Ya sen sorgulama! Yorma o hoş kafanı!
Bu hafta kendime yıpranmışlık tehşisi koydum. Makûs hissetmiyorum fakat her şeyi unutuyorum. Bir gün içinde çantam ve yemeğimi unutup sonra da anahtarı kaybetmeyi başardım mesela. Konuttan çıkarken cüzdanları unutmalar, iş yerinde çok garip yanılgılar falan derken dinlenmem gerektiğine karar verdim. Hiçbir şey yapmadığım bir haftasonu, eğlenceli ve hafif oyun tedavisi yazdım reçeteye.
Geçen yılın Gamescom’unda sinematiğini gördüğüm an gülmeye başladığım Thank Goodness You’re Here! daha hakikat bir vakitte çıkamazdı anlayacağınız!
Gelmesine geldim de bu ne?
İnanın ki ben de bilmiyorum. Sinematiğini gördüğümde anlamamıştım, oyunu bitirdim hala anlayabilmiş değilim. Evet sinematiği izlerken gülmüştüm. Evet oyunu oynarken de güldüm. Tekrar olsa yeniden gülerim. Fakat anlatamam. Anlatınca komik olmuyor aslında. Gidin oynayın ki komik olsun. Ne oynadığınızı anlarsanız bana da anlatırsınız hem. Böylelikle herkes işin içinden karlı çıkacak.
Enseye şaplak. Totoya da şaplak. Herkese şaplak!
Şimdi olay şu: biz bir satış elemanıyız ve İngiltere’nin Barnsworth kasabası bizim sattığımız şeyi istiyor. Bunun için bir dakika vakit kaybetmeyip Barnsworth’a gidip belediye başkanı ile konuşmamız lazım. Biz de bir dakika vakit kaybetmeden damacanayı deviriyoruz ve işverenin onuncu kattaki ofisinden atlıyoruz. Ve otobüsün içine düşüyoruz.
Ama tabii belediye başkanı oldukça meşgul. Sekreteri biraz beklememiz gerektiğini söylüyor. Birkaç saat bekliyoruz, lider bizi çağırıyor ve oyun bitiyor. Olur da bir sebepten dolayı birkaç saat beklemek istemezseniz dışarıya çıkıp Barnsworth’u keşfedip beşerlerine yardım edebilirsiniz olağan.
İnsanlara yardım dediğim vakit aklınızda getir götür işleri falan canlanıyor değil mi? Ya da eski macera-bulmaca oyunları misali envanter bulmacaları. Bu türlü arkaik ve sıkıcı oyun dizaynlarını çabucak aklınızdan çıkarın! Thank Goodness You’re Here! çok daha gerçekçi bir oyun. Birebir gerçek dünyada olduğu üzere bütün sorunlarımızı herkese ve her şeye şaplak atarak çözüyoruz. İnsanların kederini şaplak ile öğreniyoruz. Ne? Siz o denli yapmıyor musunuz? Hmm… İnsanların dikkatini nasıl çekiyorsunuz pekala?
Neyse efenim. Kısaca oyun boyunca insanları şaplata şaplata sıkıntılarını dinliyoruz sonra da sıkıntılarını çözecek şeylere şaplak atıyoruz. Ya da sıkıntılarını çözecek şeylere binip geliyoruz. Mesela belediye binasının çabucak dışında eli su sarfiyatına sıkışmış bir arkadaş var. Elini çıkarması için meydanın karşısındaki dükkana gidip tereyağına biniyoruz ve kaya kaya eli sıkışan arkadaşın yanına geliyoruz.
Bu ortada ortalıkta dolaşıp yanlışsız insanlara şaplak atarsanız birçok küçük yan vazifeye ve diyaloğa denk gelmeniz mümkün. Lakin oyunda bir misyon listesi olmadığından söylediklerini dinlemeniz lazım. Neyse ki diyaloglar saçma oldukları kadar komikler.
O vakit dans! Renk!
Zaten oyunun genel üslubunu Özgür Yiğit’in ve Selçuk Erdem’in İngiliz versiyonu diye tanım edebilirim. Diyalogları en az sanat üslubu kadar absürd, komik ve eğlenceli. Lakin natürel İngiliz Özgür Yiğit ve Selçuk Fazilet bunlar. İngiliterenin derinliklerinde, küçük bir kömür madeni kasabasında doğup büyümüşler. Hasebiyle espri anlayışları herkese hitap etmeyebilir.
Eğer espri anlayışı size hitap etmiyorsa sorun büyük. Zira oyunu eğlenceli hale getiren diyalogları ve karakterleri. Evet herkese şaplak atmak ve yansılarını görmek de eğlenceli ve sanat biçimi çok hoş. Lakin Goat Simulator’da olduğu üzere ragdoll’lar, saçma sapan fizik sistemi falan yok. Dolayısıya 10-15 dakika şaplaklarla eğlendikten sonra sıkılmanız mümkün.
Üstelik keşfedeceğimiz çok fazla kısım de yok. Yaklaşık yarım saat içinde çabucak hemen bütün ortamları görmüş oluyorsunuz. Sonrasında da tıpkı ortamlarda birkaç cins daha atıyorsunuz ve oyun bitiyor. Natürel ki kıssa ilerledikçe ortamlar da ufak ufak değişiyor. Lakin oyunu tek başına sırtlayacak kadar değişik değişiklikler değil bunlar. Öyküsü ve esprileri sarmadıysa kısımlar de sarmayacaktır.
Son olarak oyunu mahallî ağız ile oynayabileceğinizi belirteyim. Bilhassa İngilizceniz yeterliyse o biçimde oynamanızı tavsiye ederim. Korkmayın, bir İrlanda aksanı kadar zahmetli bir şey yok ortada. Yalnızca ortama biraz daha eğlenceli bir hava katıyor.
Thank Goodness You’re Here! çok uzun bir oyun değil, birkaç saatte bitirmeniz mümkün. Bütün başarımları toplamak isterseniz de bir iki sefer daha baştan oynamanız gerekebilir. Hiçbir şey düşünmeden baş dağıtmak istediğiniz bir akşamınız olursa ve İngiliz espri anlayışı hoşunuza gidiyorsa kaçırmayın derim. Emin değilseniz de birkaç dakika oynanış görüntüsü izleyebilirsiniz. Merak etmeyin, spoiler falan yemezsiniz. Zati oyun o kadar saçma ki bitirdikten on dakika sonra olayları unuttum. Lakin uygun ki unuttum. Bir daha oynarsam bir daha eğlenirim zira.
