Digimon Story Time Stranger – İnceleme

Zamanla oyun olmaz

Çocukken evvel Pokémon’la, akabinde Digimon’la karşılaşan ben, haliyle Digimon’un “çakma” olduğunu düşünen şapşal çocuklardandım. Ancak yeniden de bu kısımlardan anları şu an bile hatırlamamın ve Garurumon’un üstüne binip koşturmayı istememin önüne geçmedi olağan.

Bunun yanı sıra bu iki serinin oyunları olduğunu da uzun bir mühlet bilmiyordum. Çocukken Micro Genius’larda “9999999 in 1” kasetlerde yüz tane farklı oyunu açıp her birinin farklı bir Muhteşem Mario Bros. kısmının olmasıyla hayal kırıklığı yaşamakla meşguldüm oyunlar kelam konusu olduğunda. “Gerçek” oyun tecrübelerim daima diğerlerinin konutunda olduğundan uzun müddet ne adam akıllı oyunların ne de izlediğim çizgi sinemaların oyunları olduğunu bilmiyordum. Ergenlik devirlerinde birçok şeyin yanı sıra, bu iki serinin oyunları olduğunu da keşfetmiştim lakin o vakit da ergenliğin getirdiği “Ben büyüdüm çocuk oyunudur bunlar” başından mütevellit, pek de bakmamıştım.

Yaş ilerledikçe o aptal baş yapısını atıp Pokémon oyunlarına baktım natürel, fakat Digimon oyunlarına pek bakma talihim olmadı. Ama 2010’ların ortasında Digimon Story: Cyber Sleuth çıktığında fırsat bu fırsat diyerek ona bakınma talihi edinmiş sonunda. Pokémon oyunları nispeten kolay ve anlaşılması kolay oyunlar olduğundan Digimon oyunundan da beklentim bu istikametteydi, sonuçta ikisi de çoklukla çocuk ve gençlere yönelik seriler ve oyunlarının da o denli olması olağan olurdu doğal. Fakat karşıma çıkan oyunun Pokémon oyunlarıyla tek ortak noktası “canavar yakalamak”tı. Gerçi hiç bitirebilme fırsatım olmadı onu da, aldığım PSN hesabı çalındığından ötürü. Switch’te indirimde gördüğümde çabucak kaptım ve tam başlamaya hazırlanırken başıma Time Stranger’ın kodu geldi ve 31 yıllık hayatımda sonunda bir Digimon oyunu da oynayıp bitirmiş oldum. Gelin biraz anlatayım sizlere bu macerayı.

ANİMEYİ YAŞAMAK

Time Stranger’ın açılışı bir müddettir en sevdiğim açılış sekanslarından biri oldu sanırım. Biliyorum, biraz klişe ancak daha birinci anlarında “Sen ADAMAS ismindeki bir takımın casususun, büyük bir olay var, çözmen lazım” diye üzerinize vazifenin atılması, üstüne bu misyonda başarısız olup istemeden bir vakit seyahati yaşamanız ve bu başta olan olayı durdurmak için var gücünüzle denemeye çalışmanız sizi oyuna birinci anlarından itibaren dahil ediyor. Kıssanın ortada topalladığı kısımlar olmasına karşın üzerinize daima olarak cevaplanmasını istediğiniz sorular attığından, başından sonuna kadar pek sıkıldığım an olmadan oyunu bitirdim. Biraz sonlara hakikat “Abi fazla uzatmadık mı, haydi toparlayalım” dedim fakat orada da klasik bir “Ekibi tekrar toplama” anı olduğundan sineye çektim.

Oyunun tahminen de benim dikkatimi en çok çeken yanlarından biri ne kadar “shounen anime” bir oyun oluşuydu. Digimon’un genel olarak hitap ettiği kitle esasen bu genç erkek jenerasyon olduğundan ötürü “E ne bekliyordun ki?” diyebilirsiniz, lakin yazımından tutun ilerleyişine kadar çok klasik bir shounen animesi üzere ilerliyor Time Stranger. Hatta o kadar klasik ki oyunun bir kısmında ufak da olsa “turnuva arc”ı, yan misyonların birinde minik bir “sahil bölümü” bile var. İşlediği temalar da bazen yüzeysel kalsa da bildirisini yeteri kadar uygun veriyor ve çok tatmin edici bir formda sonlanıyor oyun. Zati biraz evvelki paragrafta bahsettiğim topallama da biraz bu temaların yüzeyselliğinden kaynaklı.

Time Stranger’ın müzikleri ve seslendirme takımı da bu “shounen anime” teklifimi destekleyecek düzeyde kaliteli. İngilizce seslendirme grubunda Kyle Hebbert, Amber Lee Connors, Allegra Clark, Cristina Vee, Suzie Yeung üzere çok kaliteli isimler var. Hepsi çok başarılı işler çıkarmış, lakin diyalogları takip ederken ister istemez bir Japoncadan İngilizceye yerelleştirme külfeti olduğunu hissetmedim değil. Çok rahatsız eden bir şey değil, fakat üst düzey bir yerelleştirme de değil üzere.

Soundtrack’ini de Cyber Sleuth, Hacker’s Memory ve Danganronpa oyunlarının bestekarı Masafumi Takada bestelediğinden kusursuz anlarla dolu bir OST olmuş. Shinjuku’da takılırken artık alışık olduğumuz hafif lo-fi, chillhop ritimler, dövüşlerdeki çok enerjik müzikler, kıyı bölgesinin huzurlu melodileri, merkez kentin klasik “Ortaçağ temalı JRYO’daki birinci kasaba” müziği tadı derken aklımda bir oldukça müzik yer edindi.

Dikkatimi çeken bir öteki şeyse Digimon’un genel olarak mitolojilere, bilhassa Roma mitolojisine ne kadar bağlı olduğuydu. Çocukken doğal bunların bu kadar farkında değildim haliyle lakin Digimon isimlerinden dizaynlarına, öyküdeki yerlerinden kişiliklerine kadar Roma (ve Antik Yunan) mitolojisine bu kadar bağlı olmaları sahiden değişik geldi. Digimonların yaşadığı dijital dünyanın isminin “Iliad” oluşu, düşman Digimonların “Titan” olması, yardım ettiğimiz Digimonların Merukimon (Merkür), Junomon üzere isimlere sahip oluşu falan derken kendimi “Acaba bu mitlerdeki ilahlar gerçekten Digimon muydu?” diye düşünürken buldum. Oyun da zati bir noktada başımıza gibisi bir diyalog atıyor ya, neyse…

Yan vazifelerin büyük bir kısmını yapıp, Digimon evrimlerini kurcalayarak 50 küsür saatte bitirdiğimi düşünürsek hem daha kısa hem de daha uzun olabilecek bir oyun Time Stranger. Yapmadığım şeyler ortasında oyunun son sekansında açılan yan vazifeler, tüm Digimonları toplama ve oyunun küçük zindanları olan “Outer Dungeons”ın üçte ikisi bulunuyor. Her şeyi yapmaya niyetlenirseniz oyunun en azından 60-70 saatlik bir müddeti, yalnızca kıssaya odaklanırsanız da 35 – 40 saatlik bir müddeti olduğunu söyleyebilirim.

ALTINCI KUŞAK RUHLU DOKUZUNCU KUŞAK OYUNU

Digimon Story: Time Stranger, genel olarak serinin yaptığı en büyük sıçrayışlardan biri. “Story” serisinin bir evvelki oyunu olan Cyber Sleuth’un özünde bir PS Vita oyunu olmasından ötürü nispeten kısıtlı bir oyundu. Hani şöyle diyeyim, vazife noktasını bulmak için ekranda bir yeri işaretleme üzere kolay bir özellik ya da vazifeleri takip etmek için rastgele bir yol yoktu. Ya da en azından benim oynadığım 10 – 15 saatlik süreçte yoktu. Hacker’s Memory’de çokça oynanış kalitesini yükselten yenilikler gelmiş diyorlar lakin dediğim üzere, pek de bakabilme fırsatım olmadı.

Oyunun birinci anlarında da bu sıçrayışı görüyorsunuz aslında. Görselliği “yeni nesil” olmasa da pek tatmin edici buldum. Bilhassa 450’den fazla Digimon olduğunu ve bunların her birinin en az bir, azamî dört tane özel hücumları olduğunu ve hepsinin ayrıntılıca modellendiğini ve seslendirildiğini düşünürsek nitekim olağanüstü.

Yine oyunun birinci anlarında gözünüze çarpacak birinci sorun de konsollarda oynuyorsanız, oyunun 30fps oluşu. Evet, görselliği tatmin edici, sıra tabanlı bir RYO olduğundan da rahatsız etmiyor lakin 30fps olmasını mecburî kılacak bir şey de görmüyorum dürüst olmam gerekirse. Ne PS5’te ne de PS5 Pro’da oyunun performansını en makus ihtimalle 40+ fps yapacak bir ayar da göremediğimden/duymadığımdan üzülmedim değil. Ama dediğim üzere, sıra tabanlı bir RYO olduğundan ötürü 30fps olması pek de bir şey kaybettirmiyor.

Oyunda ufak ufak ilerledikçe fark ettiğim şeylerden bir oburu de genel olarak yaptıkları kısım tasarımı tercihleri oldu. Oyunun “gerçek dünya” kısmının ufak ufak haritalara bölünmüş olması, her bölge değişiminde ya da binaya girerken yükleme ekranı girmesi, uzun bir müddettir gördüğüm en tuhaf süratli seyahat seçeneklerinden birine sahip olması derken kendimi güya bir PS2 oyununun yine imalini oynuyormuş üzere hissederken buldum. Ve aslında Time Stranger’ı tek cümleyle özetlemem gerekirse o cümle katiyen “PS2 ruhlu bir PS5 oyunu” olurdu. Hem uygun hem de berbat manada.

Şu süratli seyahat olayını açıklayarak anlatayım sıkıntımı isterseniz. Diyelim ki gerçek dünyadan dijital dünyaya gitmeniz gerekiyor. Evvel gerçek dünyada bulunduğunuz yerden, dijital dünyaya giden portalın olduğu bölgeye gitmeniz lazım. Akabinde o portaldan geçip dijital dünyaya geçmeniz lazım. Onun akabinde dijital dünyada gideceğiniz bölge merkez kent değilse dijital dünya içerisindeki süratli seyahat özelliğini kullanarak gitmek istediğiniz bölgeye gideceksiniz. Bunu oyun içinde haritayı açıp haşırt diye bölge seçerek yapabilmek varken niçin bu türlü karman çorman yapmışlar anlamlandıramıyorum, bilhassa Trails in the Sky 1st Chapter’ı da oynamaya başlamışken ve orada yalnızca binalara girerken gelen bir saniyelik yükleme ekranını, süratli seyahatini ve neredeyse koca bölgelerin birbirine bağlı olduğunu gördükten sonra… Yok , ı-ıh, hiç mantıklı değil. En azından dijital dünyada kimi Digimonları binek olarak kullanıp gezebiliyoruz. Greymon’un omzuna çıkıp gezmek ya da Leomon’un kolunda bizi taşıması üzere komik görseller ortaya çıkarıyor lakin en azından çocukluk hayalim olan Garurumon’a binip koşturmayı gerçekleştirebildim, bu da bir şeydir.

Ayrıca 2025 yılında “sessiz ana karakter” sıkıntısıyla uğraşıyor olmamız da yeniden can sıkıcı şeylerden biri. Şayet ana karakterlerimizi Amber Lee Connors ve Griffin Burns üzere isimlere seslendirmeseler, diyalog seçenekleri vermeseler ve ana karakterimiz bu diyalogları seçerken ağzını oynatmasa bu kadar başa takacağım bir şey değil, lakin ister istemez oyunla bir kopukluk yaşatıyor. Ana karakterlerimizin sesleri yalnızca dövüş kısımlarında ya da hangisini seçmediysek onu “Operatör” olarak duyabiliyoruz maalesef.

Fakat bu altıncı kuşak ruhu müspet olarak da bulunuyor oyunda. Daha evvel de bahsettiğim Digimon seslendirmelerine, animasyonlarına ve dizaynlarına gösterilen ayrıntıcılık oyunun öbür kısımlarında da kendini gösteriyor. Gerek gerçek dünyadaki gerekse de dijital dünyadaki bölgelerin ayrıntıları çok güzel, etrafta dolanan insanları ve Digimonları görmek çok canlı ve yaşanmış hissettiriyor. Zindan dizaynları da çok ayrıntılı olmasa da fazla sıkmayan, ufak bulmacalar bulunduran bir dizayna sahip.

KENDİ DIGIMONUNU KENDİN YAP

Dürüst olayım, Time Stranger’ın birinci saatlerinden sonra dövüşleri bir oldukça sıkıcı bulmuştum. Hatta bir noktadan sonra oyunun otomatik dövüş özelliğini açıp x5 sürate alarak bu dövüşleri süratlice geçmeye başlamıştım, zira bilhassa Digimonları muhakkak bir noktaya ulaştırdıktan sonra oyunun taş – kâğıt – makas sistemi olan “Vaccine – Veri – Virus” sistemi pek bir şey söz etmiyor, tüm dövüşleri çatır çutur geçiyorsunuz. Lakin küçük boss ve boss dövüşleri sahiden çok tatmin edici ve elinizde her çeşit Digimonu bulundurmanızı gerektiriyor. Yalnızca bir dövüşe hazırlıksız girdim diye dövüşten çıkıp, yarım saat ile kırk beş dakikalık bir müddet boyunca Veri cinsinden bir iki Digimon kastığımı biliyorum. İşte tam olarak bu yüzden bu etraftaki Digimon dövüşleri kolay ve süratli geçiyor: Asıl kıymetli dövüşlere hazırlanabilmeniz için Digimonlarınızı düzey atlatmak ve yeni Digimonlar toplamak.

Tabii bilmeyenler için Digimon’un canavar toplama sisteminden de bahsetmek lazım. Pokémon’un bilakis, Digimon’un sistemi etrafta gördüğünüz canavarlara top atıp yakalamak yerine, bu Digimonlarla kapışıp datalarını toplama üstüne heyeti. Bu data oranı %100’e ulaştığında Digimon’un verisini çevirip Digimon’a çevirebiliyorsunuz, lakin %200’e ne kadar yakınsa Digimon’unuz da o kadar güçlü oluyor.

Bunun yanı sıra evrim olayı da bayağı farklı. Digimonlarınızı belli düzeye ya da yeteneklere ulaştırdıktan sonra bir üst düzeye evrimleştirebiliyorsunuz, lakin birden fazla seçeneğiniz olduğundan ve hepsinin ihtiyaçları farklı olduğundan tıpkı Digimondan birkaç tane büyütüp evrimleştirmenize sebep oluyor. Hatta ilerledikçe Digimon kişilikleri, casus düzeyi, farklı Digimonları birleştirip “Mega Digimon” elde edebilme üzere seçenekler de geldikçe oyunun bir kısmını menüde tek tek Digimonların datalarına bakıp, neye gereksiniminiz olup olmadığına nazaran evrimlerini planlamakla geçiyor. Meczup işi üzere gelebilir fakat ben inanılmaz zevk aldım, bilhassa sevdiğim Digimonların Mega versiyonlarını kasıp onlarla oynayabilmek çok tatmin etti.

Digimonlarınızın özelliklerini etkileyen öbür bir şeyse kişilikleri. Bazen evrimleri için, bazen de casus yetenek puanlarınızla açtığınız özelliklerden faydalanabilmeleri için Digimonların kişiliklerini oyun içinde size sordukları sorularla ya da Digifarm’da yaptırdığınız idmanlarla kişiliklerini yönlendirebiliyorsunuz. Ayrıyeten her kişiliğin de kendine has bir “pasif” özelliği var, bu pasif özellikleri Digimonunuzu nasıl kullanmak istediğinize nazaran seçip ona nazaran bir build yapmak da ekstra bir taktik katmanı katıyor oyuna. Her Digimonun sorduğu sorular da Digimon’un sınıfına nazaran (Data – Virus – Vaccine) değişiyor, bu da hoşuma giden ince ayrıntılardan biri olmuştu.

Digifarm da Cyber Sleuth’dakinden biraz daha farklı. Artık ufak adalar yerine kocaman bir dünya üzerinde, bu dünya da Civilization’daki üzere pentagonlar biçiminde bölünmüş, istediğiniz üzere kişiselleştirebiliyorsunuz ve Digimonlarınızı yerleştirebiliyorsunuz. Yaptırdığınız idmanlarda kişiliklerin yanı sıra can puanı, hücum puanı, defans puanı üzere her istatistiğini yükseltebiliyor ve canınız sıkılırsa çok güçlü Digimonlar yapabiliyorsunuz. Cyber Sleuth’un Digifarm’ının bilakis deneyim puanı kasabileceğiniz bir seçenek yok, fakat artık tüm Digimonlar savaşta, yedekte, kutuda ya da Digifarm’da olduğu fark etmeksizin deneyim puanı kazanabildiğinden pek de gereksinim yok üzere.

Time Stranger’la gelen ve mutlaka değinmek istediğim son şey de casus yetenek puanları. Oyunda ana ve yan misyonları tamamladıkça oyun size yetenek puanları veriyor ve bunlarla bir tanesi size yeni Cross Arka akınları ve Digimonlarınızın düzeyini yükseltmeye yarayan bir yetenek ağacıyken, öbür dördü Digimonların kişiliklerine nazaran ekstra özellikler veren yetenek ağaçları. Ben genel olarak hepsine odaklanarak gittim ancak bir ya da iki kişilik yetenek ağacına odaklanıp, Digimonları o denli eğitmenin acayip yararlarını görebileceğimi düşünüyorum. Tahminen sonraki oynayışımda yaparım onu da artık.

DAHA YAPILACAK ÇOK ŞEY VAR!

Digimon Story: Time Stranger hakkında söyleyebileceğim en hoş şeylerden biri oyuna hala doyamamış olmam olsa gerek. Şöyle bir baktığımda hala Field Guide’ı doldurup tüm Digimon evrimlerini görmek istediğimi, oynanış olarak sıkıcı olsalar da yan misyonları yapıp karakterlerle biraz daha vakit geçirmek istediğimi, çok güçlü Digimonlar yapıp oyunun en yüksek zorluğunda herkesi dövmeyi istediğimi fark ettim. Hatta kolay de olsa bir kart oyunu bile var, ona bile bir iki maçtan fazla vakit harcamadığımı fark ettim incelemeyi yazarken. Oyunda yapılacak çokça şey var anlayacağınız üzere, 45-50 saat en düşük ortalama müddetlerden olacaktır tabanını sıyırmak isterseniz.

Eğer daha evvel Digimon oyunu oynamadıysanız, sadece yakın devirlerde çıktıkları için Pokémon oyunlarına benzeyeceğini düşünmeyin. Bu oyun daha çok bir Shin Megami Tensei usulünde bir canavar toplama ve eğitme oyunu. Oyunda ilerledikçe daha da detaylanıyor ve yalnızca sevdiğiniz Digimonu en yüksek düzeye getirebilmek için geriye evrim yaptırıp tekrar evrimleştirip düzey hududunu kırmaya çalışırken buluyorsunuz kendinizi. 35 düzeyde takılmış Lanamon’umu yükseltmek için yapıp durdum, oradan biliyorum.

Bandai Namco’ya da sonunda Digimon’a yanlışsız düzgün bir baht verdiği için teşekkür etmek lazım. Digimon Survive’ı oynamadan ne kadar büyük bir facia olduğunu bildiğimden bu oyuna bu türlü bir fırsat vermelerine hakikaten şaşırmıştım dürüst olayım, lakin sonunda olağanüstü bir oyunla Digimon’un oyun ayağını tekrar canlandırmışlar. Bizdeki abartı fiyatı olmasa rahatlıkla kapmanızı önerebilirdim, ancak oyun ilginizi çektiyse birinci mantıklı indirimde almanızı şiddetle tavsiye ederim. Hani yalnızca “çok düzgün bir Digimon oyunu” değil bu, genel olarak çok âlâ bir oyun.