Öksüren Bebek, Hidrojen Bombası’na karşı!
Bundan birkaç sene evvelki ben, kart oyunlarından önemli düzeyde keyif alan beni görse çok şaşırırdı. Birinci soracağı soru da “Ne yaptın da işler bu raddeye geldi?” olurdu muhtemelen. Karşılığı çok kolay geçmişteki ben: Bu cinse bir baht vermek. Lakin o denli kolay bir baht değil. Şayet işin en tepesinden başlarsan kafan karışır çekirge. Kolay düşün, odaklan… Komplike sistemleri olan oyunlar yerine daha gündelik oyunlarla başlarsan bu treni yakalaman mümkün. İşte burada da devreye Cards, the Universe and Everything giriyor. Huuuuhhh… Bu türlü tek nefeste yazmak sıkıntı oldu çekirge, en yeterlisi kısaca CUE diyelim.
Geçmişteki beni bir kenara bırakıp günümüze dönmek istiyorum. CUE, aslında daha az evvel mizansenini yaptığım üzere “Kart oyunlarına giriş 101” oyunu: Karmaşık olmaktan uzak, gündelik. Bu durumların getirdiği olumsuz şeyler var mı? Elbette var. Başta kart oyunları olmak üzere çabucak hemen her oyuna kendimce “karmaşıklık/derinlik” oranı tayin ediyorum. Uygunca baş karıştırmak istemem lakin yalnızca şu kolay bilgiyi bilseniz kâfi: Karmaşıklık/Derinlik oranı 1’e ne kadar yakınsa o oyun o kadar hoş oluyor. CUE’nin oranıysa büsbütün 1’e eşit değil dürüst olmak gerekirse. Ancak dikkat cazip düzeyde 1’e yakın.
Mona Lisa var, Satoshi Nakamoto var, neye bakıyo’n?!
Şu çok kıymetli notla başlayayım: CUE aslında bir taşınabilir oyun. PC’ye (hatta daha yanlışsız tabir etmek gerekirse geniş ekrana) sonradan gelen bir üretim. Bu nedenle incelemeyi şöyle iki kesime böldüm: 1. CUE’nin kendisi nasıl bir oyun? 2. Geniş bir ekranda oynamak nasıl hissettiriyor? Müsaadenizle birinci kısımla başlıyorum.
CUE, isminden da anlaşılabileceği üzere içerisinde kartların, kainatın ve her şeyin lakin bakın HER ŞEYİN bulunduğu bir kart oyunu. Buradaki “her şey” sözün tam manasıyla her şey. Köpekbalıkları, bitkiler, ikonik yapılar, sanat yapıtları, internet mimleri, yiyecekler, mikroorganizmalar… Yazacaklarım bitmedi de ben bittim. Konsept “her şey” olunca hem bu işin mizahı âlâ ayarlanabilmiş hem de deste dizmeniz rahatlatılmış. Doğal ki de bir deste içerisinde hem kuş hem de köpekbalığı bulunabilir. (Burası bu türlü bir yer, evet bulunabilir) Ancak köpekbalıklarınızı güçlendiren bir kartın yanına bol bol köpekbalığı kartı koymaya gidecek eliniz.
Öte yandan oynanış da kolay. Muhakkak bir güce (aslında bildiğimiz mana) sahip olan kişi iki üç çeşitte üç kart olmak üzere toplam dokuz oynayabiliyor. Eldeki kartların baz statüleri ve metinleriyle birlikte en yüksek güce ulaşan kişi raundu kazanmış sayılıyor. “Beşte en iyi” sistemiyle çalışıyor kısımlar. Diğer bir deyişle beş raundun üçünden zaferle ayrılan maçı kazanıyor. Hal bu türlü olunca CUE’de de muhakkak başlı metalar ve kombolar (ki bu kombolar şahsen oyun tarafından da ayarlanmış) var. Bu devasa bir sorun değil. Asıl sorun son gaye “rakipten çok güce ulaşmak” olduğu için rakibin elindeki kartların ne olduğunu varsayım etmeye gerek duymadan, daha havalı bir biçimde belirtmem gerekirse karşı oyun yapmadan oynamanız ve hatta kazanmanız pek mümkün.
Aslında CUE’nin her şeye sahip olmasındaki neden, rakibinizin destesini iddia ederken zorlanmanızın istenmesi. Memeliler destesi oynarken kimse apansızın Sandviç Teorisi kartı beklemez diye düşünüyorum. Ancak kart metinlerinin temeli “turu kazanıyorsan, tipi kaybediyorsan, rakibin gücünü azaltıyorsan” üçgeninden çıkmadığı için elinizden gelen bir şey yok. Oyun alanına hakimiyetiniz aslında kendi üzerinizde. Kimi tipleri bilerek kaybedip “turu kaybediyorsan” kartlarıyla son noktayı koymak da mümkün. Dümdüz risk/ödül olayı işte.
CUE’nin bir öbür değerli özelliğiyse “arena” sistemine sahip olması. Kartlar her şey olur da yerler her şey olmaz mı efendim? Olur tabii! Kimi kartlarınız, birtakım bölgelerde ahenk içinde çalıştığından ekstra güç kazanabiliyorlar. Örneğin bir orman haritasında hayvanlar, laboratuvarda bilimsel gelişmeler (evet, hepsi) ya da tarih müzesinde sanat yapıtları ekstra güçlenebiliyor. Dürüst olayım, bölge bonusu sayesinde raunt kazanmışlığım yok. Hedefi da çok bariz: Destenizi çeşitlendirmek için teşvik. Ancak laf ortamızda bu teşvik primi pek güzel yatmıyor.
Büyük ekran, büyük keyif…
Şimdi… Gelelim CUE’nin geniş ekranlarda nasıl gözüktüğüne… Lafı hiç dolandırmadan direkt söyleyeceğim: Oyun alanını on numara yapmışlar. Arenalar nedeniyle her raundu farklı yerlerde oynadığımız için konseptler dikey ekranda da değişiyor lakin yatay ekranda daha çok tadını çıkardım. Güç ve güç bilgisini aldığımız kutucuk hoş olmuş. Kartların ne kadar güç aldığını takip etmesi de birebir keza… Uzun lafın kısası oyun içi arayüz işini becermiş takım. Amma… Oyunun menüleri için tıpkı şeyi söyleyemeyeceğim. Ana menünün illüzyonuna kapılıp “Burası da çok güzel olmuş beh!” dediğimi hatırlıyorum birinci oynadığımda. İş paket açmak, deste dizmek ve mükafatları toplamak üzere daha dallanıp budaklanan şeyler olunca çığırından çıkmış biraz.
Kendimi tekrar etmiş üzere olacağım lakin CUE aslında hiç de üzücü bir oyun değil. Gündelik bir oyun olmak için derinlikten biraz vazgeçmiş yalnızca. Ters oyun yapmaya müsaade eden ya da rakip destesini varsayım etmeye teşvik eden bir yapısı olsa çok daha keyifli bir oyun olacağına inancım tam. Öte yandan PC sürümü çiçek üzere çalışıyor. Esasen rastgele bir optimizasyon sorunu olması mümkün değil de sesler, efektler, arayüzler olması gerektiği üzere. Rastgele bir yanılgıyla da karşılaşmadığımı eklersem CUE’yi kart oyunlarına girişmek isteyen insanlara gönül rahatlığıyla tavsiye edebiliyorum.
