Cinayeti kim işlediyse bir adım öne çıksın!
Yeni çıkan her point and click macera oyununu tıbbın eski klasik örnekleriyle, birden fazla vakit LucasArts ve Sierra’nın unutulmaz isimleriyle kıyaslayarak bir nebze haksızlık yaptığımızı düşünüyorum. Ancak bir yandan da kimi geliştiriciler aslında bu kıyaslamaya sokulmak istiyorlar, hatta onlar için o oyunlarla kıyaslanmak bir gurur kaynağı. Muhtemelen o yüzdendir ki Loco Motive’in geliştiricisi Robust Games de açık açık “çocukluğumuzun point and click oyunlarından esinlendik” diyor. Beğenilen bunu demeseydi bile oyunu oynadığınızda nelerden esinlendiğini çok net fark edecektiniz. Loco Motive özelinde konuşacak olursak bu esinlenmenin altından çok hoş kalkmışlar.
Loco Motive prologue kısmını da sayarsak 8 kısımdan oluşan bir macera ve bunların altısı oyunun isminde da atfı yapılan bir trende geçiyor. Bu trenin ismi Reuss Express, Unterwald ailesi tarafından üretilen bu tren birebir vakitte birinci buharlı tren olma özelliğini taşıyor. Biz de Lady Unterwald’ın gayrımenkullerinden sorumlu avukat Arthur Ackerman rolündeyiz. Lady Unterwald bu trene yakın akrabalarını toplamış zira vasiyetini, haliyle de gayrımenkullerini kimlere bıraktığını açıklayacak.
Her ne oluyorsa o açıklama sırasında oluyor ve Lady Underwald öldürülüyor! Hem de vasiyeti okuyamadan. Aslında vasiyetin bir kopyası Arthur’daydı, o an cebinden çıkarıp okusa tahminen sorun olmayacaktı lakin sakar avukatımız vasiyeti trenin penceresinden uçuvermişti. O halde önceliğimiz vasiyeti tekrar ele geçirmek ve cinayeti kimin işlediğini ortaya çıkarmak!
Hikaye bana hemencecik Agatha Christie’nin ünlü Doğu Ekspresindeki Cinayet romanını anımsattı lakin burada yaşanan olaylar hayli komik ve her ne kadar öykünün merkezinde bir cinayet olsa da gerek flashbackler gerekse devreye giren öbür karakterlerle çok eğlenceli bir hal alıyor. Son vakitlerde zorlama esprileri olan oyunlar oynamıştım fakat Loco Motive onlardan biri değil. Öykü anlatımı, yazımı, senaryosu, diyalogları son derece doğal, organik bir güldürü var yani ortada. Öne çıkan karakterleri sevmek çok kolay, ayrıca trende biz sağa sola koşturup araştırma yaparken başka sakinlerin kendi işlerine bakması, onları kimi vakit yemek yerken kimi vakit kumar oynarken görmek de oyunun dünyasının bir epey canlı hissettirmesini sağlamış.
Oyunda yalnızca Arthur’u oynamıyoruz. İleriki kısımlarda dünyaca ünlü dedektif (daha doğrusu o kendisini o denli sanıyor) Herman Merman ve casus Diana da giriyor devreye. Ben bilhassa de Herman Merman’a ba-yıl-dım. Gerek üslubu, komik tripleri ve cümleleri, gerekse seslendirme on numara. Herman Merman & The Murmuring German, Herman Merman & The Squirming Chairman üzere nefis romanlar yazmış bir karakter kendisi. Bu karakteri bu isimleri söylerken dinlemek bile başlı başına gülme sebebi.
Loco Motive’de bu biçim birden fazla karakteri oynayabilme olayında Day of the Tentacle’ın önemli bir esin kaynağı olduğunu düşünüyorum. Sonlara yanlışsız üç karakterle de tıpkı anda oynamaya başlıyoruz mesela, istediğimiz vakit ortalarında geçiş yapabiliyoruz. Ve, sıkı durun, kısımlardan birinde karakterler ortasında eşya transferini tuvalet yoluyla yapıyoruz 🙂 DOTT’çular bilir, orada da Bernard, Hoagie ve Laverne farklı çağlara eşya göndermek için tuvaleti kullanırlardı. Üç karakteri birden oynadığımız kısımların mühleti sonlu, yalnızca son iki kısım lakin yeniden de bunun da altından muvaffakiyetle kalkmış Robust Games.
Oyunun piksel grafikleri nitekim de son derece başarılı, ayrıntı düzeyi de bu cins oyunları sevenleri rahatça tatmin edecek seviyede. Yalnızca grafikler değil, genel olarak animasyonlar da çok güzel. Daha evvel de dediğim üzere öbür karakterlerin de oyun dünyasında faal hareketleri her sahneye başka bir canlılık kazandırmış. Bu çeşitteki en güzel sanat idaresi örneklerinden biri olmuş velhasıl.
Macera oyunu denince en kıymetli kısım doğal ki bulmaca kalitesi. Loco Motive’in bulmacaları ortasında “ya ne alaka?” dediğim hiçbir bulmaca olmadı. Tümünü de aşikâr bir mantık silsilesi dahilinde çözebildim, uzunca mühlet takıldığım bir yerler de olmadı. Lakin geliştiriciler her düzeyden oyuncuya hitap edebilmek üzere nefis de bir ipucu sistemi koymuşlar oyuna. Tekrar eskilerin macera oyunlarındakine benzeri bir ipucu çizgisi var. Her kısımda bulunan telefona gidiyor ve ünlü dedektif Dirk Chiselton yardım sınırını arıyorsunuz, hangi bulmaca takıldığınızı söylediğinizde size ona dair ipucu veriyor. Yetmedi mi, bir ipucu daha istiyorsunuz ve daha çok ayrıntı veriyor. Bu kademeli yardım sistemi de hoş bir dokunuş anlayacağınız.
Loco Motive’i şu an itibariyle “bu oyun olmuş!” dememden alıkoyan şey ise maalesef karşılaştığım kusurlar. Bunları oyun çıktıktan sonra birkaç gün içinde tahminen de tek yamayla çözebileceklerini düşünüyorum fakat yeniden de can sıkıcı şeylerle karşılaştığımı söylemem lazım. Mesela sonlarda bir kısımda kamera aşağıda kaldığı için üst kısımdaki diyalog yazılarını okuyamamak yahut konuşmam gereken bir karakterin bir ekran sola gidip döndüğümde yerinde olmaması, daha doğrusu yerindeymiş üzere konuşması lakin sprite’ının ortadan kaybolması üzere saçma problemleri haydi es geçeyim. Lakin bilhassa iki sefer oyunda ilerlememi engelleyen iki önemli yanılgıyla müsabakam ve bu yüzden bu kısımlara baştan başlamak zorunda kalmam hiç hoşuma gitmedi. Yalnızca 5 kayıt slotu (ve bir otomatik kayıt) olması da bu tıp mümkün kusurlarda uzunca bir müddet geriye gitmenize neden olabiliyor. Bunlar umarım yalnızca inceleme kopyasında gözden kaçan şeylerdir, aksi halde bu beğenilen oyun tecrübesini süratlice tatsızlaştırabilecek kusurlar. Bu yüzden de oyuna puanını verirken temkinli davranmayı tercih edeceğim lakin bunların çok kısa vakitte çözüleceğine inandığım için de kalıcı biçimde puan kırmak istemiyorum.
Tüm bu anlattıklarım ışığında Loco Motive’i tüm adventure sevenlere gönül rahatlığıyla önerebilirim. Grafikler ve bilhassa de seslendirmeler kusursuz, karakterler çok uygun yazılmış, öyküsü hoş, bitirince de damakta beğenilen bir tat bırakıyor. Daha ne olsun?
