Elden Ring: Shadow of the Erdtree – İnceleme

Kurban Bayramı ertesine kısaltması “SOTE” olan ek paket çıkartmak, ulan Miyazaki…

FromSoftware formülünü hem daha büyük ölçeğe hem de daha kucaklayıcı bir forma kavuşturan Elden Ring, geçtiğimiz yılların (belki de tarihin) en doyurucu oyunlarından bir tanesi değilmiş üzere yıllardır daha fazlasını istiyoruz. Dayakçı epik fantezi oyunumuza daha fazla keşfedilecek yer gelsin, daha fazla sopası yenecek kısım sonu canavarı eklensin, daha fazla öykü kırıntısıyla başımız karışsın ve hepsinin sonunda öğrenerek geliştiğimiz, gelişerek galip geldiğimiz bir maceraya daha çıkabilelim. Düğünlere pijamayla giderken, Shadow of the Erdtree çıkışında değerli bir smokin ve yıllanmış bir bardak şarapla ekran karşısına geçebilelim…

Hidetaka Miyazaki de Alamancı çocukluk arkadaşıma benzeyen gamzeli ve gözlüklü suretiyle kendi içkisini(absent herhal) açsın, Messmer’e(ve başkalarına) ağlamalarımızdan aldığı güçle sonraki oyununu tasarlamaya başlasın.

Elden Ring’in birinci ve son DLC’si olacak olan Shadow of the Erdtree, FromSoftware’in şimdiye kadar bir oyunu için çıkardığı en büyük içerik, hem de açık farkla. Dark Souls ve Bloodborne DLC’leri bir doğum günü pastasının 1-2 dilimi iken, SotE kocaman bir düğün pastasının yarısı kadar bir şey. Ayrıyeten aslında SotE bir indirilebilir içerik de değil, yaşlı olanlarımızın varlığını hayal meyal hatırladığı, gençlerin ise yazıtlardan öğrendiği o efsanevi şeylerden biri: bir ek paket.

Neredesin Firuze?

Shadow of the Erdtree, ana oyunda ismini tekraren, en çok da darbeleriyle telef olduğumuz en sıkıntı iki Boss’tan, Malenia ile Mohg’dan duyduğumuz Miquella’nın öyküsüne dahil ediyor bizleri. Herkesin peşinden koştuğu ve şefkatine mazhar olmaya çalıştığı müşfik Miquella, fizikî vücudunu geride bırakarak tanrıça annesi Marika’nın birinci ortaya çıktığı yer olan Land of Shadow’a gidiyor. Biz de Marika’nın çocuklarından dünya gözüyle görmediğimiz kalmasın diye peşinden yollanıyor, birebir halde onun takip eden inananları ile bir arada Miquella’nın ne niyetle buralara geldiğini anlamaya çalışıyoruz. Radahn ve Mohg’u (Lord of Blood formu, kanalizasyonlardaki hali değil) aşmış olmamız kuralıyla da Land of Shadow’a alınıyoruz.

NOT: Kıssanın kalanını kurcalamayı ve yorumlamayı, yeniden işin uzmanlarına bırakıyorum. Çünkü benim için beraberinde karşılıktan çok soru getirdi Shadow of the Erdtree. VaatiVidya’nın bileğine kuvvet.

Bu noktada da FromSoftware’in ek pakette en başarılı yaptığı işi uzun uzun överek başlamak düşüyor bana. FromSoftware’in her yeni çıkardıkları üretimle istikrarlı bir formda dal standardının çok üzerinde kısım dizaynları ortaya koydukları, oyunların zorluğundan gözü korkmayıp onları deneyim edenlerin malumu. Bu muvaffakiyetlerini da iki koldan yürütüyorlar: kendi içlerinde kompleks patika ve kısayollar barındıran alanlar yaratmak ve bu alanlara birbirinden farklı, birbirinden merak uyandırıcı ambiyanslar giydirmek.

Lakin From Software bu bahisteki muvaffakiyetini her oyunda daha da yükseltiyor diyemeyiz. Çünkü şu gün oldu, firmanın ismini kitlelere duyuran birinci Dark Souls’un Lordran’ı kadar bütünlüklü bir tasarım olağanüstüsü ortaya çıkartamadılar. Her biri kendi kimliğine sahip farklı kesimlerini birbirine yalnızca yatay değil, dikey olarak da çok etkileyici formlarda bağlayan Lordran’dan bugüne FromSoftware oyunlarının kısımları, birbirleriyle daha gevşek bağlara sahip oldular. Elden Ring ile tam teşekküllü bir açık dünyaya geçildiğinde ortaya çıkan Lands Between haritası da kompakt ve çok katmanlı Lordran’ın dolambaçlarıyla yarattığı şaşkınlığı bir kenara koymuş, ekstra epik yerleri ile oyuncuya huşu vermeyi tercih etmişti.

Land of Shadow ise, “açık dünya formülü bir kenara koyulmadan dikey dizayna ne kadar yoğunlaşılabilir, eski formüle dönülmeden Lordran’a ne kadar öykünebilir” sorularına bir yanıt olarak tasarlanmış üzere. Elden Ring’deki “ulan her yol bir yere çıkıyor?” şaşkınlığını Shadow of the Erdtree’de “oha bu yol buraya mı çıkıyormuş?” biçiminde, daha sofistike bir biçimde yaşayacaksınız. Farklı bir eşya çıkar diye girdiğiniz zindanın farklı bir biyoma aralanan kapı olduğunu fark edecek, içine inilebildiğini sonradan çakozladığınız geniş çukurun haritada gözükmeyen yerlere sizi götürdüğünü görecek, yüksek bir kayalıktan atlayarak yakındaki kulenin giriş katından tırmanarak ulaşamadığınız en yüksek odasına girebildiğinize sevineceksiniz.

Shadow of the Erdtree’ye başladığınız geniş alan, Limgrave yahut Liurnia’dakilerden daha geniş bir düzlük sunsa bile, burası ortasında durup haritanın dört bir yanını seyredebileceğiniz antre yalnızca. Land of Shadow’un haritadaki ölçeği Limgrave’den yalnızca biraz daha büyük olmasına karşın içi çok daha dolu hissettiriyor; boşlukları daha uygun tasarlanmış, değişik noktalar ve keşfiniz karşılığında aldığınız mükafatlar atmosferin doğallığı bozulmadan daha sıkı fıkı yerleştirilmiş. Üst ve alt katmanlardaki lokasyonlara ulaşmak için izlediğiniz yolları takip etmek hem daha keyifli, hem de bence harita bu sefer daha anlaşılır çizildiği için onları oyunun arayüzü üzerinden keşfetmek daha rahat. Lakin bu, oyun girinti çıkıntılarıyla sizi eskisi kadar şaşırtmıyor demek değil; bilakis çokça ünlem, çokça soru işareti arayüzde değilse bile zihninizde belirecek. Ek paket senaryosunun sonuna vardığımı anlayıp içeriğin tabanını sıyırmak için ana misyona orta verdiğim son SotE günümde tekraren gidilemediğini sandığım yerlere gidilebildiğini fark edip şaşırdım. Günün sonunda Shadow of the Erdtree’nin haritasını keşfetmekten, ana oyununkini keşfederken aldığımdan bile fazla keyif aldım.

NOT 2: Unutmadan, Shadow of the Erdtree de zehirli bataklık yok. Yani ufak bir tane var da tam bir biyom olarak yok. Daha fazla çiçek, daha fazla böcek, daha hoş ormanlık alanlar var. Şaşırabilirsiniz. Ben şaşırdım.

İşler tıkırında, keyifler yerinde

Tabii bu keşif maratonu, tekrar ana oyunda olduğundan bile rahat ilerledi benim için. Ana oyunu incelerken kendimce şikâyet ettiğim lakin artı mı eksi mi olduğunun büsbütün nispi olduğunu belirttiğim bir nokta vardı; tansiyonun azalması. Elden Ring çok daha cömertçe yerleştirdiği kayıt noktaları ve çabucak her yerden yapmanıza imkân tanıdığı süratli seyahat özelliği ile Souls oyunlarının alametifarikası olan ölerek deneyim kaybetme korkusunu minimuma indiriyordu.

Shadow of the Erdtree birkaç nedenden ötürü daha bile serin bir deneyim. Öncelikle paketteki düşmanların geneli, pakete girebilmek için fethetmeniz gereken Mohgwyn Palace bölümündekilerden çok daha az deneyim puanı veriyor. NG+’da Mohgwyn Palace’taki yumurta başlardan kelle başı 4000 civarı rün kazanırken, DLC’de karşıma çıkan çok daha agresif düşman tiplerinden 2000-3000 civarı rün geldiğini görünce hiçbir noktada paniklemedim. Rastgele bir noktada ölürsem Palace’a dönüp kaybettiğim rün ölçüsünü birkaç dakikada ziyadesiyle kasabileceğimi biliyordum.

Oyunu bu yapış yapış yaz havasında daha serin kılan ikinci kıymetli nokta da o çok rahat geri kazanabileceğiniz deneyim puanlarının Land of Shadow’da pek bir mana söz etmemesi. Çünkü Land of Shadow’un kendine özel bir düzey sistemi var; ana oyunda Sacred Tear ve Golden Seed bularak iksirimiz güçlendirdiğimiz üzere, burada da Scadutree Fragment ve Revered Spirit Ash isimli malzemelerden bularak karakterimizin ve yardıma çağırdığımız ruhların hasarla dayanıklıklarını artırıyoruz. Yüksek düzeyli oyuncuların ek paket içeriğini kapıdan girer girmez hiç edememesi için eklenmiş bu mekaniğin artısı, mevzubahis malzemeleri ölerek kaybedebilmek üzere bir tehlikenin katiyen kelam konusu olmaması.

Eksisi ise bir kısım sonu canavarından çok kötü dayak yediğinizde, güçlenebilmek ismine odaklı ve nispeten kısa bir düzey kasma seansı ile durumun hakkından gelememeniz. Çünkü bu gereçlerin tamamının yerlerini oyun size göstermiyor. Evet, her Miquella Cross’un tabanında bir Scadutree Fragment var ve bunların yerlerini gösteren haritalar alıyorsunuz. Lakin yalnızca Miquella Cross’ların etrafındakileri bulmak oyunu kıracak derecede güçlü bir karakter kurmayan ve/veya yıldırım üzere refleksleri olmayanlarınıza kâfi gelmeyecek muhtemelen. Haritayı tabanına ekmek bana bana keşfedeceksiniz ki daha fazlasını bulasınız.

Eğer arayışlarınızda yeteri kadar dikkatli olmadıysanız, ince eleyip sık dokumadıysanız da karşısında güç dayandığınız o pek heybetli kısım sonu canavarının devasa sıhhat barını yeteri kadar süratli eritemeyebilirsiniz. Ha Miyazaki abimin umurunda mıdır, değildir. Shadow of the Erdtree’nin hiçbir noktasında acelecilik teşvik edilmiyor, her kıymetli müsabakasında da paketin yalnızca Elden Ring kısmını yüksek not ortalamasıyla bitirenlerin alındığı bir yüksek lisans programı olduğu tekrar tekrar hatırlatılıyor. Çıkış tarihi bayram sonraki olsa bile Shadow of the Erdtree, cinsin gediklileri için bile bir bayram gezmesi değil.

“Messmer’im biçim biçim…”

Elden Ring yüksek lisansı deyince vermek gereken en kıymetli dersin karakter kurup, bileyip onunla Boss dövmek olduğu geliyor akıllara doğal ki. Shadow of the Erdtree’nin kodaman düşmanları da onlarla Scadutree Blessing düzeyiniz kaçken karşılaştığınıza nazaran fazla güç yahut kolay kalabilecek bile olsalar çoğunlukla uygun tasarlanmış, görkemli düşmanlar. Ayrıyeten ana oyunun can sıkan noktalarından olan Boss tekrarı, Shadow of the Erdtree’de de karşımıza çıkmasına karşın bu bu sefer asla zarurî düşmanlarda olmuyor. Haritanın çeşitli yerlerine serpiştirilmiş birkaç ejderha ve Wondrous Physick bileşenleri toplamak için indirmeye uğraştığınız Furnace Golem isimli devler dışında, tekrar eden büyük müsabaka yok. Godskin Duo travması tekrar yaşanmıyor.

Fragmanlarda gördüğümüz Divine Beast Dancing Lion, Rellana Twin Moon Knight ve elbette kapak yıldızı Messmer the Impaler çok hoş tasarlanmış, dövüşmesi keyifli düşmanlar ve SotE, bunlarla kalmayıp üzerlerine çıkmayı eforsuz bir biçimde başarıyor. Burada ismini anmayacağım pek çok diğer tasarım mükemmeli düşman var. Dönüp hepsinin dizaynına baktığımda da ana oyunda canımı sıkan bir noktanın ek pakette karşıma daha az çıktığını görüyorum; ekrana sığmadığı için ne yaptığını göremediğiniz ve bu yüzden gereğince süratli durum alamadığınız DEVASA düşmanlar Shadow of the Erdtree’de sayıca oldukça azlar. Lakin inanır mısınız SotE dövüşleri bu bağlamda daha az epik değil ve FromSoftware gösteriş faktörünü burada da ana oyunu aratmayacak kadar âlâ kullanmış. Messmer dövüşü buna çok âlâ bir örnek. Kolay olmanın yakınında geçmese bile insanı hayattan soğutacak zorluğa sahip bir dövüş değil ancak tam ayarında ve epik olmak için beş katlı apartman uzunluğuna çıkma mecburiliği olmadığını alevli hırçınlığı ile kanıtlıyor.

“İnsanı hayattan soğutacak bir Boss dövüşü var mı pekala?” derseniz de karşılığım “evet, var” olacak. Elbette Elden Ring kadar seçenek zengini bir oyunda kimi neyin ne kadar zorladığı ziyadesiyle değişiyor ve günün sonunda oyunu ortadan ikiye kırıp, en güçlü düşmanları bile saniyeler içinde yok eden maharet ve eşya kombinasyonları var. Lakin STR kez STR odaklı karakterim ile ağır zırhları çekip, bir elde Fingerprint Stone Shield, öbüründe Light Greatsword Milady ile Shadow of the Erdtree’nin ağababa Boss’una daldığımda, arkadaşı Mimic kullanmadan kesmem 3 saat civarı bir vaktimi aldı. DLC’ye girdiğim NG+ oyunumda Haligtree’ye şimdi gitmemiş olduğum için çabucak akabinde gidip, karşılaştırma olsun diye bir de Malenia kestim, o da birebir süreyi talep etti benden. Benim için Shadow of the Erdtree’nin padişahı ile ana oyunun sultanı neredeyse birebir tıpkı zorluktalardı yani. Benim için ziyadesiyle tatmin edici bir müsabaka teşkil eden bu Boss kimdir, nedir, sizi de Malenia kadar zorlar mı, kendiniz oyunu oynayarak görmenizi tavsiye ediyorum. İnsanların kendisiyle tecrübesi ne tarafta olacak görmek için de sabırsızlanıyorum.

“Ölürüm Messmer için…”

Shadow of the Erdtree macerası bu biçim. Gelişine beslediğiniz heyecanı haklı çıkaracak, içerik dizilimini ana oyundan daha rafine bir harita tasarımı ile daha yeterli kotaran ve 30-40 saatlik rahmetiyle de parasını sonuna kadar hak eden bir paket. Ha kusuru yok mu, var elbette. Ek pakete özel fazla düşman var denemez; barındırdığı yaratıkların büyük çoğunluğu ana oyundan motamot alınıp koyulan yaratıklar.

Bunun yanında performansı da pek iç açıcı değil. Çıkışının üzerinden 2 yıldan uzun müddet geçmiş, o ortada tıpkı firmadan birebir motoru kullanıp neredeyse pürüzsüz çalışan bir Armored Core VI portu gelmemiş olsa baş sallayıp geçeceğim. Lakin sistem ihtiyaçlarının çok üstündeki donanımımda sabit 60 alamayıp 50’lere düşmek güzel değilken bir de 40’ları, yetmedi 30’ları görmüş olmam kabul edilebilir değil.

Ha buna karşın yemeyi içmeyi unutarak üç günde 40 saat civarı oynamadım mı? Oynadım. En efsane ek paketler listesinde Blood and Wine ve Phantom Liberty’nin yanı başında yer alacağını düşünmüyor muyum? Düşünüyorum. Alın guzum. Miyazaki’ye daha fazla zehirli bataklık yapacak para lazım.