Geçmişi geleceğe hatırlattıran oyun…
Bazı şeylerin unutulmaması gerektiğini ve keşke “Küçükken şu anımı bir biçimde kaydetseymişim” dediğimi hatırlıyorum. SEASON tam da bu tıp bedelleri göz önüne çıkaran, geçmişin tarihle birlikte silinmemesi için kayıt altına alınması gerektiği üzerine kurulmuş olan bir oyun. Senaryosu kısaca kaybolmaya yüz tutan bir köyün yitip gitmemek ismine kayıt altına alınmasını husus alır. Ana karakterimiz “Köyümüz yok olacak, ben de Dünya’dan silinmemesi için anılarımızı bu deftere ekleyeceğim” temalı bir yazı yazıyor ve biz de karakterin isteği üzerine bu günlüğü anılarla doldurmaya başlıyoruz. Oyunun ana mekaniği de bu mevzu üzerine dayanıyor.
Çok alışılagelmiş bir mekanik olmasa da fotoğraf çekme, ses kaydetme ve bunları anı defterinde düzenleyerek kaydetme üzere tatlı bir mekaniğe sahip. Düşük poligon usulü çizimleri ve kalın çizgileriyle biraz Telltale oyunlarını hatırlatsa da kıssanın temeline çok uyan sade bir tasarımı var. Müzikleri ve tabiat sesleri de yalnızlığı, o hafif burukluğu ve izole olma hissini çok uygun vermiş. Oyunun melankolik havası nedeniyle konusunu oyuncuya inanılmaz âlâ yedirebildiğini düşünüyorum. Yer yer terkedilmiş kasabalar gezerek, yer yer köylerinden ayrılmak zorunda kalan insanların geride bıraktıklarını toplayarak biriktiriyoruz anı defterimizdeki girdileri. Bu defter baştan sona şöyle bir gezildiğinde bana bile yaşanmışlık hissiyatı verdi. Gerçekte de her vakit tutmak istediğim o günlük/ajanda sevdamı oyunda gerçekleştirmiş oldum bir nevi. Kendim de anılar toplayan ve hatıra kutusu sahibi birisi olarak bu yanıyla beni derinden etkiledi.
Oyunun birinci başları çok içine cazip bir havaya sahip. Başta kendi doğup büyüdüğümüz kasabadan esintileri kaydederken, oyun size bir yandan da mekanikleri öğretmeye başlıyor. Fotoğraf makinasıyla dilediğiniz üzere oynayabilmek, polaroid fotoğraflar çekmek ve bunları günlüğe yerleştirmek esasen keyifliyken bir de hakikat nesneyi çektiğinizde karakterimiz o nesne hakkında yorumlar yapabiliyor. En çok da bu özelliğe bayıldım. Rastgele ormanda bisikletimle gördüğüm bir görüntüyü çektiğim vakit karakterimin de orayı merak etmesi ya da varsa ortaya sıkıştırdığı yerle ilgili yorumunu duymak beni oyuna daha çok çekti. Bu hususa da gelmişken değineyim diyaloglar dayanılmaz yazılmış. Birtakım replikleri nitekim açıp bir deftere yazasım geldi hatta. Biraz biraz Death Stranding hüznü, biraz sizi içten içe öldürme, biraz Firewatch’un yarattığı o ıssız rahatlık biraz da gerçek hayatta yüzleştiğin felsefik sorunlar ve soruları… Tam olarak bu türlü bir oyun işte SEASON ve de hiç boş hissettirmiyor. Yanılgıları yok mu? Elbette var ama bağımsız bir oyun için hayli etkileyici bir senaryosu olduğuna inanıyorum.
Hissettirdikleri ve olağanın dışında mekanikleriyle son vakitlerde oynadığım pek çok oyundan farklı bir yere girdi benim için. Her bağımsız oyun unutulmaz değildir fakat SEASON farklı bir yerde yaşayacak benim için.
Siz oyuna ne kadar yeniyseniz karakteriniz de bir o kadar taze başlıyor. Daha evvel köyünden hiç ayrılmamış olan Estelle dışarıdaki hayatı sizinle bir arada birinci kere görecek. Beşerler nasıl yaşıyor, hangi araçları kullanıyorlar, ne üzere sorunları var? Bunların hepsini karakterimizle cevapladığımız üzere bir de kayıt altına almak duygusal olarak da bir bağ sağlıyor. Estelle ile girdiğimiz Tieng köyü ve sonrasını keşfetmek, her delikten bir kıssa çıkarmak ziyadesiyle keyifli. Hayallerde kaybolanlar ve çeşitli manevî hastalıklarla boğuşanlar, farklı ilahlar ve doğal taşlardan gelen büyüler de mevcut kozmosta. Bunlar da ekstra bir gizem katıyor oyuna. Araştırırken birtakım sırları açığa çıkarıyor, anıları içerisinde tutan değişik çiçekleri ses kaydına alıp geçmişi dinleyebiliyorsunuz.
Bana kalırsa oyunun en güçlü yanı bir şeyleri göstererek anlatması. Bu nedenle kimi vakitler diyaloglara boğarak oyuncuya zorla anlatıyor havası katabiliyor. “En âlâ yaptığın şeyi yap ve bana hoş tasarımınla öykünü anlat!” diye bağırası geliyor insanın. E natürel bir de mekaniklerini geliştirebilirlermiş, üç beş özellik daha olsa şikayet etmezdim. Duyulara ve organlara bu kadar bağımlı olan bir oyunun temas konusunu da işlemesini isterdim mesela. Yalnızca fotoğraf ve ses kaydı değil tahminen dokunsal kayıtlara da ulaşabilirdik. Ya da bir envanter sistemimiz olabilirdi tahminen de; oyunu daha eğlenceli ve çeşitli kılmak için bir bisiklet ve defterden öteye gidilse hiç üzücü olmazmış. Lakin şikayetçi değilim yanlış anlamayın. Yalnızca bu potansiyelden daha fazla şey beklediğimi hissettim. Yarı açık dünyasıyla beni kollarına saran, hüzünlü lakin üzmeyen bir oyun SEASON, tam da bu dönemde oynamalık bir oyun. Bu espriyi yapmadan gitsem içim acırdı 🙂
|
Bir Polaroid Hissi Bir kısım var, hiç unutamıyorum. Bir bayanın ölen eşinin mezarını ve anılarını bırakamadığı için kasabadan ayrılmak istemediği bir kısım. Bayana yanına alması gereken ve kocasından hatıra olabilecek çeşitli nesneler seçmesinde yardımcı oluyoruz. Bu sırada oyun bize bir kişiyi aslında ne kadar da nesnelere bağlayabildiğimizi gösteriyor. Bayan yanına alabildiği her kesim için ekstra memnun oluyor, bu da bana ekstra hüzün katmıştı. Oyunun en sevdiğim kısımları bu çeşit anıları günlüğe kaydedebilmekti. Ablamızın tatlı mı tatlı bir polaroid’ini çektim ve defterime ekledim… İşte bu türlü hissettiren bir oyun SEASON. |
