Steampunk platform dediğinin dumanı üstünde olur
Çocukluğu ve gençliğinin kıymetli bir kısmı Amiga efsanesiyle geçmiş biri olarak 16-bit görsellere karşı farklı bir sempatim, başka bir tutkum var. Gestalt oynarken de hayatımın oyunsal olarak bu en hoş gördüğüm periyoduna gidip gidip geldim desem palavra olmaz.
Son yıllarda piksel sanatı kullanan platform / metroidvania oyunların sayısında bir artış olduğunun zati farkındasınız lakin bu oyunların birçok daha “düz” grafikler kullanıyor aslında. “Düz” ile ne kast ettiğimi nasıl anlatsam… Yani piksel grafik ancak net çizimler. Gestalt’ta ise sprite ve arkaplan çizimlerinde nefis renk geçişleri var. Örneğin ana kahramanımızın çiziminde bu çok besbelli, belirli belgisiz bir bulanıklık var renklerden dolayı lakin işte bu da tam olarak benim Amiga periyodundan sevdiğim grafik şekli işte. Gestalt’ın bence en büyük göze inanılmaz güzel gelen grafiklere sahip olması. Bu kriptik paragrafı eminim ki dönemdaşlarım daha yeterli anlamıştır 🙂
Grafik konusunu ortadan çıkardığımıza nazaran biraz oyundan konuşmaya başlayabiliriz. Gestalt: Steam & Cinder isminin hakkını veren üslupta bir steampunk metroidvania oyunu. Büyük ve hoş bir haritası, birbirine irtibatlı çeşitli biyomları, yeni yetenekler elde ettikçe farklı yerlere ulaşabileceğiniz bir yapısı var anlayacağınız. Oyunda hem kılıcını hem de silahını çok maharetli biçimde kullanabilen Aletheia rolündeyiz. Buhar Kenti Canaan’ın sokaklarında ilerliyor ve kendimizi efsaneler, söylentiler, dev güçlerle dolu ‘epik’ bir kıssanın içinde buluyoruz.
Epik dememe bakmayın. Oyun size bu kıssanın epik olduğunu hissettirmeye çalışıyor lakin bunu aslında çok da güzel başardığını söylemem mümkün değil. Gestalt bilhassa beklenmedik anda çıkan orta sahneler aracılığıyla öykünün yapısını kuruyor lakin bir anda karşınıza tanımadığınız bir karakter ve onunla değerli bir hususta hararetle tartışan öbür bir karakter görünce ‘bunlar da kim?’ diye düşünmekten hususun özünü kaçırıyorsunuz. Bir platform oyununa nazaran fazlaca diyalog ve karmaşık bir kıssa anlatımı var Gestalt’ın. Ben bir noktada ipin ucunu kaçırdım ve kıssayı pek de umursamamaya başladım ne palavra söyleyeyim. Sonuçta Aletheia güçleniyor mu, güçleniyor. Seçilmiş kişi mi? Orası çok bariz. Makus adamları pataklıyor muyuz? Olağan ki. Gerisi çok da önemli değil.
Hikayede ilerledikçe elde edilen özel yeteneklere (çift zıplama, air dash vs) ek olarak bir de level atladıkça ve sağdan soldan topladıklarımızla biriktirdiğimiz yetenek puanlarını kullanarak satın alabildiğimiz ve bizi bazen güçlendiren, bazen de akın combolarımıza yeni hareketler ekleyen çeşitli yetenekler de var. Oyunun koskocaman bir yetenek ağacı var lakin bunların birçok “sağlığı 5 arttır, kılıç ziyanını 10 arttır, kritik ziyanı %5 arttır” stilinde. Bu yetenekleri alıp karakterimizi güçlendirdikçe oyun da daha kolaylaşmaya başlıyor, zira bir noktadan sonra sahiden de hem sıhhatimiz hem de verdiğimiz ziyan önemli boyutlara ulaşıyor.
Zaten Gestalt için genel olarak kolay bir oyun diyebilirim. Hani metroidvania’larda kök söktüren boss’lar olur ya, hareketlerini öğrenmek için tekrar tekrar ölürsünüz. Hah işte, Gestalt’ta onlardan yok. Daha doğrusu var lakin siz ölmeden evvel boss ölüyor 🙂 Yani tüm oyunu ufak tefek kazaları da göz önüne alırsak 5-10 sefer ölerek bitirmek mümkün, herhalde en zorlanacağınız kısım yerden yükselen lavlardan süratli biçimde kaçmaya çalıştığımız kısım olacak. Bunun dışında olağan düşmanlar da, ortam tehlikeleri de (dikenler gibi) çok da kahır yaratmıyor. Savaş kısmı ise kılıçla kısım, mermin dolduysa iki ateş et, yuvarlanarak taarruzdan kaçın biçiminde kolay bir döngüye sahip.
Biyomlara eşlik eden müzikler de bir parantezi hak ediyor aslında. Bu steampunk oyununa son derece uygun melodi ve enstrümanlar seçilmiş, arkaplanda daima çalan müzik muhakkak rahatsız etmiyor ve atmosferi güçlendiriyor. Esasen metroidvania’larda en dikkat ettiğim şeylerin başında biyom müzikleri gelir ve müziği hoş olan oyunların (Blasphemous, Virgil, Seçkin Lillies gibi) genel olarak başarılı olduğunu düşünürüm. Gestalt da istisna değil.
Oyunda kolay de olsa bir yan vazife sistemi de var. Çeşitli yerlerden topladığınız şematikler ve gibisi öğelerle birtakım dükkanların envanterlerini geliştirebiliyor ve size yardımcı olacak ekipmanlar satın alabiliyorsunuz. Bir de üstün kolay bir “görev tahtası” var oyunda. Neredeyse her biyomda bir vazife tahtası var ve buradan size iki tane “xx tane şu cins düşman öldür” misyonu veriliyor. Bunları tamamladığınızda da hem para hem de yetenek puanı kazanıyorsunuz. Bu misyonların birçok için ekstra gayret göstermenize gerek yok, zira esasen kıssada ilerlerken kelam konusu düşmanlardan çokça öldüreceksiniz. Oyuna pek bir artı kattıklarını söyleyemem o yüzden. Haritanın dört bir yanına dağılmış köpekleri toplama misyonu ise yeni yeteneklerin kullanımını gerektirdiği için ortalarında en ‘metroidvania görevi’ üzere olandı.
Sonuç olarak Gestalt aslında beni birinci olarak grafiklerinin hoşluğuyla cezbetmişti ve oynayınca da harcadığım vakte değen bir oyun olduğunu gördüm. Kıssası zayıf tarafı olabilir fakat çok zorlamayan ve metroidvania’nın temellerini öğreten bir oyun arayışındaysanız hakikat seçimlerden biri olduğunu söyleyebilirim.
