcınız var, ancak isterseniz daha uzun bir menzile sahip tırpana yahut daha ağır fakat sert vuruşlar yapan baltaya geçebiliyorsunuz. Bir de ileride açtığınız Attuner Arka var ki cooldown doldukça her silahın özel arka saldırısını da kullanabiliyorsunuz. Oyunun savaş sistemi inanılmaz dinamik hazırlanmış. Ben oyunu neredeyse baştan sona belirli bir yetenek setiyle oynadım lakin öbür yetenekleri de açarak ortada test ettim ve her türlü kombinasyonda çok düzgün iş çıkarabileceğinizi söyleyebilirim.
Özelleştirmeler bu kadarla da kalmıyor. Lilac bir kabuk, iki bilezik, bir de totem alabiliyor üzerine. Bilezikler çeşitli statlarınıza bonus verirken, totem ve kabuklar birtakımı etkin birtakımı pasif özel bonuslar kazandırıyor size. Bu da yetmiyormuş üzere Hollow Knight’taki charm sistemine misal bir relic sistemi var. Topladığınız relicler aşikâr sayıda slot gerektiriyor, oyunda ilerledikçe 24’e kadar slot açıyor ve dilediğiniz relic kombinasyonlarını kullanmaya başlıyorsunuz. Farklı kombinasyonlar denemek isteyenler için de farklı setler kaydetmek ve tek tuşla ekipman ve yetenek setleri ortasında geçiş yapmak mümkün. Muhteşem düşünülmüş.
Durun daha bitmedi övmelerim. Seçkin Magnolia bir metroidvania’da gördüğüm en QOL odaklı harita sistemlerinden birine sahip ve buna bayıldım. Bir harita kesiminde alınacak bir toplanabilir, bulunacak bâtın bir oda, yol vs kalmadıysa o harita kesimi maviye dönüşüyor. Böylelikle bilhassa de oyunun sonlarında toplanabilirleri ararken hiç vakit kaybetmiyor, yalnızca gri alanlara odaklanabiliyorsunuz.
Haritada kilitli kapılara yahut aşamadığınız bariyerlere geldiğinizde o yerin üzerinde ? görüyorsunuz. Diyelim ki yeni bir keşif yeteneği kazandınız, o yeteneği kullanarak açabileceğiniz bariyerlerdeki ? kalkıyor ve fareyle üzerlerine gelince hangi yetenekle açabileceğinizi görebiliyorsunuz. Dinlenme noktaları olan Respite’ların sıklığı çok yerinde ve bunlar ortasında süratli seyahat yapabildiğiniz için metroidvania’ların olmazsa olmazı backtracking zahmet olmaktan çıkıyor. Ah bir de kıymetli quest NPC’leri haritada işaretlense tadından yenmezmiş.
Ender Magnolia’nın bir öteki öne çıkan yanı ise inanılmaz hoşluktaki grafikleri. Seçkin Lilies de görsel açıdan bir şölendi lakin Live Wire Magnolia’da çıtayı çok ileri taşımış. Biyomların birbirinden farklı görselleri, o görsellerdeki ayrıntılar, karakter tasarımlarındaki derinlik çok ileri bir düzeyde. Respite’ların bile görselleri bulundukları bölgeye nazaran değişiyor ve buralarda oturup grubunuzdaki homunculi’lerle muhabbet ederken görselliğin keyfini çıkarmanızı öneririm.
Oyunun müziklerini yeniden Lilies’teki üzere Milo kümesi bestelemiş ve ortaya Lilies’i aşan bir sonuç çıkmış. Steel District başta olmak üzere kimi bölgelerde çalan müzikler oyunu kapattığımda yahut alakasız bir vakitte iş yaparken bile aklımdan çıkmadı; hatta şu an bile başımın içinde çalıyor ve bundan hiç rahatsız değilim.
Şimdi açıkçası bu çeşidi rastgele birine hakikaten sevdirmek istiyor olsam önereceğim oyunların listesi başımın bir yerinde kayıtlı. Mesela o listede Prince of Persia: The Lost Crown var, Blasphemous 2 var, Hollow Knight var. İşte onların yanında artık Seçkin Magnolia’nın da ismi var. Zorluk düzeyinin en ince ayrıntılarına kadar kişiselleştirebildiğini de düşünürsek erişilebilirlik manasında da en üst sıralarda önerilebilecek bir oyun olmuş kendisi.
