Yürüyeee yürüyee kazanacağııız!
Oynanışın art plana atılıp öykünün öne çıkarıldığı oyunlara karşı yavaş yavaş bir ön yargı oluştuğunu düşünüyorum. Hele ki oyun bir de FPS’yse… “Aha yürüme simülasyonu! Alın meşaleleri! Yakmaya gidiyoruz!” şekli tuhaf bir toplu linç dalgası oluşuyor ki sormayın gitsin. SWtD’e dair birinci görüntüler belirdiğinde de benzeri bir tesir oluştu, bir kısım insan “vaay üstün duruyor” derken bir kesim ise dişlerini gıcırdatıp İskoç aksanıyla “FAKİN WEALKIN’ SIM AYE?” demeye başladı. Üretimci koltuğunda da bu yürüme simülasyonu furyasına bayrak tutan Dear Esther’in imalcisi The Chinese Room olunca, oyunu takip eden herkes ne beklediğini az buçuk kestirir hale geldi.
Fakat Still Wakes the Deep o denli bir oyun ki… Ne tam bir yürüme simülasyonu, ne de AAA kalitesinde dehşet bir gerilim-korku oyunu… İkisinin ortasına mevzilenmiş, parıl parıl parlıyor vallahi.
Şefim ortaya karışık bir şeyler yap sen
Gelin oyunumuzu biraz tanım etmeye çalışalım… Jeff Lemire’ın Sualtı Kaynakçısı’nı bilir misiniz? Tamam edebiyattan tam gaz devam edelim, onun üzerine Lem’in Solaris’ini ekleyin. Atmosferi anladınız. Artık bir tutam Dead Space çaresizliği koyalım oradan, üzerine de Amnesia ve Outlast tipi bir oynanış çakalım. Tamaaam, artık biraz da platform ögeleri ekledik mi, bu iş tamamdır. SWtD servise hazır! Pekala tamam çok makus anlattığımın farkındayım, o vakit uygulamalı anlatıma geçiyorum çabucak. 🙂
1970’ler, İskoçya… Polisle başı belada, iki küçük kızına ve karısına bakmaya çalışan genç işçi kardeşimiz Cameron Mcleary’i (yani kısaca Caz’i) oynuyoruz. Başı kısmen belada olan ve İskoçya’dan hafif hafif uzaklaşması gereken bu mavi yakalı kardeşimiz, bir aile dostunun vasıtasıyla ana kara açıklarında bir petrol platformunda iş bulur. İşi kabul ederse uzunca bir mühlet meskenine dönemeyeceği için, eşiyle bu bahiste önemli bir formda tartışır, eşi şayet oraya giderse bu işin ayrılığa kadar gideceğini söyler. Lakin Caz öteki bir deva bulamaz, birazcık da sorunlarıyla yüzleşmek yerine onlardan kaçmayı tercih eder ve ailesinden ayrılarak platformda işe başlar.
Hayat bu ya, tam da Caz’in çalışması sırasında platformda tuhaf bir kaza yaşanır; bir anda dünya altüst olur ve platform tam manasıyla bir can pazarına dönüşür. Garip bir varlık platformu sarmaya başlar, insanların beyinlerine bir hastalık misali bulaşıp herkesi çılgına çevirir ve kendi garip uzaylı dokusuyla dört bir yana adım adım yayılır. Eh, bizler de aklı selim kalan üç beş bireyden biri olarak, buradan kaçmaya ve neler olup bittiğini anlamaya çalışıyoruz.
Öncelikle ön yargılarımızı bi’ kıralım
Dediğim üzere, oyun uzaktan yürüme simülasyonu üzere dursa da bundan çok daha ötesi bizleri karşılıyor. SWtD ile haşır neşir olurken tam bir tansiyon sineması kıvamında ilerleyip patlamalardan kaçıyor, sağa sola tutunarak ilerlemeye çalışıyor, tansiyonu bir anda zıbamlatan çok acayip kovalamacalar yaşıyor, yağmurdan kaçarken doluya tutuluyor, bulmacalar çözüyor ve nefes nefese kalıyoruz. Yani evet, bu bir yürüme simülasyonu değil. Oyunda rastgele bir savaş mekaniği yok, dövüşmüyoruz, savaşmıyoruz, saldırmıyoruz lakin daima hareket halindeyiz ve hayatta kalmaya çalışıyoruz. Onun için oyun ilginizi çekiyorsa lakin “aman kim artık yürüye yürüye kıssa dinleyecek pff” diyorsanız kaygılarınızı bir kenara bırakabilirsiniz.
Oyunun tansiyonu (özellikle oyunun ikinci yarısında) neredeyse hiç düşmüyor ve daima oyuncuyu diken üstünde tutuyor. Bunu sağlayan en kıymetli etmenlerden biri de oyunun öyküsü tabi. Sadece Caz değil, başka karakterler de ilgi alımlı yazılmış. Tıpkı Dead Space’teki üzere daima grupla bağlantı halinde olup karşıt giden bir şeyleri düzeltmek için platform içinde oradan oraya koşturuyoruz.
Size şöyle söyleyeyim, oyundaki kimi aksiyon sekansları o kadar düzgün kurgulanmış ki tıpkı bir sinema izliyor üzere kenetleniyorsunuz, ancak hareket kabiliyeti sizin parmaklarınızda olduğu için tesir çapı çok daha yüksek oluyor ve eşsiz deneyimler ortaya çıkabiliyor. Bir yandan da inanılmaz tekinsiz ve düzgün kurgulanmış atmosfer sayesinde oyuna uygunca dalıp gidiyorsunuz… Yani şakasız söylüyorum, oynarken kendinizi kaptırırsanız kan ter içinde kalmanız epeyce mümkün.
-İskoç aksanıyla bir şeyler söylenir- Altyazı nereden açılıyor ya?
Atmosfer demişken, ona da değinmeden geçemeyeceğim. İskoçlar ile İngilizler ortasındaki gergin atmosfer, buram buram İskoç aksanı (buram buram diyorum aye meyyt?), denizin sonsuzluğu, tekinsizliği, yalnızlığı, petrol platformunun korkutucu depresifliği, borular, ateşler, yangınlar, çığlıklar, karanlık… Bunların hepsi (İskoç aksanı hariç) epey dozunda kullanılmış. İnsan yer yer sahiden de buz üzere havada o platformda, daima birilerini kaybediyormuş üzere hissedebiliyor. Bir de üzerine çok çok başarılı bir seslendirme takımını koydunuz mu, işte budur diyorsunuz.
Bunun dışında oyun Xbox Series S’te nadiren FPS kayıpları yaşatsa da yağ üzere aktı gitti. Orta sıra epeyce hudut bozucu buglar karşımıza çıkabiliyor; lakin tekrar de teknik manada üzücü olmayan bir oyun var karşımızda. Grafikler harika olmamasına karşın göz kamaştırıcı, ses idaresi bir Dead Space değil lakin hayli düzgün. E tamam işte, her şey dört dörtlük? Yoksa o denli değil mi?
Bir oyuncu kabusu: 2024 yılındaki görünmez duvarlar
Evet hakikat okudunuz: Görünmez duvarlar… Ya kardeşim şunu organik bir halde yaparsanız kimse size benim yaptığım üzere carlamaz, herkes efendi efendi oyununu oynar. Lakin benim peşimde ne olduğunu bilmediğim bir yaratık varken, kocaman bir kapıya hakikat yöneldiğimde o kapıya gitmeme mani olan bir görünmez duvar koyarsan oraya… İşte orada çıngar çıkartılır yani. Bu bir yahut iki defa denk gelse, dizaynda düşünülmemiş sonradan da tahlil bulunamamış ufak bir pürüz der geçeriz, lakin 5 saatlik oyunda onlarca defa oyuncuların görünmez duvarlara toslamasına sebep olursanız, işte o vakit çat diye eksi geliverir Sayın The Chinese Room. Oyun gerilim-korku-hayatta kalma klasmanında olmasa tahminen yeniden bir halde eyvallah diyebilirdim ancak yok yani, bu türlü bir oyunda bu türlü bir tasarım tercihi maalesef çok bahtsız bir kusur bence.
Bunun dışında bazen irili ufaklı yanılgılar da oyunun akıcılığına ziyan verebiliyor. Yaldır yaldır koşarken apansız Caz’in kilitlenmesi, bir şeylerin soluğu ensemizdeyken açılması gereken bir kapının açılmaması, basılı tutma mekaniklerinin çalışmayı bırakıvermesi üzere şeyler orta ara yaşanabiliyor. Lakin dediğim üzere, çok sık olmadığı için o denli çok da can sıkmıyor bunlar.
Gelelim en büyük günaha…
Birkaç eksi saydım, benim canımı en çok sıkan kısmıysa en sona bıraktım: Platform mekaniklerinin tekdüzeliği… Yahu arkadaş, yüksek bütçeli Hollywood sineması üzere oyun yönetmişsiniz. Sinema tadında sahnelerle oyununuzu taçlandırmışsınız, âlâ bir senaryoyla oyuncuyu ekranın başına çivilemişsiniz. Eklesenize birkaç farklı mekanik daha, çeşitlendirsenize mis üzere oyunu.
Oyun yaklaşık beş saat sürüyor ve oyunun ikinci saatine yanlışsız tüm mekanikleri tam olarak oturtmuş oluyorsunuz. Birkaç örnekle anlatmaya çalışayım: Caz’in uzun bir aralığa atlaması mı gerekiyor? Tamam oraya atlayacağız, sonra Caz’in eli kayacak, LT’ye basılı tutacağız ve kurtulacağız. Yolumuzun devamında yangın mı var? Tamam yakınlarda bir yangın söndürme tüpü var kesin, bulup söndüreceğiz. İlerledikçe sağda solda elimize alıp fırlatabileceğimiz çer çöp eşya ve saklanabileceğimiz dolap vb. şeyler mi var? Tamam birazdan bir yaratık gelecek ve ilerlememize mani olacak, biz de bir şeyler fırlatıp dikkatini dağıtarak kaçacağız vb. vb…
Gördüğünüz üzere, bunları fark ettiğinizde oyunun sevinci biraz kaçıyor, görünmez duvarlarla çevrili bir dünyada bu türlü tekdüze mekanikler de işin içine girince, bir modül hayal kırıklığı da oluyor.
Bir sürü artı birkaç eksiyi döver
Her şeye karşın SWtD çok eşsiz bir deneyim. Bu şekil oyunlara ilgisi olan herkesin denemesi gerektiğini düşünüyorum. Alttan alttan işleyen öyküsü, Caz’in ana karadaki bocalamaları ve platformdaki ruh hali, tekinsiz ve etkileyici atmosfer, sinema tadındaki aksiyon kurguları, demir yumruk üzere insanın boğazına inen oyun sonu derken… Sahiden çok güzel bir oyun bu. Ah bir de üstte bahsettiğim öbür noktalarda fire vermese, onlarca yıl sonra bile isminden bahsettiren dehşet bir oyun olacakmış demek ki…
