The Thaumaturge – İnceleme

Bir Varşova Güzellemesi

The Witcher serisi sağ olsun, son yıllarda Slav mitolojisi temalı rol yapma oyunlarında hatırı sayılır bir artış yaşanıyor. Senelerce benzeri kurallar üstüne konseyi fantastik diyarlarda benzeri orkları ve goblinleri kestikten sonra Slavların kendine has büyülü yaratıklarıyla dolu bu gri, acımasız ve karamsar diyarlarda dolaşmak cinse yeni bir nefes üfledi desek yeridir. CDPR takımından ayrılan bir küme tecrübeli yapımcının parmaklarından çıkan The Thaumaturge da işte bu güzide akımın en son halkası.

Kusurlu İnsanlar

Yıl 1905. Polonya’nın Rus İmparatorluğu tarafından işgal edildiği yıllar. O denli ki 100 yıldan uzun bir müddettir haritalarda Polonya diye bir ülke yok. Sokaklar buralardaki hâkimiyetlerini sürdürmek için her yolu mubah gören Rus askerleri, ceplerinden diğer bir şeyi düşünmeyen Yahudi tüccarlar ve ortada kalıp ezilen Polonyalılarla dolu.

Neredeyse bizimkiyle tıpkı vakit akışında ilerleyen bu dünyanın farkıysa şu: Büyücüler ve doğaüstü varlıklar burada gerçek. Burada insanların kusurlarına musallat olan, onların acıları ve açılarıyla beslenen şeytanî yaratıklar var. “Salutor” denen bu varlıklar çeşitli güçlere sahipler. Onları da “Thaumaturge” denen büyücüler görüp ehlileştirebiliyor yalnızca. Hatta yalnızca bununla da kalmıyor, bu yaratıkların güçlerini kendi çıkarları için kullanıyorlar. Karşılarındaki kişiyi manipüle etmek, dövüşlerde onların güçlerinden faydalanmak, niyet okumak, şahsi eşyalarına dokunarak geçmişte yaptıklarını görmek… ve daha bir sürü şey.

Biz de Wiktor Szulski isimli bir büyücüyü yönetiyoruz oyunda. Kendisi Polonya’daki en büyük Thaumaturge’ün oğlu. Birebir vakitte da çok derecede kibirli birisi. Bu kibri ona iki şeye mâl olmuş: Babasıyla ortası hiç düzelmeyecek derecede bozulmuş ve küçüklüğünden itibaren “ölü adamlar” görmeye başlamış. Aslında gördüğü şey Uphyr isminde, iskelet görünümlü bir Salutor’muş alışılmış; esasen daha sonra bu yeteneği güzelce ortaya çıkmış. Ancak az evvel de bahsettiğim üzere çok kibirli bir insan olan Wiktor tek bir Salutor’le yetinmeye razı olmamış ve diğerlerini da hâkimiyeti altına almaya kalkmış. Bu da güçlerini neredeyse kaybetmesine sebep olmuş.

Oyunun çabucak başında güçlerini yine kazanmak için çok uzaklardaki bir dağ köyüne gidiyor Wiktor. Ve burada Grigori Rasputin’le (evet, o Rasputin) tanışıp onun mistik güçleri sayesinde Salutor’uyla tekrar irtibat kurmayı başarıyor. Dahası öbür bir Salutor’u daha ele geçirmeyi başarıyor. Biz de bu esnada oyunun denetimlerini ve savaş mekaniklerini öğreniyoruz ufak ufak. Derken Wiktor babasının vefat ettiğini öğreniyor ve yeni arkadaşı Rasputin’le bir arada Varşova’nın yolunu tutuyor. Konutuna döndüğündeyse babasının aslında gizemli bir cinayete kurban gittiğini, ayrıyeten büyü kitabının da ortadan kaybolduğunu öğreniyor.

Kusurlu Dünya

The Thaumaturge’ün oynanışı genel olarak iki kısımdan oluşuyor. Birincisi Varşova sokaklarında dolaşıp beşerlerle konuştuğumuz ve kanıt topladığımız dedektiflik kısmı. İkincisiyse JRPG stili, sıra tabanlı savaşlar.

Açıkçası işin dedektiflik kısmı beni bir kesim hayal kırıklığına uğrattı. Oyunun büyük bir kısmı boyunca Varşova’nın çeşitli mahallelerinde bir oraya bir buraya koşturuyor, tarafımızı bulmak için parmaklarımızı şaklatıp ortaya çıkan kırmızı tozları takip ediyor ve sağda solda bulduğumuz notları, ilanları, gazeteleri, kâğıt kesimlerini falan okuyoruz. Bu notlar bazen o denli alakasız yerlerde oluyor ki yok artık diyorsunuz. Yani… bir insan yolda giderken kaç tane “düşürülmüş mektup” bulabilir ki? Lakin bu oyunda sürüsüne rahmet maşallah! Haydi onu geçtim, oyunda dedektiflik namına bir şey de yok… Bulduğunuz ipuçlarını birleştirip bir varsayımda falan bulunmuyorsunuz. Her şeyi topladığınızda hop! Wiktor kendi kendine, otomatik olarak bir sonuca varıyor ve size ne yapmanız gerektiğini söylüyor. Ee oldu mu artık? Olmadı…

Bir öbür hayal kırıklığı da yan misyonlar. Sokaklarda dolaşırken bir ipucuna denk geldiniz ve bir yan vazife açıldı diyelim. Falanca yerdeki bâtın bir dövüş kulübünden yahut briç turnuvasından bahsediliyor. Wiktor da bunu değişik bulduğunu ve katılmak istediğini belirtiyor. Lakin belirli bir araştırmanın akabinde bütün yan misyonlar yalnızca ve yalnızca karakalem bir eskizle ve birkaç yetersiz satırla son buluyor. Ne turnuvaya katılıyorsunuz ne bir şey. Mış üzere yapıyorsunuz sadece. Bunlara ek olarak fotoğraf vazifeleri, kartpostal toplamak üzere yan aktiviteler de var. Fakat bunların sonunda da ekseriyetle kendimizi ya tarihi bir yapıya, ya da bir resme bakarken buluyoruz. Bir yerden sonra da tüm bu “yan görevlerin” aslında sizi bir Varşova cinsine çıkarmak için tasarlandığını anlıyorsunuz. Üretimciler kentlerini, kültürlerini ve geçmişlerini tanıtıyor yani size gururla. Doğu Avrupa tarihine ilgi duyuyorsanız yaşadınız. Lakin yok, hiç ilginiz yoksa tüm bunları angaryadan ibaret bulmanız kaçınılmaz. Gel gelelim deneyim puanı toplamak için bunları yapmanız lazım ki yaratıklarınızı geliştirebilesiniz.

Yaratıkları da oyunun ikinci kısmında, JRPG usulü sıra tabanlı savaşlarda kullanıyoruz daha çok. İki çeşit dövüş var. Birincisi Varşova’da dolaşırken karşılaştığımız olağan düşmanlara karşı verdiğimiz savaşlar. Başkasıysa bir Salutor’u ele geçirmeye çalıştığımızda girdiğimiz boss savaşları. Temelde ikisi de tıpkı aslında. Bir küme düşman karşımıza sıralanıyor, her birinin kendince bir akın ve savunma sistemi oluyor. Biz de kâh yeteneklerimizi kâh Salutorların özelliklerini kullanarak onları yenmeye çalışıyoruz. Boss savaşlarının tek farkı art geriye 2-3 kümeyle savaşmak zorunda kalmamız.

Salutorları bir nevi Persona yahut Pokemon serilerindeki yaratık müttefiklerimiz üzere düşünebilirsiniz. Heart (Kalp), Deed (Amel), Mind (Zihin) ve Word (Kelam) olmak dört başka sınıfa ayrılıyorlar ve hepsinin kendine mahsus yetenekleri var. Kimisi düşmanlara daha fazla hasar veriyor, kimiyse muhafaza sağlıyor. Topladığımız yetenek puanlarıyla Salutorları geliştiriyor ve kendi dövüş tekniklerimize ekleyebileceğimiz ekstra minik özellikler kazanıyoruz. Ayrıyeten her Salutor’u diyaloglar sırasında karşımızdaki kişiyi ikna etmek için de kullanabiliyoruz.

Sorun şu ki oyundaki düşman çeşitliliği çok az. Bazen hırsızlarla, bazen Rus polisiyle, bazen de doğuşçu tiplerle dövüşüp duruyoruz. Ve doğal olarak bunların hepsi insan. Bazen bıçaklı, bazen tabancalı rakiplerle karşılaşsak da bu durum tüm oyun boyunca tek tip bir düşmanla savaştığımız gerçeğini değiştirmiyor. Bu da dövüşleri biraz sıkıcı hâle getiriyor. Hayır, arbedeler da o kadar saçma sapan nedenlerden dolayı çıkıyor ki bir yerden sonra yok artık diyorsunuz. Bir çocukla konuşmaya çalışıyorsunuz, “Vay ismi sübyancı!” diye dalıveriyor mahalleli size. Bir bayanla konuşmaya çalışıyorsunuz, vay sapık! Yoksul bir mahallede dolaşırken, vay züppe! Bir yerden sonra Varşova’da mı dolaşıyorum, yoksa Gaziosmanpaşa’da mı diye kendimi sorgular oldum 🙂

Kusurlu Oyun

Şimdiye dek daima oyunun olumsuzluklarından kelam ettim lakin bu kadar söylendiğime bakmayın siz. Aslında oyunu sevdim. 1905 yılındaki Varşova sokaklarında dolaşmak, o devrin atmosferini solumak, çekilen zorluk ve yoklukları orada yaşamış insanların gözünden deneyimlemek olaya farklı bir tat katıyor. Wiktor da hayli enteresan bir karakter ve hem ona eşlik etmek, hem de kıssasını seçimlerimize nazaran şekillendirmek eğlenceli bir tecrübe sunuyor beşere. Kimseyi takmayan, gururlu bir büyücü de olabilirsiniz, vatansever bir Polonyalı da.

Oyunun müziklerini de çok beğendim. O denli çok akılda kalıcı bir kesim karşıma çıkmasa da atmosferi çok hoş tamamlıyorlar. Birebir halde seslendirmeler de çok fakat çok başarılı. Şiveli konuşmalar, ortaya karışan Rusça ya da Lehçe sözler gırla gidiyor.

UE5’le hazırlanan grafikler de nispeten başarılı. Ortada bir karakterlerin paltoları ve saçları falan gereksiz yere ahenkle dans ediyor gerçi, o biraz can sıkabiliyor. Performans ve optimizasyon ise oyunun kısmen sınıfta kaldığı bir başka husus. Sistemimde 3050 Ti ekran kartı ve 32 GB RAM olmasına rağmen The Thaumaturge’ü en üst ayarlarda (Epic) oynayamadım; FPS kıymeti 10-16’lara düştü. Bir alt ayarları (High) seçtiğimdeyse hem karakterler hem de etraf kaplamaları çamura döndü. Vakit zaman oyunun çökmesine sebep olan yanlışlarla da karşılaştım maalesef. Neyse ki oyun sık sık otomatik kayıt alıyor da çok fazla şey kaybetmedim.

The Thaumaturge’ü oynarken eğlendim mi? Evet, hem de çok. Wiktor’un güçlerini kullanarak insanların niyetlerini okumak, güç kararlar vermek ve kıssanın nereye gideceğini merakla takip etmek keyifliydi. Fakat üstte saydığım çeşitli nedenler onu kolay kolay önereceğim bir oyun olmaktan alıkoyuyor.