Sahi ya, biz niçin oyun oynuyorduk?
Bakın sayın Oyungezerler, gelin şöyle daima bir arada oturup bi’ baş yoralım. Biz neden oyun oynuyoruz? Yani temel maksat belirli, eğlenmek olağan. Ancak şöyle bir oturup düşününce, aslında muhakkak bir yaşın üzerindeyseniz günlük rutin içerisinde oyun oynamak bir cümbüş – rahatlama aracından fazla, hayat sisteminizin bir modülü değil mi? Sizi bilemem, ancak benim için -özellikle son zamanlarda- tam olarak bu türlü. Oyun oynamak âlâ vakit geçirmek için yaptığım bir aktivite üzere gelmiyor artık, konfor alanım içeresinde nefes almak, her vakit yaptığım ve yapabildiğim şeyi yapmak, bir misyonu yerine getirmek üzere bir şey haline geldi güya. “Sıkıldım yeaa, gireyim de iki el Starcraft patlatayım” demiyorum artık. Otomatik olarak elim konsola yahut PC’ye gidiyor. Bitirmek zorundaymış üzere hissettiğim oyunları oynuyor, bitirince salgıladığım dopaminden kaynaklı kısa bir haz yaşıyor ve yenisine geçiyorum. Ee kardeşim, bu türlü mi başladık biz bu işe yahu?
Derkeeen, bazen bir oyun çıkıveriyor ve oyun oynamanın aslında ne kadar eğlenceli ve manyakça bir şey olduğunu hatırlatıyor. Ratatataam! Buyursunlar, Deliver at All Costs işte tam olarak bu türlü bir aydınlanmaya davet ediyor bizleri. Ne yapalım, gelin bu davete daima birlikte icabet edelim madem.
Bir küçük beklenti meselesi
Deliver at All Costs o denli tuhaf bir oyun ki, beklentilerinizi hakikat ayarlarsanız inanılmaz bir cümbüş potansiyeli barındırıyor. Ancak yüksek beklentilerle, hatta daha da gaddarlaşırsak bölüm standardında beklentilerle girerseniz önemli bir hayal kırıklığı yaşamanız da muhtemel. Onun için ufaktan bir optimizasyon yapalım isterseniz.
DaAC, aslında o denli çok da ahım şahım bir imal değil. Çok keyifli bir fizik motoru üzerine kurulu bir kaos şöleni. Lakin teknik olarak bir sürü falsosu var. Günümüz klasmanına pek uygun olmayan karakter modellemeleri, tuhaf bir kıssası, epeyce kolay oynanış mekanikleri var. Fakat tüm bunları görmezden gelmenizi sağlayacak düzeyde bir cümbüş vaat ediyor. Teknik eksikliklerini 2000’lerdeki oyunların ruhuyla çok hoş örtüyor, gamepad’i elinize her aldığınızca sizi keyiflendirecek yeni bir şeyler sunmayı da başarıyor.
Özetle: görkemli, epik, büyük bir oyundan bahsetmiyoruz. Dramatik ve kaliteli bir kıssa sunan, sanat tasarımı güçlü bir indie oyundan da bahsetmiyoruz. Goat Simulator üzere anlamsız bir kaos dalgasından hiç bahsetmiyoruz. Şey üzere düşünün, aile evindesiniz, soğuk bir kış akşamı televizyon karşısında yatmışsınız, üzerinizde kalın ve yün bir battaniye var. Kumanda babanızın elinde, saçma sapan bir kanalda saçma sapan bir aksiyon sineması açıyor ve siz de yarı uyur vaziyette ortada sinemaya bakıyorsunuz. Sinemanın ortasında uyanıyorsunuz, üzerinize bir huzur ve sıcaklık çökmüş, Jackie Chan büyük oyunu durdurmak üzere birilerini döverek çatıdan aşağı atıyor, millete çatal kaşık fırlatıyor, kaçırılan temel kızı kurtarıp onunla öpüşüyor ve berbat adamı üstü başı yırtık biçimde polislere teslim ediyor… İşte bu sahne size tuhaf bir keyif veriyorsa, bu oyuna ait beklentilerinizi gerçek ayarladık demektir.
Ablacım bi’ kod alabilir miyim? Tamamdır daire kapısı önüne bırakıyorum
Oyunumuzda ana karakterimiz Winston. Winston aslında epeyce parlak, hatta dahi denebilecek kadar parlak, mühendislik işlerine başı çok kötü basan, ancak biraz dışarıya kapalı bir tip. Memlekette kirasını ödeyemez vaziyete geldiği için bir kargo şirketi olan We Deliver kapsamında kurye olarak çalışmaya başlıyor. Ama olağan ki öykümüz bundan ibaret değil, Winston’ın geçmişi aslında hayli karanlık. Mesela Winston kim, bu türlü parlak bir adam Türkiye’de yaşamadığı halde neden bu türlü bir mesleği tercih etti (sosyal tenkit: başarılı), Winston geçmişte neler yaşadı… Tüm bu soruların yanıtı, senaryo ilerledikçe yavaş yavaş açılıyor, senaryo da sürükleyici ve varsayım edilemez bir hal alıyor.
Evet hakikat duydunuz, senaryo falan diyorum. Ne oyunun tanıtım görüntülerinden ne de görsellerinden bu oyunun ayakları yere basan bir senaryoya sahip olduğu izlenimine kapılmamıştım. DaAC bu bahiste beni kötü aksi köşe yaptı. Kıssa anlatımına bu kadar değer vereceği aklımın ucundan bile geçmemişti. Üstelik öykü sadece boş boş akmıyor, gitgide sürükleyici bir hal de alıyor. Yanlış anlaşılmasın, Death Stranding üzere epik öykülü bir kurye oyunu (evet bu türlü tanımladım lütfen vurmayın) da değil bu. Biraz bayat, takip etmesi sıkıntı, hatta gitgide absürtleşen bir senaryo var ortada. Lakin oyunun niteliği gereği tam da bu türlü bir senaryoya gereksinim var zati. Oyun kendi senaryosunu fazla ciddiye almıyor, biz niçin alalım?
Efendim lütfen açar mısınız kapıyı?
Senaryo bakımından geçer nota yakın alsa da; iddia ettiğiniz üzere oyunun vurucu noktası kıssası değil. Oynanış etmenleri tam kıvamında hazırlanmış. Şahsen ben izometrik GTA’lardan (GTA 2 ile GTA Chinatown Wars arası) aldığım keyfin ta kendisini aldım diyebilirim.
Temelde açık dünya olan oyunumuz, üç temel kısımdan oluşuyor. Birinci iki kısımda konular aslında emsal nitelikte. Winston birinci kısımda yeni işinde tutunmaya çalışırken, ikinci kısımda We Deliver ve Winston’a dair birçok şey açığa kavuşuyor. Lakin oynanış etmenleri paralel gidiyor. Winston ikametinden çıkıyor, şirkete gidip kargo teslimi minvalinde bir vazife alıyor ve ortalık inanılmaz karışıyor. Oyunun son kısmı ise kargo götürme muhabbetini bir kenara bırakıyor, daha kıssa odaklı bir yapı ile çeşitli misyonlar sunuyor.
Oyunun büyük çoğunluğu kargo alıp kargo teslim etmekten ibaret üzere duruyor, farkındayım. Lakin aslında her kargonun başka bir meczupluğu, başka bir mekaniği var. Mesela bir vazifede nükleer bomba taşıyorsunuz, en ufak bir hasarda bomba patlayıveriyor, bir öbür görevdeyse asabi UFO’ların fotoğraflarını çekmeye çalışıyorsunuz. Bir misyonda patlayan bir yanardağdan apar topar kaçıyorsunuz, öteki bir görevdeyse aracın arkasına koyduğumuz belediye başkanı heykeline kuşların pislemesine mahzur olmak için çok derecede sürat yapmak zorunda kalıyorsunuz. Tuhaf. Anlamsız. Keyifli.
Siz tekrar de kargo aracı deyip geçmeyin
Oyuna tekrar baştan bir puan daha sağlayan etmenlerden biri de araç ve etraf fiziği mekanikleri. Araç kullanmak çok keyifli ve akıcı. İnsanın araçtan inesi gelmiyor vallahi. Şirket otomobilimizi etraftan bulduğumuz yahut satın aldığımız malzemelerle geliştirebiliyoruz da hatta. Bunun dışında öteki araçları kullanmak da birden fazla vakit farklı bir keyif veriyor.
Bu ortada araç dinamikleri ne kadar keyifliyse, araç dışı aktiviteler de o kadar kuru ve bayağı. Karakter modellemeleri zayıf, karakter hareketleri ise çok sonlu. Mesela öteki insanları yalnızca itebiliyoruz. Onlar da bizi itebiliyor. Polisle mi takıştınız? Tamam, polisi itiyorsunuz. Polis düşüyor. Kalkana kadar vaktiniz var. Bu kadar yani, ne bir dövüş ne de aksiyon var ortada. Meh. Gel de araçtan in şimdi…
Keramet yalnızca araçta değil alışılmış, aracın vurduğu, ezdiği, parçaladığı şeylerde de hiç kötü sonuçlar çıkmıyor ortaya. Fizik motoru ve çevresel etmenler çok keyifli. Neredeyse her şey ve her yapı parçalanabiliyor. Garip bir halde tatmin ediyor bu ortada bu durum. Ben ki her oyunu düzgünlük meleği üzere oynarım, hiçbir NPC ile kaba konuşamam; lakin bu oyunda yıkılmadık yer, dağıtılmadık yuva bırakmadım vallahi. 🙂 Aslında üstte uzun uzun bahsettiğim anlamsız keyfin en büyük yapı taşını da bu eğlenceli yıkım hissiyatı sağlıyor.
Atmosferik kurye caz
Bu ortada oyun 1950’lerde geçiyor. Aslında o devrin atmosferi hiç de kötü yansıtılmamış. Oyunun birinci ve orta kısımlarında geçmişin keyifli tarafı, sevinçli caz atmosferi, retro kokulu plaj halleri vb. çokça varken, sonlara yanlışsız daha noir, yağmurlu, sigara kokulu siyah beyaz dedektiflik sineması kıvamında bir atmosfere bırakıyor kendini. İki atmosferi vermekte de başarılı diyebiliriz.
Atmosfer konusunda en büyük eleştirim ise müziklere yönelik. Yahu periyoda bakın, hedeflediği hislere bakın. Başta müzikler çalmaya başlıyor aslında. Birinci bahsettiğim keyifli kısımlar için Fallout’vari, sonlara gerçek oluşan noir atmosfer için de L.A. Noir’veri müzikler canlandı değil mi başınızda? İşte oyun da misal bir şeyler düşünmüş, lakin bunu sırf serpiştirmekle yetinmiş. Müzik çeşitliliği o kadar zayıf ki, yer yer sıkılıp oyunun müziğini kapatasım bile geldi. Abartmıyorum, şu anda olduğundan on kat falan daha fazla müzik olması gerekirdi bence. Yahu çoğunluğu otomobilde geçen bir oyunda müziklere çok lakin çok dikkat edilmesi gerekmez mi? 30 yaşında adamım, hala Self-Control çaldığında “hehehe Vice City” diyorum. Atmosfer için o kadar değerli yani müzikler bence.
Olur o denli ufak tefek şeyler ya
Oynanış bu kadar dolu dolu olmasına karşın, kimi teknik eksiklikleri de göze batmıyor değil. Mesela karakter animasyonları 10 sene öncesinde kalma üzere, üstte da bahsettiğim üzere araç dışı oynanış çok sığ, yükleme ekranları bazen oyunun temposunu düşürebiliyor, lakin yeniden de eldeki oyunun değerini düşürmeye yetmiyor tüm bu olan biten. Misyonlarda o denli keyifli bir çeşitlilik sağlanmış ve yıkılan, patlayan saçılan etraf bu çeşitliliğe o kadar düzgün yedirilmiş ki, göze makûs gelen şeyler çok da kıymetli gelmiyor beşere. “Öff, haydi geç bunları oyuna devam etmek istiyorum,” hissiyatını günümüzde çok hissetmiyoruz. Onun için, saf bir cümbüş koması peşindeyseniz Deliver at All Costs hakikat adres üzere duruyor.
