Bard’ınızı partinizden atmak istemeyeceğiniz bir oyun
Oyunlarla müziklerin birbirlerinin içlerine ne kadar girdiğini artık pek de belirtmeme gerek olduğunu düşünmüyorum, bu incelemeyi okuyan herkesin sadece müziklerinden ötürü çok sevdiği bir oyun olduğuna eminim. Lakin Final Fantasy o denli bir seri ki gerek oyunun kendisi, gerekse müzikleri oyun dünyasında acayip büyük bir yere sahip. Bir işi başarılı bir formda yapınca “Victory Fanfare”in birinci notalarını mırıldananlar mı dersiniz, “Aerith’s Theme”i duyunca gözleri dolanlar mı dersiniz, her oyundaki bambaşka “Chocobo Theme”lerin hangisinin hangisine ilişkin olduğunu rahatlıkla söyleyebilenler mi dersiniz… Yani sonuncusu dışında bende var birden fazla, ondan biliyorum.
Eh, hal bu türlü olunca da Final Fantasy ve rastgele bir halde müzik temalı bir oyunu olması bir oldukça olağan oluyor. Birinci oyunu 2012’de 3DS’e çıkan Theatrhythm’in bu 11 yıl içinde arşivi de ister istemez bir epey genişledi. Final Fantasy XV, Final Fantasy VII Remake, bir sürü Final Fantasy XIV ek paketinin üstüne bir de Square Enix’in öteki serilerinin de oyuna dahil olmasıyla 385 tane müzikle karşımıza çıkıyor bu son (en azından şimdilik) Theatrhythm oyunu. Ve nasıl Muhteşem Smash Bros. Ultimate “Oyun dünyasını kutlayan bir oyun”sa, Theatrhythm de Final Fantasy dünyasını kutlayan bir oyun.
CLOUD’LA VIVI BİR GÜN YOLDA YÜRÜYORMUŞ…
Bu “kutlama” olayına değinmemin sebebini ayrıyeten belirtmeme gerek yok diye hissediyorum lakin oyunda Final Fantasy’ye dair neredeyse her oyun kendini gösteriyor. Biraz evvel saydığım büyük isimlerin yanı sıra Mobius Final Fantasy, hatta Avrupa’da resmi olarak yayınlanan ve aslında Final Fantasy oyunu olmayan Final Fantasy Mystic Quest bile kendine bir yer bulmuş. Ve yalnızca müzik olarak da değil, ana karakterleri Wol ve Benjamin de partinize dahil edebileceğiniz karakterler ortasında.
Evet parti dedim, yanlış okumadınız. Theatrhythm’in ana oyun modu olan “Series Quests”te bahsettiğim tüm oyunların kıymetli anlarını, o anlarda çalan müzikler eşliğinde oynayıp parti karakterlerinizi açıp geliştiriyorsunuz, hatta özelleştirebiliyorsunuz. Karakterlerin müzik haritasına hangi klasik Airship’le geleceğini, yanınızda nasıl tipte bir Moogle bulunduracağınızı ve partinizde hangi karakterlerin olacağını seçmek bir Final Fantasy fanı için çok eğlenceli bir olay. Vivi, Squall, Cloud ve Terra’nın olduğu bir parti yapıp takılmak ya da Aerith’s Theme’i partide Aerith ve Sephiroth varken oynamak üzere anlamsız şeyler yapmak gereksiz eğlendirdi beni. Müziklerin hepsinin özgün versiyonları olması ve hepsini de oynamanın çok zevkli olması cümbüş katsayısını da arttırıyor haliyle.
Bunların yanı sıra düzey atlama, yeni yetenekler açma üzere klasik JRYO mekanikleri bulunuyor fakat bunların müziklere özel olan vazifeler dışında ayarlamanın pek de bir olayı yok. Evet, karakterlerin canları var ve düzey atlatıp canlarını yükseltirseniz daha fazla yanılgı yapma hisseniz oluyor. Ancak sonuçta ritim oyunu olduğundan odaklanmanız gereken şey hakikat tuşlara gerçek vakitte basmak ve karakterleriniz hasar yemesini önlemek.
Oyunun temel oynanış mekaniği de pek kolay aslında. Kırmızı, sarı ve yeşil renklerde çemberlerle tabir ediliyor neye basacağınız. Kırmızıda analog dışında rastgele bir tuşa basmanız, yeşilde de basılı tutmanız gerekiyor. Sarı tuşlarda da hangi analog olduğu fark etmeden hangi tarafı gösteriyorsa o tarafa analoğu itiyorsunuz. Dediğim üzere, kolay. Oyunun başındaki eğitim modunda öğreniyorsunuz aslında bunları. Ancak oyunun öğretmediği şeyler, bilhassa zorluğu yükseltmek istediğinizde sorun yaratabiliyor. Kimi müziklerde basılı tutarken en sonda analoğu bir istikamete itmenizi istemesi ya da üst üste yahut arka arda gelen basılı tutma sekanslarında ne yapmanız gerektiğini oyun “Anlarlar herhalde” diyerek bunları eğitim kısmında anlatmıyor ve ne yapılacağını anlamak da o kadar güç değil. Fakat birinci karşılaşmanızda hudut olmanız da mümkün. Hele ki üst zorluklarda oynuyorsanız.
FARESİZ KÖYÜN BARD’I
Bir Final Fantasy fanı olarak oyundaki kimi kararlar birazcık üzdü beni. Oynanışı pek etkileyen şeyler olmasa da bilhassa oyunlar için karakter seçimleri bayağı sorgulattı. Final Fantasy VII seviyorsanız büyük ihtimalle pek bir şikâyetiniz olmayacak, neredeyse bin bir farklı biçimde FF VII içeriği ve karakteri var oyunda. Lakin benim üzere bir Final Fantasy IX hastasıysanız partinize ekleyebileceğiniz karakterlerin Zidane, Vivi, Garnet ve Eiko olması üzebilir. Freya’sız oynamak benim canımı azıcık sıktı dürüst olayım. Ancak canımı daha fazla sıkan şey 3DS’teki Curtain Call’da olan birçok müziğin bu versiyonda “Deluxe Edition” gerisine gizlenmiş olması. Square Enix’in klasik oyunlarının yanı sıra Final Fantasy X’un To Zanarkand’ının ya da Final Fantasy IX’un Melodies of Life’ının ana oyuna dahil olmaması hakikaten üzücü.
Ancak buna karşın oyunda sürüsüne rahmet, bir sürü müzik var ve bunları açmanız gerekiyor. Biraz evvel bahsettiğim “Series Quests” oyun modunda açıyorsunuz bu müzikleri. Müzikleri baştan sona başarılı bir halde bitirmenin yanı sıra her müzik için verilen özel vazifeleri tamamlamaya çalışıp deneyim puanı bonusu veren kartları, %100’lemek üzere bir derdiniz varsa onun için verilen kartları bu vazifelerden topluyorsunuz. Serilerin hepsini temizlemek bayağı bir vakit istiyor yalnız. Dediğim üzere, neredeyse tüm Final Fantasy oyunları var ve büyük bir kısmında 10 küsür, bir de ortada Final Fantasy XIV’ün 30 küsürlük müziği var. Hal bu türlü olunca oyunun tadını çıkarmak daha mantıklı oluyor. Açtığınız müzikleri da “Music Stages” modunda isterseniz tek olarak, isterseniz çalma listesi yaparak oynayabiliyorsunuz. Hatta açtığınız müzikleri durmadan oynayabileceğiniz bir “Endless” modu ve Multi Battle isminde öbür oyuncularla kapıştığınız bir çoklu oyuncu modu da bulunmakta.
BİS VAKTİ
Kısaca, Theatrhythm Final Bar Line olağanüstü bir “fan service” ve pek başarılı bir ritim oyunu. Nispeten JRYO ve haliyle Final Fantasy kozmosuna teşebbüs yeni sayılır benim aslında. Lakin 7 yıl içinde 9 tane ana seri, gereğinden fazla da spin-off oyununu oynadım ve bende bile inanılmaz bir nostalji hissiyatı oluşturdu. Her şarkıyı oynarken oyunlardaki anları tekrar yaşadım, güldüm, gözlerim doldu, gaza geldim… Şayet bende bu türlü bir tesir bırakabiliyorsa, seriyi 20, 25 hatta 35 yıldır takip eden hayranlarında nasıl bir tesir bırakabilir iddia edemiyorum. Her ne kadar bunun son Theatrhythm oyunu olduğu söylense de benim pek inanasım gelmiyor. Bundan 10 yıl sonra Final Fantasy XVI’lı, FF VII Reunion’lu ve tekrar çokça FF XIV’lü bir Theatrhythm oyununu şimdiden görüyorum. Ve bu sefer hoş Burmecia’lı faremiz Freya’nın da oyuna dahil olduğunu görüyorum.
