Helldivers 2 – İnceleme

Twin-stick’ten TPS’ye kusursuz bir geçiş!

Co-op ve PvE sevenler toplansın zira eşi gibisi az görülen bir ana tanıklık ediyoruz! En başlarda yaşanan teknik aksaklıkları saymazsak ortada kusursuza yakın bir oyun var. Mevzubahis teknik sorunların sebebi de eş vakitli oyuncu sayısının beklenenden yaklaşık 100 kat fazla olması… (Abartı yok, durumu siz düşünün sevgili Oyungezerler)

Bu incelemeyi yazmak çok kolay olacak diye düşünüyordum ancak oyunu neresinden öveceğimi şaşırıyorum. Birinci oyunda yanlışsız olan ne varsa (ki bence gelmiş geçmiş en olağanüstü bağımsız oyunlardan biriydi) onu alıp, hakikat halde tahlil edip, üçüncü kamera moduna optimize etmişler ve ortaya bir şaheser çıkmış! Helldivers 2’nin istisnasız her vazifesi takımınızı adrenaline ve aksiyona doyuruyor. Düşük düzeylerde yeniden nefes alacak vakti buluyorsunuz fakat zorluk arttıkça nefes alma boşluğu azalıyor ve yerini neredeyse kesintisiz aksiyona bırakıyor. Onlarca dakika savaşıp, tekraren ölüp geri gelip o shuttle’a binince gelen güvenlik, tatmin ve muvaffakiyet hissini verebilen çok az oyun var. Bu oyun döngüsünün en hoş yanıysa kuvvetli bir misyon bitince üzerinize yorgunluk çökmüyor. Tersine insan kendini “Şimdi hangi gezegene ‘kontrollü demokrasi’ getiriyoruz?” diye sorarken buluyor. Sonuçta özgürlük ve demokrasi başka gezegenlere kendi kendine gidecek değil. İlla ki bir küme Helldiver’ın oraya cehennemi yaşatması lazım. Harika Earth’ün hayat formunu galaksinin kalanıyla en gerçek paylaşma hali mermiyle, bombayla ve nükleer silahlarla sonuçta.

Super Earth ve Helldivers tertibinin misyonu size bir yerden tanıdık geliyor olmalı değil mi sevgili Oyungezerler? Helldivers serisi, özünde ABD (ve gibisi ülkelerin) dünyaya yayılma siyasetini kaliteli bir kara mizahla eleştiriyor aslında. Hani çok kör göze parmak bir durum olağan fakat başarılı mizah önünde şapka çıkarmak lazım.

Oyunun başlangıç fragmanı bile aslında Helldivers’a katılmanız için yapılan askeri reklam propagandası. Ama bu fragman o kadar başarılı ki sahiden de insanın gaza gelip, savaşın gerçekliğini ve tehlikelerini unutup galaksiye demokrasi yayası geliyor. Fragmanın gerisindeki Goodbye Kansas Studios ve direktör Fredrik Lofberg nefis bir iş çıkarmış.

Aktif olanı sahiden ödüllendirmek

Helldivers 2’nin oyuncu karşılama ve öğretme süreci hayli kapsamlı ancak sıkıcı değil. Kısa müddette oyunda neler yapabileceğimizi görüyoruz ve nelere dikkat etmemiz gerektiğini öğreniyoruz. Bunu takiben de uzay gemimizi tasarlayıp direkt olarak vazifelere atılabiliyoruz. Bir zorlukta gerekli sayıda misyon yaptıkça yeni zorluk düzeyi açılıyor. Her zorluk düzeyinde de yeni düşmanlarla tanışıyoruz. Hatta böceklerin ve robotların en üst düzey düşmanları birinci başlarda karşımıza “görev” olarak çıkıyorlar. Böylelikle bu düşmanlarla daha denetimli bir ortamda çatışıp neler yapabildiklerini organik bir formda deneyim ediyoruz. Ölümlerimizden dersler çıkarıyoruz ve daha güçlü dönüyoruz.

Zorluk düzeyi arttıkça olağanda “boss” olarak karşımıza çıkan düşmanlarla artık sıklıkla ve hatta kümeler halinde karşılaşır oluyoruz. Bu makus bir şey değil olağan, çünkü hem düşman çeşitliliği gereğince doyurucu oluyor hem de oyun hile yapıyor üzere hissetmiyorsunuz. Zira bu düşmanlarla nasıl başa çıkmanız gerektiğini aslında biliyorsunuz. Bu formülü en güzel uygulayan oyunlardan biri Doom Eternal’dır. Şayet oynadıysanız referans noktası olarak bunu düşünebilirsiniz. Bir saniye yerinizde durmadan, tüm envanterinizi ve stratagemlerinizi kullanarak düşmana mevt yağdırmak fakat en ufak bir yanılgıda da cezanızın kesilmesi inanılmaz bir tatmin hissi yaşatıyor.

Tabii zorluk düzeyi arttıkça mükafatlar ve mükafatların çeşitliliği de artıyor. Topladığımız mükafatları gemimizin modüllerini, strategemlerimizi ve ekipmanımızı güçlendirmek için kullanıyoruz. Yeni şeyleri açma sistemi de epeyce adil. Hem oyun içinde hem de başarılı vazife sonrası elde ettiğimiz savaş madalyalarını kullanarak güçleniyoruz. Bir sonraki sayfaya erişmek için de muhakkak sayıda madalya harcamamız gerekiyor. Madalyalar da yalnızca oynayarak kazanabildiğimiz bir ünite. Yani gerçek para harcasanız dahi bir avantaj kazanamıyorsunuz.

Bu oyunda ölmek başlı başına bir keyif!

Helldivers 2’nin tasarımı oyuncuları baştan sona işbirliği yapmaya itiyor. Geliştirmeler için elde edilen tüm kaynaklar oyuncular ortasında paylaşılıyor. Aslında bu oyunda birlikten güç doğduğu için yanınızdaki yoldaşı da kendiniz kadar düşünmeniz gerekiyor. O denli dolu dolu aksiyon anları yaşanıyor ki yalnız başınıza olsanız o konudan sağ çıkmanız mucizelere bakar. Lakin yanınızda bir ya da birkaç kadro arkadaşı olunca en azından belayı paylaşıyorsunuz. Ölmek bile keyifli bir hale geliyor.

Ha, ölmek bile keyifli hale geliyor demişken… Helldivers 2’nin yaptığı en mükemmel işlerden biri de aslında tam olarak bu. Helldivers 2’de bazen kendi yanlışınızdan, bazen oyun saçmaladığı için, olmadı kadro arkadaşınız beynini kapattığı için ölebiliyorsunuz. Lakin en adaletsiz mevt bile muhteşem sinematik anlar yaşamanıza sebep olabiliyor ya da en olmadı kahkahayı basıyorsunuz zira büyük ihtimalle vefatınız eğlenceli bir halde gerçekleşiyor.

Tabii ölmeyi keyifli kılan tek şey bu değil, hatta bu yalnızca işin başlangıç kısmı. Zira ölünce geri çağırılma basamağı başlıyor. Kadro arkadaşınız sizi strategem küçük oyunuyla savaşa geri çağırıyor. Siz de düşman yok etme gücü epeyce yüksek bir podla gezegene tekrardan iniş yapıyorsunuz. Görsel ve ses tasarımı da, oynanış mekaniği olarak da inanılmaz doyurucu bir an yaşanıyor. Yalnızca dümdüz yere inecek olsanız bile savaş kahramanı üzere hissediyorsunuz. Üstelik podunuzdan tam cephaneyle çıktığınız için savaşa hiç olmadığınız kadar hazır bir giriş yapıyorsunuz.

Bir de Helldiver kardeşlerimizin bu geri dönüş anında söylediği replikler bile insanı inanılmaz gaza getiriyor. Güm diye gezegene iniş yapıp ağzınızdan çıkan birinci lafın “Beni düşmana doğrultun” üzere şeyler olması sizi ışık suratında motive ediyor.

Herkese uygun bir oyun usulü var

Helldivers 2’nin en hoş yanlarından biri de her türlü oyuncuyu kapılarını açıyor olması. Kullandığınız zırhtan tutun da silahınıza, teçhizatınıza ve yanınıza alacağınız strategemlere kadar bir sürü farklı tercih yapabiliyorsunuz. Düşmanların da sabit doğma noktaları olmaması (çeşitli noktalar hariç) her şeyi daha iddia edilemez ve keyifli kılıyor.

Cepte gördüğünüz bir noktayı tam ele geçirdik derken bir robotun fişek atması ya da bir böceğin çağırı dumanını tüttürmesiyle ortalık tekrar kaos yerine dönüyor. Fevkalade bir çatışma sonrası gemilerle tankların ve hulkların geldiğini görünce minik bir şok yaşıyorsunuz lakin beden bir mühlet sonra çabucak vazifeye alışıyor. Bir epik çatışmadan başkasına geçiyorsunuz.

Şu an oyunda 50. düzeye geldim (şu anki maksimum) ve yaklaşık 120 saat harcadım. Sonunda açılabilecek her şeyi de açtım ve hâlâ savaş alanına gidip gezegenlere demokrasi getirmek istiyorum. Hain böcekleri öldürüp ekonomimize takviye olmak istiyorum. Robot patlatmak istiyorum. Bu kadar epik şey üst üste gelince oyunun ve enstantanelerin epikliği azalır, sıkıcı gelmeye başlar falan derdim ancak diyemiyorum.

Tecrübeli Helldiverların da yenilerin elinden tutması gerekiyor natürel. Yeni bir oyuncu geldiğinde ona dayanak olmak, oyunun mekaniklerini öğretmek hakikaten değerli. Hatta Shield ve Railgun’ınızı yeni Helldiverlara verin. Gerçek bir Helldiver bunlar olmadan da denetimli demokrasiyi galaksinin her bir köşesine getirebilir. En olmadı bu yolda kahramanca ölür!

Gerçek vakitli Dungeon Master’ımız da var…

Hiçbir PvE oyunu Helldivers 2 kadar topluluğu birlikte hareket ettirme konusunda başarılı olmamıştır herhalde. Major Orders denilen bir özellik var. Oyunun gerçek hayatta Game/Dungeon Masterları var ve kıssayı üstü kapalı parametrelere nazaran ustalıkla çekip çeviriyorlar. Major Order’lar genelde Üstün Earth’ün bir gezegenini korumak ya da öteki bir yere “özgürlük getirmek” üzerine oluyor.

Topluluk olarak üç misyondan oluşan operasyonları tamamlıyoruz. Başarılı olursak gezegenin kurtuluşuna ya da savunmasına dayanak oluyoruz. Başarısız olursak da bu efora ziyan veriyoruz. Topluluk olarak bu vazifelerde yer alırsak ve vazife başarılı olursa da çok doyurucu ekstra mükafatlar kazanıyoruz. Ben bu incelemeyi yazarken bir cuma akşamı tek bir gezegene demokrasi ve özgürlük getirmek için eş vakitli olarak 400 binden fazla Helldiver savaş veriyordu.

Tabii tüm her şeyi açmış oyuncular için ne ödül gelse anlamsız. Hele ki birinci operasyonun mükafatı oyuncular tarafından pek de sıcak karşılanmamıştı. Strategem açmak için kullandığımız para ünitesi olan Requisition Slip kısa müddette işe yaramaz hale geliyor. Oyunun ortalarına geldiğimizde her şeyi açmış oluyoruz ve Req Slip yalnızca kenarda birikiyor. Üst limiti de yalnızca 50,000 hani. Major Order’a katılıp, büyük savaşlarda yer alıp isminizi Helldivers tarihine yazdırıyorsunuz ancak ödül bile alamıyorsunuz. Neyse ki Arrowhead grubu bu yanlıştan da ders çıkardı da artık daha fonksiyonel mükafatlar kazanıyoruz.

Starship Troopers ve Terminator etkileri

Helldivers 2’nin (gerçi birinci oyunda da durum buydu) en büyük esin kaynakları ortasında Starship Troopers ve Terminator yer alıyor. Bunun kapalısı gizlisi da yok aslında. Bu iki yapıttan birine bile kalpten bağlıysanız oyundan zevk almama talihiniz yok diyebilirim. Arkası gerisi gelmeyen düşmanlara karşı kusursuza yakın savaşmak, bir aksiyon sineması yıldızı yahut kahraman bir asker üzere hissetmek olağanüstü bir his.

“I’m doing my part!” yani “Üzerime düşeni yapıyorum!” repliğini bilmeyen Starship Troopers hayranı yoktur herhalde. Helldivers 2 oynarken öldürdüğünüz her bir böcek, her bir teneke baş için bu hissi saniye saniye yaşayacaksınız. Gibisi replikleri robot öldürürken de söylüyorsunuz zati.

Keza hem böcek hem de robotların yok ediliş formları de esinlenilen sinemalardan fırlamış üzere. Mermi yedikçe verdikleri tepkiler, kesimlerin kopması ve dökülmesi, efendime söyleyeyim geri sekmeleri, seslerinin bozulması ve hatta birtakım düşman tiplerinin canını kurtarmak için kaçışması… Hakikaten bir şaheser var ortada.

Peki Helldivers 2 tek başına oynanır mı?

Yani bu sorunun yanııtı hem evet hem de hayır sevgili Oyungezerler. Teknik olarak tek başınıza oynayabilirsiniz. Hatta gerekli eşyaları açtıktan ve oyunu da kavradıktan sonra tek başınıza Helldive zorluğunda vazife bitirebilirsiniz. Bununla birlikte bu oyun diğerleriyle oynandığında olağanüstü oluyor, ekstra nefis oluyor. Eş dostla oynamadığınız vakit düz baklava, yanınızda birileri varsa fıstıklı ve şerbeti tam tutmuş baklava oluyor diyeyim. Kim olsa ikincisini tercih eder herhalde.

Tek başınızayken yapamayacağınız yegane şey iki tuşuna tıpkı anda basılması gereken sığınak kapılarını açmak. Kalan her şeyi deneyimli bir oyuncuysanız tek başınıza da yapabilirsiniz. Olağan epeyce zorlanacağınızı lisana getirmeye gerek yok. Bir de dürüst olmak gerekirse yaptığınız o epik şeyleri etrafınızda paylaşacağınız beşerler yoksa o kadar da epik hissettirmeyebilir.

Neyse ki oyunun maç bulma ve eşleştirme sistemi artık düzgün çalışıyor. Çıkış haftası ve takip eden haftalarda çok sorun yaşandı lakin sonunda Arrowhead ve Sony meseleleri büsbütün çözmüş üzere gözüküyor. Orta sıra yaşanan ufak kopmalar dışında bir sorun yaşamadım. O senaryolarda da arkadaşınız üzerinden maça yine bağlanabiliyorsunuz esasen.

Helldivers 2’nin topluluğu da farklı bir övgüyü hak ediyor. Natürel ki ortada toksik insanlara da denk geliyorsunuz lakin bu tek tük gerçekleşiyor ve bu insanların birçoklarıyla düzgün bir bağlantı kurabiliyorsunuz. Hatta bir tık öteye gideyim. İngilizce pratiği yapmak için de kusursuz bir oyun diyebilirim. Sesli irtibata biraz muhtaçsınız. Her ne kadar fonksiyonel bir ping sistemi ve bağlantı kurma sistemi olsa da etkin irtibat oyun keyfini değişik düzeylere taşıyor.

Helldivers 2’yi öve öve bitiremediğimin farkındayım. Hatta oyuna dair negatif bulduğum şeyler bir tutam tuz kadar olsa gerek. Çıkış devri yaşadığı teknik aksaklıklar ve oyun içi iktisadın late-game’de tıkanması dışında gerçek bir eksisi de yok üzere. Ha doğal arkadaşlar olmadan tıpkı tadı vermiyor oluşu da tahminen bir eksi sayılabilir. Gözlerimizi kısarak ve inanarak bakarsak bunu da eksi sayabiliriz. Ben saymıyorum da sayana da karşı çıkmayayım.