Skull and Bones – İnceleme

Ne geldiyse başıma, daima korsanlık sevdasından…

Sayın heyet üyeleri, saygıdeğer Oyungezerler ve muharrir dostlarım; itiraf ediyorum, bu inceleme bu kadar uzun sürdü zira YAZMAK İSTEMEDİM TAMAM MI İSTEMEDİM.

Aslında… Ben Skull & Bones oynamak da istemedim. Çok özür diliyorum hepinizden. Lakin oyunun gerçek olduğuna da ellerimde tutmadan inanamayacağımı biliyordum. Yoksa korsanlık beni hiçbir vakit cezbetmedi.

Hiç değilse şunu söyleyebilirim ki Skull & Bones sahiden gerçek ve bu türlü bir oyun var. Açıyorsunuz ve çalışıyor. Sahiden yapmışlar yani. Lakin gelin görün ki Skull & Bones oyuncuya kendisini oynaması için çok da bir neden sunamıyor.

Detaylara dalmadan evvel şunu da belirtmek istiyorum, öteki şartlar altında Skull & Bones üzere bir oyun çok daha düzgün karşılanabilirdi. Misyon konusunda Ubisoft oyunları daima dolu dolu oldu esasen, etraf dizaynını da her vakit düzgün kotarıyorlar; Allah için çalışıyor da oyun, şayet denizlerde gezeyim, gemi savaşı yapıp ganimetlerimle gemimi geliştireyim diyorsanız Skull & Bones bunu da sağlıyor.

Ama gelin görün ki Yves Guillemot’nun Skull & Bones’un AAAA bir oyun olduğunu argüman etmesi, bir de oyunun dünya paradan piyasaya çıkması, zibilyar yıldır geliştiriliyor olduğu gerçeğiyle birleşince Skull & Bones’un rastgele bir sempati oyu alması ihtimali de suya düşmüş oldu.

Şimdi sen bir korsanmışsın tamam mı, ben de bir korsanmışım, ve o da bir korsanmış, ve…

Skull & Bones’u tam olarak nasıl tanımlayacağımı bilmiyorum sahiden. Online korsanlık simülatörü çok yaygın bir çeşit değil ve bu satırları yazarken aslında bu oyunu Sea of Thieves oynamış birisi gözden geçirse çok daha güzel olurmuş diye düşünmeden de edemiyorum. Yeniden de şu an burada baş başayız ve denemek zorundayım.

Skull & Bones’a elbette içinde olduğumuz geminin kesimlerine ayrılması ve geriye kalan tek “rütbe sahibi” şahsiyetsizin de bizi köpekbalığı dolu sulara rom bulmaya yolladıktan sonra, “AHAHA SALAK, artık kendi başının dermanına bak,” demesiyle başlıyoruz. Korsan işte, n’apıcan.

Neyse ki yanımızda, bize neden bu kadar bağlı olduklarını oyunun kesinlikle sebeplendirmediği iki yancımız var. Ver elini Sainte Anne!

Sainte Anne’e bir gidiyoruz (ki altımızda bir dandik kayık olmasına karşın de gidebiliyoruz bu ortada açık denizde), “Allahım gideceğiz çok hayatımız kurtulacak valla,” diye başımızın etini yedikleri yerde yalnızca İŞ VAR GÜÇ VAR.

Ki Skull & Bones’un en yavan kaldığı yanlardan biri de bu. Karaya çıkıyorsunuz, yalnızca ve yalnızca lazım olan şeyler var. Azıcık tat katsın diye etkileşime geçilebilecek çok az şey var. Mesela bir adada lagünde çürümüş bir gemi kalıntısı var. E oyunun en başında batan gemiden mal kaçırdığımız için dedim ki tahminen buna da giriliyordur. Bırak gemiye girmeyi, yanına gidemiyoruz bile.

Çünkü karakterimiz yüzme bilmiyor. ZİRA KARAKTERİMİZ YÜZME BİLMİYOR.

Bakın. Çok sakinim. Çıkıp açık denizlere kadar yüzelim demiyorum. Oraya bir replik atarsın, “Bu kadar açılamam,” vesaire… Ancak adanın içindeki gölete de girebileyim ya. Oğlum… BAK! Hayatı denizlerde geçen bir karakterin yüzememesi mümkün mü sizce?! MÜMKÜN MÜ?!

Ne diyordum ben…?

Hah, karaya çıkmak. Neyse, karaya çıkmak zorundasınız natürel. Yoksa geminize nasıl top güllesi toplayacaksı- Ay yani misyon, misyon alacaksınız.

Görevler… Bakın Allah için misyonlar bahis bakımından çeşitli. Lakin. Siz bir gemisiniz ve bir gemi olarak yapabileceğiniz şeyler sonlu. Bu da ister istemez bir noktada her misyon güya daima tıpkı şeyi yapıyormuşsunuz üzere hissetmenize yol açıyor.

Örneğin bir vazife sizden muhakkak bir filonun gemileriyle savaşmanızı ancak batırmayıp çıkartma yaparak (“Çıkartma mı?!”, dediğinizi duyar üzereyim, durun geleceğiz oralara) kimi özel malzemeleri ele geçirmenizi istiyor. Gidiyorsunuz savaşıyorsunuz geliyorsunuz.

Diğer bir vazife bir ticaret gemisine inançlı limanlara kadar eşlik etmenizi istiyor. E doğal olarak birileri saldırıyor ve gidiyorsunuz savaşıyorsunuz geliyorsunuz.

Başka bir vazife batan gemilerdeki yıldız haritalarını bulup geri getirmenizi istiyor. Bunu da gemiyle yapıyoruz. Elbette lokasyonda bu yıldız haritalarını isteyen öbür gemiler de var. Gidiyorsunuz savaşıyorsunuz geliyors-

Siz anladınız olayı.

Ha bana sorarsanız, savaşma kısmı zevksiz değil oyunun. Şayet bundan evvelki Assassin’s Creed oyunlarında gemi mekaniklerini ve savaşlarını beğendiyseniz Skull & Bones’daki gemi savaşlarını da beğenirsiniz. Biraz geliştikten sonra küçük gemilere kan kusturma ya da, “Amaan, oyun esasen canım,” diye koca koca gemilere baş tutma talihi da verdiği için aslında öykülü ve bir noktada bitmesi gereken bir oyunun gemili kısımlarından daha da özgür aslında. Ve bunu hissediyorsunuz.

Gemilerin kozmetikleriyle uğraşmak, değişik silah çeşitlerini takıp çıkarmak da insanı bayağı bir oyalıyor aslında. Bu noktada Skull & Bones’un yeterli bir altyapısı ve düzgün bir potansiyeli olduğunu hissetmeye başlıyorsunuz.

Ama işte… Altyapıdan oyun olmuyor.

Ben insanların konuşmalarına kulak konuğu olup gizlice dinleyerek bir vazife aldım mesela Saint Anne’de. Tekrar gidip gemiyle top attım bitti en sonunda. Mesela çıkartma yapmak gerekiyor dedim ya, bayağı gemilere olta atıyoruz. Tutturabilirsek direkt loot ekranına geçiyor. İneyim savaşayım yok.

Ya da “batık gemiden” harita çıkaracağız ya, aslında suyun üstüne yüzen lootlardan çıkarıyoruz. Ne dalma var, ne öbür bir formda gemi kalıntısının içine girme…

Diyorum ya, altyapı işte. Bu saatten sonra Skull & Bones’a gemiye inip savaşma gelse, yüzme gelse kaç muharrir. Yıllardır geliştirilmesi yılan kıssasına dönmüş bir oyun. Fiyatı da ucuz değil. Üstelik bir öyküsü var demeye de dilim varmıyor.

Oynayışın tek istikametli olması da ister istemez son çiviyi çakıyor tabuta, her ne kadar bugüne kadar severek oynadığımız mekanikler barındırsa da.

Canlı servisteki canlı tam olarak ne demek?!

Şu ana kadar Skull & Bones’un çok oyunculu online bir oyun olduğundan hiç bahsetmediysem, bu birlikte oynayacak kimse bulamadığımdan. Kimse gelmedi benim gemime, tamam mı! Bir mühlet sonra da diğeriyle oynama fikrini garipsemeye başladım zira her şeyi kendim yapmaya alışmıştım. Orta sıra kulağımı tıkadığım yardım çığlıklarından diğer bir hayrını da görmedim bu oyunun online oynanmasının.

Skull & Bones şu an için canlı sayılabilir, evet. Fakat bu daha ne kadar devam eder, kestirmek sıkıntı açıkçası.

Uzun ve çetrefilli bir geliştirme süreci, bu süreç boyunca yavaş yavaş azalan oyun mekanikleri, birkaç tatminsiz test süreci ve sonunda çıkan bu oyun…

Yani, dönüp dolaşıp tıpkı noktaya geliyorum. Skull & Bones makûs bir oyun değil. Lakin üstünde harcanan vakit, ortaya çıkan eser ve satış fiyatıyla kıyaslandığında şu andaki haliyle Skull & Bones’u kimseye önerebileceğim, gel benimle oyna diyebileceğim bir oyun yapmıyor.

Eh… Canlı servis demek dönem demek, eklenti paketi demek, oyuna devamlı takviye demek. Ya da o denli olması gerekiyor. Bütün bunlar ve tahminen Ubisoft+, Skull & Bones’u ayağa kaldırabilir mi? Bilemiyorum. Lakin yıllardır peşini bırakmadığım için bir gelişme olursa beni nerede bulacağınızı biliyorsunuz Oyungezerler. Korsan kaçar.