Eski Hoş Günlere Dönüş
Retro oyunculuğun en tanınan serilerinden olan Contra için 8 ve 16-bit periyodu oldukça başarılı geçse de üçüncü boyuta geçiş süreci pek tatlı olmamıştı malumunuz. O tarihten bu yana da seri bir epey tökezlemiş, eski günlerini mumla arar olmuştu. Lakin bu fetret devrinde çıkanlar oyunlar ortasında geleceğe dair umutlarımızı tazelemeyi başaran bir oyun olmuştu: Nintendo DS’e çıkan Contra IV. İşte Contra IV’u yapan WayForward seriyi tekrar ayağa kaldırmak için geri dönüyor.
Operation Galuga için çoklukla NES versiyonuna aşina olduğumuz birinci oyunun (orijinali aslında Arcade oyunudur) bir tekrar kurgusu, remake’i diyebiliriz. Galuga Adaları’nın Red Falcon isimli terör örgütü tarafından ele geçirilmesi üzerine adayı tekrar özgür kılmak için Contra komandoları olarak silahları kuşanıyoruz. Dışarıdan bakınca epeyce yüzeysel bir hikaye olarak görülse de uzaylı ırklardan tutun da Contra komandolarının kökenine kadar değinen, hatta finalinde de SNES’e çıkan Alien Wars’a bağlayan bir olay örgüsü var aslında. Hikaye anlatımını kuvvetlendirmek için de seslendirmeli pek çok orta sahne kullanılmış.
Oyun oynanış olarak Alien Wars ile Sega Genesis’e çıkan Hard Corps ortasında bir yerde bulunuyor. Side-scroll oynanış, kısım dizaynları ve boss’lar genelde birinci oyundan esinlenmiş olsa da çift silah taşıyabilme, duvarlara ve korkuluklara tırmanabilme üzere mekanikler 16-bit devrinden miras. Bunun yanı sıra pek çok yeni mekanik de eklenmiş oyuna. Bunlardan birincisi ayağınızı yere sabitleyerek 360 derece her tarafa ateş edebilme özelliği. Makul açılarda ateş edebilen sabit taretlere karşı savaşırken bu özelliği çok kullandım ben. Ayrıyeten her kısımda makul sayıda düşmanı öldürdüğünüzde bir silah çağırma hakkı kazanıyorsunuz ki bilhassa özel silahınızı kaybettiğiniz durumlarda hayat kurtaran bir özellik bu.
Asıl yenilik ise oyun stratejinizde değerli bir yer tutacak olan Overload özelliği. Overload ile yanınızda taşıdığınız özel silahları patlatarak her bir silaha özel süreksiz güçlendirmeler kullanabiliyorsunuz. Örnek vermek gerekirse M silahını Overload yaparsanız süreksiz vadeli bir kalkan elde edebiliyor ya da L’yı patlattığınızda yeniden süreksiz müddetliğine vakti yavaşlatabiliyorsunuz. Birebir anda iki farklı özel silah taşıyabildiğiniz için hangi silahınızı tutup hangisini Overload yapacağınız büsbütün sizin oyun stratejinize kalmış bir şey yani. Şahsen ben tüm oyunda Homing Gun kullanırken boss savaşlarında da ekranı seken kurşunlarla dolduran Spread Gun’ı Overload yapmayı tercih ettim.
Bir öteki değerli yenilik ise karakterinize iki başka Perk seçebilmeniz ki hakikaten oyunun gidişatını değiştiren bir mekanik bu. Overload yaptığınızda 1 bar canı geri kazanma, kısma istediğiniz silahla başlama, Dash esnasında hasar almama üzere pek çok farklı Perk mevcut ve bilhassa kısımlar ilerleyip, oyunun zorluğu kallavi olarak artınca bu Perk’lerin başarınız üzerinde büyük bir tesiri oluyor. Bunları satın almak için gereken puanları da ister kısımları, isterseniz de Challenge Mode’daki misyonları (bölümün sonuna kadar hiç darbe alma, parkuru vakit sonu içinde bitir, boss’u öldür gibi) oynayarak toplayabiliyorsunuz. Esasen oyun genel olarak takılana kadar olağan misyonu oynayıp, takılınca da perk satın alabilmek için vazifeleri yapmak ve yeni perk’lerle takıldığınız misyonu tekrar denemek döngüsünde ilerliyor. En azından benim açımdan bu türlü oldu.
Oyunda ilerledikçe oynanabilir yeni karakterler de açabiliyorsunuz bu ortada. Bu yeni karakterler de tırmanma kancası kullanabilmek ya da yerden kayabilmek üzere farklı oynanış dinamikleri sunuyor. Oyunun 8 ana vazifesi toplamda 2-3 saat civarında sona erse de bu karakterleri, perk’leri ve başka bonus’ları açmaya çalışmak, açılan yeni karakterlerle oyunu tekrar bitirmeyi denemek, Challenge Mode vazifelerini tamamlamaya uğraşmak falan derken genel oyunu müddetini uzatmak için pek çok sebebiniz de var aslında. Ayrıyeten WayForward’ı bir açıdan daha takdir ettim, çünkü serinin kökenlerini ve Konami’nin mirasını âlâ çalışmışlar. Seriyi geçmişte başarılı kılan mekanikleri geri getirdikleri üzere öbür Contra oyunlarının müziklerinin yanı sıra Castlevania serisi üzere pek çok Konami klasiğinin de müziklerini öbür modlarda kullanıma sunmuşlar. Hatta serinin sansür sebebiyle Avrupa’da satılan Probotector versiyonuna bile selam çakmışlar.
Oyun epeyce tempolu, heyecanlı, aksiyonu yüksek falan baştan belirteyim bir oldukça de güç. Ya da en azından benim nezdimde “Normal” olarak isimlendirilen bir zorluk düzeyi için oyun bizi biraz fazla yıpratıyor üzere geldi birden fazla vakit. Keza Perk sistemi ve gayesi otomatik bulan Homing Gun olmasaydı ben bu oyunu asla bitiremezdim diye düşünüyorum, bu halde bile epey uğraştım zira. Oyunun en büyük defosu da burada ortaya çıkıyor maalesef. Bazen ekranda o denli büyük bir kaos, o kadar ağır bir düşman popülasyonu oluyor ki hani darbe almadan kurtulması neredeyse imkânsız sekanslar var üzere geldi bana. Oyunun son kısımlarında bu kaosun üzerine vakte karşı yarış da eklenince kimi vakit saçımı başımı yolarken buldum kendimi.
Oyunun zorluk düzeyi ile ilgili kısa bir anımı paylaşayım size. Oyunun dördüncü kısmında tellere tutunarak ilerlediğimiz, aşağısının uçurum olduğu ve bu esnada sonsuz sayıda uçan yaratığın üzerimize saldırdığı 2 tane sekans var. Bu sekanslar esnasında çok fazla canım gittiği için kısım boss’una azıcık canla varıp bir türlü geçemiyordum. Bu türlü böyle 9-10 sefer denemenin akabinde da pes edip oyunu bırakmıştım. Planım hanımı da yanıma alıp kısmı iki kişi geçmeye çalışmaktı (söylemeyi unuttum, oyun iki kişi oynanabiliyor bu arada). Sonraki gün konsolu açtığımda oyuna 1.03 update’inin geldiği fark ettim. Oyuna tekrar girdiğimde ekrana “Vazgeçmediğiniz için teşekkürler” yazısı geldi ve 1000 perk puanı ikram etti. Ayrıyeten seçeneklerin ortasına da Can sayısını 3’ten 5’e yükselten Boosted seçeneği gelmişti. Boosted’ı açtım, verdiği 1000 puanla da can barımı arttıran perk’i satın aldım ve bu sefer kısmı geçtim, üstelik tek başıma. Büyük ihtimalle benim üzere pek çok kişi oyunun zorluk düzeyi hakkında benzeri geri dönüşler verdiği için bu türlü bir güncelleme gelmiştir diye düşünüyorum. Çünkü tekrar misal bir durumu Ganryu 2’de yaşamıştım.
Tabi zorluk dediğimiz şey biraz izafi bir kavram. Benim dövündüğüm kısımları çekirdek çitleyerek geçen oyuncular kesinlikle olacaktır, bilhassa de Run’n Gun cinsinin müdavimleri. Burada asıl kıymetli olan şey yıllardır tökezleyen bir serinin nihayet o bildiğimiz ve özlediğimiz mekaniklerine geri dönmesi. Bu bahiste WayForward’ı sahiden tebrik etmek gerekiyor. Serinin sevilen klasik oynanışını getirdiği pek çok yeni mekanikle modernize etmeyi başarmış ve tekrar tekrar oynamak için pek çok seçenek sunmuşlar. Çocukluk yıllarımda birinci Contra’yı tertipli olarak bitiren bir dinazor olarak seriyi tekrar ayaklarının üzerinde görmek beni çok memnun etti. Darısı öteki klasik Konami serilerinin de başına diyelim artık.
♦ İnceleme puanlarımız ne manaya geliyor?
