Horoz dedektifimiz geri döndü
Bundan 4 yıl evvel çıkan Chicken Police – Paint it RED! keyifle oynadığım dedektiflik oyunlarından birisi olmuştu. Gerek görsel biçimi gerek karakterleri gerek oynanışıyla güzel bir deneyim sunuyordu. Haliyle devam oyunu duyurulduğunda da çabucak takip listeme eklemiştim kendisini. Ufak bir ertelemenin akabinde buluşma vaktimiz de geldi çattı. Horoz dedektifimiz ve ortağı yeniden belalı bir olaya el atıyorlar. Buyurun biz de onlarla birlikte dedektiflik hünerlerimizi konuşturalım ve bu hadiseyi çözmeye çalışalım, ne dersiniz?
Kovana çomak sokmaya hazır mısınız?
Chicken Police: Into the HIVE!, temelde bir görsel roman. Lakin bu işi “point & click” macera oyunlarına yanaşan usulde yapan bir oyun. İmalcileri esprili bir tarif da yapıyorlar, oyunun kahramanlarına göndermede bulunarak “point & cluck” halinde bir sıfat kullanıyorlar oyunları için. “Gıdaklamak” ile ilgili bu göndermenin nedeni, oyundaki kahramanlarımızın horoz olması elbette. Oyundaki başka bütün karakterler de hayvanlar ve böceklerden oluşuyor doğal.
World of Wilderness cihanı, insanların bulunmadığı, hayvanların insansılaştırıldığı bir cihan. Kuşlar, kurtlar, kediler, aslanlar, köpekler, tavşanlar, lemurlar ve daha farklı cinsten hayvan ve böceklerden oluşan bir dünyada, pek insani problemlerle yüzleşirken buluyoruz kendimizi.
Chicken Police: Into the HIVE! bizleri Birinci oyunda yaşanan olaylardan birkaç yıl sonrasına götürüyor. Olaylar hiç de beklendiği üzere gelişmemiş, bir cürüm imparatorluğu çökerken ondan doğan boşluğu diğerleri doldurmuş. Böceklerin getto bölgeye hapsedilmesiyle Clawville de bir manada ikiye bölünmüş durumda. Öte yandan devletler ortası barış görüşmeleri de devam ediyor. Sizin anlayacağınız gerek içeride gerek dışarıda o kadar tansiyonlu bir tablo kelam konusu ki bir kibrit çakılsa alev alacak halde. İşte tam bu türlü bir tablonun ortasında o yangını çıkarmakla kalmayıp alevleri güzelce harlayabilecek olaylar silsilesinin kapısı aralanıyor.
Olaylar birinci oyunda olduğu üzere tekrar başkarakterimiz polis dedektifi Santino (Sonny) Featherland’in konutuna bir hanımefendinin gelmesiyle başlıyor (Bunun çabucak öncesindeki kısım bir nevi ısınma tipi olarak değerlendirilebilir). Kocasının cesedinin kaybolduğunu söyleyen bu hanımefendi, iddia edebileceğiniz üzere dedektifimizden yardım istiyor. Hive (Kovan) bölgesine bulaşmak konusunda kararsız olan Sonny, gönülsüz bir biçimde de olsa hadiseyi kabul ediyor. Sonrasında da birinci oyunda olduğu üzere adım adım daha çetrefilli bir hal alacak maceramız başlıyor. Bir sıkıntıyı çözdük derken oburu çıkıveriyor karşımıza, yeri geliyor problemler bir kaygı yumağı halini alabiliyor, en sonunda da işler büyük bir komployu açığa çıkarma ve mümkün bir felaketi tedbire gayretine dönüşüyor.
Kahramanımız Sonny’ye başta ortağı Martin (Marty) MacChicken ve sıkıştıkları her noktada başvurdukları birinci isim olan Monica (Mon) Rosen olmak üzere birçok karakter eşlik ediyor bu macerada. Oyunda yer alan 30 karakterin her birisi tıpkı ehemmiyet seviyesinde değil elbette; bazıları büyük, bazıları küçük roller üstleniyor. Ancak son kertede karakterlerin değerli bir kısmının oyuna renk kattığını söylemek mümkün (Bu karakterler ortasında ayrıyeten oyunu yapılanlar da var bu arada).
Ana kıssanın yanında birtakım yan vazifeler de bulunuyor. Bunlar yüklü olarak karşılaştığınız karakterlerin şahsi sorunlarıyla ilgili vazifeler. Bu yan misyonların tamamını çözmekle uğraşmasanız bile en azından bir kısmını tamamlayın derim. Clawville’i ve sakinlerini daha yakından tanımanızı sağlayabilir bu olaylar. Ayrıyeten kimileri, karakterlerin size yaklaşımını da etkileyebiliyor ve oyunun sonuna ait kimi sonuçlar da doğurabiliyor.
Chicken Police: Into the HIVE!, genel itibariyle uygun yazılmış bir oyun olarak kıymetlendirilebilir. Hem sıradan olarak değerlendirilebilecek bir hadiseden büyük komploya gerçek adım adım inşa edilen bir kıssa mevcut, hem kıssa içerisindeki karakterler ve bu karakterler ortası bağlar yerli yerine oturuyor hem de bu kurgu dünyada yaşananları izlerken sık sık gerçekte karşı karşıya olduğumuz birtakım problemlerle bağ kurabiliyorsunuz.
Diyalogların ciddileştiği yerler de var geyik muhabbetine döndüğü yerler de. Buradaki istikrar âlâ tutturulmuş. Karakterlerin mizaçlarına uygun cümleler kurdukları görülüyor. Bu da oyunun dünyasına daha güzel girebilmenizi ve karakterlerle daha rahat bağ kurabilmenizi sağlıyor. Oyunun elinin güçlü olduğu noktalardan birisi olarak belirtilebilir bu nokta.
1940’lara ışınlanma zamanı…
Chicken Police oyunlarının sevdiğim yanlarından birisi, gerek görsel usulü gerek müzikleriyle atmosferin düzgün kurulmuş olması. Dilerseniz renklendirilmiş görsellerle de oynayabiliyorsunuz (-ki o haliyle de hoş görünen bir oyun), fakat benim öncelikli tercihim oyunun genel temasına daha uygun olduğunu düşündüğümden siyah-beyaz yahut daha yanlışsız sözle noir modu.
Müzikler üzere seslendirmeler de oyunun atmosferini dayanaklar nitelikte. Diyalogların tamamı seslendirilmiş ve seslendirme takımı çok hoş bir iş çıkarmış durumda. Oyun bu tarafıyla de bir artıyı hak ediyor bence.
Oynanış kısmındaysa, birinci oyunu oynamış olanlara çok aşina gelecek bir tablo kelam konusu. Tekrar etrafı yoklayıp toplayabildiğiniz kadar bilgi, doküman, kanıt vs. topluyorsunuz. Tekrar envanterinizdeki objeleri uygun yerlerde kullanmaya, tekrar konuşmalarda değerli olabilecek ayrıntıları yakalamaya çalışıyorsunuz. Ve elbette sorgu kısımlarda yanlışsız soruları sorup sonuca ulaşmaya uğraş ediyorsunuz.
Chicken Police’i ortalama bir görsel romandan ayırıp daha farklı kılan şeylerden birisi bu sorgu mekaniği. Sorgularda uygun polis yahut makus polisi oynamayı seçebiliyorsunuz. Dilerseniz “tatlı lisan, yılanı deliğinden çıkarır” diyerek karşınızdakinin suyuna gidebilir, onun gönlünü güzel tutup sonuca ulaşmaya çalışabilirsiniz. Yahut tam zıddı bir yol tercih ederek, damarına damarına basıp ağzındaki baklayı çıkarmasını bekleyebilirsiniz.
Burada izleyeceğiniz yol sizin tercihinize kalmış olmakla birlikte karşınızdaki karakterin özelliği de hangi stilin daha kolay sonuç vereceğini belirliyor olağan. Hassas, kırılgan bir karaktere çok sert davranmanın yahut gözünü kan bürümüş bir gangsterle yumuşak yumuşak konuşmanın sonuç verme ihtimali bunun tam zıddı tabloya nazaran biraz daha güç oluyor haliyle.
Zor dediysem de o denli şiddetli bir çabadan kelam etmiyorum aslında, oyunun sizi zorlayacağı pek bir şey yok açıkçası. Bir sorguyu yaptınız ve sonuç alamadınız mı? Başarılı olana kadar tekrar ediyorsunuz. Hatta başarılı olmuşsanız da daha uygun (veya daha kötü!) bir sorgu yapmak için tekrar edebiliyorsunuz sorguyu. Karakterlerle her mevzuyu konuşabiliyor, her soruyu sorabiliyor, bunları tekrar tekrar yapabiliyorsunuz. Münasebetiyle yanılgı yapmak üzere bir durum kelam konusu değil. Kısım sonlarında olay akışı oluşturduğunuz bir kısım bulunuyor. Bu kısımlarda da birebir durum geçerli, doğruyu bulana kadar deneme yanılmayla ilerleyebiliyorsunuz.
Bunlar haricinde kırık şişe modüllerini birleştirip bir temas keşfetmek, bir müzik kutusunun şifresini çözmek, bir kapının kilidini açmak üzere farklı farklı bulmacalar ve küçük oyunlar da çıkıyor karşınıza. Lakin bunlar o denli güçlü bulmacalar değil. Etraftan bulduğunuz ve envanterinize attığınız objelerin kullanımı konusunda da çok zorlanmıyorsunuz. Birçok vakit bariz bir kullanım yerleri oluyor aslında. Objeleri birleştirip kullanmanızı gerektirecek durum sayısıysa az. Envanteri daha fazla kurcalamamızı gerektirecek daha çok durum çıksaydı karşımıza keşke.
Oyuna getirebileceğim az sayıdaki tenkitlerden birisi genel olarak bu mevzularla ilgili. Şahsen bulmacalar konusunda bizleri daha fazla zorlayabilirlerdi diye düşünüyorum. Yahut sorguların sonuçsuz kaldığı durumlarda da devam edilebilseydi, yanılgı yaptığımızda devam edip bu yanılgıyı telafi edecek adımlar atmamız gerekseydi daha keyifli olabilirdi. Oyunun yapısı gereği mecburi istikamet üzerinde ilerliyoruz. Görsel romanlardaki farklı tercihlerin bizi farklı taraflara götürmesi olayının burada kendisini pek hissettirmediğini söylemek mümkün.
Eleştiri olarak belirtilebileceğim bir nokta da oyunun finalinin çok süratli bağlanması. İşler o noktaya gelene kadar ortalama bir süratte gidiyor, görece sakin bir tempoyla ilerliyoruz. Ancak ne oluyorsa final kısmında oluyor, bir anda son vitese takıp koştura koştura tamamlıyoruz kıssayı. Hâlbuki o noktaya kadar yaşananlar, final kısmını daha varlıklı kılabilecek ayrıntılar barındırıyor. Keşke bunlar biraz daha işlenebilseydi.
Oyunun arayüzünde yapılan güncellemeler konusunda da kararsız kaldım açıkçası. Kimi yerlerde hoşuma gitti, daha âlâ olmuş diye düşündüm. Kimi yerlerdeyse birinci oyundaki halini aradı gözlerim.
Bir de birtakım sahnelerde atlamalar kelam konusu. Bu da vakit zaman atmosferden kopmanıza yol açabiliyor. İnceleme kopyası iletilirken çıkış gününde yapılacak kimi güncellemelerden bahsediliyordu. Kimi diyaloglarda seslendirmelerin bulunmaması yahut metinlerin es geçilmiş olması üzere problemlere denk gelinebileceği belirtilmekteydi. Sanıyorum bu atlanan sahnelerle ilgili sıkıntılar da belirtilen başka problemlerle birlikte çıkış gününde (veya sonrasında) gelecek güncellemeyle çözülecektir.
Chicken Police serisinin 2., World of Wilderness kozmosunun 3. oyununu da böylelikle arkamızda bırakmış bulunuyoruz. Sizleri bilemem, lakin ben sıradaki oyunları da merakla beklemeye başladım bile. The Wild Gentlemen, bugüne kadar imza attıkları işlerle beni hayal kırıklığına uğratmadı. Umarım sıradaki oyunlarında da birebir halde devam ederler.
