Hayat ikilemlerle geçip gidiyor işte…
The King’s Dilemma: Chronicles; Orta Çağ Avrupası’ndan ilham alan bir alternatif cihana götürüyor bizleri. Lywik isimli bir kıtada yer alan Ankist isimli bir krallıkta, büyük hanelerden birisinin başkanı rolünü üstlenmiş durumdayız; kıymetli kararların alındığı kurulda yeri geliyor başka hanelerin görüşlerine dayanak vererek, yeri geliyor nüfuzumuzu kullanıp çoğunluğun aksi tarafında bir kararın çıkmasını sağlayarak olayların gelişimine tesir ediyoruz.
“Peki ne olup bitiyor bu krallıkta, nedir olayımız?” diye soracak olursanız; aslında daha evvel pek çok defa deneyim ettiğimiz üsluptan bir kıssa kelam konusu. Zımnî bir örgüt var; bunlar ne yapıp edip krallıkların sonunu getirmeyi başarıyorlar. Uzunca bir müddettir kendilerinden ses seda çıkmadığı için unutulup gitmiş durumdalar; krallıkta kimse onlardan haberdar değil. Bu da onları daha tehlikeli hale getiriyor. Yani günün sonunda kendimizi zımnî bir örgütle gayret içinde bulacağımız bir macera bizleri bekliyor.
Ayrıca; yalnızca ana öyküye odaklanmamış üretimciler, bu öykünün etrafını da kimi ayrıntılarla süslemişler. Yeri geliyor kıymetli bir keşfe kapı aralayacak kararlar alıyor, yeri geliyor savaş çıkaracak bir atak yapıyor, kimi vakit da yeni dostluklara kapı aralıyoruz. Sıradan bir olay üzere başlayan lakin sonrasında dallanıp budaklanan yan öyküler, oyuna renk katıyor. Ayrıyeten bu kıssaların kimileri, oyunun sonunda vereceğimiz gayretin nasıl sonuçlanacağını da belirleyebiliyor.
Konsey toplansın, kararlar alınsın…
The King’s Dilemma: Chronicles; aslında Reigns üzere oyunların müsaadeden giden bir üretim; en kolay haliyle önünüze sunulan iki tercihten birisini seçip sonraki adıma geçtiğiniz bir oyun olarak tanımlamak mümkün. Amma velakin işi bu kolaylıkta bırakmayıp ortaya farklı katmanlar eklemiş, işin stratejik boyutunu derinleştirip daha keyifli bir deneyim haline getirmişler.
Hane seçiminden başka hanelerle bağa, devir başlangıçlarında uygulamaya koyacağımız projelerden benimseyeceğimiz ahlaki eğilime (moral alignment), hangi kaynaklara yük verip hangi gayelere yöneleceğimize birçok ayrıntısı göz önünde bulundurmak gerekiyor.
Bazı oyunlarda olduğu üzere “Kararımı verdim, geçtim” üzere bir durum kelam konusu değil. Zafere uzanabilmeniz için hangi kararı vereceğiniz kadar o karara nasıl ulaşacağınız (hatta ulaşıp ulaşamayacağınız) ve o kararın ne üzere sonuçlar doğuracağı üzerinde de baş patlatmanız, stratejik ataklar yapmanız kural.
Bu atakların her birisi oyunun sonunda ehemmiyetini çok net bir biçimde anlayacağınız 2 temel pahaya tesir ediyor. Kestirim edebileceğiniz üzere, oyunun sonunda zafere mi uzanacaksınız yoksa hezimete mi uğrayacaksınız, bu bedellerden hangisinin yüksek olduğuna bağlı olarak belirleniyor.
Her ne kadar, genel itibariyle yeterli yazılmış bir oyun olduğunu düşündürtse de gözüme batan kimi yerler de olmadı değil. Bunlardan en bariz olanı, vakit çizgisini ihlal eden ve bu istikametiyle beni rahatsız eden olaylar.
Benzer biçimde, verdiğimiz birtakım kararların çok daha tesirli sonuçlar doğurmasını beklerken, o beklediğiniz etkiyi göstermemesi; öte yandan birtakım kararların da olması gerektiğinden daha değerli sonuçlar doğuruyormuş üzere hissettirmesi benim için oyunun tesirini bir ölçü zayıflatan ayrıntılar oldu.
Başta belirttiğim üzere, kıssası daha evvel birçok kere karşılaştığımız bir öykü. Bu istikametiyle de herkesin ilgisini çekmeyeceği aşikâr. Hatta birtakım anlarda, oyundaki yan olaylardan birisini ana öykü haline getirselermiş daha ilgi alımlı olabilirmiş diye de düşündüm.
Yazıyı bu türlü olumsuz değerlendirmelerle kapatıp oyunun hakkını yemek istemem. Genel itibariyle keyif aldığımı söyleyebilirim; Suzerain’den yıllar sonra, bu çeşitte âlâ bir örnek daha görmek hoş oldu. Çeşidi sevenler için uygun bir alternatif, daha evvel hiç bu çeşit oyunlara bulaşmamış olanlar için de hoş bir başlangıç olabilir.
