İçimizdeki hayvana selamlar!
Varşova’da katıldığım Dying Light: The Beast aktifliği sırasında birkaç misyon yapmış, açık dünyada dolaşmış ve sayısız zombi pataklamıştım. O günden sonra oyunun tadı damağımda kalmıştı. Aktiflik sonrasında yazdığım ön inceleme yazısında oynadığım misyonların hoş tasarlanmış olmalarından bahsetmiştim. Alışılmış asıl merak uyandıran noktanın birinci oyundan dostumuz Kyle Crane’in öyküsünün nasıl devam edeceğiydi.
İlk oyunun sonunda Kyle Crane’e ne oldu? Devam oyununda tanıştığımız Aiden ile yolları kesişecek mi? The Beast olarak tanımlanan şey nedir, biz miyiz? Öykümüz bu oyun sonrasında noktalanacak mı, yoksa seriye eklenecek diğer oyun olacak mı? Aklımdaki bütün soruları röportaj sırasında sormuş, bir umut yanıt beklemiştim. Güzelce sohbet etmiş olmamıza karşın sorularım oyunu oynamam gerektiğinin altı çizilerek kibarca savuşturulmuştu. Ortaya uzun bir yaz tatili girdi, gerisinden birikmiş işlerle boğuşuldu. İnceleme için bilgisayar başına oturacak arkadaşım ismine seviniyordum. O kişinin ben olduğunu kabul etmem yaklaşık 5 saniye sürdü. Daha birinci oyunu bile bu yıl içerisinde oynamış biri olarak ağırlaştırılmış Dying Light tecrübem doruklara ulaşacaktı.
Huysuz şivava dostum Leydi’nin birkaç günlüğüne prenses koruyuculuğundan zombi savaşçısına dönüşmesi için gerekli konuşmalar yapıldı ve kendisi yanımdaki yerini aldı. Zira onun agresifliğine gereksinimim vardı. Oyun yüklenirken sakinleşmem gerektiği anlarda yudumlamak için soğuk çayımı da hazırladım. Sonrasında ise oyunun başına oturmamla ana kıssanın bitişi sonrası kayan yazıları görmem ortasında güya yalnızca dakikalar vardı. The Beast akıcı, bol aksiyonlu ve sizi kıssanın içerisinde tutan hoş bir oyun olmuş.
Hikayenin bol görüntülü başları sayesinde Kyle Crane’in neler yaşadığını görerek başlıyoruz. Oyun tecrübenizi bozacak rastgele bir ayrıntı vermeden kısaca bahsetmem gerekirse, giriş kısmı sonrasında nerede olduğumuzu ve buradan kaçmamız gerektiğini anlıyoruz. Castor Woods’tayız. Laboratuvarında yakaladığı özel beşerler üzerinde gerçekleştirilen deneyler yüzünden Crane dahil onlarca kişinin çektiği acıların sorumlusu olan kişinin Baron olduğu öğreniyoruz. Gerekli bilgileri toplamak, güçlenmek ve onu ortadan kaldırmak için gerçek vakti beklememiz gerektiğini anlıyoruz. Bu sırada yeni arkadaşlıklar ve düşmanlar ediniyor, hasebiyle kentin ve buradaki insanların da öykülerine ortak oluyoruz. Kentte dolaşıp inançlı alanlar oluşturuyor, birtakım yerleri yağmalayarak kendimize daha hoş bir silah yahut kıyafet buluyor ve rastgele karşılaştığımız tipleri pataklıyoruz. Öykünün sonunda ise aklımızdaki bütün soruların karşılık bulacağı birkaç vazife sayesinde varsayım edebileceğiniz üzere Baron’la yüzleşme fırsatımız oluyor.
Öncelikle bahsetmeyi çok sevmediğim birkaç teknik ayrıntıdan konuşalım ki ortadan çıksın. Muhakkak bir eşik sonrasında ultra harika grafiklerin çok da bir şey değiştirmediği konusunda bana katılırsınız diye düşünüyorum. Oyunu birkaç ay evvel aktiflik sırasında canavar bir bilgisayarda ve artık de daha mütevazı kendi bilgisayarımda oynadım. Her iki ayarda da oyunun grafikleri hoştu. Karakter modellemeleri, zombilerin ayrıntıları ve genel olarak kentin ayrıntıları benden geçer notu aldı. Elinizdeki baltayı savurduğunuzda zombilerin yaralanması ve çeşitli uzuvlarının ziyan görmesi de pek doğaldı. Güya hakikaten bir zombinin bacağına baltayı savursam, bu türlü koparmış üzere hissettim. Yalnızca yüze alınan darbelerin o denli sonuçlanacağından emin değilim lakin bu türlü ufak ayrıntılarda da boğulmamak gerekir. Dövüşme, koşma ve hoplayıp zıplama üzere temel oyun mekanikleri de benden geçer not almayı başardı. Güzel, bir açıdan kendini parkur oyunu olarak tanımlayan bir seriden daha azını beklemek olmazdı. Elimizde daha yeterli grafikli ve daha oturmuş dövüş mekanikleri olan yeni bir Dying Light oyunu var diye özetleyebilirim.
Ön inceleme sırasında tırmanma mekaniklerinden şikayetçi olduğumu belirtmiş, bazen nereye sıçramam gerektiğini anlayamadığımı, karakterin de bu hususta pek mahir olamadığını söylemiştim. Sanıyorum ki bu mevzuda geliştirmeler yapılmış. Oyunun kimi noktalarında öykü gereği, bazen de keyfi keşif sırasında çeşitli tırmanış tecrübelerinde birkaç kere şahsî beceriksizliği saymazsak rastgele bir sorun yaşamadım. Birebir bölgede dönüp dönüp oradan oraya sıçrayarak vakit kaybetmek hudut bozucu olabiliyordu.
Diğer bir teknik yenilik olarak otomobil kullanma tecrübesinden bahsedebiliriz. Kimi yerlerde bizi bekleyen otomobiller nitekim hayatımızı kolaylaştırıyorlar. Gerçi çok fazla açık alan ve yol olmadığı için birden fazla vazifede muhtaçlık duymuyor, daha doğrusu tercih etmiyorsunuz. En azından ben birçok vazifede şuradan düz koştursam daha güzel olur diye düşündüm. Yeniden de haritanın bir ucundan öbür ucuna gideceğiniz vakit gördüğünüz birinci otomobil sizi çok memnun ediyor. Otomobillerle ilgili tek sorunum, çok çabuk patlamaları oldu. Örneğin bir vazifede bir şey taşımak için arabayı kullanmamı oyun bana önerdi. O sırada etraftaki birkaç zombi bana saldırdı. Çıkan ufak çaplı kaos sırasında otomobil çabucak patlayıverdi. Ben de elimde kocaman eşya ile uzunca bir yolu yürüyerek gitmek zorunda kaldım. Elimde yükle süratli koşamadığım için de daha sık durup zombi paklığı yapmam gerekti.
The Beast
Gelelim serinin eski takipçileri için en değerli kısma. Kıssa anlatımı evvelce de olduğu üzere kolay bir halde ikiye ayrılmış durumda. Ana vazifeler bizim başımızdan geçenlere ve öykümüzün ilerlemesine odaklanırken yan misyonlar de orada tanıştığımız yan karakterlerden gelen isteklerden oluşuyor.
Ana öykümüz derli toplu diyebilirim. Güzelce yazılmış misyonlar bol aksiyonlu oyun tecrübesine eşlik ediyor. Vazifeler sırasında beşerlerle tanışıyor, müttefik ediniyor ve hem beklediğimiz hem de beklemediğimiz bireyler tarafından sırtımızdan hançerleniyoruz. Baron’u alt etmeyolunda, laboratuvarta üretilmiş küçük boss diyebileceğimiz Kimeralarla karşılaşıyoruz. Asıl karşılaştığımıza sevindiğimiz öbür bireyler de var, fakat burada her şeyi anlatıp da büyüsünü bozmak istemiyorum. Bu süreçte öğreniyoruz ki üzerinde deneyler yapılan Kyle Crane’in bedeni değişime uğramış. Birinci başlarda denetim edemediği, sonrasında ise karakter ağacı sayesinde geliştirip denetim altına alabildiği farklı bir moda giriyor. Daha agresif, daha güçlü ve durdurulamaz olan bu modu bilhassa güç durumlarda çok yararlı.
Röportaj sırasında aklımda soru işareti olan tek bahis yan vazifelerin içi boş tekrarlanan emsal öykülerden oluşmadığını anladığımda çok sevindim. Açıkçası oyunun hedeflenen müddetini doldurmak için birbirine emsal git-topla/kes-gel vazifeleri bir yerden sonra oyunun tadını bozuyor. Techland ise burada hoş bir iş çıkarmış. Sizi farklı hislere ve güç düzeylerine yönlendiren bir ana öykü uzunluğunda da yan misyonlar var. Klasik bol aksiyonlu koşturmacalı misyonda adrenalini hissediyoruz. Farklı karakterlerin ailevi ve özel hususlarını öğrendiğimiz hüzünlü kıssalar de mevcut, ki bunlar birbirine benzemiyor. Favorim; içinde bulunduğum saçma duruma gülerken üzerime akın akın gelen zombilerle uğraşmak zorunda kaldığım, akustik denemelerin yer aldığı yan misyondu. En ufak sesten etkilenen zombilerin ortasında hangi akla hizmet bu türlü bir deney yapmayı düşünen ve benim bunu son ana kadar anlamamam çok komikti.
Ana misyonlarda alt ettiğimiz Krimeralardan kazandığımız “beast” puanları ve genel tecrübe puanları, karakter ağacının iki farklı tarafını geliştirmemizi sağlıyor. Bir tarafta daha düzgün gizlenme yahut hareket halinde şarjör değiştirme üzere özellikler, öbür tarafta çok daha yükseğe sıçrama yahut büyük objeleri fırlatabilme üzere içimizdeki canavarı etkileyen özellikler var. Kolay ve varsayım edilebilir bir ipucu: Beast tarafını büsbütün bitirdiğinizde beklediğiniz son düzlüğe geldiniz demektir. İşte tam bu noktada kâfi mühimmat, çeşitli silahlar ve en değerlisi kâfi sargı bezinin çantanızda olduğundan emin olun.
Ana kıssa bittikten sonra kalan misyonları tamamlayabiliyor, istediğiniz üzere haritada keşfe devam edebiliyorsunuz. Fakat yaşadığınız o son aksiyon dolu saati düşündüğünüzde durumu sindirmeniz için kısa bir mühlet sakince beklemeniz yeterli olacaktır. Kyle Crane öyküsü hoş bir biçimde noktalanıyor. Sanırım şimdilik. Zira Techland’ın öykünün sonuna koyduğu oyun içi görüntüden karışık sinyaller aldım. Hangi karakterle (ne demek hangi?!) yeni maceralara açılacağımız konusunu sizin hayal gücünüze bırakıyorum. Ben ise Leydi’yi yanıma alıp Castor Woods’ta piknik yapmaya gidiyorum.
