Warhammer 40,000: Space Marine 2 – İnceleme

ONLAR ENDİŞE NEDİR BİLMEYECEKLER

“Onlar benim en âlâ savaşçılarım olacak, kendilerini bana adayan bu adamlar. Onları kil üzere şekillendireceğim ve savaş fırınında döveceğim. Demir üzere iradeli ve çelik üzere kaslı olacaklar. Onları büyük zırhlara büründüreceğim ve en güçlü silahlarla donatacağım. Veba ya da hastalık onlara dokunmayacak, hiçbir hastalık onları mahvetmeyecek. Hiçbir düşmanın onları savaşta yenemeyeceği taktiklere, stratejilere ve makinelere sahip olacaklar. Onlar Teröre karşı benim siperlerim. Onlar İnsanlığın Savunucuları. Onlar benim Space Marine’lerim. Ve onlar dehşet nedir bilmeyecekler.”
– İnsanlığın İmparatoru

Bu kelamların iki değerli manası var: Warhammer 40K kozmosunun tahminen de en kıymetli karakteri olan İnsanlığın İmparatoru, kainata form verecek Space Marine’leri kararken bunları düşünüyordu. Ve fikri mülkün sahibi Games Workshop, 2.Haziran.2024’te mali yılı 691 milyon Amerikan Doları yıllık gelirle ve %11.66’lık yıllık büyümeyle kaparken; yılın birinci yarısında 365 milyon Dolar gelirle geçen yılki birebir periyoda nazaran %36.81 büyüyordu. İnsanlık çağında kaç İmparator tebaasına bunu sunabilmiştir?

49 yıl evvel İngiltere’den çıkan GW, karanlık ve kanlı bir gelecekte geçen fikri mülkü ile turnuvaları olan bir masa üstü oyunu, 150’ye varan roman, sesli dramalar, diziler, sinemalar, figürler ve natürel ki oyunlara ön ayak oldu. Yaklaşık bir yıl evvel hazırladığım W40K oyunları listesine yine göz attığımda oyun cinsindeki çeşitlilik artsa da masaüstü geleneğinden gelen alışkanlıklarla stratejinin daha baskın olduğunu görüyorum. Listedeki saf aksiyon açlığını dindiren Space Marine’in ise bu ay 13. yıl dönümü.

Aslında Space Marine kolay bir oyundu. Bunu tabiri asla makus manada kullanmıyorum. Emel belirli, gaye belirliydi: Yürüyen savaş makinası Space Marine’sin. Chainsword, bolter, plazma derken üzerine akan sayısızca düşmana vefat yağdırıyor, jetpack ile doruklarına biniyor, kaosun şerefsizliklerine sövüyor, aralıksız bir aksiyon ile fütursuzca coşuyorduk. İşte 13. Doğum gününde, yeni oyununda yaptıklarımız bu çerçevede, amaç kitlesini ve çalışan formülü bozmadan daha fazlası.

İlk Space Marine oyunuyla tanıdığımız Demetrian Titus, Ultramarines 2. Bölüğü’nün (2nd Company) kaptanıydı. Bir Firstborn (İlkdoğan) Space Marine; yani İmparator’un taa 30. Milenyum’daki taslağı baz alınarak, 19 gen tohumu ile geliştirilmiş bir Space Marine (nam-ı öbür Adeptus Astartes).

Titus’u birinci oyunda Graia’daki Ork saldırısına muvaffakiyetle karşı koyan başkan ve ardından Kaos Büyücüsü, Heretic Astartes Nemeroth’un “cazip” teklifini reddeden kahraman Ultramarine olarak hatırlayabilirsiniz. Ardından kahramanlık, madalyalar ve ismini tarihe altın harflerle yazdırmasını beklediyseniz yanıldınız. Burası W40K kainatı. Hakkında şüphelenilmeyecek tek kişi İmparator ve bir avuç Primarch. Onların bile şüphelenilebilecek lakin asla lisana getirilemeyecek onca hareketi var. Bu kainatta Astartes için en mide bulandırıcı söz “heresy”; kafirlik yani İmparator’un yolundan çıkmak, bir halde kendini kaosa kaptırmak. Kaos bir virüs yahut patojen değil. Onca gelecekte, onca teknoloji ile bedende olup olmadığını görmek mümkün değil. Kaos ve warp güçleri kalan herkesin “kulağına fısıldayabilir”. Kaosun fısıldadığı kişiyi berbat bir yazılımın bulaştığı bir bilgisayar üzere düşünebilirsiniz. Bir saat sonra tesiri ortaya çıkabilir yahut yıllar sonra bile. Bazen kendisi bile farkında olmayabilir. Binlerce yıldır yaşanan olaylar nedeniyle Ordo Hereticus’un “bir söylenti” ile infaz gerçekleştirdiği çoktur. Aslında bu nedenle Horus Heresy sonrası lejyonlar dağıtılarak “izlemesi ve yönetmesi daha kolay” 1000’er kişilik chapter’lar haline geldiler.

İlk oyunda Ordo Xenos Engizitörü Drogan’ın aslında Nemeroth’un piyonu haline gelmesini ve ardından Graia’ya iblis ve Chaos Space Marine yağmasını deneyimlemiştik. Bu çerçevede neredeyse herkes birer olağan kuşkulu. Kıssanın gidişatıyla silah arkadaşı Leandros’un Titus’u Engizisyon’a şikâyet etmesini yadırgayabilirsiniz. Halbuki bırakın Leandros’u, bir kaos yaratığı olan Nemeroth bile Titus’un kaosun psişik hücumlarına “bu denli” dirayetli olmasına şaşırmıştı. Hasebiyle Leandros’un, Primarch’ları Roboute Guilliman’ın yazdığı Codex Astartes’e uygun halde “Bu arkadaş warp’la bu kadar içli dışlı oldu, tınmadı. Yozlaşmış olabilir.” dürtüsüyle şikâyeti çok da anlamsız değildi. Ardından Titus, Engizitör Thrax ve Black Templar Space Marines tarafından göz altına ve bir heretic (kafir) olma suçlamasıyla yargılanmaya alındı. Bu yargı ve göz altı durumu ağır ruhsal ve fizyolojik azaplarla yaklaşık 100 yıl sürdü. Yozlaşmaya dair bir ibare gözükmemesine ve Chapter Master Calgar’ın uğraşlarına karşın Thrax Titus’u bırakmadı. Mukadderat enteresandır ki Thrax, Gri Şövalyelerle birlikte bir hain kümesi temizleme yolundayken bir iblis (daemon) tarafından ele geçirildi ve maiyetindeki Gri Şövalyeler gözünün yaşına bakmadılar. Thrax’tan kurtulan Titus mesleğine bir Deathwatch Black Shield olarak devam etti. İşte biz de tam burada sazı tekrar elimize alıyoruz.

DALGALAR HALİNDE GELİRLER VE BİZ ONLARI GERİ İTERİZ

Yukarıdaki başlık başkaları üzere W40K romanlarından aldığım karizmatik konuşmalardan değil. Aksine Dawn of War II OST’den “They Come In Waves And We Push Them Back” kesimi. Adeta SM II için yazılmış bir cümle üzere. SM II’nin yaklaşık %60-70’inde üzerimize Tyranid’ler yağmur oluyor, yağıyor. O denli bu türlü değil. Pek çok oyunda atmosfer oluşturma emelli olarak sağda solda uzakta kapışmalar olur, biz uzaktan izler “Vay be deriz”. Bu oyunda ise bir yerde koşturan bir Termagant birliği mi var? İnanın birkaç dakikaya yanınızda olacaklar. Kendi kümesini yararak ilerleyen bir Tyranid Warrior mu görüyorsunuz uzaklarda? Az sonra bıçağını böğrünüze gömecek. Ravenor mu? Var. Gölgelerden ilerleyen Lictor mu? O da var ve biraz sonra üstünüzde. Oyun yanınızdaki savaş kardeşiniz “Şimdi Lictor’lar gelecek” dediğinde Titus’a “Merak etme Lictor yalnız avlanır” lafını ettirecek kadar da lore’a dikkat ediyor. Pekala koca koca tanklarıyla bilinen ateş gücü Imperial Guard neden bu durumda ve yardımınıza muhtaç? Nerede öteki chapter’lar? Indomitus Çağı’nda, tüm İmparatorluk savunucuları Büyük Yarık’tan gelen kaos güçleriyle boğuşurken, Tyranid Hive Fleet’i Leviathan 4.Tyrannic Savaşı olarak isimlendirilen büyük sefer ile Pacificus Segment’inin batısına olanca gücüyle saldırmış durumda. Bu atak tüm Samanyolu’nu tehdit eder seviyede. Bu esnada bizim Titus da Kasaeran vefat kadrosuyla (Kill Team), Indomitus Seferi nedeniyle zayıflamış Astra Militarum (Imperial Guard) yerleşimindeki Kodaku gezegeninde misyonda. Bu nedenle üzerimize sonsuz Tyranid akını oluyor. Silahlarımız gitgide artan çeşitlilikte emrimize amade. Bolter, heavy bolter, flamer, power sword, chainsword ve en son thunder hammer derken baymadan açılan geniş bir repertuara sahip oluyoruz. En âlâ silah diye bir tarif yok. Farklı silahlar farklı an ve düşmanlara uygun tasarlanmış ve oyun size hepsini kullandırıyor. Nadir olarak mühimmat problemi çekeceksiniz. SM II birinci oyundaki “aralıksız aksiyon” formülüne sahip çıkıyor. Savunma tuşu bile çoğunlukla karşı atak öncesi hazırlık olarak kullanılıyor. Yanlışsız bombayı cebimize atıyor (tekli büyük yahut uçan düşmanlara flak grenade gibi), yara yara ilerliyoruz. İrtibat kulelerini temizliyor, bizi karanlıkta mama yapmayı bekleyen binlerce Ripper’ı flamer’la uzaklaştırıp köşe kapmaca oynuyor, jetpack’le başlara biniyoruz. (Jetpack vazifelerine doyamadım. Hatta bir misyonda “Jetpack’e toz kaçtı yürüyerek devam edeceğiz” lafına “Yalancının poposunu Carnifex ısırsın mı?” dediğim doğrudur.) Harita ölçüsü ve çeşitliliği hoş; düşman sayısı çeşitliliğine baş yoramayacak kadar çok. Oyundaki iki ana düşmanımızın masa üstü oyundaki çabucak her stratejik ünitesi ile kapışıyoruz.

Burada iki farklı tip oyuncu iki farklı yoruma sahip olabilir. Mesela bir W40K olan ben “Of ya ne dövüştük, binlerce Tyranid kestik, kaos büyücüsünün yeni bir illüzyonunu daha püskürttük, adrenalin patlaması yaşıyorum ne eğlendim ama” derken oburu “Abi kendini tekrar ediyor, boss gelmeyecek mi? Boss sayısı mı az?” diyordu. Birinci oyuncu modelinde kendi adıma yorumlarsam, burada biraz beklentiyi yanlışsız anlamak ve savaştığın düşmanı göz önünde bulundurmak gerekiyor. Örneğin birinci oyunda boss namına Warboss Grimskull ve Chaos Lord Nemeroth ile dövüşüyorduk. İkinci oyundaki düşman fraksiyonlar synaptic olarak yönetilen Tyranid savaşçıları ve ruhların hapsolduğu metal kuklaları yöneten Thousand Sons büyücüleri (bkz. Thousand Sons kutusu) Oyun boyunca ana senaryo yahut co-op senaryolarda Ravenor, Carnifex, Hive Tyrant üzere güçlü tyranid üniteleriyle savaşıyoruz. Fakat Tyranid ünite bazında karakterlere yahut buyruk komuta zincirine sahip olmadığından, tekli savaşlara girmediğinden bir “Tyranid boss’u Lictor Hüsnü” üzere bir boss savaşı oyunda gerçekleşmiyor, gerçekleşemez de. Birebir formda Thousand Sons’ın büyücüleri. Oyun esnasında tıpkı büyücüyle birden fazla dövüşmek bir aksiyon oyuncusu için “tekrar” olabilir. SM II bunu farklı yerlerde farklı formlar ve senaryonun yaşattığı farklılıklarla kırıyor. Münasebetiyle oyunun lore’a gösterdiği hürmete şapka çıkartırken tek kişilik senaryoyu bir tekrar hissine düşmeden, hatta deneysel taarruz metotları ile 13-15 saat oynayabildim. Oyunun senaryosunu bitirdiğimde co-op ve öteki çok oyunculu modlarını gördüğümde aslında oyunun artık başladığını hissettim.

ZOANTROPHE’UN KUYRUĞUNDAN TUTTUĞUN GİBİ

Üzerimize saldıran ebatça bizden küçük bir düşmana (mavi bir hare ile parladığında) savunma tuşuna basmamız yalnızca saldırıyı savuşturmamızı sağlamıyor. O “böcüğün” başını küçükken ezmemize öncülük ediyor. Birebir biçimde ölmek üzere olan (kırmızı hare ile yanıp sönen, sersemlemiş) bir düşmana özel hücum ile atılım yaptığımızda sadece Mortal Kombat’vari estetikte bir bitiriş hareketi yapmıyoruz, birebir vakitte bu gazla zırhımızı da yeniliyoruz. İtiraf ediyorum: Zoanthrope’lar bir orta beni o kadar üzdüler ki en çok onları kuyruğundan yakalayıp evirip çevirmekten zevk aldım. Oyundaki savunma mekaniği, yakın vakitte fazla Elden Ring oynadığımdan mı bilmiyorum süratli bir FromSoftware oyunu hissiyatı verdi. Zorluk manasında değil natürel ki, yanlışsız yerde yuvarlanmak yahut savunmaya geçmek manasında. Öbür yandan ağır taarruz altındayken bu tip savunma atakları ve infazlar oyunu daha dinamik hale getirmiş. Zorluk arttığında da bizi hayatta tutan ögeler oluyorlar. Yanımızdaki yapay zekalı ekip arkadaşlarımız Einstein değiller, fakat bu fatality hareketlerinde önceliği bize bırakacak yahut sıhhatimiz sıfırlandığında koşup bizi kaldırmaya öncelik verecek kadar fikirliler.

Tek kişilik senaryoda tekrardan kaçma hissini azaltmak için zorluğu bir tık artırabilirsiniz. Ben hiçbir vakit aksiyon oyunlarındaki rakip tanımazlığımla tanınan biri olmadım. Buna karşın olağanda pek zorlanmadan ve daha üst zorlukta daha keyifle oynayabildim. Lakin Gears of War yahut Remnant üzere oyunlara aşinaysanız kendinizi zorlamak isteyebilirsiniz.

SM II’de önümüzdeki kimi büyük nesnelerin gerisine koşmak dışında bir siper alma sistemi yok. Zıplama da yok. Esasen pratikte yürüyen birer tank olan SM’lerin jetpack dışında hoplayıp zıplamalarını da beklemiyoruz. Tek kişilik senaryo haritaları genelde çizgisel. Birbirinden farklı lokasyonlarda hem yakın hem uzak menzilli dövüşe birebir derecede bel bağlayarak yara yara ilerliyoruz. Oyunun kâfi bir Türkçe çeviri seçeneği olduğundan anadilinde oynamayı tercih eden arkadaşlar yadırgamadan kıssayı takip edebiliyorlar.

PERDE GERİSİNDEKİ OPERASYONLAR

Oyunun tek kişilik modunun sona ermesiyle çok oyunculu modlarına geçmek isteyeceksiniz. Bu modlara ana menüden değil tek kişilik senaryoya girerek buradaki konsoldan ulaşıyorsunuz. Gerçekçilik açısından düzgün fakat bence yakın vakitte kolaylık için ana menüye de kısa yolları eklenir.

Oyunu test ettiğim aralıkta PvP modu olan Eternal War’daki oyuncu sayısı epeyce sonluydu. Bu nedenle Seize the Ground, Capture and Control ve Annihilation üzere PVP kısımlarını ilerleyen devirlerde sindireceğim. Benimle birlikte test gayeli giren editörlerin birçok ya senaryoyu oynuyorlar ya da Operasyon moduna geçmişlerdi. Operasyonlar pek eğlenceli olduğundan ben de buraya daha fazla vakit harcadım. Birinci gün itibariyle 6 operasyon mevcut ve bunlar yaklaşık 45-50 dk sürmekte. Oyunun 2024-2025 planlarına nazaran yenileri de eklenecek gözükmekte. 12-14 saatlik senaryoya 5-6 saat eklenmesi ve bunu sadece tıpkı kısımları oynatarak yapmaması hoş. Operasyonlar oynadığım aralıkta ağzımda Darktide ve Vermintide tadı bıraktı. Bu modda farklı yetenek ve ekipmanlara sahip 6 SM’den birini seçiyorsunuz. Bu modlarda kalkana sahip, zırh yenileyen bir flama dikebilen Bulwark, jetpack&Thunder Hammer ikilisi ile hoplayıp zıplayan Assault tanınan sınıflar ortasındaydı. Ben bir kanca ile kendini düşmana uçan tekme eşliğinde çeken Vanguard’la çok eğlendim. Eminim keskin nişancılar Sniper’ı alıp ıssız köşeleri tarayacaklardır. Sınıf sayısı her zevke uygun bir alternatif sunuyor. Bu modu sevme nedenlerimden biri çarpışmaların tek kişilik senaryodaki üzere evvelce hazırlanmış bir standarttan çok düşmanın akın sıklığını ve yoğunluğunu denetim eden bir AI ile yönetilmesi. Yapay zekâ grup çalışmasında bir zayıflık (bir bencillik!) buldu mu yapıştırıp geçiyor. Çok oyunculu modları tamamladıkça alınan puanlarla yetenek ağacında ilerliyor, eşyalar için kozmetikler açıyorsunuz. Ben şahsen birinci puanları yemedim içmedim Blood Angels skin’ine bastım. Lakin Bulwark ne seçerseniz seçin Ultramarine bayrağını dikiyor, bu bir skandal! 🙂 Kozmetik demişken sadece zırhları değil, yüzümüzü de özelleştirebilsek âlâ olurmuş.

Verdiğiniz puanlar oyun şeklinizi etkiliyor. Power Sword’un daha süratli mı yoksa daha güçlü mü olacağı, hangi pasif yararları edineceğiniz buradaki seçimlere ve oyunda geçirdiğiniz vakte bağlı.

Oyun fanlarını gaza getirecek anları zorluyor ve hatta bazen fazlaca tekrarlamaktan çekinmiyor. Bu tekrarı kırmanın en hoş yolu oyunun co-op modunda gerçek arkadaşlarla oynamak. Bu kısımların ortasında ana senaryoda kelamı edilen perde ardında kalan olaylar ve savaşlar ön planda. Örneğin tek kişilik senaryoda bir tyranid kuşatması altında Carnifex’lerle uğraşırken bir noktada tyranid’ler geri çekiliyor. Siz bölgedeki Hive Tyrant’ın öldüğünü ve synaptic tesirinin kalktığını anlıyorsunuz. Bu olaylar esnasında geçen bir co-op misyonunda ise arkadaşlarınızla Hive Tyrant ve etrafındaki güruhu temizliyorsunuz. Alışılmış ki co-op’un cümbüşü daha fazla. Hem çatışma ortalarındaki geçişler daha dengeli hem zorluk daha kademeli değişiyor, hem de kadro arkadaşlarının kendi özel yetenekleri olduğundan olayın daha bir içindeler.

SM II’yi Steam’de test etmeme karşın oyunun tamamını Dualsense denetimcisi ile oynadım. Oyunun yarısını 2K 27” monitörümde ve yarısını UHD TV’de geçirdim. Hepsinden başka ayrı keyif aldım. Dualsense’de tetiğin geri tepmesinden aldığımız darbeler sonrası titreşmesine kadar her titreşimi hissettirdi. Kendimi konsoldan çok PC oyuncusu olarak tanımlamama karşın bu tecrübeden sonra bu oyunu klavye fare ile oynamak istemedim. Bu nedenle klavye fare adamı olsanız bile Steam takviyeli bir denetimleriniz varsa bir talih vermenizi öneririm.

SÖZÜN ÖZÜ

SM II son vakitlerin çok güzel aksiyon oyunlarından biri. Oyunu tek başınıza oynamayı düşünüyorsanız 12~13 saat üzere pek uzun sayılmayacak lakin eğlenceli vakit geçirtecektir. Teklifim aksiyon ve hatta mümkünse W40K seven iki arkadaşınızı ikna ederek üçlü bir savaş kardeşliği oluşturmanız. Bu hali ile alacağınız zevk misliyle artacaktır. Oyunun sunumları harikulâde ve görkemli. Görsel olarak ekran kartınızın parasını çıkartıyor.

SM II birinci günü itibariyle W40K oyunlarının en düzgünlerinden biri olmuş durumda. İkinci dönemde 6 PvE misyonu üzerine yenilerinin geleceği, yeni bir zorluk kademesi ekleneceği; 2025 ile birlikteyse yeni PvE ve PvP modları ve de yeni düşmanların ekleneceği ve Horde modunun geleceği şimdiden duyurulmuş durumda.

♦ İnceleme puanlarımız ne manaya geliyor?